Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 11 marca 2016 r., znak:(...)

w sprawie: M. S.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu M. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2016 r. do dnia 28 lutego 2019 r.

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 j.t.), odmówił przyznania ubezpieczonemu M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2016 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4.03.2016 r. nie stwierdziła niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż jego stan zdrowia nie rokuje odzyskania zdolności do pracy i jest nadal osobą niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony M. S., z zawodu malarz budowlany, był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od do dnia 29.02. 2016 r. W wyniku rozpoznania wniosku ubezpieczonego z dnia 26.01. 2016 r. o rentę z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 12.02. 2016 r. stwierdził, że ubezpieczony jest niezdolny do pracy do dnia 28.02.2019r. Komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 4.03.2016 stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

- okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: ortopedy i psychiatry.

Biegli po zapoznaniu z dokumentacją medyczną, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

1.Przebyte złamanie lewej goleni leczone operacyjnie (2006)

2.  Pourazowe zapalenie kości piszczelowej lewej z remisją przetokowego zapalenia kości

3.  Zaburzenia osobowości, funkcji poznawczych i nastroju na podłożu organicznym

4.  Obserwacja procesu otępiennego

Orzeczenie lekarskie (omówienie i wnioski)

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy biegli stwierdzili, że ubezpieczony utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i jest nadal częściowo niezdolny do pracy - okresowo do lutego 2019 roku.

U ubezpieczonego występują, zdaniem biegłych, zaburzenia wymienione w rozpoznaniu. Przebieg zaburzeń u ubezpieczonego ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń u badanego - nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby, obecny stan zdrowia - biegli stwierdzili, że pomimo systematycznego leczenia nie osiągnięto stabilnej poprawy funkcjonowania.

Występujące u ubezpieczonego objawy - takie jak: obniżenie nastroju, nasilenie lęku, uczucie ciągłego zmęczenia, wycofanie, utrata zainteresowań, zaburzenia snu - mogą powodować trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy. Problemy natury psychicznej stanowią przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia związanego z wysokimi wymaganiami dotyczącymi tempa pracy, ciągłej dyspozycyjności, bieżącej, systematycznej oceny.

Zdaniem biegłych ubezpieczony wymaga dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej długotrwałej poprawy.

- dowód: opinia biegłych z dnia 3.02.2017 r. (k. 18-20 akt sądowych).

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych, organ rentowy wniósł zastrzeżenia do w/w opinii. Organ rentowy podniósł, że Przewodnicząca nie podziela opinii biegłych o częściowej niezdolności do pracy u powoda. Komisja Lekarska wydała orzeczenie o braku długotrwałej niezdolności do pracy na podstawie opinii konsultantów ZUS- specjalisty ortopedy i psychiatry. Konsultujący ortopeda stwierdził remisję przetokowego zapalenia kości piszczelowej lewej po leczeniu operacyjnym zapalenia kości w O. w 12.2014r. Zgodnie z opinią specjalisty ortopedy schorzenie ortopedyczne nie upośledzało funkcjonowania w stopniu ograniczającym zdolność do pracy. Współistniejące organiczne zaburzenia nastroju z łagodnymi zaburzeniami funkcji poznawczych, bez wtórnego otępienia również nie powodowały długotrwałej niezdolności do pracy zgodnie z opinią specjalisty psychiatry.

Z konsultacji biegłego specjalisty rehabilitacji medycznej nie wynika takiego stopnia upośledzenie funkcji narządu ruchu powodujące częściową niezdolność do pracy. Wydolność statyczno-dynamiczna lewej kończyny dolnej nieznacznie upośledzona, remisja przetokowego zapalenia kości piszczelowej lewej, co przeczy długotrwałej niezdolności do pracy.

Z badania psychiatryczno-psychologicznego również nie wynika nasilenie objawów powodujące długotrwałą niezdolność do pracy- kontakt z badanym prawidłowy, orientacja prawidłowa, nastrój neutralny, intelekt orientacyjnie w normie, bez cech psychozy, bez myśli samobójczych.

Wobec powyższego pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych. W przypadku odmowy uwzględnienia przedmiotowego wniosku, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej z dnia 30.06.2017 r. biegli podtrzymali swoje orzeczenie i stwierdzili, że występujące u ubezpieczonego schorzenia stanowią przeciwskazania do wykonywania do wykonywania pracy na wysokości oraz wymagającej pełnej sprawności psychofizycznej. Biegli podkreślili, że ubezpieczony wymaga dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej długotrwałej poprawy.

- dowód: opinia biegłych z dnia 30.06.2017 r. (k. 33 akt sądowych).

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, pozwany organ rentowy zgłosił do niej dalsze zastrzeżenia, stwierdzając, ze opinia uzupełniająca nie wyjaśnia wszystkich zarzutów organu rentowego i wniósł o powołanie w sprawie II zespołu biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie spór dotyczył tego, czy ubezpieczony spełnia przesłankę dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r. poz. 1440 j.t.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt. 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2 uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej (art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 w/w ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W rozpoznawanej sprawie Sąd podzielił stanowisko biegłych sądowych co do dalszej częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, zaprezentowane w opinii wydanej w niniejszej sprawie. Sąd uznał powyższą opinię wraz z opinią uzupełniającą za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych i braku poprawy w stanie zdrowia. Opinia biegłych w sposób jasny i stanowczy odnosi się do stanu zdrowia ubezpieczonego i wyjaśnia na czym polegają ograniczenia w wykonywaniu pracy. Powyższa opinia została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości co do jej trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Kolejne zastrzeżenia organu rentowego sprowadzały się do polemiki z wnioskami opinii biegłych, bez argumentów merytorycznych, wobec czego Sąd uznał opinię biegłych sądowych za miarodajną dla oceny aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323).

W niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało w sposób nie budzący wątpliwości, że u ubezpieczonego występuje nadal niezdolność do pracy w stopniu uzasadniającym przyznanie renty na dalszy okres. Podkreślić trzeba, że opinia biegłych zgodna była z orzeczeniem lekarza Orzecznika ZUS, co tym bardziej czyniło zbędnym dalsze prowadzenie postępowania dowodowego.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd uznał, iż ubezpieczony spełnia wszystkie warunki dla przyznania mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od dnia 1 marca 2016 r. do dnia 28.02. 2019r.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 2 wyroku Sąd zgodnie z treścią przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek