VI U 368/13 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Bydgoszczy z 2013-09-19
Sygn. akt VI U 368/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 września 2013 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Janusz Madej
Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc
po rozpoznaniu w dniu 19 września 2013 r. w Bydgoszczy
na rozprawie
odwołania W. P.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.
z dnia 27 grudnia 2012 r. znak (...)
w sprawie: W. P.
przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
Oddziałowi w B.
o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy
1) zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje wnioskodawcy W. P. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.,
2) stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
Na oryginale właściwe podpisy.
Sygn. akt. VI U 368/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 27 grudnia 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpoznaniu wniosku W. P. z dnia 7 grudnia 2012r. – odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem z dnia 21 grudnia 2012r. Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji i w związku z tym Zakład kontynuuje wypłatę renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 stycznia 2015r.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, wskazując iż nie zgadza się on z orzeczoną przez Lekarza Orzecznika i Komisje Lekarską ZUS częściową tylko niezdolnością do pracy, gdyż cierpi na poważne schorzenie – schizofrenię paranoidalną.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując iż zgodnie z art. 107 i 14 ust.3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( t.j. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm. ) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokości tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego ustalono zmianę stopnia niezdolności, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Organ rentowy powoływał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 grudnia 2012r. w przedmiocie oceny stanu zdrowia ubezpieczonego. Dodatkowo organ rentowy wskazywał, iż zgodnie z art. 75 ust. 1 powyższej ustawy dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta uznana została za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji.
Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:
Ubezpieczony W. P. ( urodzony (...) ) w okresie od 2 grudnia 2001r. do 31 października 2009r. uprawniony był do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a w okresie od 1 listopada 2009r. do 30 listopada 2012r. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.
W dniu 3 października 2012r. złożył on w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w B. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 22 października 2012r. ubezpieczony uznany został za częściowo niezdolnego do pracy do 31 października 2015r. , a organ rentowy decyzją z dnia 8 listopada 2012r. , ustalił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 listopada 2012r. do 31 października 2015r.
W dniu 7 grudnia 2012r. ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w B. wniosek o przywrócenie mu terminu do złożenia sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 22 października 2012r.
Po przywróceniu terminu do złożenia sprzeciwu Komisji Lekarskiej ZUS orzeczeniem z dnia 21 grudnia 2012r. ustaliła, że ubezpieczony W. P. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 października 2015r.
Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja wydana została na podstawie tego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.
W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych: specjalisty psychiatry, specjalisty psychologa klinicznego i specjalisty medycyny przemysłowej.
Biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonego schizofrenię paranoidalną.
Po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, materiału lekarskiego znajdującego się w aktach i wyników badań ubezpieczonego biegli powołanego zespołu ustalili, iż w stanie zdrowia badanego doszło do pogorszenia w związku z czym został skierowany na badania do polikliniki wojskowej.
Ze skierowania tego nie skorzystał ponieważ w marcu 2013r. zmarła mu żona. Zdaniem biegłych ubezpieczony jest aktualnie całkowicie niezdolny do pracy od listopada 2012r. do 31 grudnia 2013r. , a w tym czasie powinien poddać się zaplanowanemu leczeniu.
( protokół badań sądowo - lekarskich i orzeczenie lekarskie k. 12 i 13 akt sprawy ).
Powołując się na stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS organ rentowy podniósł, iż śmierć małżonki z racji żałoby stanowi nową okoliczność, a poprzednio – w trakcie postepowania przed ZUS – nie było pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego w porównaniu z ostatnim badaniem orzeczniczym – bez objawów psychotycznych, cech rozpadu osobowości, cech manii ubezpieczony nie był całkowicie niezdolny do pracy.
W związku z tym organ rentowy wniósł o przekazanie sprawy organowi rentowemu i umorzenie postępowania na podstawie art. 477 14 §4 K.p.c.
( pismo procesowe organu rentowego – k. 24 a.s. ).
W ocenie Sądu Okręgowego wniosek organu rentowego o wydanie orzeczenia przewidzianego w art. 477 14 §4 K.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z tym przepisem w sprawach o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzecznika komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia , stąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postepowanie.
Wnioskując o zastosowanie tego przepisu organ rentowy powołał się na to, iż śmierć żony ubezpieczonego z reakcją żałoby stanowiła nową okoliczność w rozumieniu art. 477 14 §4 K.p.c.. Tymczasem biegli sądowi w swojej opinii z 23 kwietnia 2013r. stwierdzili pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego już od listopada 2012r., argumentując iż jeszcze przed tym tragicznym w życiu ubezpieczonego zdarzeniem został on skierowany na leczenie w oddziale psychiatrycznym polikliniki wojskowej. (...) tego nie podjął właśnie z uwagi na śmierć żony.
Na rozprawie ubezpieczony przedłożył zaświadczenie z dnia 9 września 2013r. wydane przez 10 (...) Szpital (...) z (...) (...) Oddziału (...), z którego wynika iż leczenie na tym Oddziale ubezpieczony podjął ostatecznie 2 sierpnia 2013r. i kontynuuje je nadal ( zaświadczenie w aktach sprawy).
Przeprowadzone przez biegłych psychiatrów i psychologa klinicznego badanie eksponowało takie istotne objawy pogorszenia się stanu zdrowia ubezpieczonego: zaburzony sen, obniżenie aktywności, urojenia, niepokój, trudności w skupieniu uwagi i zapamiętywaniu czy bycie „śledzonym”.
Wprawdzie w trakcie badania przeprowadzonego przez biegłych ubezpieczony nie ujawniał ostrych objawów psychotycznych, ale biegli stwierdzili występowanie u niego okresowo myśli rezygnacyjnych oraz obecność objawów negatywnych schizofrenii w sferze społecznej , emocjonalnej i poznawczej. Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe objawy – zgodnie z opinią biegłych – wskazywały na okresowe pogorszenie się stanu zdrowia ubezpieczonego w okresie wskazanym przez biegłych sądowych czyli od listopada 2012r. do 31 grudnia 2013r. Należy też podkreślić, że organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 29 maja 2013r. ( k. 24 akt ) odnosząc się do opinii biegłych sądowych ograniczył się do zaprzeczenia ustaleniom biegłych sądowych, stwierdzając że w trakcie postępowania przed ZUS nie było pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonego, w sytuacji w której biegli sądowi takie pogorszenie stwierdzili już od listopada 2012r. powołując się na skierowanie do polikliniki wojskowej.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 477 14 §2 K.p.c. w związku z art. 57, 58 i art. 12 ust.1 i ustawy 2 oraz art. 13 ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie 1 wyroku.
Na podstawie art. 118 ust. 1 a ustawy emerytalnej Sąd stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Odpowiedzialność ta wynika z faktu, iż zaskarżona decyzja opierała się na wadliwej ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego zamieszczonej w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS.
Dowód z opinii biegłych sądowych wskazywał na całkowitą niezdolność do pracy ubezpieczonego zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami od listopada 2012r. Skierowanie na szpitalne leczenie psychiatryczne stanowiło dowód potwierdzający pogorszenie się stanu zdrowia ubezpieczonego jeszcze przed śmiercią jego małżonki.
SSO Janusz Madej
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Bydgoszczy
Osoba, która wytworzyła informację: Janusz Madej
Data wytworzenia informacji: