Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 stycznia 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w B. odmówił W. K. prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 grudnia 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest osoba niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 57 ustępem 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl ustępu 2 - przepisu ustępu 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Natomiast zgodnie z art. 58 ustępem 1 przytoczonej na wstępie ustawy - warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ustępu 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

1) 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat;

2) 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat;

3) 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat;

4) 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat;

5) 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Na podstawie ustępu 2 tego artykułu - okres, o którym mowa w ustępie 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Przy czym w myśl ustępu 4 - przepisu ustępu 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje jej całkowitą lub częściową niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- neurologa,

- kardiologa,

- psychiatry,

- psychologa,

- specjalisty medycyny przemysłowej,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia:

- stan po przezskórnym zamknięciu otworu międzyprzedsionkowego w maju 2012r.,

- okresowy zespół bólowy kręgosłupa L – S, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,,

- przebyty w 2012r. ostry zespół TIA bez deficytu neurologicznego,

- zaburzenia depresyjne nawracające, polietiologiczne. Łagodne zaburzenia procesów poznawczych,

Biegli we wnioskach końcowych wskazali, że ubezpieczony nie jest aktualnie długotrwale niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. .

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 16 - 17 akt ).

W związku z zastrzeżeniami do opinii zgłoszonymi przez ubezpieczonego, biegli wydali opinię uzupełniającą, w której podali, że z uwagi na występujące schorzenia ubezpieczony może leczyć się ambulatoryjnie i ewentualnie korzystać ze zwolnienia lekarskiego. Jednocześnie biegli – psychiatra i psycholog kliniczny wystąpili o umożliwienie dokonania ponownej oceny psychiatryczno – psychologicznej w związku z koniecznością dokonania analizy dokumentacji medycznej w kontekście podjęcia i utrzymania zatrudnienia.

- dowód – opinia uzupełniająca ( k. 32 i 33 akt ).

Następnie biegły psychiatra i psycholog wydali opinię uzupełniającą, w której stwierdzili u ubezpieczonego upośledzenie funkcji organizmu ( depresja, zespół móżdżkowy po incydencie neurologicznym) skutkujące częściową niezdolnością do pracy na 2 lata, istniejącą od 29.06.2016r. – tj. od ponownego podjęcia lecenia psychiatrycznego. Tym samym wspomniani wyżej biegli sądowi zgodzili się z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 grudnia 2016r., który stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niedolny do pracy – okresowo, tj., do 30 czerwca 2018r.

- dowód – opinia uzupełniająca ( k. 41 akt ).

W związku z zastrzeżeniami zgłoszonymi do powyższej opinii przez organ rentowy – biegła sądowa – psychiatra dr J. S. udzieliła na rozprawie dodatkowych wyjaśnień wskazując, iż już podczas pierwszego badania ubezpieczonego występowała depresja i z tego powodu ubezpieczony ma obniżoną zdolność do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami – wątpliwość budził okres jej trwania, przy czym pierwotnie biegła zgodziła się ze stanowiskiem biegłej – specjalisty z zakresu medycyny przemysłowej, iż niezdolność wywołana wspomnianym schorzeniem może być leczona w ramach czasowej niezdolności do pracy. Jednak później – po zgłoszeniu przez ubezpieczonego zastrzeżeń do opinii i ponownym przeanalizowaniu sprawy doszła do wniosku, iż w przypadku ubezpieczonego doszło do nawrotu depresji.

Należy przy tym zauważyć, iż już w 2013r. ubezpieczony był konsultowany psychiatrycznie i rozpoznano wówczas u niego epizod depresyjny ( k. 7 verte dokumentacji medycznej). Także w opinii lekarskiej z 29.07.2013r. ( k, 15 dokum. med.) wśród rozpoznanych schorzeń wskazuje się – „ zaburzenia depresyjne w wywiadzie”. Natomiast w zaświadczeniu o stanie zdrowia z 26.10.2016r. – zaburzenia depresyjne nawracające wskazuje się jako podstawową chorobę rozpoznaną u ubezpieczonego, przy czym rozpoznanie to postawił specjalista psychiatra, wskazując, iż ubezpieczony leczony z powodu depresji był już w latach 2012 – 2013, przy czym od czerwca 2016 nastąpił nawrót choroby, kontakt z pacjentem jest trudny, a rokowanie niepewne. Lekarz ten podał też, iż ubezpieczony nie jest zdolny do pracy zarobkowej. Jak podkreślili biegli sądowi (psychiatra i psycholog) w opinii uzupełniającej, ubezpieczony podejmował działania nakierowane na poradzenie sobie z zaburzeniami depresyjnymi, w tym leczył się farmakologicznie, ale bez istotnej poprawy. Utrzymywanie się powyższego stanu pozwala stwierdzić, iż występuje u ubezpieczonego, nie krótkotrwała, przemijająca niezdolność do pracy, w której ubezpieczony może odzyskać zdolność do pracy po zastosowaniu leczenia w ramach zwolnienia lekarskiego, lecz niezdolność ta jest długotrwała.

Mając na uwadze, iż kwestia sporna w sprawie sprowadzała się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, a przeprowadzone postępowania dowodowe, w tym przytoczona wyżej opinia biegłych sądowych wskazuje na częściową niezdolność ubezpieczonego do pracy należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki niezbędne do nabycia tego świadczenia, dlatego też Sąd, działając na podstawie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, która wcześniej była znana organowi rentowemu, zatem miał on podstawy do prawidłowego ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, tym bardziej, że już Lekarz Orzecznik ZUS wskazywał na istniejącą u ubezpieczonego częściową niezdolność do pracy.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz