Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27.11.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu – Z. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z tego względu, że komisja lekarska ZUS nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odwołaniu wniesionym do tut. Sądu ubezpieczony opisał stan swojego zdrowia i wniósł o zmianę tej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do dochodzonego świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sad ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony – Z. B. w dniu 11.09.2012r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k-1 ar). Ponieważ ustalenia niezdolności do pracy oraz jej związku z chorobą zawodową ustala w formie orzeczenia lekarz orzecznik ZUS, a po zgłoszeniu zarzutu wadliwości, komisja lekarska ZUS (art. 17 ust. 1 ustawy z 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych – Dz. U. Nr 199, poz. 1673 z późn. zm.), w dniu 23.11.2012r. wydała ona stosowne orzeczenie, w którym nie uznała powoda za niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k-31 ar). Ubezpieczony w swoim odwołaniu zakwestionował takie stanowisko komisji lekarskiej ZUS, które stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji (k-32 ar).

Przedmiotem sporu pomiędzy stronami okazał się być stan zdrowia Z. B.w kontekście jego zdolności, bądź niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, jakiemu uległ w dniu (...). Rzeczą Sądu było przeprowadzenie postępowania dowodowego i dlatego – postanowieniem z dnia 9 stycznia 2013r. – Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: ortopedy i internisty w celu ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego czyni go, co najmniej częściowo niezdolnym do pracy, co oznacza, że w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji? Od kiedy ewentualna niezdolność występuje i czy jest następstwem wypadku przy pracy? Czy ma ona charakter trwały, czy okresowy? Czy ta niezdolność jest wynikiem ogólnego stanu zdrowia? Jeżeli tak, to czy podstawą stwierdzonej niezdolności do pracy są te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym, czy również dokumentacja medyczna złożona po wydaniu decyzji przez ZUS? Zadaniem biegłych było również ustosunkowanie się do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS (k-6).

Zespół biegłych stwierdził u powoda przebyte w dniu 18.03.2011r. wieloodłamowe złamanie kości podudzia lewego – nasady dolnej, kostki bocznej i więzozrost piszczelowo-strzałkowy, leczony operacyjnie, z niestabilnością wewnątrzstawową i końsko-szpotawym ustawieniem stopy z upośledzeniem znacznego stopnia funkcji chodu, wtórne zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego lewego, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym i L-S w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze oraz dnę moczanową w wywiadzie (k-2-13).

Dokonując oceny stanu zdrowia biegli wyprowadzili zgodny wniosek o jego zdolności do pracy w zawodzie fotografa, przy jednoczesnej częściowej niezdolności do pracy w zawodzie, który wykonywał przed wypadkiem.

Pismem z dnia 24.04.2013r. ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do tej opinii wskazując, że wprawdzie z wykształcenia jest fotografem, to jednak nigdy nie pracował w tym zawodzie (k-19-20). Do pisma dołączył wyniki badania MRI kręgosłupa lędźwiowego oraz szyjnego (k-21-22).

Organ rentowy również zakwestionował tę opinię, albowiem ubezpieczony nieprzerwanie pracuje na swoim stanowisku i posiada zaświadczenie lekarza medycyny pracy o braku przeciwwskazań do pracy na nim (k-24).

W opiniach uzupełniających z dnia 6.06.2013r. i 5.07.2013r. biegli podtrzymali swoje dotychczasowe stanowisko (k-33, 42).

Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń (k-52,55v).

Według Sądu, opinia biegłych lekarzy sądowych, w tym opinie uzupełniające, zasługuje na przyjęcie jej za wiarygodny dowód właściwej kwalifikacji zdrowotnej powoda. Została sporządzona po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu. Opisy stanu narządów i układów ubezpieczonego także świadczą o tym, że badania przeprowadzono rzetelnie. Zostały wydane przez specjalistów z dziedzin medycyny, odpowiednich do jego schorzeń, którzy przekonywująco uzasadnili swoje stanowisko, a logiczne wnioski ich opinii oparte były na starannej ocenie dokumentacji lekarskiej i wynikach badań przedmiotowych.

Z opinii wynika, że przyczyną niezdolności ubezpieczonego do pracy są skutki wypadku przy pracy z deformacją stawu i cechami niestabilności wewnątrzstawowej, z ograniczeniem ruchomości w stawie, z obrzękiem stawu, znacznego stopnia dolegliwościami bólowymi i znacznego stopnia upośledzeniem funkcji chodu. Z uwagi na znaczne upośledzenie czynności podpórczej i motorycznej, nie może on wykonywać pracy fizycznej z przewaga chodzącej i kucznej.

Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wniosków biegłych i dlatego przyjął ich opinię za podstawę rozstrzygnięcia. Przy jej wydawaniu, biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie i ocena wynika zarówno z treści art. 13 ust. 1 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jak i z treści § 5 rozporządzania MPiPS z 8.08.1997r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy dla celów rentowych (Dz. U. Nr 99, poz. 612). Analiza tych danych pozwoliła biegłym lekarzom sądowym na uznanie powoda za częściowo niezdolnego do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (tekst jednolity: Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.).

W tym stanie rzeczy, Sąd uznał odwołanie Z. B. za uzasadnione i – na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc w zw. z art. 100 ust. 2 cyt. ustawy o emeryturach i rentach z FUS– orzekł, jak w pkt 1 sentencji.

W pkt 2 sentencji, Sąd – zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a cyt. w/w ustawy – z urzędu musiał orzec w przedmiocie odpowiedzialności, bądź nieodpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Ponieważ stan zdrowia ubezpieczonego nie był jednoznaczny w ocenie, brak było, zatem podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia w całości żądań ubezpieczonego.

SSO Ewa Krakowska-Krawczak