Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2024r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Karolina Chudzinska

Protokolant stażysta Roksana Prill

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2024r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa A. M.

przeciwko (...) Grupa Budowlana sp. z o.o. (...) w B.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanej (...) Grupa Budowlana sp. z o.o. (...) w B.

od wyroku Sądu Rejonowego w B. VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 24 kwietnia 2023r.

sygn. akt VII P 145/22

1.  Oddala apelację.

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI Pa 59/23

UZASADNIENIE

Powód A. M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, domagał się zasądzenia od pozwanego pracodawcy (...) Grupa Budowlana spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z siedzibą w B. kwoty 16.632 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że był zatrudniony w pozwanej spółce od dnia 10 marca 2014 r. do 30 marca 2022 r., ostatnio na stanowisku kierownika projektu, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W dniu 30 marca 2022 r. powód stawił się normalnie do pracy i został poproszony o udział w spotkaniu. Podczas tego spotkania zostało mu wręczone oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy. Jako przyczynę dyscyplinarnego rozwiązania umowy o pracę pracodawca wskazał podjęcie bez wiedzy i powiadomienia pracodawcy kontaktów z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej w obszarze działalności pracodawcy, co skutkowało działaniem na szkodę pracodawcy i doprowadziło do postawienia pracodawcy przez jego kontrahenta zarzutu prowadzenia działań nieuczciwej konkurencji i dodatkowo wycofania się przez niego ze złożenia swojej oferty handlowej na potrzeby realizowanej przez pracodawcę budowy. Jednocześnie pracodawca przedstawił powodowi oświadczenie o zwolnieniu z zakazu konkurencji. Z uwagi na enigmatyczny opis przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę, podczas spotkania wskazano dodatkowo, że chodzi o udział powoda w spotkaniu towarzyskim organizowanym przez firmę (...) z B.. Natomiast jako klienta, który miał zastrzeżenia w tym zakresie wskazano firmę (...) S.A. w B.. Powód wskazał, iż w istocie brał udział w spotkaniu w dniu 1 października 2021 r., jednak miało ono charakter towarzyski. Powód uczestniczył w tym spotkaniu wraz ze swoją żoną. Pozostali uczestnicy zaproszeni na to spotkanie również byli w różny sposób powiązani branżą budowlaną. W spotkaniu nie brali udziału przedstawiciele (...) S.A. Było to spotkanie prywatne, a nie biznesowe i w jego trakcie nie były nawet omawiane sprawy służbowe, w szczególności zaś nie dochodziło do żadnych działań nieuczciwej konkurencji. Udział we wskazanym spotkaniu nie miał przy tym charakteru nadzwyczajnego. Z uwagi na to, że osoby z branży są prywatnie znajomymi, takie spotkania miały charakter cykliczny. Brał w nich udział nie tylko powód, ale również inni pracownicy zatrudnieni u pozwanego. Powód podniósł, iż firma (...) z B. zajmuje się głównie wykonywaniem instalacji elektrycznych i nie jest w żadnym wypadku bezpośrednim konkurentem (...) S.A.

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, iż powód był pracownikiem spółki oraz to, że w dniu 30 marca 2022 r. rozwiązano z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Pozwana podniosła jednak, iż rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy było zgodne z prawem i uzasadnione. Pozwana wyjaśniła, iż dnia 24 marca 2022 r. odbyło się spotkanie w siedzibie spółki, w którym brali udział między innymi M. J. (dyrektor oddziału B. pracodawcy), M. S. (1) (dyrektor pracodawcy) oraz przedstawiciele spółki (...) S.A. – K. J. i J. J. – prezes oraz dyrektor kontrahenta. Spotkanie to dotyczyło omówienia współpracy między firmami (...) a L.. W jego toku przedstawiciele spółki (...) zarzucili, iż pracownicy firmy (...) są „skorumpowani” i uczestniczą w imprezach organizowanych przez podwykonawców, w tym rejsach po rzece. Przedstawiciele spółki (...) odmówili udzielenia danych imiennych pracowników pozwanej, co do których postawili oni wyżej opisane zarzuty. W trakcie tego spotkania przedstawiciele spółki (...), mimo długoletniej współpracy z pozwaną, odmówili składania nowych ofert w ramach dostaw do aktualnie prowadzonych przez pozwaną spółkę budów. Argumentem za przyjęciem takiego stanowiska był zarzut „dogadywania się” w sposób nietransparentny przez pracowników pozwanej z jego dostawcami. Na skutek opisywanego zdarzenia M. J. przeprowadził wewnętrzne ustalenia odnośnie zdarzeń opisanych przez przedstawicieli spółki (...). W ich wyniku powód przyznał się, iż uczestniczył w spotkaniu organizowanym przez jedną z hurtowni. Przedmiotowe spotkanie miało obejmować odbycie rejsu po rzece. Żaden inny pracownik nie przyznał się do wzięcia udziału w podobnym zdarzeniu. W ocenie pozwanej udział powoda w tym spotkaniu (choćby prywatny) pozostawał w związku z jego pracą, gdyż był organizowany przez firmę działającą w branży budowlanej.

Pismem z dnia 9 marca 2023 r. pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 20.103,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w B. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 20.103,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 maja 2022 roku do dnia zapłaty (pkt.1); zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 424,80 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt.2) oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w B. – kwotę 1.006 zł tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której zwolniony był powód.

U podstaw tego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne:

Sąd Rejonowy ustalił, że powód A. M. w okresie od 10 marca 2014r. do 30 marca 2022 r. zatrudniony był u pozwanego pracodawcy (...) Grupa Budowlana sp. z o.o. (...) z siedzibą w B. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Ostatnio na stanowisku kierownika projektu w pełnym wymiarze czasu pracy i wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 5.280 zł brutto.

Powód w dniu 1 października 2021 r. uczestniczył w spotkaniu organizowanym przez D. D. J. z B., które miało mieszany charakter – prywatny i biznesowy. Spotkanie odbywało się w G. i polegało na rejsie na rzece M.. Na spotkaniu, oprócz powoda, byli również przedstawiciele podmiotów działających w branży elektrycznej. Powód był jedynym przedstawicielem pozwanej spółki. Prywatnie D. J. jest kolegą powoda.

Dnia 24 marca 2022 r. w siedzibie pozwanej spółki miało miejsce spotkanie z przedstawicielami firmy (...) S.A. prezesem K. J. oraz dyrektorem J. J.. Ze strony pozwanej spółkę reprezentowali M. J. oraz M. S. (1). Spotkanie dotyczyło wzajemnych rozliczeń pomiędzy spółkami i przebiegało w nerwowej, napiętej atmosferze. Przedstawiciele kontrahenta pozwanej formułowali w kierunku pracowników firmy (...) zarzuty korupcyjne polegające na ich uczestniczeniu w imprezach organizowanych przez dostawców i podwykonawców pozwanej spółki posługując się przykładem ich uczestnictwa w rejsie na M., organizowanym przez jednego z podwykonawców pozwanej – firmę (...) z B.. Przedstawiciele spółki (...) jednak nie wyjawili poszczególnych nazwisk pracowników pozwanej, którzy uczestniczyli w tym spotkaniu. Nie sprecyzowali również zarzutów, wskazując jedynie na nieprzejrzystość występującą po stronie pozwanej. Ponadto przedstawiciele (...) S.A. oświadczyli, że nie zamierzają w przyszłości kierować ofert dotyczących współpracy do pozwanej spółki.

Z uwagi na negatywny wydźwięk spotkania z dnia 24 marca 2022 r. prezes pozwanej spółki (...) polecił M. J. zebranie danych i ustalenie, jacy pracownicy pozwanej uczestniczyli w rejsie na M.. W toku postępowania sprawdzającego okazało się, iż to powód uczestniczył w tej imprezie i mając na względzie te okoliczności pracodawca postanowił zwolnić powoda dyscyplinarnie.

W oświadczeniu z dnia 30 marca 2022r. jako przyczynę rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy wskazano ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na podjęciu bez wiedzy oraz powiadomienia pracodawcy kontaktów z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej w obszarze działalności pracodawcy, co skutkowało działaniem na szkodę pracodawcy i doprowadziło do postawienia pracodawcy przez jego kontrahenta zarzutu prowadzenia działań nieuczciwej konkurencji i dodatkowego wycofania się przez niego ze złożenia swojej oferty handlowej na potrzeby realizowanej przez pracodawcy budowy, które to działanie pracownika stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracownika w zakresie dbałości o dobro pracodawcy, ochrony jego interesu finansowego oraz wizerunku i dobrego imienia w rozumieniu m. in. art. 100 § 2 pkt 4 k.p. oraz § 4 ust. 1 lit. f) i m) regulaminu pracy. Przedmiotowe oświadczenie wręczył powodowi jego przełożony M. J., który wyjaśnił mu ponadto, że przyczyną jego zwolnienia jest uczestnictwo w spotkaniu, które miało mieć miejsce w G. w dniu 1 października 2021 r.

W pozwanej spółce nie było zakazu kontaktu z kontrahentami, ani wymogu zgody na uczestnictwo w spotkaniach biznesowych, czy też prywatnych.

Podwykonawca pozwanej spółki (...) w B. nie był konkurentem spółki (...) S.A. Oprócz tego, iż oba podmioty działały również na rzecz branży budowlanej, to rozmiar i zakres wykonywanych przez nich usług różnił się w taki sposób, aby nie dochodziło do powiązań biznesowych pomiędzy podmiotami.

Wynagrodzenie A. M., liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy było równe kwocie 6.701,20 zł brutto.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy, jak również aktach osobowych powoda, których autentyczność oraz wiarygodność nie były kwestionowane przez strony postępowania. Nadto Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków: M. S. (1), M. J., M. W., D. J. i M. N., oraz dowód z przesłuchania stron – powoda A. M. oraz prezesa zarządu pozwanej spółki (...).

Sąd I instancji wskazał, że zeznaniom świadków dał wiarę w całości, albowiem były one, w jego ocenie, jasne, spójne i logiczne, a nadto wzajemnie się uzupełniały i korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Z tych względów Sąd ten przyznał również wiarygodność powodowi oraz przedstawicielowi strony pozwanej.

Przechodząc do meritum Sąd Rejonowy wskał, iż 30 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy określa jeden z nadzwyczajnych sposobów rozwiązania, istniejącego między pracodawcą a pracownikiem stosunku pracy. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia). Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest jednostronną czynnością prawną, która powoduje bezzwłoczne ustanie umowy w chwili, w której oświadczenie woli dotarło do adresata w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Abstrahując od formalnych wymogów oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy w tym trybie Sąd Rejonowy wskazał, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 k.p., jako nadzwyczajny sposób rozwiązania stosunku pracy, powinno być stosowane przez pracodawcę wyjątkowo i z ostrożnością. Musi być uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w zakresie winy pracownika polegają na jego złej woli lub rażącym niedbalstwie (wyrok SN z dnia 21 grudnia 2005 r., II PK 305/04, MoPr 2005 nr 12, str. 16). Sąd ten podkreślił, że rozpatrując zasadność wypowiedzenia dokonanego w tym trybie sąd zobowiązany jest poruszać się jedynie w zakresie wyznaczonym przez przyczynę podaną pracownikowi jako podstawa rozwiązania stosunku pracy.

Następnie Sąd i instancji wskazał, że stosowanie przedmiotowego trybu rozwiązania umowy uzasadnia tylko ciężkie naruszenie i to podstawowych obowiązków pracowniczych. Sąd zwrócił uwagę, że ustawodawca nie sprecyzował w Kodeksie pracy pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych, jednak, że przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie (umyślność lub rażące niedbalstwo), intencje pracownika, pobudki jego działania (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746). Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi. W konsekwencji o zakwalifikowaniu działania lub zaniechania pracownika jako odpowiadającego art. 52 § 1 pkt 1 k.p. nie decyduje wysokość szkody majątkowej (chociaż w pewnych sytuacjach nie jest ona bez znaczenia), lecz okoliczność, że postępowanie pracownika przedmiotowo bezprawne i podmiotowo zawinione – stanowi zagrożenie interesów pracodawcy (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 1998 r., I PKN 135/98, OSNAPiUS 1999/11/361; z dnia 15 kwietnia 1999 r., I PKN 12/99, OSNAPiUS 2000/12/467; z dnia 23 września 1997 r., I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998/13/396). Nie bez znaczenia przy ocenie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych jest cel, do którego zmierza pracownik swoim działaniem i towarzyszące temu inne okoliczności, zwłaszcza stan świadomości i woli pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 1998 r., I PKN 329/98, OSNAPiUS 2000/2/49; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1997 r., I PKN 300/97, OSNAPiUS 1998/14/424).

Dalej sąd I instancji podniósł, że ważkim pozostaje, iż w sprawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków, konieczność udowodnienia zawinionego (w postaci co najmniej rażącego niedbalstwa) zachowania lub braku działania pracownika spoczywa na pracodawcy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 1997 r., I PKN 68/96, OSNAPiUS 1997/18/339). Jednolicie przyjmuje się bowiem w orzecznictwie, iż obowiązek udowodnienia wskazanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika obciąża pracodawcę (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 1998 r., I PKN 519/97, OSNAPiUS 1999/2/48).

Sąd Rejonowy następnie wskazał, że w niniejszej sprawie pozwany pracodawca oświadczeniem z dnia 30 marca 2022 r. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z jego winy jako przyczynę uzasadniającą wskazując ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na podjęciu bez wiedzy oraz powiadomienia pracodawcy kontaktów z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej w obszarze działalności pracodawcy, co skutkowało działaniem na szkodę pracodawcy i doprowadziło do postawienia pracodawcy przez jego kontrahenta zarzutu prowadzenia działań nieuczciwej konkurencji i dodatkowego wycofania się przez niego ze złożenia swojej oferty handlowej na potrzeby realizowanej przez pracodawcy budowy, które to działanie pracownika stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracownika w zakresie dbałości o dobro pracodawcy, ochrony jego interesu finansowego oraz wizerunku i dobrego imienia w rozumieniu m. in. art. 100 § 2 pkt 4 k.p. oraz § 4 ust. 1 lit. f) i m) regulaminu pracy.

Sąd Rejonowy stwierdził, że tak sformułowane przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, chociaż można domniemywać ich konkretność, gdyż szczegółowe okoliczności zwolnienia dyscyplinarnego były znane powodowi, a także były rzeczywiste, powodują jednak, że można kwestionować ich prawdziwość. Sąd ten wskazał bowiem, iż postępowanie dowodowe częściowo potwierdziło okoliczności, na które powoływała się strona pozwana uzasadniając rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Okolicznością bezsporną było, że powód dnia 1 października 2021 r. brał udział w spotkaniu o mieszanym charakterze biznesowym i prywatnym – rejsie na rzece M. w G. organizowanym przez firmę (...) z B., a która była podwykonawcą pozwanej spółki. Sporu nie budziło również to, że w toku spotkania z dnia 24 marca 2022 r. przedstawiciele spółki (...) formułowali w kierunku pracowników A. zarzuty korupcyjne, a polegające na uczestnictwie przez nich w imprezach organizowanych przez podwykonawców i m. in. z tego względu odmówili oni składania pozwanej nowych ofert w ramach dostawy do aktualnie prowadzonych przez pozwaną spółkę budów. W ocenie Sądu Rejonowego jednak pozwana nie dowiodła, iż to w szczególności postępowanie powoda doprowadziło do opisywanego stanu rzeczy.

Sąd I instancji podkreślił, że to na stronie pozwanej ciąży obowiązek wykazania, że przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika są prawdziwe, konkretne i rzeczywiste. Sąd Rejonowy uznał, że teoretycznie zasadnym w kontekście zwolnienia dyscyplinarnego mogłyby być tak sformułowane zarzuty, tj. postępowanie korupcyjne mające wpływ na zachwianie dobrego imienia pracodawcy i wycofania się kontrahentów ze współpracy. Zwrócił jednak uwagę, że pomimo bezspornego udziału powoda w inkryminowanym spotkaniu, pozwana nie udowodniła jednak adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy spotkaniem a opisywanymi w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę okolicznościami, w szczególności tego, dlaczego osoby decyzyjne w firmie (...) wycofały się z dalszej współpracy z pozwaną spółką. Tym bardziej, że spotkanie przedstawicieli obu spółek dotyczyło również wzajemnych rozliczeń i pretensji z tego tytułu.

Sąd Rejonowy wskazał, że nie można tracić z pola widzenia tego, iż w branży, w której działa pozwana standardem jest organizowanie spotkań biznesowych i pozyskiwanie w ten sposób kontrahentów. Natomiast jeżeli faktycznie takie spotkania miałyby doprowadzać do tego, że z pominięciem procedury przetargowej zostanie wybrana konkretna oferta jednego z podwykonawców, to postępowanie osób biorących udział w takim procederze należałoby ocenić jednoznacznie negatywnie. Takich okoliczności pozwana jednak nie przedstawiła. Przesłuchani w toku sprawy świadkowie zeznawali ponadto, że nie było praktyki uzyskiwania zgody na uczestnictwo w tego typu spotkaniach, nawet jeżeli były organizowane przez podwykonawców pozwanej. Pracodawca rozwiązując z powodem umowę o pracę oparł się zatem jedynie na insynuacjach przedstawicieli (...) S.A. dotyczących skorumpowania pracowników pozwanej, których jednak w dostateczny sposób nie potwierdzono. W kwestii faktycznych motywów zaprzestania współpracy spółki (...) z pozwaną można było zatem snuć jedynie domysły, albowiem postępowanie dowodowe nie wykazało tego stanu rzeczy.

Wobec powyższego Sąd Rejonowy stwierdził, że oświadczenie z dnia 30 marca 2022r. o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika naruszało przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Strona pozwana nie dowiodła bowiem, iż przyczyny rozwiązania umowy o pracę były prawdziwe, konkretne i rzeczywiste.

Następnie Sąd ten wskazał, że zgodnie z art. 56 § 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Okres wypowiedzenia powoda powinien trwać 3 miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 k.p.). Wysokość jednego miesięcznego wynagrodzenia liczonego jak za ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiła 6.701,20 zł. W związku z czym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 20.103,60 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, o czym orzeczono w punkcie 1 sentencji wyroku.

O odsetkach orzeczono stosownie do art. 455 i 481 k.c. W myśl art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z kolei w myśl art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W judykaturze przyjmuje się, że jeżeli dłużnik nie spełni świadczenia określonego w wezwaniu, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Żądanie zapłaty odsetek było uzasadnione od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaś powództwo zostało w całości uwzględnione, a zatem w tej sytuacji kosztami procesu obciążono pozwaną spółkę. Wysokość przyznanych powodowi kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie przedłożonego przez pełnomocnika spisu kosztów (k. 94), zgodnie z którym poniósł on czterokrotnie koszty przejazdu na trasie T.-B.-T. na posiedzenia sądowe w wysokości 61,20 zł każdy oraz wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180 zł, stanowiące stawkę minimalną opłaty za czynności radców prawnych zgodną z przepisem § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). W ocenie Sądu koszty przejazdu pełnomocnika powoda były niezbędne i rzeczywiście poniesione i tym samym Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 424,80 zł (4 x 61,20 zł + 180 zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.) oraz stosowanego odpowiednio art. 98 k.p.c. Powód jako pracownik był z mocy prawa zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych (art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy o kosztach), natomiast powództwo zostało uwzględnione w całości, a zatem w tej sytuacji kosztami nieuiszczonej opłaty od pozwu w kwocie 1.006 zł obciążono pozwaną. Wymiar opłaty Sąd ustalił w oparciu o treść art. 13 ust. 2 i art. 21 ustawy o kosztach sądowych stanowiącym, iż sprawach o prawa majątkowe przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia ponad 20.000 zł pobiera się od pisma opłatę stosunkową wynoszącą 5% tej wartości, nie więcej jednak niż 200.000 zł, a końcówkę opłaty zaokrągla się w górę do pełnego złotego.

Apelację od tego wyroku wywiodła pozwana spółka i zaskarżyła wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  sprzeczność ustaleń oraz wywiedzionych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, a mianowicie:

a)  uznanie przyczyn wypowiedzenia na nieprawdziwe (str. 10, 2 akapit) gdzie zgodnie ze wcześniejszym fragmentem uzasadnienia (str. 8/9) Sąd uznał za słuszne domniemanie konkretności tych przyczyn z uwagi na fakt znajomości ich przez powoda, a w ocenie pozwanego konkretność tych przyczyn wynikała zarazem z faktu wyjaśnienia ich przez M. J. podczas wręczania wypowiedzenia, co wynika z zeznania świadka M. J. (str. 6 uzasadnienia wyroku) oraz przesłuchanie Powoda, jak też informacji, które doszły do świadka M. W. - o czym sam zeznawał. W ocenie pozwanego, ustalenie z jednej strony konkretności przyczyn wypowiedzenia umowy stało na przeszkodzie lakonicznemu postawieniu na końcu rozważań Sądu wniosku, iż pozwany nie dowiódł ich konkretności. Takie stanowisko jest sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym oraz niezgodne ze wcześniejszymi rozważaniami Sądu;

b)  uznanie przyczyn wypowiedzenia za nieprawdziwe (str. 10, 2 akapit) gdzie Sąd sam uznał podstawowe okoliczności będące podstawą wypowiedzenia umowy za udowodnione i bezsporne, a chodzi mianowicie o okoliczności uczestnictwa powoda w imprezie na rzece M. w październiku 2021r., niepoinformowanie przez powoda o tym fakcie pracodawcy, odbycie się spotkania 24 marca 2022 r. na którym przedstawiciele spółki (...) postawili zarzuty korupcyjne oraz m. in. z tego powodu odmówili oni składania pozwanej nowych ofert;

c)  uznanie przyczyn wypowiedzenia za nierzeczywiste (str. 10, 2 akapit) gdzie podczas swojego przesłuchania prezes zarządu komplementariusza pozwanej spółki pan J. S. wyraźnie wskazał, iż jedyną, wyłączną i rzeczywistą podstawą zastosowanego trybu rozwiązania umowy o pracę z powodem było podjęcie ustalonych działań w postaci uczestnictwa w sponsorowanej przez podwykonawcę imprezie, co skutkowało postawieniem zarzutu korupcyjnego pozwanej oraz utraty relacji handlowej z dotychczasowym kontrahentem. W toku sprawy nie została udowodniona żadna inna podstawa wypowiedzenia (choćby ukryta), a wskazane przyczyny były oparte na ustalonych (i jak wyżej bezspornych) faktach;

d)  uznanie za nieudowodnione istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy uczestnictwem powoda w przedmiotowej imprezie a wycofaniem się L. z dalszej współpracy, gdzie zgodnie z zeznaniami świadka M. J., M. S. (2) oraz przesłuchaniem pana J. S. wynikało jednoznacznie, iż jedna z przyczyn wycofania się przez (...) z dalszej współpracy był zarzut skorumpowania pracowników pozwanej. Powyższe pozostaje sprzeczne z przywołanymi dowodami ale również z innymi ustaleniami Sądu Rejonowego, który uznał te dowody za wiarygodne i na ich podstawie ustalił stan faktyczny sprawy (str. 4 cyt: „Przedstawiciele kontrahenta pozwanej formułowali w kierunku pracowników firmy (...) zarzuty korupcyjne polegające na ich uczestniczeniu w imprezach organizowanych przez dostawców i podwykonawców pozwanej spółki posługując się przykładem ich uczestnictwa w rejsie na M., organizowanym przez jednego z podwykonawców pozwanej - firmę (...) z B.”) oraz postawił tożsamy w tym zakresie wniosek (str. 9 uzasadnienia, cyt: „Sporu nie budziło również to, że w toku spotkania z dnia 24 marca 2022 r. przedstawiciele spółki (...) formułowali w kierunku pracowników A. zarzuty korupcyjne, a polegające na uczestnictwie przez nich w imprezach organizowanych przez podwykonawców i m. in. z tego względu odmówili oni składania pozwanej nowych ofert w ramach dostawy do aktualnie prowadzonych przez pozwaną spółkę budów" ) - gdzie istnienie związku przyczynowego między uczestnictwem powoda w imprezie a postawieniem zarzutu korupcji oraz dalszym odstąpieniu od ofertowania zostało wskazane przez sam Sąd w uzasadnieniu jego wyroku

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a mianowicie:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności zeznań świadka M. J. oraz M. S. (2) oraz przesłuchanie pana J. S. skutkujące uznaniem, iż pozwany nie dowiódł że przyczyny rozwiązania umowy o prace były prawdziwe, konkretne i rzeczywiste, podczas gdy z zeznań oraz przesłuchania przedstawiciela komplementariusza pozwanej Spółki jednoznacznie zostały wskazane motywy decyzji spółki (...) (str. 9 uzasadnienia), gdzie Sąd w uzasadnieniu sam wskazuje iż okolicznością bezsporną jest spotkania przedstawicieli spółki (...) z przedstawicielami pozwanej, wobec uznania przez Sąd tych okoliczności za bezsporne należało uznać, iż istniała realna przyczyna rozwiązania stosunku pracy tj. nawiązywanie przez powoda bezpośrednich kontaktów z Podwykonawcami,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, mające istotny wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a mianowicie:

a)  art. 52 §1 pkt 1 k.p., przez przyjęcie, że nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z tej przyczyny, podczas gdy ze zgromadzone w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż pozwany wykazał rzeczywistą, prawdziwą przesłankę wypowiedzenia umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. (powód nie kwestionował faktycznej przyczyny wypowiedzenia) oraz związek przyczynowo — skutkowy pomiędzy spotkaniem w październiku 2021 r. (gdzie powód był jedynym uczestnikiem ze strony pozwanej), spotkania z marca 2022 r. oraz złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę.

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocnik pozwanej wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości;

2)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrot kosztów postępowania I instancyjnego,;

3)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrot kosztów procesu za drugą instancję w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,;

4)  wyznaczenie rozprawy apelacyjnej.

W uzasadnieniu apelacji strona pozwana podniosła, że nie zgadza się w wydanym przez Sąd I instancji orzeczeniem. Podkreśliła, że Sąd I Instancji w przedmiotowej sprawie uznał wszelkie okoliczności faktyczne tej sprawy za bezsporne. Uznał za wiarygodne wszystkie zgłoszone dowody z dokumentów, z uwagi iż żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. Również w zakresie dowodów z zeznań świadków oraz stron postępowania niniejsze dowody Sąd I Instancji uznał za wiarygodne w całości, gdy wzajemnie ze sobą korelowały, były spójne i logiczne. Wobec uznania przez Sąd wszelkich okoliczności faktycznych za bezsporne pozwana wskazała, że nie może zgodzić się w treścią rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Zdaniem Pozwanej, jeśli Sąd uznaje jakieś okoliczności za bezsporne to wysnuwane na ich podstawie wnioski powinny być logiczne i spójne z ustalonymi faktami. Zdaniem pozwanej, w związku z tym, iż Sąd uznał za bezsporne okoliczności dotyczące formułowania zarzutów korupcyjnych wobec pozwanej, tym samym należałoby uznać, iż prawdziwa i rzeczywista przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę w trybie art. 51 k.p. wynikała właśnie z tych bezspornych okoliczności. Powód w toku całego postępowania nie kwestionował podstawy faktycznej złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, a zatem jedyny logiczny wniosek wypływający z ww. faktów wskazuję iż pozwany wykazał rzeczywistą podstawę wypowiedzenia umowy o pracę. Pozwana podkreśliła także, że doszło do naruszenia jej interesu tj. utraty kontrahenta i jak wynika z okoliczności uznanych za bezsporne przez Sąd meriti przedstawiciele spółki (...) odmówili składania pozwanej nowych ofert w ramach dostawy do aktualnie prowadzonych przez pozwaną Spółkę budów z uwagi na uczestnictwo powoda w spotkaniu organizowanym przez konkurencyjna wobec kontrahenta firmę. Pozwana podniosła, że utrata wieloletniego kontrahenta z przyczyn nieleżących po stronie Spółki, a będąca skutkiem negatywnych działań pracowników pozwanej Spółki musi być uznana za naruszenie jej interesu. Pozwana podkreśliła, iż samo uczestnictwo powoda w imprezie biznesowej stanowi przejaw korupcji, gdyż powód przebywał na tej spotkaniu na koszt organizatora i jego kontrahentów, a zatem uzyskał wymierną korzyść w postaci uczestnictwa w tym spotkaniu, co potwierdzają zeznania świadka D. J..

Zdaniem pozwanej, Sąd meriti w pisemnym uzasadnieniu wyroku ustalając przesłanki wypowiedzenia umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. nie kwestionował bezprawności działania powoda oraz jego winy i w związku z tym należy uznać, iż Sąd I Instancji uznał, iż zachowanie powoda było bezprawne i zawinione, a tym samym idąc dalej wypowiedzenia umowy o pacę w trybie art. 52 k.p. było całkowicie uzasadnione.

W odpowiedzi na apelację powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o jej oddalanie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna, podlegał oddaleniu.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uwzględniające powództwo, było prawidłowe.

W swej apelacji strona pozwana zarzuciła wyrokowi zarówno sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym materiałem dowodowym, błędy proceduralne skutkujące błędnym ustaleniem stanu faktycznego, jak też naruszenie prawa materialnego. Ponieważ o prawidłowości wykładni norm prawa materialnego decyduje prawidłowo zrekonstruowany stan faktyczny, Sąd Okręgowy w pierwszym rzędzie rozpoznał zarzuty procesowe.

Na wstępie rozważań wypada jednak wskazać, że zakres ustaleń faktycznych, które winien poczynić sąd pierwszej instancji w celu rozstrzygnięcia o roszczeniu powoda wyznaczyła hipoteza przepisu prawa materialnego, który miał w sprawie zastosowanie – art. 52 k.p., bowiem to na podstawie tego przepisu pozwana dokonała rozwiązania z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia, uznając, iż powód w sposób ciężki i zawiniony naruszył swoje podstawowe obowiązki pracownicze. Powód wskazywał w swym odwołaniu, że czynność ta (dyscyplinarne zwolnienie) była niezgodna z prawem, bo jego zdaniem powołane w oświadczeniu pozwanej z dnia 30 marca 2022r. powody zwolnienia dyscyplinarnego powoda nie stanowiły ciężkiego i zawinionego naruszenia jego podstawowych obowiązków pracowniczych.

Sąd Okręgowy wskazuje, że zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, a istotność ta wynika z przedmiotu postępowania i wiąże się z twierdzeniami faktycznymi stron, a w ostatecznym wyniku istotność faktu jest oceniana przez sąd z punktu widzenia prawa materialnego. O tym, jakie okoliczności – jako istotne - wymagają wyjaśnienia, decydują przepisy prawa materialnego, które powinny być zastosowane w rozpoznawanej sprawie (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r. II CSK 357/1, LEX nr 1133804).

W sprawie niniejszej zatem to wskazana w pisemnym oświadczeniu zakładu pracy przyczyna uzasadniająca rozwiązanie z powodem umowy o pracę na podstawie art. 52 k.p. przesądziła o tym, że spór toczył się tylko w granicach zarzutu pozwanej skonkretyzowanego w pisemnym oświadczeniu. Sąd Rejonowy zobligowany był zatem – w kontekście brzmienia art. 52 § 1 kodeksu pracy - ustalić po pierwsze, czy wskazane w oświadczeniu pracodawcy przyczyna była prawdziwa – czy w istocie, jak zostało to sformułowane w oświadczeniu z dnia 30 marca 2022r., powód podjął bez wiedzy oraz powiadomienia pracodawcy kontakty z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej w obszarze działalności pracodawcy z intencją działania na szkodę pracodawcy, co bezpośrednio skutkowało postawieniem pracodawcy przez jego kontrahenta zarzutu prowadzenia działań nieuczciwej konkurencji oraz czy to działanie powoda bezpośrednio doprowadziło do wycofania się przez Kontrahenta ze złożenia swojej oferty handlowej na potrzeby realizowanej przez pracodawcy budowy, a w drugiej kolejności, czy czyn ten (uczestnictwo w prywatno- biznesowej imprezie organizowanej przez kolegę powoda, będącego jednocześnie przedsiębiorcą w branży budowlanej) można ocenić jako ciężkie naruszenie przez pracownika jego podstawowych obowiązków pracowniczych. Przypomnieć bowiem należy, że jedynie ciężkie (zawinione) naruszenie i to podstawnych obowiązków pracowniczych zgodnie z hipotezą art. 52 kodeksu pracy skutkować może dyscyplinarnym zwolnieniem pracownika.

