Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 2 marca 2016 r., znak: (...)

w sprawie: J. W.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej J. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lutego 2016 r. do 31 stycznia 2019 r.,

II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji,

III zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonej kwotę 360 ( trzysta sześćdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt VIU 1207/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 marca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po rozpatrzeniu wniosku J. W. z dnia 12 stycznia 2016 roku odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 lutego 2016 roku. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy powołał się na przepisy Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 23 lutego 2016 roku ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Odwołanie od tej decyzji wniósł w imieniu ubezpieczonej jej pełnomocnik procesowy domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 lutego 2016 roku oraz o przyznanie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zaskarżenia po..., po..., powoływano się na wadliwą ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej dokonaną orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS, w szczególności wskazywano, że ubezpieczona od lat cierpi na dolegliwości bólowe kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowo - krzyżowym związane ze zmianami zwyrodnieniowymi, co uniemożliwia jej normalne funkcjonowanie i podjęcie pracy. Mimo trzykrotnej operacji kręgosłupa i systematycznej rehabilitacji w ocenie ubezpieczonej stan jej zdrowia nie uległ wyraźnej poprawie, a rokowania, co do wyleczenia pozostają złe. Ponadto ubezpieczona wskazywała, że od 2001 roku cierpi na zaburzenia lękowe i depresyjne, które mimo leczenia i wielokrotnej hospitalizacji nie ustąpiły, a brak jest wyraźnej i długotrwałej poprawy tych schorzeń. Stopniowemu pogorszeniu ulegają także funkcje poznawcze ubezpieczonej, co z kolei uniemożliwia jej podjęcie zatrudnienia na dotychczas zajmowanym stanowisku księgowej. Poza chorobą..., chorobami kręgosłupa i zaburzeniami psychicznymi ubezpieczona podnosiła, że cierpi także na cukrzycę typu drugiego, nadciśnienie tętnicze, hyperlipidemię, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, stłuszczenie i torbiel wątroby. Istnienie tych chorób współistniejących ma niebagatelne znaczenie zdaniem ubezpieczonej dla jej ogólnego samopoczucia i możliwości podjęcia przez nią pracy. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Sąd Okręgowy ustalił i rozważył co następuje. Ubezpieczona J. W. urodzona (...) posiadała przyznane prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 24 maja 2013 roku do 1- go sty..., do 31 stycznia 2016 roku. W dniu 12 stycznia 2016 roku złożyła ona wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty. Orzeczeniem z dnia 2 lutego 2016 roku lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do 28 lutego 2019 roku. W wyniku złożenia zarzutu wadliwości tego orzeczenia orzekała komisja lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia 23 lutego 2016 roku ustaliła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowiło podstawę do wydania przez ZUS Oddział w B. zaskarżonej decyzji odmawiającej przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres od 1 lutego 2016 roku. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego opartego na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: specjalista neurolog, specjalista psychiatra, psycholog kliniczny, specjalista medycyny przemysłowej i specjalista neurochirurg. W opinii z dnia 14 grudnia 2016 roku karta 31, 33 akt sprawy biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia: zaburzenia depresyjne nawracające, zaburzenia osobowości mieszane, stan po trzykrotnym leczeniu operacyjnym dyskopatii lędźwiowej L4 - L5, wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową, przewlekły zespół bólowy szyjno - barkowy i lędźwiowo - krzyżowy objawowy z zaostrzonymi..., zaostrzony z obecnymi objawami ubytkowymi, nadciśnienie tętnicze kontrolowane, cukrzycę typu drugiego leczoną lekiem doustnym. Na podstawie przeprowadzonego badania przedmiotowego, analizy materiału lekarskiego zebranego w aktach sprawy, biegli sądowi ustalili, iż stan zdrowia ubezpieczonej