Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2025 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Maciej Flinik

Protokolant – starszy sekretarz sadowy Marta Walińska

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2025 r. wB.

na rozprawie

odwołania: R. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 16 lutego 2024 r., nr(...)

w sprawie: R. M.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o podleganie ubezpieczeniu

1/ zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 16 lutego 2024 roku w ten sposób, że ubezpieczona R. M. nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w okresie od 1 listopada 2021r. do 28 lutego 2023r.

2/ oddala odwołanie w pozostałym zakresie,

3/ znosi koszty zastępstwa procesowego między stronami.

Sędzia Maciej Flinik

Sygn. akt VI U 442/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 lutego 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że ubezpieczona R. M. będąca osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym:

⚫

emerytalnym,

⚫

rentowym,

⚫

wypadkowym (w okresie od 1 listopad 2021r. do 31 października 2023r.) oraz

⚫

dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu (od 1 listopada 2023 r.)

Jednocześnie wskazał, iż postawę wymiaru składek ubezpieczonej na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej stanowi kwota 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek od 1 listopada 2021r.

W dniu 25 marca 2024r. pełnomocnik ubezpieczonej złożył odwołanie od powyższej decyzji, zaskarżając ją w całości. Wniósł o uwzględnienie odwołania, zmianę decyzji i zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podtrzymując stanowisko zawarte w skarżonej decyzji. W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od 1 listopada 2021r. do 31 października 2023r. ubezpieczona dokonała zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń: emerytalnego, rentowego, wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w oparciu o kod ubezpieczenia (...). Dotyczy on prowadzenia działalności gospodarczej w ramach „małego ZUS”, do którego prawo ubezpieczonej nie przysługuje. ZUS podniósł, iż ubezpieczona dokonała korekty, poprawnie kwalifikując swoją działalność kodem ubezpieczenia (...) od dnia 1 listopada 2023 r. W wyniku czego nastąpiło uchybienie terminu 7 dni do jakiego zobowiązany jest zastosować się ubezpieczony przy zgłoszeniu dobrowolnego podlegania ubezpieczeniu chorobowemu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona R. M. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej od dnia 1 maja 2017r. pod nazwą (...). Zgodnie z kodem (...) (...) działalność dotyczy w części przeważającej kupna i sprzedaży nieruchomości na rachunek własny. Od chwili zarejestrowania działalności ubezpieczonej księgowość była prowadzona przez „ Kancelarię (...)” w O..

Dowód: wydruk z CEIDG ubezpieczonej z dnia 19.03.2024r. – k. 11 – 13 akt sprawy, księgi przychodów i rozchodów maj 2017r. -kwiecień 2024r. – k. 42 - 49 akt sprawy

Ubezpieczona zawiesiła działalność gospodarczą w dniu 1 listopada 2018r. z tytułu sprawowania opieki nad dzieckiem jako osoba, która przed podjęciem opieki podlegała ubezpieczeniom społecznym, emerytalnym i rentowym prowadząc pozarolniczą działalność gospodarczą.

Dowód: wydruk ubezpieczonej z Platformy Usług Elektronicznych dla Klientów ZUS z dnia 20.03.2024r. – k. 14 akt sprawy

1 listopada 2021r. tj. dzień po zakończeniu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem ubezpieczona wznowiła działalność gospodarczą. Zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych początkowo (...) ( zwykły ZUS ) , a następnie z kodem (...) ( „ małego ZUS „ ) . W kolejnych miesiącach i latach obsługujące ją biuro rachunkowe przesyłało do ZUS deklaracje składkowe , a odwołująca opłacała składki . W grudniu 2023r. do ZUS wpłynęły zwolnienia lekarskie ubezpieczonej ( ubezpieczona wniosła o zasiłek chorobowy ) . Wskutek analizy konta referat składek stwierdził, iż R. M. w listopadzie 2021r. dokonała błędnego zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych - w ramach „małego ZUS „, do czego z uwagi na niespełnianie przesłanek ( brak wymaganej przepisami przerwy - wykorzystanie 24 miesięcy składek preferencyjnych ) nie była uprawniona. Sprawa została przekazana do referatu orzecznictwa. Poinformowano ubezpieczoną, iż konieczna będzie dopłata należnych składek ( różnica pomiędzy opłaconym „ małym ZUS „ a prawidłową wysokością składek . W rezultacie w dniu 15.12.2023r. odwołująca się dokonała zmian w systemie teleinformatycznym CEIDG wykazując faktyczne wznowienie działalności na dzień 1 marca 2023r. ( zwykły ZUS ) . Na podstawie dokonanych przez ubezpieczoną korekt zawieszenie pozarolniczej działalności gospodarczej trwało od dnia 1 listopada 2021r. do 28 lutego 2023r.

Dowód: wydruk z CEIDG ubezpieczonej z dnia 19.03.2024r. – k. 15,16 akt sprawy

ZUS z urzędu wszczął postępowanie w sprawie ustalenia podlegania ubezpieczonej obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

Dowód: zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia 10.01.2024r. – k. 17 akt rentowych

Ubezpieczona zgodnie z wezwaniem ZUS wypełniła i złożyła oświadczenie,

deklarując, że:

⚫

kwota dochodu w okresie od listopada 2021r. do chwili obecnej wynosi 0,00zł

⚫

dokumenty rozliczeniowe składane były terminowo

⚫

składki miesięczne opłacane, a zeznania PIT 36 oraz PIT/B za lata 2021 i 2022 wykazały koszty i straty z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Dowód: oświadczenie ubezpieczonej z dnia 18.01.2024r. – k. 13 akt rentowych

Zawiadomieniem z dnia 5 lutego 2024r. organ rentowy poinformował ubezpieczoną o zakończeniu prowadzonego w jej sprawie postępowania, które dotyczyło podleganiu obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnym, rentowym, wypadkowym oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

W dniu 16 lutego 2024r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję .

Dowód: decyzja ZUS z dnia 16.02.2024r. – k. 2-4 akt rentowych

W okresie od listopada 2021r. do lutego 2023r. w księdze przychodów i rozchodów oraz w deklaracjach podatkowych ubezpieczona wykazała – za rok 2021r. kwotę wydatków 365, 78 zł, za rok 2022 kwotę wydatków 5817, 35 zł i kwoty wydatków za styczeń i luty 2023 r. – 521, 26 zł i 566, 81 zł. Przedmiotowe kwoty dotyczyły wydatków związanych z obsługą działalności przez biuro księgowo – rachunkowe ( opłata za świadczoną przez biuro usługę ) .

Dowód : kopia księgi przychodów i rozchodów k. 42 – 49 akt sprawy , zeznanie podatkowe - w aktach ZUS /