Obie strony procesu zgłosiły swoje wnioski dowodowe w celu wykazania, że to ich ocena zgodności czy też niezgodności z prawem oświadczenia o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia jest prawidłowa, jednak to sąd, mając na względzie samą hipotezę normy zawartej w art. 52 kodeksu pracy jak też dorobek doktryny prawa pracy i orzecznictwa dotyczący wykładni tej normy, dokonał oceny, jakie fakty winny zostać ustalone oraz które z zawnioskowanych przez strony dowodów zmierzają do ich ustalenia.

Myli się pozwany wskazując, iż sąd w uzasadnieniu wyroku przyznał rację stanowisku strony pozwanej, co do konkretności i prawdziwości przyczyny rozwiązania z powodem stosunku pracy wskazanej w oświadczeniu z dnia 30 marca 2022r. Istotą postępowania nie było bowiem wykazanie, że zdaniem pracodawcy powód jest odpowiedzialny sowim działaniem za zaniechanie złożenia przez spółką (...) oferty na podwykonawstwo przy budowę Szpitala im. (...) – to istotnie było bezsporne, że prezes pracodawcy uznaje, że uczestnictwo powoda w październiku 2021r. w imprezie organizowanej między innymi przez D. spowodowało taki skutek, że L. wycofał się ze współpracy przy projekcie budowy szpitala (...), zarzucając pozwanej nieuczciwą konkurencję. Tymczasem przedmiotem oceny sądu pracy nie było ustalenie, jakie były przekonania i subiektywne osądy pozwanej, co do przyczyn zerwania relacji biznesowej z (...) S.A., ale ocena, czy tak, jak została sformułowana w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy przyczyna tego rozwiązania („podjęcie bez wiedzy oraz powiadomienia pracodawcy kontaktów z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej) po pierwsze w ogóle miało miejsce, po drugie - stanowiło przejaw ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, a po trzecie czy w okolicznościach niniejszej sprawy istotnie to konkretne zachowanie powoda, na które powołał się pracodawca, odpowiada za skutek w postaci wycofania się jednego z kontrahentów pozwanej ze współpracy - innymi słowy, czy to działania powoda doprowadziło do załamania się relacji biznesowej pomiędzy obiema tymi spółkami. Przypomnieć bowiem ponownie należy, że tylko ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych – i to tych podstawowych może stanowić powód dyscyplinarnego zwolnienia pracownika.

Apelacja pozwanej w zakresie zarzutów dotyczących naruszeń prawa procesowego koncentrowała się zatem na twierdzeniu, że Sąd Rejonowy wyciągnął sprzeczne, błędne wnioski z materiału dowodowego w postaci przesłuchania świadków i stron, którym to zeznaniom z jednej strony, jak sam to ocenił w pisemnym uzasadnieniu, przyznał walor wiarygodności, a z drugiej strony wnioski, które wyciągnął z ustalonych faktów, zdaniem pozwanej, okazały się być z nimi sprzeczne, a zatem, w opinii pozwanej, ustalenia sądu były dowolne a nie wszechstronne (art. 233 § 1 k.p.c.).

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. orzeczenia Sądu Najwyższego w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego rozumowania oraz poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. orzeczenie Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 327 ¹ § 1 k.p.c.).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest - wbrew twierdzeniom apelującego - prawidłowa i kompletna. Zarzuty skarżącego sprowadzają się w zasadzie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji oraz interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego wskazując na fakty, które w jego ocenie miały dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie. Jednocześnie nie wykazał jednak, że materiał dowodowy w sprawie był oceniony nieprawidłowo, a ostatecznie wywiedzione przez Sąd wnioski nielogiczne, wewnętrznie sprzeczne bądź przyjęte wbrew zasadom doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów logicznie argumentując z jakich względów uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków i stron, a mimo to nie uwzględnił stanowiska pozwanego. Danie wiary zeznaniom prezesa zarządu pozwanej spółki oraz powodowi, a mimo to uwzględnienie roszczenia powoda, samo przez się, jak twierdzi pozwana, nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów a stanowi właśnie o istocie sędziowskiej oceny dowodów, która opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym.

Odnosząc się do konkretnych zarzutów apelacji, w tym zarzutu, że nieprawidłowe są wnioski sądu I instancji, że przyczyny wskazane w spornym oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie były konkretne i prawdziwe, Sąd Okręgowy stwierdza, że zarzut ten jest niezasadny.

Także i zdaniem Sądu Okręgowego, przyczyny rozwiązania umowy o pracę były nieprawdziwe. Pracodawca zwolnił powoda twierdząc, że ten uczestnicząc w październiku 2021r., w imprezie która miała charakter prywatno- biznesowy, działał na szkodę pracodawcy, polegającą na zaniechaniu dbałości o interesy pracodawcy, co w konsekwencji miało doprowadzić, w ocenie pozwanego, do utraty jednego z jego głównych kontrahentów, który to kontrahent w związku z czynem powoda nabrał podejrzeń co do transparentności i uczciwości działalności przedsiębiorstwa pozwanej i wycofał się ze współpracy. Tymczasem postępowanie dowodowe wykazało, że ta narracja jest nieprawdziwa.

Po pierwsze z postępowania tego wynika, że wprawdzie przedstawiciele (...) S.A. zarzucili pozwanej skorumpowanie jej pracowników, jednak zarzutów tych nie kierowali w stosunku do powoda osobiście. Po drugie z postępowania wynika, że były to wyłącznie gołosłowne oskarżenia niepoparte żadnymi dowodami, które, w ocenie sądu były wyłącznie emocjonalnym, pozamerytorycznym dodatkiem do podstawowej przyczyny, dla której (...) S.A. podjął decyzję o zaprzestaniu współpracy z pozwaną, a która to były kwestie finansowe- kwestie rozliczeń pomiędzy obiema spółkami dotyczące projektu realizowanego dla wojska w G.. W tym znaczeniu obarczanie powoda odpowiedzialnością za utratę kontrahenta było nieuzasadnione i nie polegało na prawdzie. L. odmówił złożenia oferty przy realizacji budowy szpitala (...) oraz wycofał się dalszej z współpracy z pozwaną, nie dlatego, że powód dokonał czynów nieuczciwej konkurencji czy też uczestniczył w imprezie branżowej. Bezpośrednią przyczyna zerwania współpracy były kwestie finansowe i nierozliczenie się przez A. z (...) S.A. z zakończonych projektów.

Istotna jest przy tym także i ta okoliczność, że nienależnie od tego, że zarzucony powodowi czyn nie miał miejsca (odpowiedzialność za utratę przez pracodawcę kontrahenta, bo okoliczność, że powód wziął udział w imprezie w G. organizowanej m.in. przez D. nie była przyczyną utraty kontrahenta przez jego pracodawcę), to podkreślenia wymaga, że sam ten czyn – udział w tej imprezie, bez wiedzy prezesa spółki, nie był bezprawny, niezgodny z jakimikolwiek regulacjami u pracodawcy (takich nie było), czy też zwyczajami u niego panującymi. Z postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, że w pozwanej firmie nie było potrzeby uzyskiwania zgody pracodawcy na udział w tego typu eventach, że inni pracownicy brali udział w takich imprezach, bo jest to powszechne w tej branży.

Postępowanie wykazało również, że na spornej imprezie nie doszło do podjęcia przez powoda, jak zostało to sformułowane w oświadczeniu pozwanego o zwolnieniu dyscyplinarnym „bez wiedzy oraz powiadomienia pracodawcy kontaktów z przedsiębiorstwem świadczącym usługi sprzedaży i dostaw w branży budowlanej w obszarze działalności pracodawcy”, i że to sformułowanie jest bardzo niekonkretne, nieprecyzyjne i niezrozumiałe. Niezrozumiałe jest przede wszystkim czynienie powodowi zarzutów z faktu podjęcia kontaktów z przedsiębiorstwem z branży budowlanej – w istocie bowiem praca powoda jako kierownika projektu polega m.in. na podejmowaniu relacji z podwykonawcami przy realizowanych projektach. Niezależnie jednak od powyższego postępowanie dowodowe wykazało, że udział powoda w spornej imprezie miał charakter prywatny (został zaproszony wraz z żoną na imprezę organizowaną przez swojego kolegę), że nie podejmował tam żadnych działań na rzecz swojego pracodawcy czy wykonywanych u pracodawcy projektów. Pracodawca zwolnił powoda, bo jego kontrahent zarzucił bliżej nieokreślonej grupie jego pracowników „popełnienie czynów korupcyjnych”. Pracodawca bardziej zaufał enigmatycznym, niepopartych faktami insynuacjom kontrahenta, niż własnemu oglądowi sytuacji, swojemu doświadczeniu ze współpracy z powodem. Zastosował wobec niego najsurowszą z możliwym konsekwencję, zwalniając go dyscyplinarnie, za czyn, którego ten nie popełnił. Ani udział w imprezie organizowanej przez D. nie był bowiem bezprawny, ani też wycofanie się (...) S.A. ze współpracy z pozwaną spółką nie było konsekwencją tego zdarzenia. Rację ma strona powodowa, że brak jest zgody na twierdzenie pozwanej, jakoby samo zgłoszenie zarzutu korupcyjnego w stosunku do Spółki bądź jej pracowników prowadziło już do naruszenia dobrego imienia pracodawcy. Decyzja pozwanej o zwolnieniu dyscyplinarnym powoda, jako osoby odpowiedzialnej za naruszenie dobrego imienia pracodawcy i za zerwanie relacji z kontrahentem, była nieprawidłowa, nadmierna i nieadekwatna do sytuacji faktycznej.

W konsekwencji oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu z powodem stosunku pracy bez wypowiedzenia nie miało podstaw prawnych i faktycznych. Powód nie dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Konkluzja Sądu Rejonowego, że podane przez pozwaną przyczyny wypowiedzenia nie uzasadniały rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. była zatem słuszna, co skutkowało oddalaniem apelacji, o czym sąd orzekł w punkcie I. wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

W punkcie 2. wyroku zawarto rozstrzygniecie o kosztach postępowania odwoławczego. O kosztach tych orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz na podstawie § 10 ust 1 pkt 1) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł.