Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 stycznia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił L. S. począwszy od dnia 1 stycznia 2016r., prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 12 stycznia 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności jest nadal osobą niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje nadal jego częściową niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- neurologa,

- neurologa – specjalisty rehabilitacji medycznej,

- internisty – reumatologa,

- specjalisty medycyny przemysłowej - dermatologa,

- psychiatry,

- psychologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia :

- zaburzenia depresyjne nawracające,

- dyskopatię L5-S1 leczoną operacyjnie ( 2015r. ),

- objawowy zespół bólowy kręgosłupa,

- cukrzycę t.2,

- dnę moczanową.

Biegli sądowi stwierdził, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy, na okres do 31 marca 2018r. Uzasadniając opinię biegli podali, że pomimo stosowanego u ubezpieczonego leczenia nie doszło do istotnej poprawy stanu jego zdrowia. U ubezpieczonego utrzymują się zaburzenia depresyjne przewlekłe o etiologii mieszanej, organiczno – reaktywnej, nawracające ( ostatnio epizod ciężki ), które są uwarunkowane wieloczynnikowo, w tym dysfunkcją organiczną OUN ( po udarze mózgu ). Pomimo leczenia farmakologicznego, nadal utrzymują się osiowe objawy depresyjne pod postacią obniżonego nastroju, lęku, osłabienia aktywności docelowej, poczucia winy, niskiej samooceny i myśli rezygnacyjnych, co w powiązaniu z trudnościami sytuacyjnymi i chorobami somatycznymi, w istotny sposób utrudnia funkcjonowanie, zarówno na płaszczyźnie zawodowej, jak i społeczno – rodzinnej. Jak podkreślili biegli sądowi, ubezpieczony cały czas podejmuje działania nakierowane na poradzenie sobie z zaburzeniami depresyjnymi, leczy się farmakologicznie oraz poddaje się leczeniu szpitalnemu, jednak nadal nie jest zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli podtrzymali swoje stanowisko także w opinii uzupełniającej wydanej na skutek zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 27 – 28, 48 akt ).

Odnosząc się do opinii uzupełniającej organ rentowy podał, że podtrzymuje nadal swoje stanowisko w sprawie i dodatkowo podniósł, że do istotnego pogorszenia stanu zdrowia doszło po badaniu przez Komisję Lekarską ZUS na co wskazuje nowa dokumentacja, którą dysponowali biegli sądowi – karta informacyjna leczenia szpitalnego z powodu epizodu depresyjnego ciężkiego leczonego szpitalnie od 01.10 do 24.11.2016r.

Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłych sądowych. Wydana przez biegłych sądowych opinia nie tylko była spójna, logiczna, ale także przekonująca dla Sądu. Jak wskazali biegli sądowi, a czego skutecznie nie podważył organ rentowy, ubezpieczony jest nadal niezdolny do wykonywania prac zgodnych z posiadanymi kwalifikacjami, czyli jest nadal częściowo niezdolny do pracy. Odnosząc się do podniesionego w piśmie ZUS epizodu depresyjnego, nie stanowi on nowej jednostki chorobowej, której pojawienie się spowodowałoby jego częściową niezdolność do pracy, stanowi natomiast potwierdzenie stanowiska biegłych sądowych, którzy wskazywali na przewlekłość występujących u ubezpieczonego schorzeń, które pomimo prowadzonego leczenia nadal uniemożliwiają ubezpieczonemu podjęcie pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w punkcie 1 wyroku.

Jednocześnie zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli sądowi dysponowali tą samą dokumentacją medyczną co organ rentowy ( z wyjątkiem leczenia szpitalnego, które miało miejsce po wydaniu orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS, a które nie miało decydującego wpływu na treść opinii), organ rentowy miał zatem podstawy do prawidłowego wyjaśnienia sprawy, czego jednak nie uczynił.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 k.p.c. w zw. z par. 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. w wersji obowiązującej w dacie wpływu sprawy do Sądu.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz