Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: M. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 31 lipca 2015 r., znak: (...)

w sprawie: M. P.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o wysokość świadczenia

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VIU 1750/15

UZASADNIENIE

Uzasadnienie. Ubezpieczony M. P. złożył w organie rentowym w dniu 2 czerwca 2015 roku wniosek o dokonanie przeliczenia emerytury zgodnie z wprowadzonym przez nowelę Ustawy emerytalnej z dnia 5 marca 2015 roku artykułem 110a tej Ustawy. Pierwotnie organ rentowy decyzją z 17 czerwca 2015 roku po rozpoznaniu wniosku z dwudzie..., z 2 czerwca 2015 roku odmówił ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego, a następnie decyzją z 31 lipca 2015 roku uchylił decyzję odmowną z 17 czerwca 2015 roku i ponownie odmówił prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury w myśl artykułu 110a z przyczyn podanych w uzasadnieniu. Od tej decyzji odwołanie złożył ubezpieczony powołując się na naruszenie przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 roku i artykułu 110a ustęp 1 i 2 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS powołując się na naruszenie przepisów prawa i powołując się na to, że przepracował po przejściu na emeryturę wymagane okresy i przedłożył stosowne zaświadczenie. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i powołał się na argumentację zawartą w uzasadnieniu tej drugiej decyzji z 31 lipca. Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje. Ubezpieczony M. P. uprawniony jest do emerytury od 1 marca 1997 roku. Została ona przyznana na podstawie obowiązującego wówczas Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 26 stycznia 90 roku w sprawie wcześniejszych emerytur dla pracowników zwalnianych z pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Wysokość emerytury ubezpieczonego została ustalona przy zastosowaniu wskaźnika wysokości postawy wymiaru ograniczonego do 250-ciu procent, bo faktyczny WWPS wyniósł 280,73 procenta, taki był ustalony bowiem już w roku 91-wszym, kiedy to ubezpieczony pobierał rentę. Ubezpieczony po nabyciu prawa do emerytury kontynuował działalność zarobkową. W latach 2007-2011 był zatrudniony u komornika w T., a wcześniej wykonywał jeszcze umowy zlecenie. Sukcesywnie w miarę, gdy zwiększała się ilość jego lat składkowych wysokość emerytury ubezpieczonego była przeliczana z uwzględnieniem zwiększonego stażu ubezpieczeniowego. Po wprowadzeniu do Ustawy emerytalnej, czyli Ustawy z 17 grudnia 98 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przepisu artykułu 110a ubezpieczony wniósł o przeliczenie wysokości otrzymywanego świadczenia z uwzględnieniem treści tego przepisu. Przepis ten, jak wynika z uzasadnienia projektu noweli do Ustawy emerytalnej, miał wypełnić lukę w regulacji dotyczącej możliwości ponownego obliczenia świadczenia emerytalnego dla osób aktywnych zawodowo po uzyskaniu uprawnień do emerytury. Ustawodawca wskazał, że przepisy Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zapewniają możliwość ponownego obliczenia wysokości emerytury lub renty osobom, które są aktywne zawodowo po uzyskaniu prawa do tych świadczeń pod warunkiem, że wskaźnik podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Pułap podstawy wymiaru składek wynoszący w skali roku trzydziestokrotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, co stanowi 250 procent przeciętnego miesięcznego prognozowanego wynagrodzenia, został wprowadzony z dniem 1 stycznia 1999 roku. Przed tą datą zarobki, od których pobierana była składka na ubezpieczenia społeczne nie, nie były w ogóle ograniczane. Osoby, których zarobki przed 1999 rokiem kształtowały się nawet na poziomie 400-tu, czy 500-set procent przeciętnego wynagradzania, wynagrodzenia opłacały przed dniem 1 stycznia 99 składki od pełnego osiąganego wynagrodzenia, czyli składki pobierane od tych osób były wielokrotnie wyższe od przeciętnych składek. Jednak do