Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2025 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Katarzyna Błażejowska

Protokolant – st. sekr. sąd. Małgorzata Pyszka-Cichońska

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2025r. wB.

na rozprawie

sprawy z powództwa: W. Z.

przeciwko: (...) sp. z o.o. w B.

o wydanie świadectwa pracy

na skutek apelacji pozwanej (...) sp. z o.o. w B.

od wyroku Sądu Rejonowego VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B.

z dnia 27 maja 2025r. sygn. akt VII P 14/25

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. w B. na rzecz powoda W. Z. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zsądzono, do dnia zapłaty,

3.  nakazuje przyznać ze Skarbu Państwa na rzecz kuratora pozwanej spółki r.pr. A. D. kwotę 120 zł tytułem wynagrodzenia powiększoną o kwotę podatku od towarów i usług.

SSR del. Katarzyna Błażejowska

Sygn. akt. IV Pa 80/25

UZASADNIENIE

Powód W. Z. działający za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zobowiązanie pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do wydania mu świadectwa pracy obejmującego okres zatrudnienia od dnia 01.12.2021r. do dnia 31.07.2022r. Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w okresie od dnia 1 grudnia 2021r. na mocy łączącej strony umowy o pracę był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie pozwanego na stanowisku montera izolacji. Przedmiotowa umowa o pracę wygasła z dniem 31.07.2022r., a więc od tego dnia pozwany pracodawca pozostaje w zwłoce z wydaniem powodowi świadectwa pracy.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w B. VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 lutego 2025r. na podstawie przepisu art. 69 § 1 k.p.c. ustanowiono dla pozwanego – spółki (...) Sp. z o.o. kuratora procesowego w osobie r.pr. A. D..

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez ustanowionego kuratora procesowego wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie o zawieszenie postępowania do czasu ustanowienia dla pozwanej spółki kuratora osoby prawnej w trybie art. 603 k.p.c.

W uzasadnieniu kurator pozwanego podał, że nie udało mu się nawiązać kontaktu z ujawnionym w rejestrze sądowym KRS wspólnikiem i jednocześnie będącym byłym Prezesem zarządu spółki - T. S.. Ponadto z tych rejestrów wynika, że spółka nadal nie powołała zarządu, a w postępowaniu toczącym się przed Wydziałem Gospodarczym Sądu Rejonowego w B. w sprawie o sygn. akt (...) w dniu 20 grudnia 2024r. oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości spółki. Z uwagi na powyższe okoliczności kurator pozwanego zaprzeczył twierdzeniom powoda o jego zatrudnieniu w spółce, głównie opierając się na braku dokumentacji potwierdzającej tę okoliczność.

Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w B.VII Wydziałem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 maja 2025r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska. Nadto Sąd postanowił odmówić zawieszenia postępowania oraz dopuścić dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem się do przesłuchania powoda W. Z.. Jednocześnie Sąd Rejonowy działając na podstawie przepisu art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka M. Z. jako zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2025r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV P 14/25 Sąd Rejonowy w B. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekł o:

1)  nakazaniu pozwanemu wydania powodowi świadectwa pracy za okres zatrudnienia powoda u pozwanego, tj. okres od dnia 1 grudnia 2021r. do dnia 31 lipca 2022r. w pełnym wymiarze czasu pracy;

2)  zasądzeniu od pozwanego na rzecz powoda kwoty 240,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3)  zasądzeniu od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w B. na rzecz kuratora pozwanego – A. D. kwoty 240 złotych tytułem wynagrodzenia powiększonego o należny podatek od towarów i usług;

4)  obciążeniu kosztami sądowymi Skarbu Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód W. Z. będąc zatrudnionym na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, w okresie od dnia 1 grudnia 2021r. do dnia 31 lipca 2022r. wykonywał pracę na stanowisku montera instalacji na rzecz pozwanej spółki (...) Sp. z o.o.