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadków G. W. (1), M. J., A. Z. i M. K. oraz przedłożonej dokumentacji. Z zeznaniami świadka G. W. i częściowo strony ( w zakresie dotyczącym braku wykazywania przez płatnika w spornym okresie jakichkolwiek przychodów oraz nie dostrzeżenia w porę przez biuro rachunkowe nietypowej sytuacji, w której tenże płatnik pomimo nieprzejawiania jakichkolwiek oznak prowadzenia działalności pozostaje formalnie zgłoszony do ubezpieczenia i nadal opłaca składki ) koresponduje dokumentacja księgowa , z której wynika, iż w istocie w spornym okresie ( od listopada 2021r. do lutego 2023r. ) ubezpieczona nie uzyskiwała przychodów z tytułu działalności gospodarczej, natomiast relatywnie niewielkie kwoty księgowane jako koszty ( wydatki ) dotyczyły wyłącznie opłat za prowadzenie obsługi ( zawieszonej czy „ uśpionej” w przekonaniu strony ) działalności. Z kolei świadkowie będący pracownikami ZUS zgodnie potwierdzili sekwencję czynności podejmowanych zarówno przez odwołującą się, obsługujące ją biuro księgowo rachunkowe jak i organ rentowy . Zeznania odwołującej się oraz świadka T. M. - jej męża mają bardzo ograniczony walor dowodowy – w/w- ni wskazywali na własną niewiedzę co do rozliczeń z ZUS z uwagi na przekazanie wszelkich spraw związanych z firmą obsłudze profesjonalnego biura rachunkowego, jednocześnie przyznali, iż najprawdopodobniej na skutek ich błędu doszło do niezasadnego zgłoszenia ubezpieczonej do ubezpieczenia, a następnie ( w zaufaniu do biura ) opłacania składki na ubezpieczenie z tego tytułu. Podobnie nieistotne są zeznania świadka S. F. – Z. , która nie potrafiła powiedzieć nic konkretnego na temat zaistniałej sytuacji, przyznając jednocześnie, że mogło dojść do sytuacji, w której obsługujące odwołującą biuro nie wychwyciło w odpowiednim momencie , że dana osoba w istocie nie prowadzi działalności , pomimo przesyłania deklaracji w jej imieniu przez biuro i opłacania przez nią składek.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Nie ulega wątpliwości, iż w spornym okresie ( od listopada 2021r. do lutego 2023r. ) R. M. pozostawała zgłoszona do ubezpieczenia społecznego jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w ramach „ małego ZUS „ z kodem (...) ( mimo, iż nie była do tego uprawniona, gdyż nie spełniała ustawowych wymogów dotyczących przerwy w korzystaniu preferencyjnych składek ), opłacała obsługujące jej działalność biuro rachunkowe ( które przesyłało deklaracje do ZUS oraz deklaracje podatkowe z wykazywanymi kosztami uzyskania przychodów ), w efekcie opłacała również należne ( w obniżonej wysokości wynikającej z nieuprawnionego zastosowania preferencyjnej składki ) składki na ubezpieczenie społeczne. Nie sposób obecnie przesądzić, czy utrzymujący się niemal do końca 2023r. opisany wyżej stan rzeczy wynikał ( jak utrzymuje strona powodowa ) z błędu w/w- nej spowodowanego wadliwym wprowadzeniem danych poprzez CEIDG ( wskutek czego została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń z kodem preferencyjnego ZUS - emerytalnego , rentowego wypadkowego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od 1 listopada 2021r. do 31 października 2023 r. ) , czy też jak twierdzi organ rentowy ( na podstawie sekwencji podejmowanych przez odwołującą się czynności ) było to świadome postępowanie odwołującej , nakierowane na utrzymanie ( z jakiś powodów ) „ ciągłości prowadzenia działalności gospodarczej „ . W związku z działalnością gospodarczą, która pozwany uznał za prowadzoną w tym czasie ( pomimo korekty zgłoszenia polegającej na zadeklarowaniu jej wznowienia dopiero od marca 2023r. , a nie listopada 2021r. ) odwołująca się w spornym okresie opłacała jedynie usługi biura rachunkowego , które obsługiwało jej firmę oraz uiszczała wyliczone przez biuro składki. Pracownik biura rachunkowego , który obsługiwał sprawy księgowe związane z działalnością odwołującej się nie dostrzegł i nie poddał weryfikacji oczywistych nasuwających się w oparciu o brak faktur i innych dokumentów wątpliwości co do tego , czy ubezpieczona takową działalność w ogóle prowadzi ( skoro nie wykazuje jakichkolwiek przychodów, nie przedkłada dokumentów do zaksięgowania ). W konsekwencji biuro rachunkowe automatycznie przesyłało kolejne deklaracje ( w ramach „ preferencyjnego ZUS ) do pozwanego, do czego zgodnie z nowymi przepisami było zobligowane mimo braku przychodów u ubezpieczonej . Z kolei sama zainteresowana w dalszym ciągu opłacała składki z tytułu jej prowadzenia. Dopiero kolejny pracownik biura , któremu powierzono obsługę firmy ubezpieczonej w lipcu 2023r. powziął wątpliwość co do prowadzenia przez ubezpieczoną działalności gospodarczej do lutego 2023r. i dostrzegł faktyczne wznowienie jej prowadzenia ( ubezpieczona postrzegała to jako odwieszenie działalności ) dopiero od marca 2023r. . W związku z powyższym ( a także zgłoszonym przez R. M. wnioskiem o zasiłek chorobowy i informacją ze strony pozwanego o konieczności dopłacenia składek ) biuro rachunkowe zgłosiło ubezpieczoną w grudniu 2023r. z datą wsteczną od marca 2023r do ubezpieczenia społecznego ( z kodem pełnego ZUS ) . Z jednej strony tezę o zwykłej pomyłce potwierdzają zatem pracownicy biura rachunkowego obsługującego powódkę wskazując na przynajmniej częściową odpowiedzialność w tym zakresie biura ( brak „wychwycenia” , że mimo formalnego zgłoszenia ubezpieczona nie przedkłada jakichkolwiek faktur czy innych dokumentów, które potwierdzałyby prowadzenie działalności gospodarczej, co może świadczyć o faktycznym nieprowadzeniu takiej działalności ) oraz częściowo ( choć nie sposób ocenić, czy nie jest to przyjęta na potrzeby postępowania taktyka procesowa ) zeznania ubezpieczonej i jej męża ( w których zasłaniali się niewiedzą, całą odpowiedzialność za zaistniałą sytuację przenosząc na zaniedbanie biura ) , z drugiej strony rzekomej nieświadomości w/w- nej w tym zakresie przeczą zasady doświadczenia życiowego i racjonalnego rozumowania, w świetle których trudno przyjąć, by osoba w sposób nieintencjonalny zgłaszała prowadzenie działalności na zasadzie „ małego ZUS „ i opłacała przez niemal 2 lata , nawet w obniżonej wysokości składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu działalności gospodarczej, faktycznie jej nie prowadząc. Tym bardziej w sytuacji, w której osoba taka dokonała korekt ( modyfikując moment wznowienia działalności z listopada 2021r. na marzec 2023 r. ) dopiero w momencie, w którym po jej wystąpieniu z roszczeniem o zasiłek organ rentowy zażądał od niej uzupełnienia składek do wysokości „zwykłego ZUS „.

Niezależnie jednak od tego , czy zaistniała sytuacja wynikała z błędu biura rachunkowego, niezrozumienia intencji pomiędzy biurem , a odwołującą, czy też była rezultatem celowego zgłoszenia się ubezpieczonej do ubezpieczeń społecznych ( a gdy okazało się, że będzie ona musiała zapłacić różnicę składek za cały okres, instrumentalnie wykorzystała narzędzie w postaci korekty daty wznowienia działalności gospodarczej ) , istotę sprawy stanowiła kwestia faktycznego prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Stosownie bowiem do treści art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r . obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach : osoby prowadzące pozarolniczą działalność, z wyłączeniem osób, o których mowa w pkt 4a i 4b - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców. Jak wskazuje się w orzecznictwie „ prowadzenie działalności gospodarczej o tyle stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom, o ile faktycznie ubezpieczony działalność tę wykonuje, choć stopień natężenia jego aktywności może być różny ( tak w postanowieniu z 24 lipca 2024 r. III USK 147/23 SN ). Podstawą do powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego z mocy art. 6 ust. 1 pkt 5 u.s.u.s. jest faktyczne wykonywanie pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 13 pkt 4 tej ustawy), czyli rzeczywiste podjęcie i prowadzenie działalności zarobkowej, wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, w celu zarobkowym. Cel zarobkowy polega na chęci/zamiarze osiągnięcia przychodu pokrywającego w pełni koszty działalności, w tym koszty ubezpieczenia społecznego (związane z koniecznością opłacenia składek na ubezpieczenie), a ponadto dochodu wystarczającego na utrzymanie i rozwój przedsiębiorcy i jego przedsiębiorstwa; ktoś, kto prowadzi działalność gospodarczą tylko po to, aby uzyskać świadczenia z ubezpieczenia społecznego, w istocie stwarza pozory tej działalności, bowiem nie zmierza do pozyskania zarobku z działalności, co wypacza sens ustawowy tej instytucji prawa. Ocena, czy w okolicznościach konkretnej sprawy działalność gospodarcza rzeczywiście jest wykonywana należy do sfery ustaleń faktycznych, które zawsze muszą obejmować całokształt okoliczności sprawy. Braku podstawowej cechy ciągłości działalności gospodarczej można dopatrzeć się w przypadku, gdy od początku wysoce wątpliwe będzie rozpoczęcie i prowadzenie działalności przez dłuższy czas, a tę wątpliwość można wywieść z różnych okoliczności faktycznych ( patrz postanowienie z 12 czerwca 2024r. II USK 151/23 ). Mając powyższe na uwadze, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić , iż w spornym okresie odwołująca się działalności gospodarczej ( pomimo utrzymywania owych formalnych pozorów jej prowadzenia w postaci przesyłania deklaracji ZUS i opłacania składek ) faktycznie nie prowadziła. A w każdym razie organ rentowy powyższego , kluczowego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu ( rzeczywistego prowadzenia przez R. M. działalności ) nie wykazał, mimo, że w sytuacji dopuszczalnej w świetle przepisów korekty deklaracji ( polegającej na przesunięciu daty rozpoczęcia działalności na marzec 2023 r. ) i braku ( za wyjątkiem formalnych przejawów prowadzenia działalności ) dowodów na jej faktyczne prowadzenie to właśnie na nim spoczywał takowy ciężar. W istocie świadek M. K. , pracownik referatu orzecznictwa ZUS przyznała, że oprócz owych formalnych oznak prowadzenia działalności przez ubezpieczoną ( na czym się oparła ) nie zweryfikowała , czy w/w- na faktycznie działalność tą prowadziła . Zignorowała zeznania podatkowe , z których wynikało, ze odwołująca w spornym okresie nie wykazywała jakichkolwiek przychodów. Nie zajęła się również rzetelnym wyjaśnieniem, czy wykazywane jako wydatki kwoty to w istocie jedynie opłaty uiszczane przez ubezpieczoną na rzecz biura księgowo - rachunkowego , które obsługiwało jej firmę ( a zatem koszty , które odwołująca mogłaby ponosić również w przypadku zawieszenia działalności, dla jej podtrzymania ) .

Ponownie należy wskazać, iż nie jest jasnym, czy intencją w/w- nej było w istocie zawieszenie prowadzonej działalności z uwagi na z jednej strony zbycie nieruchomości, które wcześniej wynajmowała, z drugiej konieczność opieki nad małym dzieckiem, czy też zamierzała jedynie „ formalnie „ poprzez scedowanie wszelkich formalności na biuro rachunkowe i opłacanie składek utrzymać ciągłość jej prowadzenia, ale w świetle braku jakichkolwiek dowodów świadczących o jej kontynuowaniu w okresie od listopada 2021r. do lutego 2023r. ( brak przychodów, brak faktur, brak wykazania przez ZUS podejmowania przez odwołującą się jakichkolwiek czynności zmierzających do uzyskania przychodu ) motywy powódki , czy ich brak nie mają znaczenia z punktu widzenia skuteczności skorygowania deklaracji. Skoro zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na konkluzję, iż ubezpieczona nie prowadziła faktycznie działalności gospodarczej w okresie do lutego 2023r. ( pierwsze faktury z tytułu najmu mieszkania pojawiły się dopiero od marca tego roku ) , należy uznać, iż nie podlegała ubezpieczeniom społecznym w tym okresie. Organ rentowy nie jest w ocenie sądu uprawniony do niejako przymusowego ( pomimo nie wykazania, aby odwołująca prowadziła działalność gospodarczą w okresie od listopada 2021r. do lutego 2023r. ) obejmowania jej w tym okresie obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi tylko i wyłącznie w oparciu o fakt składania deklaracji ( nieprawidłowych bo przy braku uprawnień – na zasadach małego ZUS ) i opłacania z tego tytułu składek .

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznając odwołanie za uzasadnione w tym zakresie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję stwierdzając, iż odwołująca się nie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od 1 listopada 2021r. do 28 lutego 2023r. ( pkt 1 sentencji wyroku )

Jednocześnie nie ma podstaw do przyjęcia, iż ubezpieczona podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu już od marca 2023r. Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych , objęcie dobrowolnie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi albo chorobowym następuje od dnia wskazanego odpowiednio w zgłoszeniu, o którym mowa w art. 36 ust. 10 albo 14, nie wcześniej jednak niż od dnia, w którym zgłoszenie zostało złożone w Zakładzie, z zastrzeżeniem ust. 1a. W myśl ust. 1a objęcie dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym następuje od dnia wskazanego w zgłoszeniu tylko wówczas, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostanie dokonane w terminie określonym w art. 36 ust. 4 albo 4b. Skoro ubezpieczona dokonała korekty dopiero w listopadzie 2023 r. ( wskazując na wznowienie działalności od marca 2023r. ) , to z uwagi na zgłoszenie jej do ubezpieczeń emerytalnych i rentowych po upływie 7 – dniowego terminu przewidzianego w art. 36 , w świetle przywołanego przepisu nie ma możliwości objęcia jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym od tej daty.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznając odwołanie za niezasadne w tej części , oddalił je na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. ( pkt 2 sentencji wyroku ) .

Z uwagi na jedynie częściowe uwzględnienie żądania ubezpieczonej ( w zakresie wyłączenia z ubezpieczenia społecznego w okresie od listopada 2021 r. do lutego 2023r. ) i oddalenie odwołania w pozostałej części ( w zakresie żądania przyjęcia podlegania ubezpieczonej dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu już od marca 2023 r. ) , sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zniósł wzajemnie koszty zastępstwa procesowego ( postanowienie w pkt 3 sentencji wyroku ) .

Sędzia Maciej Flinik