obliczenia emerytury stosowano także w przypadku tych osób generalne ograniczenie, zgodnie z którym podstawa wymiaru emerytury nie mogła być wyższa niż 250 procent przeciętnego wynagrodzenia. Wprowadzając więc do Ustawy emerytalnej artykuł 110a ustawodawca uzupełnił istniejące rozwiązania o przepisy umożliwiające jednorazowe przeliczenie emerytury w przypadku osób, które osiągały stosunkowo wysokie zarobki i odprowadzały przed 1 stycznia 99 roku wysokie składki emerytalne. Nowa regulacja jest podobna do tej zawartej w artykule 110 Ustawy emerytalnej. Przeliczenia mogą żądać zatem osoby, które w momencie nabycia prawa do emerytury miały WWPS wyższy niż 250 procent, co spowodowało, że z mocy ustawy został on zredukowany do 250-ciu procent oraz, które nadal pracowały. Osoby te w myśl nowego przepisu mogą wnieść o przeliczenie emerytury zgodnie z artykułem 15 ustęp 5 Ustawy emerytalnej z uwzględnieniem kwoty bazowej z roku poprzedzającego rok złożenia wniosku o przeliczenie, przy czym wskaźnik podstawy wymiaru emerytury musi zostać obliczony przy uwzględnieniu chociażby w części zarobków uzyskanych już po dacie przejścia na emeryturę. Różnica obu tych regulacji sprowadza się do tego, że w przypadku artykułu 110 Ustawy emerytalnej możliwość uzyskania przeliczenia uzależniona jest od tego, żeby ten nowy WWPS był wyższy od poprzednio ustalonego. Natomiast z artykułu 110a Ustawy emerytalnej wynika, że ten na nowo obliczony wskaźnik wysokości podstawy musi być jedynie wyższy niż 250 procent. Przy obliczeniach zgodnie z regułą wynikającą z artykułu 15 Ustawy emerytalnej bierze się pod uwagę albo 10 kolejnych lat z 20-tu poprzedzającego złożenie wniosku o przeliczenie, albo 20-tu wybranych z całego okresu zatrudnienia, przy czym chociaż w części należy uwzględnić lata po przejściu na emeryturę. Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie tych dokumentów, które są w aktach rentowych i których prawdziwości strony nie kwestionowały i ten stan bezsporny jest, ten stan faktyczny w sprawie jest bezsporny między stronami. Strony różniły się tylko co do kwestii prawnych, a mianowicie możliwości zastosowania w sprawie artykułu 110a Ustawy emerytalnej. Uwzględniając zarobki ubezpieczonego za lata 2007-2011, po złożeniu przez ubezpieczonego zaświadczenia o zarobkach przypadających w całości lub w części po przyznaniu prawa do emerytury, ZUS dokonał wariantowania tego wskaźnika w trybie artykułu 15-go Ustawy emerytalnej. W wariancie dwudziestoletnim WWPS wyniósł 232,93 procenta, w wariancie dziesięcioletnim 7,03 procenta, zatem żadna z tych wartości nie była wyższa niż 250 procent. Zdaniem ubezpieczonego, który złożył odwołanie i potem potrzymał to swoje odwołanie po otrzymaniu decyzji z 31 lipca 2015 roku, ZUS dokonując obliczeń w wariancie dziesięcioletnim powinien wybrać 10 lat z 20-tu wskazanych przez ubezpieczonego, a nie przypadających przed złożeniem wniosku. Ewentualnie ubezpieczony wskazał, że jego zdaniem przysługuje mu również możliwość wskazania 10-ciu lat z 20-tu, ale poprzedzających złożenie wniosku o emeryturę. Takie stanowisko zdaniem Sądu Okręgowego nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis artykułu 110a Ustawy emerytalnej wyraźnie odsyła do artykułu 15-go ustęp 1 i 6 w sposób określony w ustępie 3-cim artykułu 110 Ustawy FUS, czyli że okres ostatnich 20-tu lat, o których mowa w artykule 15-tym ustęp 1, obejmuje okres przypadający bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia. Zatem w wariancie dziesięcioletnim można wskazać jedy..., jedynie 10 kolejnych lat z dwudziestolecia poprzedzającego złożenie wniosku o przeliczenie emerytury, nie zaś wniosku o emeryturę. I nie ma żadnej prawnej możliwości wybrania innych 10-ciu lat, tak jak tego chce ubezpieczony, z 20-tu lat poprzedzających wniosek o emeryturę. W związku z powyższym Sąd Okręgowy uznał, że decyzja organu rentowego odpowiada prawu. Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego odwołanie oddalił.