Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2024 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania ubezpieczonej

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 25 sierpnia 2023r. , znak: (...)

1. Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 8 lutego 2023r. do 7 lutego 2025r.

2. Stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

3. Zasądza od organu rentowego na rzecz ubezpieczonej kwotę 180 ( sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia Karolina Chudzinska

Sygn. akt VI U 1590/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2023r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił M. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2022r., poz. 504 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lipca 2023r., która nie uznała ubezpieczonej za osobę częściowo niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym stan jej zdrowia nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Natomiast w myśl art. 61 – prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonej powoduje jej całkowitą lub częściową niezdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji:

- psychiatry,

- psychologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonej chorobę psychiczną pod postacią choroby afektywnej dwubiegunowej z przewagą stanów lękowo – depresyjnych.

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczony jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy, przy czym niezdolność ta jest okresowa – na okres 2 lat od wygaśnięcia poprzedniego świadczenia. Jak podali biegli sądowi – nie doszło do poprawy stanu psychicznego ani funkcjonowania społecznego ubezpieczonej od czasu wydania poprzedniego orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy. Jak wskazano, ubezpieczona ma duże trudności w zakresie mobilizowania się do podjęcia aktywności zawodowej, systematycznego wypełniania swoich obowiązków, funkcjonowania w sytuacjach stresujących, pod presją czasu, dyspozycyjności, wzbudzenia wewnętrznej motywacji do pracy.

- dowód – biegłych sadowych ( k. 33 - 39 akt ).

Sąd pozytywnie ocenił opinie biegłych sądowych. Sporządzona ona została przez specjalistów z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej, a oparta zostały na przeprowadzonych badaniach i dokumentacji medycznej. Wydana opinia nie tylko była spójna, logiczna, ale także przekonująca. W ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe było wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy i nie wymagało prowadzenia dalszego postępowania dowodowego. Należy też nadmienić, że pismem z dnia 24.05.2024r. organ rentowy, opierając się na stanowisku Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS, poinformował, że nie zgłasza zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych. ( k. 53 akt )

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinie biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Orzeczono też w pkt 2 wyroku o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, albowiem dysponował on co do zasady tą samą dokumentacją medyczną, co biegli sądowi, a zatem miał podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, czego jednak nie uczynił.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 k.p.c.

SSO Karolina Chudzinska