Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2018r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Romuald Dalewski

Protokolant – sekretarka Katarzyna Słaba

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2018r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: R. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 23 maja 2017r., znak:(...)

w sprawie: R. C.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 23 maja 2017r., znak: (...)w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu R. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2017r. do dnia 26 grudnia 2018r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VI U 1129/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 maja 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu R. C. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony R. C. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 maja 2017 roku. W dniu 23 maja 2017 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dalszej renty od dnia 1 cze4rwca 2017 roku w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18 maja 2017 roku stwierdzające, że ubezpieczony jest zdolny do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania powyższego orzeczenia Sąd powołał biegłego lekarza sądowego z zakresu następujących neurologii.

Biegli lekarze sądowi w wydanej opinii w dniu 21 lipca 2011 roku rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- padaczkę lekooporną, napady mieszane – częściowo złożone wtórnie uogólnione,

- pierwotną subkliniczną niedoczynność tarczycy w wywiadzie,

- bóle głowy,

-otyłość.

W ocenie biegłego lekarza sądowego, na podstawie przeprowadzonego badania, stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym dalszą częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, czego przyczyną jest padaczka. Badany jest leczony nowoczesnymi lekami przeciwpadaczkowymi o bardzo dużej skuteczności, lecz pomimo to nadal ma napady. U badanego współistnieje także obniżony poziom funkcjonowania intelektualnego, co stanowi duże ograniczenie w wykonywaniu pracy zarobkowej – w szczególności w zakresie tępa pracy i dyspozycyjności. Trudności emocjonalne i behawioralne powodują u ubezpieczonego problemy w radzeniu sobie w efektywnym pełnieniu ról społeczno –zawodowych. Zdaniem biegłej stan zdrowia ubezpieczonego czyni go nadal częściowo niezdolnym do pracy na okres jednego roku od dnia badania. Biegła nie podzieliła opinii zawartej w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS.

-dowód; opinia biegłych k. 30-37 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż z opinii nie wynika czy schorzenie wniesione do ubezpieczenia uległo pogorszeniu w czasie zatrudnienia i na czym to pogorszenie polegało. Biegła nie wypowiedziała się od kiedy istnieje częściowa niezdolność do pracy.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonego powoduje jego dalszą częściową niezdolność do pracy.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń do opinii biegłej sądowej, w konsekwencji czego, nie dopuścił wnioskowanego dowodu z opinii uzupełniającej. W szczególności należy zauważyć, że opinię w przedmiotowej sprawie sporządziła specjalistka z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu. Tym samym Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłej sądowej. Wydana przez nią opinia nie tylko była spójna, logiczna, ale także przekonująca dla Sądu, w przeciwieństwie do stanowiska organu rentowego. Oceniając stan zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy nie można bowiem stracić z pola widzenia kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego, a opinia nie miała na celu wskazania czy schorzenie uległo pogorszeniu w czasie zatrudnienia, lecz czy stan zdrowia ubezpieczonego uległ takiej poprawie, że niezdolność do pracy już nie występuje.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłej sądowej uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegła dysponowała w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, co Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zatem organ rentowy miał podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, czyli ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji.

SSO Romuald Dalewski