upośledza sprawność jej organizmu w stopniu powodującym nadal okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przyczyną stwierdzonej przez biegłych sądowych częściowej niezdolności do pracy jest w ich ocenie stan układu psychicznego. Od 2000 roku ubezpieczona podlega opiece psychiatrycznej z powodu organicznych zaburzeń afektywnych. Czterokrotnie była hospitalizowana psychiatrycznie, ostatnio w 2013 roku. Pomimo systematycznego leczenia nadal utrzymują się u niej objawy zaburzeń nastroju, depresji, zaburzenia snu, koncentracji uwagi i funkcji pamięciowych. Jest..., ubezpieczona jest spowolniała psychoruchowo. Ma poczucie niewydolności psychofizycznej. Podlega apatii. Wymaga dalszego leczenia psychiatrycznego. Jednocześnie biegli sądowi podkreślili, iż współistnieje u ubezpieczonej schorzenie układu kostno - stawowego o charakterze wielopoziomowej dyskopatii lędźwiowej i szyjnej po trzykrotnym leczeniu operacyjnym na poziomie lędźwiowym, przebiegające z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi w badaniu neurologiczno - neurochirurgicznym. Wobec powyższego biegli sądowi nie zaobserwowali poprawy w stanie zdrowia powódki. Jeśli chodzi o schorzenie w postaci nadciśnienia tętniczego to biegli dostrzegali, że jest ono kontrolowane farmakologicznie, a cukrzyca typu drugiego leczona jest lekiem doustnym, co nie stanowi o długotrwałej niezdolności do pracy. W końcowych wnioskach swojej opinii biegli sądowi uznali, iż badana jest nadal okresowo częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty usta..., ustania poprzedniego świadczenia na okres dalszych trzech lat do lutego 2019 roku. Przyczyną jest stan układu psychicznego ze współistniejącymi schorzeniami układu kostno - stawowego. W stanie zdrowia ubezpieczonej biegli nie zaobserwowali poprawy. Nie zgodzili się oni z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS i wskazali, że dysponują tymi samymi dowodami, co organ rentowy. Zastrzeżenia do tej opinii złożył w piśmie procesowym z dnia 8 lutego 2017 roku karta 44 organ rentowy. Powołując się na stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskiej ZUS pełnomocnik ubezpieczo..., pełnomocnik organu rentowego wskazał, że ubezpieczona od 2000 roku znajduje się pod opieką Poradni Zdrowia Psychicznego z powodu zaburzeń depresyjnych nawracających. Po 2013 roku nie wymaga hospitalizacji oraz korzystania z terapii psychologicznej. Podczas badania przez komisję lekarską ZUS...
[ koniec części 00:17:33.000] HTQ124207_02
[ Przewodniczący 00:17:33.370] Nie stwierdzono ostrych objawów depresji, cech ostrej psychopatologii i myśli rezygnacyjnych co potwierdza remisję objawów i długotrwałej niezdolności i brak długotrwałej niezdolności do pracy. Zdaniem organu rentowego ubezpieczona w okresach zaostrzeń dolegliwości może być leczona w ramach zwolnień lekarskich. Organ rentowy wnosił w związku z tym o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych sądowych, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie odwołania. Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z punktu widzenia dyrektyw wskazanych w artykule 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd Okręgowy uznał, iż dowód z opinii biegłych sądowych ma taką moc dowodową i wiarygodność, iż nie wymaga, iż pozwala na wydanie w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia, a postępowanie dowodowe nie wymaga uzupełnienia. W badaniu psychiatryczno-psychologicznym biegli sądowi stwierdzili obniżony, u ubezpieczonej obniżony nastrój zredukowany napęd afektywnostajny, funkcje uwagi i pamięci obniżone w ocenie orientacyjnych funkcji intelektualnie wtórnie obniżonych w granicach normy, okresowe nasilenie myśli rezygnacyjnych, brak chęci do jakichkolwiek czynności i apatię. Wskazywali, iż ubezpieczona wymaga dalszego leczenia psychiatrycznego. W swojej opinii wyjaśnili oni, że pomimo systematycznego leczenia nadal utrzymują się takie objawy jak zaburzenia nastroju, depresja, zaburzenia snu, koncentracji, uwagi i funkcji pamięciowych, ubezpieczona jest spowolniała psychoruchowo, ma poczucie niewydolności psychofizycznej. Do tego nałożyły się także choroby współistniejące takie schorzenia kręgosłupa w postaci dyskopatii lędźwiowej odcinka L4, L5 oraz wielopoziomowej dyskopatii szyjnej i lędźwiowej z przewlekłym zespołem bólowym szyjno-barkowym i lędźwiowo krzyżowym objawowym zaostrzonym z obecnymi objawami ubytkowymi. Organ rentowy formułując zastrzeżenia do tej opinii swoje zarzuty skonstruował na wybiórczym powołaniu fragmentów badania psychologiczno-psychiatrycznego nie dostrzegając, iż biegli sądowi kompleksowo ocenili stan zdrowia ubezpieczonej biorąc pod uwagę wszystkie schorzenia, na które ubezpieczona cierpi. Podkreślić należy, iż ubezpieczona przez wiele lat pracowała jako technik ekonomista, czy też referent do spraw ewidencji ilościowo-wartościowej, jest to praca wymagająca pełnej sprawności psychiczno-psychologicznej, jak również pozycji wymuszonej, w związku z tym biegli sądowi oceniali stan zdrowia ubezpieczonej uwzględniając jej kwalifikacje zawodowe. Dokonując subsumcji właściwych przepisów prawa materialnego do ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd Okręgowy wskazuje, iż zgodnie z artykułem 57 ustępem 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dziennik Ustaw z 2016 roku, pozycja 887, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki wskazane w punktach 1, 2 i 3, sporną przesłanką nabycia prawa do dochodzonego świadczenia było to czy ubezpieczona jest niezdolna do pracy. Pozostałe przesłanki nie były sporne między stronami. Zatem wskazać należy, że biegli sądowi potwierdzili częściową niezdolność do pracy ubezpieczonej. Przypomnieć także należy, że biegli sądowi uwzględniali kryteria oceny niezdolności do pracy ustawowe wskazane w artkułach 12 i 13 powołanej ustawy. Niezdolną do pra..., zgodnie z artykułem 12 ustępem 1-szym niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Ustęp 3 tego przepisu wskazuje, że częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a jak wykazał zebrany w sprawie materiał dowodowy ubezpieczona kwalifikuje się właśnie do tej kategorii osób określonej ustawowo. Wskazać też należy, że zgodnie z artykułem 13 ustępem 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po 1-sze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji i po 2-gie możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Tak, ustęp 2 artykułu 13 wskazuje, że niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat z zastrzeżeniem ustępu 3. W związku z tym, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu Okręgowego jednoznacznie potwierdził, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy na dalszy okres od 1 lutego 2016 roku do 31 stycznia 2019 roku Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i artykuł 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie 1-szym wyroku. W punkcie 2-gim wyroku Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 118 ustęp 1a ustawy emerytalno-rentowej stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organy orzecznicze ZUS opierały się na tym samym materiale dowodowym, w szczególności komisja lekarska i miała możliwość prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej w oparciu o ten sam materiał dowodowy, którym dysponowali i który oceniali biegli sądowi. W takiej sytuacji za decyzję opartą na wadliwym orzeczeniu komisji lekarskiej organ rentowy ponosi odpowiedzialność, o której mowa w powołanym przepisie. W punkcie 3-im wyroku stosownie do wyniku sporu Sąd Okręgowy orzekł o zasądzeniu od organu rentowego jako strony przegrywającej spór na rzecz ubezpieczonej zwrotu kosztów zastępstwa prawnego poniesionych przez nią w toku procesu. Zgodnie z artykułem 98 paragrafem 1 Kodeksu postępowania cywilnego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, a paragraf 3 artykułu 98 wskazuje, że do niezbędnych kosztów procesu w sprawie reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa. Artykuł 99 Kodeksu postępowania cywilnego stanowi z kolei, że stronom reprezentowanym między innymi przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Przepis ten wprawdzie nie jest zbyt precyzyjny, ale nie budzi wątpliwości, że chodzi o rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości obowiązujące w dniu wniesienia, w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia odwołania, rozporządzenie z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, które w paragrafie 9 ustępie 2 przewidują stawkę minimalną w kwocie 360 złotych w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego. Dlatego Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 3-im wyroku. Na tym wygłoszenie uzasadnienia zakończono. To wszystko. Dziękuję bardzo.