Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Sygn. akt.		VI U 1941/15
	WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia								7 stycznia 2016r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na rozprawie w składzie:
		Przewodniczący:			SSO Maciej Flinik
		Protokolant:			st. sekr. sądowy Agnieszka Kozłowska
po rozpoznaniu w dniu				4 stycznia 2016r.					w Bydgoszczy
odwołania		P. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
z dnia	9 lipca 2015 r.					Nr	(...)
w sprawie			P. S.
przeciwko:			Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.
o emeryturę
oddala odwołanie

Sygn. akt VI U 1941/15 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 lipca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu P. S. prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym , ponieważ ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił :

- świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 27 września 2000 r. wystawionego przez (...) Spółdzielnie Pracy w J. , ponieważ w okresie od 2 stycznia 1975 r. do 21 kwietnia 1975 r. i od 5 kwietnia 1977 r. do 20 października 1979 r. brak rodzaju pracy ściśle wg wykazu , działu i pozycji Rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.

- świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 5 grudnia 1994 r. wystawionego przez Zakłady (...) w J., ponieważ w okresie od 1 listopada 1980 r. do 30 września 1994 r. brak rodzaju prac ściśle wg wykazu, działu i pozycji rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., ponadto podane zarządzenie resortowe straciło moc

- świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 29 września 2000 r. wystawionego przez Wytwórnię (...) spółka z o.o. w J. , ponieważ w okresie od 5 grudnia 1994 r do 31 sierpnia 1995 r. nie podano rodzaju pracy ściśle wg wykazu, działu i pozycji Rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.

Od powyższej decyzji, uznając ja za krzywdzącą odwołanie wniósł ubezpieczony P. S.. W uzasadnieniu w / w – ny argumentował, iż wobec zakwestionowania przedłożonych świadectw wykonywania prac w szczególnych warunkach nie jest w stanie przedłożyć prawidłowo wystawionych świadectw , ponieważ zakłady pracy zostały zlikwidowane i brak jest następców prawnych . Wskazał , iż wymienieni przezeń świadkowie poświadczą okresy jego pracy w Zakładach (...) ( lata 1980 – 1994 ) oraz w (...) Spółdzielni Pracy ( lata 1975 – 1979 ). Nie jest natomiast w stanie podać obecnie osób, które pracowały z nim w Wytwórni (...) z uwagi na ich przebywanie poza miejscem zamieszkania.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje :

Ubezpieczony P. S. w okresie od 1 września 1971 r. do 31 sierpnia 1974 r. był zatrudniony w (...) Spółdzielni Pracy na podstawie umowy o naukę zawodu ( posiadał status ucznia w zawodzie stolarza meblowego ). W okresie od 2 września 1974 r. do 21 kwietnia 1975 r. pracował w tym zakładzie na stanowisku stolarza montażowego ( montował produkowane przez spółdzielnie na eksport meble ) . Następnie od 22 kwietnia 1975 r. do 4 kwietnia 1977 r. odbywał służbę wojskową . W okresie od 2 maja 1977 r. do do 20 października 1979 pracował jako szlifierz powłok lakierowanych ( w politurowni ) . Zajmował się wówczas szlifowaniem pokrytych już lakierem elementów drewnianych ( elementów mebli ) .

/ dowód : pisma z 31 sierpnia 1974 r. , z 2 stycznia 1975 r. , z 30 stycznia 1979 r. , z 15 maja 1979 r., świadectwo pracy , opinie - k. 18, 19, 31 , 37, 42 – 43 akt osobowych ubezpieczonego z okresu zatrudnienia w (...) Zjednoczeni - częściowo zeznania świadków K. K. , J. M. oraz ubezpieczonego - zapis AV k.51 akt sprawy /

W okresie od 26 października 1979 r. do 2 stycznia 1980 r. ubezpieczony pracował jako pomocnik dołowego w Kopalni (...) w S..

/ dowód – świadectwo pracy k. 9 akt ZUS /

W okresie od 14 stycznia 1980 r do 30 września 1994 r. ubezpieczony był zatrudniony w Zakładach (...) S.A. na stanowisku palacza kotłów przemysłowych. Parowe piece ( kotły rusztowe ) były wykorzystywane przez zakład do utrzymania procesów produkcyjnych. Do roku 1984 lub roku 1987 ubezpieczony wykonywał prace palacza przy piecach typu „ W. „. Wszystkie czynności jak dostarczenie węgla ( miału węglowego ) , wsypanie go na ruszt i do pieca , czy usunięcie szlaki odbywały się wówczas ręcznie. Następnie w zakładzie wprowadzono piece (...), w których proces technologiczny był w większości zautomatyzowany. Węgiel ( miał węglowy ) był przewożony z wagonów z bocznicy na plac przy kotłowni i tam wysypywany. Przy pomocy zautomatyzowanych „ łap „ czy „ łopat „ ( urządzenie elektryczne ) był zagarniany na taśmociąg, którym następnie był przesuwany do zasobnika ( zasypnika ), skąd automatycznie zsypywany na poruszający się na dole automatycznie ruszt. Po zużyciu paliwa szlaka była odprowadzana do specjalnego kanału , skąd następnie była usuwana ( również automatycznie ) poza kanał. Do ubezpieczonego należało nadzorowanie prawidłowości procesu technologicznego oraz ustawianie parametrów pieca. Urządzenie do zagarniania węgla na taśmociąg ( określane przez ubezpieczonego jako „ elektryczna łopata” czy „ łapa „ ) ubezpieczony uruchamiał przyciskiem. Węgiel ( miał ) był wsypywany ręcznie ( za pomocą zwykłych łopat ) na taśmociąg jedynie w sytuacji, w której urządzenie zagarniające nie sięgało do jego partii wysypanej na placu. Ręcznie wykonywane były również czynności związane z udrażnianiem zasobnika na węgiel , w przypadku gdy zbrylony materiał ( węgiel, miał węglowy ) blokowało się w zasypniku , a także czynności związane z usuwaniem szlaki w przypadku nieprawidłowego działania wyciągu.

/dowód : zeznania ubezpieczonego oraz świadków T. L. , J. S. oraz ubezpieczonego – zapis AV k. 71 akt sprawy /

W okresie od 5 grudnia 1994 r. do 31 sierpnia 1995 r. ubezpieczony pracował jako palacz kotłów przemysłowych w Państwowym Przedsiębiorstwie Wytwórnia (...) „ M.- K. „ w J. .

/dowód : akta osobowe ubezpieczonego z okresu jego zatrudnienia w tym zakładzie /

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w odniesieniu do okresu zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku stolarza głównie w oparciu o przedłożoną do sprawy dokumentację pracowniczą ubezpieczonego ( jego akta osobowe ) , jedynie częściowo posiłkując się w tym zakresie zeznaniami świadków i ubezpieczonego. Sąd nie dał wiary twierdzeniom tak ubezpieczonego jak i świadków jakoby nigdy nie zajmował on stanowiska stolarza montażowego, powyższemu przeczy bowiem dokumentacja wystawiona przez zakład pracy , choćby świadectwo pracy z wyszczególnionymi okresami jego pracy na poszczególnych stanowiskach oraz wystawione przez kierownictwo zakładu opinie, z których wprost wynika, iż ubezpieczony pracował również jako stolarz montażowy . Co więcej zeznania świadków nie były w tym zakresie ani konsekwentne ani spójne . Świadek K. K. (2) początkowo przyznał : „ byliśmy również stolarzami , musieliśmy mieć wykształcenie stolarskie , bo jak nas potrzebowali to musieliśmy przechodzić na inny wydział i wykonywać prace stolarskie na maszynach , to były krótkie okresy jak był moment że na lakierni nie było pracy to nas przenoszono na montaż, czy na maszyny … to były wyjątki „ . Dalej świadek ten mało zdecydowanie stwierdził, iż nie przypomina sobie aby od styczna do kwietnia 1975 r. ubezpieczony pracował jako stolarz montażowy. Z kolei przyznanej przez świadka okoliczności wykonywania ( okresowo ) przez szlifierzy powłok lakierniczych również prac typowo stolarskich ( na montażu ) zaprzeczył świadek J. M. (2) ( „ nie wykonywaliśmy prac stolarskich bo my byliśmy od szlifowania „ ) . Równie mało przekonująco w/w – ny zeznał, iż nie wie nic na temat zatrudnienia ubezpieczonego na stanowisku stolarza montażowego ( co dziwi w sytuacji, w której pracowali w jednym zakładzie pracy ), a dalej, że nie przypomina sobie aby w politurowni montowano meble . W świetle powyższego należy wskazać na stanowisko wyrażone w wyroku Sadu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 maja 2014 r. III AUa 1344/13 ( które Sąd Okręgowy w całości podziela ) prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym nie można poprzestać tylko na jego uprawdopodobnieniu, lecz musi zostać udowodnione, a temu służą przede wszystkim dokumenty. Dlatego, w tej kategorii spraw podkreśla się, że same zeznania świadków, gdy nie znajdują potwierdzenia w dokumentach pracowniczych z reguły byłyby niewystraczające do przyjęcia pracy w szczególnych warunkach. Powyższy pogląd dający w tego rodzaju sprawach prymat ( w stosunku do twierdzeń świadków ) dostępnej dokumentacji pracowniczej wydaje się ze wszech miar racjonalny, należy bowiem mieć na uwadze, iż ustalaniu podlega stan faktyczny często sprzed 20, 30 a nawet 40 i więcej lat, ujawniają się zatem mankamenty ludzkiej pamięci to jest tendencja do zapamiętywania ostatnio postrzeganych zjawisk oraz wypełnianie luk pamięciowym „ dopowiedzeniami „. Jeżeli dodać do tego często koleżeńskie relacji łączące stronę ze świadkami ( wynikające ze wspólnego wieloletniego wykonywania pracy w tym samym zakładzie ), a równie często bezpośredni interes świadków w korzystnym dla ubezpieczonego rozstrzygnięciu sprawy ( z uwagi na to , iż albo otrzymali już takie świadczenie, albo o takie samo świadczenie się dopiero ubiegają ) , do zeznań świadków należy podchodzić z ogromną ostrożnością. W sytuacji zaś, gdy pozostają one w sprzeczności z dokumentami ( jak w niniejszej sprawie ) nie mogą zostać uznane za miarodajne dla ustalenia rzeczywistego stanu rzeczy w latach 70 czy 80 - tych. W odniesieniu do okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Zakładach (...) sąd uznał za wiarygodne tak zeznania świadków jak i ubezpieczonego , były one bowiem ze sobą w kluczowej kwestii – znacznego stopnia zautomatyzowania procesu technologicznego od momentu wprowadzenia w miejsce pieców typu „ walczak „ kotłów (...) co do zasady zgodne.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Odwołanie nie podlegało uwzględnieniu. Stosownie do treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.; powoływana dalej jako „ustawa”):

1. Ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ust. 2 stanowi, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa . Zgodnie z art. 32 ustawy w związku z paragrafami 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) prawo do emerytury może nabyć mężczyzna który spełnia następujące przesłanki: ukończył 60 lat; posiada co najmniej 25 letni okres zatrudnienia (art. 27 pkt 2 ustawy), w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie z § 2 ust 1 cytowanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (ust. 1). Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2 ). Należy przy tym zauważyć, iż tylko okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stałe wykonywanie takich prac oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia (tak SN w postanowieniu z dnia 3 października 2008 r., II UK 133/08, Lex nr 658191).

Mając powyższe na uwadze, w ocenie sądu odwołanie nie mogło podlegać uwzględnieniu. Brak jest bowiem podstaw aby zaliczyć ubezpieczonemu do stażu pracy w szczególnych warunkach okres jego zatrudnienia w (...) Spółdzielni Pracy w J. w latach 1975 – 1979 albowiem z przerwą na odbycie służby wojskowej ( lata 1877 0 1975 ) był on zatrudniony na stanowisku stolarza meblowego. Powyższe wynika wprost z opinii wydanych przez kierownictwo zakładu pod koniec zatrudnienia ubezpieczonego. W pierwszej z nich wskazano, iż ubezpieczony został zatrudniony w dziale politurowni na stanowisku szlifierza powłok lakierowanych i stolarza montażowego , w drugiej wskazano, iż po pomyślnie zdanym egzaminie końcowym w / w- ny został zatrudniony w produkcji w dziale polerowni na stanowisku szlifierza powłok lakierowanych, w trzeciej wreszcie stwierdzono wprost , iż ubezpieczony w przedmiotowym okresie pracował na stanowisku stolarza. Z powyższego wynika, iż ubezpieczony obok prac szlifierza powłok lakierowanych ( zakwalifikowanych , w ocenie sądu w sposób nieuprawniony przez zakład jako prace lakiernicze wykonywane w warunkach szczególnych) zajmował się również montowaniem mebli i to nie tylko w początkowym okresie wyszczególnionym w wystawionym mu świadectwie pracy. Koresponduje to zresztą z zeznaniami świadka K. K. , który przyznał , iż zdarzało się, że stolarze z politurowni byli przenoszeni na montaż. Tymczasem prace stolarza nie są wymienione w żadnej z pozycji załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. Nie sposób zatem przyjąć, iż ubezpieczony stale wykonywał prace szlifierza powłok lakierowanych , względnie obok tych prac również inne podlegające takiej samej kwalifikacji ( jako prace w warunkach szczególnych ) . Po drugie nawet gdyby przyjąć, iż po powrocie do zakładu po odbyciu służby wojskowej ( w 1977 r . ) ubezpieczony stale wykonywał prace szlifierza powłok lakierowanych , i tak prace te nie mogą być zakwalifikowane jako wykonywane w warunkach szczególnych. Pozycja 17 działu XIV załącznika do rozporządzenia wymieniona przez zakład w wystawionym ubezpieczonemu świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach stanowi o lakierowaniu ręcznym lub natryskowym - nie zhermetyzowanym. Nie ulega wątpliwości , iż ubezpieczony czynności takowych nie wykonywał. I nie było w ocenie sądu jakichkolwiek podstaw do rozszerzającej interpretacji poszczególnych pozycji rozporządzenia oraz obejmowania pojęciem lakierowania prac stolarskich polegających na szlifowaniu polakierowanych elementów drewnianych. W istocie uchwała nr 80/83 Zarządu Centralnego Związku (...) z 30 czerwca 1983 ( k. 14 akt ZUS ) „ podciągając „ pod pozycję 17 również prace szlifierza - polerowacza powłok lakierniczych w sposób nieuprawniony wykreowała nowy i nie znajdujący oparcia w przepisach rodzaj prac kwalifikowanych jako wykonywane w szczególnych warunkach.

Odnośnie kolejnego okresu pracy ubezpieczonego - w latach 1980 – 1994 w Zakładach (...) w J. ( kluczowego z uwagi na długość tego okresu ) , nie budzi wątpliwości , iż o ile prace ubezpieczonego w charakterze palacza przy piecach ( kotłach przemysłowych ) tzw. „walczakach”, gdzie wszystkie czynności ( zasypywanie węgla, odżużlowywanie, usuwanie szlaki ) wykonywało się ręcznie muszą zostać ( i prawidłowo uczynił to zakład pracy ) zakwalifikowane jako prace w warunkach szczególnych ( wg pozycji 1 działu XIV wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia ) , o tyle nie ma już ku temu podstaw w odniesieniu od pracy ubezpieczonego na stanowisku palacza po zamontowaniu w zakładzie pieców (...) ( tzw. ekonomików ) , czyli od 1984 lub od 1987 ( tutaj – co do daty zeznania świadków są rozbieżne ). Proces technologiczny po wprowadzeniu tych urządzeń do zakładu został bowiem jeżeli nie całkowicie , to na pewno w znacznym stopniu ( przeważającym w stosunku do czynności nadal wykonywanych ręcznie ) zautomatyzowany. Węgiel lub miał węglowy był po wysypaniu go na placu zagarniany ( wpychany ) specjalnym urządzeniem - elektrycznym rękawem ( łatą, łopatą ) uruchamianą przez palacza poprzez naciśnięcie specjalnego przycisku, na taśmociąg, ten natomiast transportował materiał do zasobnika ( zasypnika ) , z którego surowiec ten spadał na poruszający się automatycznie ruszt, a następnie w formie szlaki wędrował do specjalnego kanału , skąd również przynajmniej częściowo automatycznie był usuwany na zewnątrz. Powyższy proces technologiczny eliminował zatem co do zasady potrzebę ręcznego wykonywania ciężkich prac przez palacza ( co miało miejsce wcześniej , gdy w zakładzie funkcjonowały piece starego typu tzw. walczaki ).Ubezpieczony do obsługi urządzeń zagarniających używał jak już wskazano przycisków sterujących , pozostałe czynności odbywały się samoczynnie . Do ubezpieczonego należało zatem co do zasady ustawienie odpowiednich ( stosownie do potrzeb produkcji ) parametrów pracy kotła i nadzorowanie prawidłowego funkcjonowania zautomatyzowanego procesu wytwarzania pracy . Prac tych z pewnością nie można określić mianem niezautomatyzowanych prac palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego ( pozycja 1 działu XIV wykazu ). Do prac niezautomatyzowanych niewątpliwie można byłoby zaliczyć prace ubezpieczonego związane z wsypywaniem węgla na taśmociąg , w sytuacji w której elektryczne łopaty ( nabierające jednorazowo po 100 kg węgla czy miału węglowego ) nie sięgały – nie zagarniały części wysypanego na placu węgla , jak też prace polegające na ręcznym opróżnianiu kanałów ze szlaki ( gdy urządzenia usuwające funkcjonowały nieprawidłowo ) , wreszcie prace związane z udrażnianiem zasobnika ( w przypadku zbrylenia węgla ). Prace te miały jednak jedynie charakter periodyczny, nie były wykonywalne stale, a tylko w sytuacji awarii czy nieprawidłowego funkcjonowania poszczególnych zautomatyzowanych części kotłów ( zablokowania zsypu węgla na skutek zbrylenia surowca, zablokowania kanału do usuwania szlaki ) . Nawet gdyby zatem , iż kotły typu „walczaki „ ubezpieczony obsługiwał do 1987 i tak nie legitymuje się on wystarczającym stażem pracy w warunkach szczególnych . W takiej sytuacji byłoby to w sumie około 7 lat prac w takich warunkach i nawet gdyby doliczyć do tego kilka miesięcy pracy w warunkach szczególnych w Wytwórni (...) ( grudzień – sierpień ) oraz dwa miesiące pracy ubezpieczonego na stanowisku pomocnika dołowego w kopalni nadal brak spełnienia przesłanki ustawowej - posiadania przezeń minimum 15 lat pracy w warunkach szczególnych .

I jedynie na marginesie należy zauważyć, iż świadectwo prac nie jest dokumentem urzędowym, lecz dokumentem prywatnym, wystawionym przez pracodawcę, a zatem wyłącznie oświadczeniem wiedzy tego pracodawcy, które może być podważane w każdy sposób przed sądem w postępowaniu w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych. Sąd nie jest w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie pracy czy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (tylko dokumenty wystawione przez organy państwowe albo organy wykonujące zadania z zakresu administracji państwowej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone; por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067 oraz z dnia 23 listopada 2005 r., I UK 15/04, OSNAP 2005 Nr 11, poz. 161). Zatem nawet wtedy, gdy pracodawca uznał pracę na danym stanowisku za pracę w szczególnych warunkach, to dany pracownik może nie otrzymać emerytury w wieku obniżonym, jeżeli praca ta nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku wymienionym wykazie takich prac (§ 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze .

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy uznając odwołanie za bezzasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c . orzekł jak w sentencji.