Jak podkreślił Sąd Rejonowy powyższych ustaleń dokonał w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, których autentyczności strony nie podważały, jak również w oparciu o zeznania powoda, które Sąd uznał za wiarygodne, gdyż zdaniem sądu były one jasne, konkretne i pozbawione sprzeczności, a ponadto również znajdowały potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach.

Sąd I Instancji podał również, że na mocy przepisu art. 235 ² § 1 pkt. 5 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadka M. Z. na okoliczność świadczenia pracy przez powoda, w tym również czasookresu jej wykonywania, gdyż w ocenie Sądu Rejonowego fakty te zostały już jednoznacznie wykazane zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a w szczególności umową o pracę łączącą strony i zeznania podatkowego PIT, które to dokumenty także nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Następnie Sąd I instancji przeszedł do rozważań prawnych.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z obowiązującym od dnia 7 września 2019r. przepisem art. 97 § 1 kodeksu pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy. Jeżeli z przyczyn obiektywnych wydanie pracownikowi takiego świadectwa pracy albo osobie przez niego upoważnionej w tym terminie nie jest możliwe, to pracodawca w ciągu 7 dni od dnia upływu tego terminu przesyła świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018r., poz. 2188 ze zm.) albo doręcza je w inny sposób. Świadectwo pracy dotyczy okresu lub okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy. Na mocy § 1 ¹ – w przypadku nawiązania z tym samym pracownikiem kolejnego stosunku pracy, w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy wyłącznie na jego wniosek, złożony w postaci papierowej lub elektronicznej. Przy czym taki wniosek może zostać złożony w każdym czasie i dotyczyć wydania świadectwa pracy dotyczącego poprzedniego okresu zatrudnienia albo wszystkich okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy. Zgodnie zaś z § 1 ² w przypadku, o którym mowa w §1 ¹, pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w ciągu 7 dni od dnia zgłoszenia przedmiotowego wniosku.

Odnosząc się do powyższych regulacji, Sąd Rejonowy ocenił, że powód pozostawał w ciągłym zatrudnieniu u pozwanego, poczynając od dnia 1 grudnia 2021r. Ostatecznie jednak stosunek pracy łączący strony ustał wskutek wypowiedzenia umowy, co było związane z zamiarem podjęcia przez powoda zatrudnienia u innego pracodawcy. Od tego momentu powód miał podejmować starania, w celu uzyskania świadectwa pracy, lecz z uwagi na braki w zarządzie spółki pozwanego nie otrzymał on żadnej odpowiedzi.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd I Instancji ocenił roszczenie powoda jako zasadne na gruncie przepisu art. 97 § 1 kodeksu pracy i nakazał pozwanemu wydać powodowi świadectwo pracy za cały okres zatrudnienia u pozwanego (punkt 1 sentencji wyroku).

Ponadto w punkcie 2 sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego obciążając nimi pozwanego jako strony przegrywającej proces.

W punkcie 3 sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o pokryciu kosztów ustanowionego dla strony pozwanej kuratora procesowego w osobie A. D. przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w B..

Natomiast, w punkcie 4 sentencji wyroku Sąd I Instancji orzekł o obciążeniu Skarbu Państwa kosztami sądowymi, uznając bowiem, że pozwana spółka zaprzestała prowadzenia faktycznej działalności gospodarczej, w związku z czym ich egzekucja i tak najprawdopodobniej była bezskuteczna.

Apelację od powyższego wyroku Sądu I instancji złożył kurator pozwanej spółki, zaskarżając ten wyrok w części, tj. w zakresie punktu 1 i 2 sentencji wyroku oraz zarzucając mu:

1.naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

- tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że powód faktycznie był zatrudniony przez pozwaną spółkę we wskazanym okresie, podczas gdy dokumentacja przedstawiona przez powoda, która miała tego dowodzić nie została przez Sąd należycie zweryfikowana;

- tj. art. 227 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania świadka M. Z., mimo iż kurator pozwanej kwestionował dokumenty prywatne powoda i zaprzeczał, aby powód był zatrudniony przez spółkę;

- tj. art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niedostateczne uzasadnienie przyjęcia za udowodnione faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i to pomimo ich kwestionowania przez kuratora strony pozwanej.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- tj. art. 97 § 1 kodeksu pracy poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, gdy brak jest wiarygodnych dowodów potwierdzających zatrudnienie powoda przez pozwaną spółkę w spornym okresie, a w konsekwencji bez podstaw ustalenia obowiązku wydania świadectwa pracy stronie powodowej;

- tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez bezpodstawne przerzucenie ciężaru dowodu na pozwaną spółkę pomimo tego, że to strona powodowa winna wykazać istnienia okoliczności, z których wywodzi dla siebie skutki prawne.

W oparciu o tak sformułowane powyżej zarzuty, kurator strony pozwanej domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa w całości wraz z rozstrzygnięciem o kosztach procesu, poprzez zasądzenie wynagrodzenia kuratora w wysokości uwzględniającej należną stawkę podatku VAT.

W uzasadnieniu apelacji znalazło się rozwinięcie powyższych zarzutów. Kurator pozwanej w uzasadnieniu artykułował, że nie ma możliwości należytego zweryfikowania twierdzeń strony powodowej, gdyż z jednej strony nie miał on dostępu do dokumentacji korporacyjnej, ani kadrowej spółki przez co nie miał możliwości obiektywnego ustosunkowania się do przedłożonych przez powoda dokumentów prywatnych, a po drugie występujące w sprawie okoliczności dotyczące uniemożliwienia mu uzyskania akt osobowych dotyczących powoda w praktyce uniemożliwiają mu rzetelną obronę interesów pozwanej spółki.

Zdaniem strony apelującej powyższe trudności z uzyskaniem dokumentacji spółki powodują, że Sąd I Instancji tym bardziej powinien przeprowadzić dowód z przesłuchania świadka M. Z., zamiast jak to uczynił, pomijać go. Zeznania tego świadka miałyby rzucić nowe światło na realny przebieg zatrudnienia powoda i przyczynić się do wyjaśnienia wszelkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Z tego też powodu apelacja strony pozwanej zawierała również wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka M. Z., który został pominięty przez Sąd I Instancji.

W odpowiedzi na apelację, strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji pozwanego w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wywodziła, iż apelacja wniesiona przez stronę pozwaną nie zasługuje na uwzględnienie, wyjaśniając przy tym, dlaczego uznaje zarzuty apelacji za chybione.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie Sądu I Instancji jest prawidłowe i jako takie odpowiada prawu.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I Instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny, a następnie dokonał jego prawidłowej oceny i trafnie zastosował obowiązujące przepisy. Tym samym Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i wyprowadzone na ich podstawie wnioski oraz ocenę prawną. Nie zachodzi w tej sytuacji potrzeba szczegółowego ich powtarzania (wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999r., sygn. akt I PKN 21/98). W postępowaniu przed sądem drugiej instancji stosuje się art. 328 § 2 k.p.c. odpowiednio, a więc z uwzględnieniem istoty i swoistości postępowania przed tym sądem (art. 391 § 1 k.p.c.).

Na wstępie wskazać należy, że strona pozwana zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie między innymi przepisów art. 233 k.p.c., który dotyczy tzw.: „zasady swobodnej oceny dowodów” i stanowi jedną z podstawowych reguł procesu cywilnego.

Odnosi się ona zarówno do wyboru określonych środków dowodowych, jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Ramy swobodnej oceny dowodów określone w art. 233 § 1 k.p.c. wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie rozważenia zebranego materiału. Dając lub odmawiając wiary zeznaniom dowodowym kieruje się wyłącznie własnym przekonaniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt II UKN 685/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2000 roku, sygn. akt V CKN 94/00; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2001 roku, sygn. akt V CKN 561/00).

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, samo przytoczenie w apelacji odmiennej własnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie może być uznane za wystarczające do podważenia dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych oraz ich oceny i znaczenia jako przesłanek rozstrzygnięcia sprawy i nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 roku, sygn. akt IV CK 387/04, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2004 roku, sygn. akt IV CK 274/03).

Przekładając to na grunt niniejszej sprawy oraz w odniesieniu do zarzutu sformułowanego przez stronę pozwaną i dotyczącego jej zdaniem wadliwego przyjęcia przez Sąd I Instancji, że powód faktycznie był zatrudniony przez pozwaną spółkę we wskazanym okresie, podczas gdy dokumentacja powoda miała nie zostać przez ten Sąd należycie zweryfikowana – uznać należy za chybiony.

W niniejszej sprawie Kurator reprezentujący stronę pozwaną nie przedstawił żadnej kontrargumentacji, która podważałyby te ustalenia Sądu Rejonowego, przy czym zaprezentowane przez niego stanowisko opierało się wyłącznie na jego subiektywnej i odmiennej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W tym kontekście klarownym i oczywistym jest, że powołany w sprawie kurator reprezentujący daną stronę procesu musi podejmować działania na korzyść strony, do której w procesie przystąpił. To jednak nie przesądza o zasadności podniesionych przez tę stronę zarzutów. Wręcz przeciwnie, należyte ustalenie przez Sąd stanu faktycznego sprawy wymaga zgromadzenia możliwie jak najbardziej wszechstronnego materiału dowodowego w sprawie, pod warunkiem jednak, że w danej sprawie jest to możliwym.

Z tego tez względu Sąd Okręgowy wskazuje, iż po pierwsze zebranie całego materiału dowodowego w sprawie nie zawsze jest możliwym, a po drugie nie zawsze jest to konieczne, aby w sposób prawidłowy Sąd, w tym wypadku Sąd I Instancji był w stanie ustalić stan faktyczny. Po trzecie wreszcie może dochodzić również do odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, co jest z kolei zjawiskiem wtórnym występującym niezależnie od tego, czy w sprawie przeprowadzono wszystkie z wnioskowanych dowodów, czy też nie. Ocena materiału dowodowego winna być dokonana przez Sąd w sposób swobodny, ale nie w sposób dowolny, o czym wspomniano już wyżej. Jednak co należy jeszcze raz podkreślić, ocena materiału dowodowego jest czynnością wtórną względem jego gromadzenia.

To oznacza, że w niniejszej sprawie zarzut sformułowany przez kuratora procesowego pozwanej spółki dotyczący jedynie jego oceny miał węższy zakres, aniżeli zarzut, który dotyczyłby błędów w gromadzeniu materiału dowodowego przez Sąd I Instancji i prowadziłby do odmiennych ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Sąd odwoławczy rozpoznaje jednak sprawę w granicach podniesionych przez stronę skarżącą zarzutów, a ten z kolei sprowadzał się jedynie do odmiennej jego oceny.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego nieprzeprowadzenia przez Sąd Rejonowy dowodu z zeznań świadka M. Z. to w tym kontekście zarzut ten także okazał się nietrafionym.

W tym miejscu wskazać należy, iż względem świadka M. Z. były podejmowane działania mające na celu skontaktowanie się z nim i pozyskanie jego zeznań w roli świadka. Mimo wzywania tego świadka, nie udało się spowodować jego stawiennictwa na rozprawę przed Sądem Okręgowym, wobec czego na podstawie art.235 ² § pkt 4 kpc dowód z jego zeznań został pominięty jako niemożliwy do przeprowadzenia.

Nie mniej, nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań tego świadka nie mogło stanowić przeszkody dla ustalenia faktycznego zgodnego z tym, które ustalił Sąd Rejonowy. Tym bardziej, że Sąd Okręgowy uzupełniająco przesłuchał także powoda, którego zeznania w połączeniu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym dają podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy nie naruszył żadnych reguł postępowania.

Następnie, należało przejść do sformułowanych przez stronę apelującą zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego, a w szczególności przepisów art. 97 § 1 kodeksu pracy i art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

W niniejszej sprawie to na pozwanym pracodawcy spoczywał ciężar wykazania, że pomimo łączącego strony stosunku pracy powód pracy tej w spornym okresie nie wykonywał, i że nie należy mu się z tego powodu świadectwo pracy. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego pracodawca, który wbrew obowiązkowi nie prowadzi dokumentacji pracowniczej albo prowadzi ją nieprawidłowo, musi się liczyć z tym, że będzie na nim spoczywał ciężar udowodnienia faktów z tego wynikających. (vide m.in. wyrok SN z 14 maja 1999r. I PKN 62/99). To na pracodawcy w takiej sytuacji spoczywa ciężar udowodnienia nieobecności pracownika, braku świadczenia pracy w określonym czasie. Dochodzi do tzw. odwrócenia ciężaru dowodu.

Ponadto wskazać należy, że strona pozwana, pomimo braków w składzie organów uprawnionych do jej reprezentacji, nie ustanowiła osób uprawnionych do jej reprezentacji, na skutek czego doszło do ustanowienia w niniejszej sprawie kuratora. Okoliczność, iż kurator nie dysponował dokumentacją pracowniczą powoda nie może obciążać pracownika, a także powodować nieuzasadnionego dalszego przedłużania postępowania, w szczególności w sytuacji, gdy przedmiotem roszczenia pozwu jest żądanie wydania świadectwa pracy.

Odnosząc się do sformułowanego w pozwie żądania w zakresie wydania świadectwa pracy wskazać należy, że zgodnie z art. 97 § 1 k.p., w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Świadectwo pracy dotyczy okresu lub okresów zatrudnienia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy.

W ocenie Sądu rozpatrującego sprawę, fakt niewydania powodowi świadectwa pracy przez ponad półtora roku, które upłynęło od momentu ustania stosunku pracy do dnia wniesienia pozwu, a także fakt niewydania powodowi świadectwa pracy w okresie późniejszym - do dnia wydania wyroku – czyni powództwo uzasadnionym. Obowiązek wydania świadectwa pracy spoczywa na pracodawcy i nie jest uzależniony od wezwania go do wydania dokumentu przez pracownika. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej, powód nie miał obowiązku kontaktu ze stroną pozwaną ani podjęcia jakichkolwiek działań w celu uzyskania tego dokumentu. Wydanie świadectwa pracy należy do zbioru ukształtowanych ustawowo obowiązków pracodawcy, któremu strona pozwana nie zadośćuczyniła.

Reasumując, w realiach niniejszej sprawy argumentacja zaprezentowana przez kuratora procesowego pozwanej była wyłącznie powtórzeniem jej stanowiska w toku postępowania przed Sądem I instancji, a podniesione przez niego zarzuty stanowiły jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i pozostają one nietrafne.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie 2. wyroku wydano zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c.). Wysokość tych kosztów Sąd ustalił w oparciu o treść § 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku, zgodnie z którym stawki minimalne wynoszą za prowadzenie sprawy w postępowaniu apelacyjnym przed sądem okręgowym - 50% stawki minimalnej, a jeżeli w pierwszej instancji nie prowadził sprawy ten sam radca prawny - 75% stawki minimalnej, w obu przypadkach nie mniej niż 120 zł. O odsetkach zasądzonych od kosztów procesu Sąd postanowił na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

O wynagrodzeniu kuratora pozwanego powołanego do sprawy Sąd orzekł na podstawie §1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018r. i uwzględniając nakład pracy kuratora.

SSR del. Katarzyna Błażejowska