Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2015 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: Z. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 14 lipca 2014 r., znak: (...)

w sprawie: Z. H.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu Z. H. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 15 czerwca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu Z. H. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227).

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony Z. H. w dniu 5.05.2014 r. złożył wniosek o przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Pozwany organ rentowy poddał ubezpieczonego badaniu przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 5.06.2014 r. nie uznał ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia a komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 5.07.2014 r. również nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy. Ubezpieczony w okresie id 17.12.2013 r. do 14.06.2014 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: neurochirurga, neurologa i specjalisty medycyny pracy. W toku postępowania ubezpieczony złożył do akt sprawy wynik kartę wypisową z kolejnego zabiegu operacyjnego kręgosłupa.

Biegli w wydanej opinii w dniu 15 kwietnia 2015 roku, po przeprowadzeniu badania przedmiotowego oraz analizie dokumentacji medycznej rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia: przebyte dwukrotne leczenie operacyjne dyskopatii lędźwiowej L2 / L 3 i L 4/L5 oraz przewlekły zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy objawowy z częstymi zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi.

W ocenie biegłych, aktualny stan zdrowia ubezpieczonego upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od daty wniosku o świadczenie rehabilitacyjne na okres dwóch lat. Przyczyną częściowej okresowej niezdolności do pracy są, zdaniem biegłych schorzenia układu ruchu i układu nerwowego. Biegli nie zgodzili się z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS.

-dowód; opinia biegłych k. 28-29 akt sądowych

Po zapoznaniu się z opinią wydaną przez biegłych pozwany organ rentowy w piśmie procesowym stwierdził, że wystąpiła w sprawie nowa okoliczność w sprawie w postaci leczenia operacyjnego od 6 do 9.10.2014 r. Wobec tego organ rentowy wniósł o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na podstawi art.477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Ubezpieczony, który początkowo kwestionował wnioski opinii biegłych, ostatecznie na rozprawie przed Sądem Okręgowym nie zgłosił di niej zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została właściwie uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Z opinii biegłych, której nie zakwestionował organ rentowy w zakresie stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego, biegli w sposób stanowczy odnieśli się do schorzeń ubezpieczonego, stwierdzając, że stan jego zdrowia po dwukrotnym leczeniu operacyjnym dyskopatii lędźwiowej L2 / L 3 i L 4/L5 powoduje częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy uznał opinię biegłych sądowych za miarodajną dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o przekazanie sprawy organowi rentowemu w celu przeprowadzenia ponownego postępowania orzeczniczego. Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. na który powołał się organ rentowy - w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Okręgowego, nie zachodzą jednak przesłanki do zastosowania przepisu art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. Okoliczność, że ubezpieczony w dniu 7.10.2014 r. przebył kolejną operację kręgosłupa nie stanowi nowej okoliczności w sprawie, skoro ta operacja dotyczyła schorzenia rozpoznanego już wcześniej, w związku z którym ubezpieczony poddany został zabiegowi operacyjnemu w czerwcu 2013 r. Zwrócić trzeba uwagę na to, że kolejny zabieg operacyjny stanowił następny etap leczenia istniejącego u ubezpieczonego schorzenia, o którym wiedział organ rentowy. Z zaświadczenia o stanie zdrowia z dnia 28.11.2013 r. (k.1 dokumentacji medycznej) wystawionego przez lekarza neurologa wynika, że zaplanowano drugi etap leczenia a rokowania co do możliwości podjęcia pracy przez ubezpieczonego zależne są od wyniku tej kolejnej operacji kręgosłupa na poziomie L 4/L5.

Operacja przeprowadzona w dniu 7.10.2014 r. stanowiła więc kolejny etap leczenia schorzenia istniejącego w dacie orzekania zarówno przez lekarza orzecznika jak i komisje lekarską, którego wynik potwierdzał istniejące schorzenie, które nie uległo wyleczeniu. W tej sytuacji należało stwierdzić, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia wniosku o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu w trybie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące nadal u ubezpieczonego schorzenie układu oddechowego stanowi podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na okres wskazany w opinii biegłych, bowiem stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie w odniesieniu do poprzedniego okresu, czego nie zakwestionował organ rentowy w toku postępowania.

Jak z powyższego wynika ubezpieczony spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W myśl art. 100. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2. ale zgodnie z ustępem 2 tego przepisu - jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia. Ubezpieczony w okresie id 17.12.2013 r. do 14.06.2014 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne, co jest bezsporne w sprawie.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, orzekając jak w wyroku, przyznając prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego nie były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego był dowód w postaci karty wypisowej z kolejnego zabiegu operacyjnego neurochirurgicznego do którego organ rentowy nie mógł się wcześniej ustosunkować, wobec czego nie wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek