Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w

B. odmówił przyznania M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 marca 2015 r^w którym nie stwierdzono niezdolności ubezpieczonej do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła wnioskodawczym, wnosząc o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona zakwestionowała trafność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i argumentowała, że schorzenia, na które cierpi uniemożliwiają mu wykonywanie obowiązków pracowniczych i powinna zostać uznana za niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

■ Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

M. M. ma 45 lat i z zawodu jest fryzjerem. Do dnia 05 stycznia 2015r. była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego. Dnia 1 grudnia 2014 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca się udokumentował wymagany staż ubezpieczeniowy.

Okoliczności bezsporne

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 887 oznaczonej dalej jako: „ustawa emerytalna") renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ostatniej przesłanki (powstanie niezdolności do pracy w określonym czasie) nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny, oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym za całkowicie niezdolną do pracy uznaje się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 tej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

- Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy należy podkreślić, że kwestią sporną między stronami była zdolność ubezpieczonej do pracy, gdyż pozostałe przesłanki, od których zależy ustalenie prawa do świadczenia rentowego, ubezpieczona spełniła. Wobec potrzeby uzyskania wiadomości specjalnych odnośnie stanu zdrowia ubezpieczonej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z dziedziny neurologii, okulistyki, psychiatrii, psychologii oraz medycyny pracy. Biegli w opinii z dnia 09 czerwca 2016 r. (k. 16-17 akt sądowych) stwierdzili u ubezpieczonej jaskrę dokonaną oka prawego i prawie dokonaną oka lewego, krótkowzroczność i astygmatyzm krótkowzroczny obu oczu, pseudo soczewko wość obu oczu, całkowity zanik nerwu wzrokowego prawego z praktyczną ślepotą tego oka i częściowy zanik nerwu wzrokowego lewego, chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa z zespołem bólowym szyjno - barkowym , zaburzenia lękowo - depresyjne w wywiadzie.. Biegli stwierdzili, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy, tym samym nie zgodzili się ze stanowiskiem Komisji Lekarskiej ZUS oraz wcześniejszym orzeczeniem lekarza orzecznika. Podstawą uznania niezdolności do pracy były jednakże te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym.

W ocenie Sądu kwestia stanu zdrowia ubezpieczonego została we wskazanej opinii biegłych dostatecznie wyjaśniona i nie budzi wątpliwości rzetelność, prawidłowość metodologiczna i jednoznaczność sformułowanych w niej wniosków. W oparciu o opinię należało przyjąć, że występujące u ubezpieczonej schorzenia narządu wzroku oraz współistniejące dolegliwości neurologiczne i psychiatryczne, powodują częściową niezdolność do pracy, ponieważ wnioskodawczyni nie mogłaby kontynuować zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji ,

Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 15 lutego 1974r. (sygn. II CR 817/73), iż do dowodu z opinii biegłego nie mogą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. Jeżeli zatem Sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, to nie ma potrzeby żądania ponowienia lub uzupełnienia tego dowodu (por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999r. sygn. II UKN 96/99, z dnia 6 marca

1997r. II UKN 23/97, z dnia 21 maja 1997r., II UKN 131/97, z dnia 18 września 1997r., II UKN 260/97). Dowód ten, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c, na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych

w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000r. I CKN 1170/98, uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002r. V CKN 1354/00). ,

Analiza materiału procesowego, w tym dowodowego niniejszej sprawy, dokonana w sposób przewidziany w art. 233 § 1 k.p.c, doprowadziła Sąd do przekonania o spełnieniu przez odwołującą wszystkich niezbędnych przesłanek prawa do renty z tytuły częściowej niezdolności do pracy. Powyższa ocena opiera się przede wszystkim na treści orzeczenia lekarskiego wydanego przez biegłych sądowych, którzy nie podzielili stanowiska organów lekarskich ZUS. Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię, gdyż poddawała ona wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonej w odniesieniu do jego predyspozycji zawodowych. Zawarte w niej wnioski w sposób jednoznaczny i kategoryczny potwierdziły, że ze względu na stan zdrowia ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy okresowo od wyczerpania świadczenia rehabilirtacyjnego. Wskazać w tym miejscu należy, iż ubezpieczona przez cały okres swej aktywności zawodowej pracowała w wyuczonym zawodzie fryzjera, Praca w tym zawodzie charakteryzuje się przewagą wysiłku fizycznego, długotrwałą pracą w pozycji wymuszonej, stojącej, wymaga sprawności wzroku. Opinia powołanego zespołu biegłych sądowych powyższe okoliczności uwzględnia.

Należy przy tym zaznaczyć, że ocena niezdolności do pracy nie ogranicza się

wyłącznie do względów medycznych, ale musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły. Opinia biegłych w sprawach o świadczenia, do których prawo uzależnione jest od ustalenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji ma jednak charakter podstawowy (por. wyrok SN z dnia 17 stycznia 2002 r., II UKN 717/00). Skoro więc w niniejszej sprawie opinia ta wyraźnie potwierdza, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, a Sąd nie znalazł podstaw do jej zakwestionowania, należało podzielić jej wnioski.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd, na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c, w punkcie pierwszym wyroku zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w pkt 1 wyroku.

W pkt 2 Sąd orzekł w oparciu o art. 118 la ustawy emerytalnej o braku odpowiedzialności za nieustaleni ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.