Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 28 kwietnia 2015 r., znak:(...)

w sprawie: Z. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Z. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 31 maja 2018 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VI U 1276/15

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu Z. K. od dnia 1.05. 2015 roku dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. K. ( wykonujący zawód stolarza) do dnia 30.04.2014r. roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 12.02.2015 roku ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do renty na dalszy okres. Pozwany organ rentowy poddał ubezpieczonego badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS. Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z dnia 18.03.2015 r. orzekł, iż ubezpieczony jest nadal niezdolny do pracy do 31.03.2018 r. W wydanym orzeczeniu z dnia 24.04.2015 r. Komisja Lekarska nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: pulmonologa, diabetologa, endokrynologa i medycyny pracy.

Biegli w wydanej opinii rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

•

Przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z zaburzeniami wentylacji ciężkiego stopnia.

•

Stan po lobektomii lewostronnej w przebiegu choroby nowotworowej.

•

Nikotynizm.

•

Stan po amputacji palców II i III ręki prawej wskutek urazu.

•

Obustronny przykurcz Dupuytrena z przewagą po stronie lewej.

•

Cukrzycę t.2 częściowo niewyrównaną leczoną insuliną.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i po analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczonej przez badanego biegli stwierdzili, iż stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność jego organizmu w stopniu powo­dującym nadal okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji do maja 2018 r.

Przyczyną dalszej niezdolności do pracy jest nadal schorzenie układu oddechowego.

Biegli podali, ze ubezpieczony leczony był operacyjnie w przebiegu choroby nowotworowej lobektomią lewostronną. Od wielu lat pozostaje w opiece pulmonologa z powodu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Biegli w przebiegu schorzenia nie zaobserwowali poprawy w badaniach spirometrycznych. Nadal schorzenie przebiega z zaburzeniami wentylacji ciężkiego stopnia. Oceniając wynik badania spirometrii z 20I5r. biegli stwierdzili, ze nie nadaje się on do pełnej interpretacji (brak pełnego zapisu percentyli), to jednak nadal FEV1 wynosi 1,39 L - co świadczy o ciężkości schorzenia.

Biegli podkreslili, że u ubezpieczonego współistnieje istotne upośledzenie funkcji zakresu ruchu po przebytej przed 8 laty urazowej amputacji palców II i III ręki prawej (wiodącej), z upośledzoną czynnością chwytną i przykurczem Dupuytrena oburęcznym. Powyższe, w ocenie biegłych, nie pozwala na pracę zgodną z poziomem posiadanych kwalifikacji zarówno ze względu na stan układu oddechowego jak i zakres ruchu.

Zdaniem biegłych w stanie zdrowia ubezpieczonego, w porównaniu z badaniem przeprowadzonym poprzednio, biegli nie stwierdzili poprawy.

Biegli podzielili orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, nie zgadzili się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS.

-dowód; opinia biegłych k. 25-27 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych pozwany organ rentowy zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS nie akceptuje opinii biegłych o częściowej niezdolności do pracy z powodu schorzenia układu oddechowego i narządu ruchu. Biegły pulmonolog przy analizie badań spirometrycznych nie uwzględnił wyników przeprowadzonej rehabilitacji leczniczej ZUS. Badany , po odległym leczeniu operacyjnym raka płuca w 2001 roku - bez cech wznowy choroby nowotworowej- podczas badania przez komisje lekarską wydolny krążeniowo i oddechowo. Ruchowo i intelektualnie sprawny.

Przykurcz Dupytrena palca 4 dłoni prawej i bardziej nasilony palca 4 dłoni lewej, stan po amputacji palca 2 i 3 dłoni prawej nie powoduje istotnego upośledzenia funkcji chwytnej ręki.

Wobec powyższego pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii II zespołu biegłych celem obiektywizacji., a w przypadku nie uwzględnienia wniosku organ, rentowy podtrzymuje wniosek o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię wraz z opinią uzupełniającą i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych a z uwagi na niekonkretne zarzuty pozwanego nie znalazł podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Podkreślić należy, iż orzeczenie biegłych zgodne jest całkowicie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika, który również uznał, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy i dlatego Sąd nie uwzględnił w tej sytuacji zastrzeżeń organu rentowego, domagającego się dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał opinię biegłych sądowych za miarodajną dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonej.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonego schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na okres wskazany w opinii biegłych. Biegli odnieśli się do wyników badań ubezpieczonego wskazując dlaczego uznali, że schorzenie w postaci POCHP ma u ubezpieczonego ciężki przebieg, uniemożliwiając pracę w wykonywanym zawodzie. Także istniejący u ubezpieczonego stan po amputacji dwóch palców prawej ręki i upośledzenie palca lewej ręki wyklucza wykonywanie przez ubezpieczonego zawodu stolarza wymagającego pełnej sprawności obu rąk.

Jak z powyższego wynika ubezpieczony spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

Wobec faktu, iż biegli sądowi dysponowali tym samym materiałem dowodowym, który był analizowany przez organ rentowy, jak również tymi badaniami lekarskimi, które mogły być przeprowadzone w postępowaniu przed lekarskimi organami orzeczniczymi ZUS, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 118 ust. 1a powołanej wyżej ustawy emerytalnej o odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Stosownie bowiem do art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji; organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego (ust. 1a). Jeżeli na podstawie przedstawionych środków dowodowych nie jest możliwe ustalenie prawa lub wysokości świadczenia, za datę wyjaśnienia ostatniej okoliczności, o której mowa w ust. 1, uważa się datę końcową dodatkowego terminu do przedstawienia niezbędnych dowodów, wyznaczonego przez organ rentowy, albo datę przedstawienia tych dowodów (ust. 3).

W niniejszej sprawie, przyznanie ubezpieczonemu z opóźnieniem prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, było następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność. Zgodnie z art. 14 ustawy o emeryturach i rentach oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia: daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego – dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu (ust. 1). Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności, o których mowa w ust. 1 (ust. 2e). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (ust. 3). Pozwala to na przyjęcie, że zarówno lekarz orzecznik, jak i komisja lekarska, są organami Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, zobowiązanym do ustalania niezdolności do pracy, jako przesłanki prawa do renty, a tym samym niewłaściwe działanie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej jest okolicznością, za którą odpowiedzialność ponosi organ rentowy. W niniejszej sprawie biegli sądowi przy wydaniu opinii opierali się na tym samym materiale dowodowym, którym dysponował organ rentowy, dokonując oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, co stwierdzono w opinii z dnia 4.05.2016 r.

SSO Ewa Milczarek