Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2025r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Karolina Chudzinska

Protokolant – protokolant sądowy Roksana Prill

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2025r. w B.

odwołania: Z. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 18 września 2024r., znak: (...)

w sprawie: Z. G.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rekompensatę

1.  Zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu prawo do rekompensaty.

2.  Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sędzia Karolina Chudzinska

Sygn. akt VI U 1823/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 września 2024r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił Z. G. prawa do rekompensaty, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2023r., poz. 1251 ze zm. ) i ustawy z dnia 19 grudnia 2019r. o emeryturach pomostowych ( tekst jednolity Dz.U. z 2022r., poz. 1340 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia wszystkich warunków niezbędnych do przyznania żądanej rekompensaty, ponieważ nie udowodnił w wymaganym okresie co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych - ZUS uwzględnił ubezpieczonemu do okresu pracy w warunkach szczególnych łącznie 6 miesięcy i 19 dni ( od 12.06.1990r. do 31.12.1990r.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych – ubezpieczonemu, który posiada na dzień 31 grudnia 2008r. co najmniej 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnych charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przysługuje prawo do rekompensaty.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania rekompensaty.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i dokumentacji pracowniczej, a także przesłuchał ubezpieczonego i świadków : R. C., K. K., R. B., J. K., A. L., W. J., S. W., W. D., T. M., A. P. i M. N. ( nagranie z rozprawy z dnia 03.07.2025r.).

Po przeanalizowaniu wspomnianego wyżej materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza twierdzenia ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony na cały etat w następujących firmach :

- Zakładzie (...) przy ZR (...) - od 26.06.1978r.do 30.09.1983r.,

- (...) Ż. – od 29.05.1985r. do 30.09.1991r.,

- (...) H. B. – od 05.11.1996r. do 11.12.1998r.,

- PPHU (...) – od 11.02.1999r. do 10.01.2003r.,

- (...) Ż. – od 17.03.2003r. do chwili przejścia na emeryturę. W każdej z wymienionych firm – począwszy od powrotu z wojska, tj. od 03.10.1980r. ubezpieczony przez cały okres zatrudnienia stale pracował jako kierowca pojazdu o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony ( pracując w (...)ach w Ż. ubezpieczony kierował także autobusem, który miał powyżej 15 miejsc ). Podczas pracy w (...) w Ż. ubezpieczony w okresie od 12.06.1990r. do 31.12.1990r. korzystał z urlopu bezpłatnego. Ubezpieczony nie korzystał natomiast z dłuższych zwolnień lekarskich.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego oraz świadków, albowiem były one spójne, logiczne i potwierdzone dodatkowo przez złożone do akt dokumenty. Ponadto należy zaznaczyć, iż świadkowie byli osobami obcymi dla ubezpieczonego, zatem nie byli bezpośrednio zainteresowani wynikiem sprawy, a dodatkowo jako osoby pracujące z ubezpieczonym, opierali złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.

Wspomniane wyżej dowody wskazują, że podczas zatrudnienia u powyższych pracodawców, od 03.10.1980r. do 30.09.1983r., od 29.05.1985r. do 11.06.1990r., od 01.01.1991r. do 30.09.1991r., od 05.11.1996r. do 11.12.1998r., od 11.02.1999r. do 10.01.2003r., od 17.03.2003r. do 31.12.2008r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych określoną w wykazie A dziale VIII pod poz. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co po uwzględnieniu okresu pracy w warunkach szczególnych uznanego przez ZUS, daje znacznie ponad wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania rekompensaty , dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.

Jednocześnie, z uwagi na fakt, że przedstawione ZUS-owi dokumenty były niewystarczające, a istniejące wątpliwości mogły zostać wyjaśnione dopiero w toku postepowania sądowego, Sąd w pkt 2 wyroku stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sędzia Karolina Chudzinska