Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 października 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił S. P. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2009r., poz. 1227 ze zm. ).

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, ponieważ nie udowodnił, że w wymaganym okresie 15 lat pracował w warunkach szczególnych oraz, że posiada 25 – letni okres składkowy i nieskładkowy liczonej do końca 1998r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych – urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.

Natomiast w myśl art. 29 ust. 1 ustawy przytoczonej na wstępie – ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt 1 mogą przejść na emeryturę – mężczyźni – po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli mają co najmniej 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za całkowicie niezdolnych do pracy.

Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 32 ust.1 ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Natomiast art. 184 przytoczonej na wstępie ustawy stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zatem w powyższym zakresie zachowuje swoją aktualność Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm. ), wydane na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin ( Dz. U. nr 0, poz. 267 ze zm. ).

Zgodnie z § 3 i 4 przytoczonego Rozporządzenia – za okresy zatrudnienia wymagane do uzyskania emerytury (…) uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Przy czym prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazie A, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki :

- osiągnął wiek emerytalny wynoszący : 55 lat dla kobiety i 60 lat dla mężczyzny,

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Jednocześnie w myśl § 2 ust. 1 wspomnianego Rozporządzenia – okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu są okresy, w których praca w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia warunek wymaganego czasu pracy, w tym pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i nadesłanymi dokumentami pracowniczymi, a także przesłuchał ubezpieczonego i świadków: B. C. oraz M. S. ( nagranie rozprawy z 19.03.2018r.).

Po przeanalizowaniu wspomnianego wyżej materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza twierdzenia ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy, w tym pracy w warunkach szczególnych.

Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony w (...) M. w G. w pełnym wymiarze czasu pracy jako hartownik w okresie od 16 stycznia 1978r. do 16 stycznia 1980r. Podczas tego zatrudnienia ubezpieczony stale przygotowywał wsady do pieców hartowniczych i był narażony na działanie wysokiej temperatury i wydzielających się gazów. Podczas tego zatrudnienia ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych, skorzystał natomiast ze zwolnienia lekarskiego w wymiarze 1 tygodnia. Do powyższej pracy w hucie ubezpieczony został skierowany przez WKU w ramach tzw. „ odpracowania służby wojskowej”.

Następnie ubezpieczony powrócił do pracy w Fabryce (...) w B., gdzie pracował do 30.04.2003r. W okresie od 17.01.1980r. do 31 grudnia 1998r. ubezpieczony pracował stale i na pełen etat jako robotnik transportu wewnętrnego, przewożąc towary z magazynów ( rozpuszczalniki, zmywacze, kwasy, farby, lakiery, czy też ciężkie elementy stalowe ) na poszczególne wydziały, gdzie je rozładowywał, tj. na spawalnię, galwanizernię, wydział prac próżniowych, czy też lakiernię. Niektóre z substancji przed przewiezieniem trzeba było przelewać lub przesypywać z większych opakowań do mniejszych. Załadunek i rozładunek odbywał się ręcznie. W tym okresie ubezpieczony korzystał z urlopów bezpłatnych od 20.06.1994r. do 08.07.1994r. i od 05.08.1994r. do 12.08.1994r.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego oraz świadków, albowiem były one spójne, logiczne i potwierdzone dodatkowo przez złożone do akt dokumenty ( w tym znajdujące się w aktach pracowniczych angaże, w których określano stanowisko ubezpieczonego jako pracownik transportu w tym m.in. w grudniu 1998r. ). Należy zaznaczyć, iż świadkowie zeznający w sprawie byli osobami obcymi dla ubezpieczonego, zatem nie byli bezpośrednio zainteresowani wynikiem sprawy, a dodatkowo, jako osoby pracujące z ubezpieczonym, opierali złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.

Wspomniane wyżej dowody wskazują, że podczas zatrudnienia we wskazanej na wstępie (...) G. w okresie od 16.01.1978r. do 16.01.1980r., ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace w warunkach szczególnych, wykonując pracę określoną w wykazie A dziale III pod poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast w okresie od 17 stycznia 1980r. do 31 grudnia 1998r. pracując w Fabryce (...) wykonywał stale i na cały etat prace wymienione w Wykazie A dziale VIII pod poz. 1.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania emerytury ( w tym posiada wymagany 25 letni okres składkowy i nieskładkowy po uwzględnieniu do okresu składkowego okresu od 16.01.1978r. do 16.01.1980r. tj., pracy w Hucie (...) oraz uwzględnieniu wskazanych wyżej okresów pracy w warunkach szczególnych ), dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.

Jednocześnie, zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o braku odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem dopiero przeprowadzenie w toku postępowania sądowego dowody pozwoliły na rozstrzygnięcie sprawy, jak w pkt 1, przy czym postępowanie to nie mogło być prowadzone przez organ rentowy.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz