Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Odwołujący M. S. wniósł odwołanie od decyzji (...) Oddział w B. z dnia 14 lipca 2020 r. , którą odmówiono mu prawa do świadczenia postojowego. W uzasadnieniu podnosił, iż spełnia wszystkie kryteria otrzymania przedmiotowego świadczenia , gdyż w czerwcu 2020 r. poniósł poważne straty z powodu pandemii . Jedynym powodem odmowy jest to , iż w dacie złożenia wniosku podlegał ubezpieczeniu na podstawie ustawy. Dochodzi do sytuacji, w której osoba ponosząca straty przez kolejne miesiące pandemii, spełniająca wszystkie wymagane prawem warunki wymienione w art. 15 qz ust. 1 oraz ust. 4 nie może zdaniem ZUS otrzymać przysługującego jej świadczenia za ten okres tylko z tego powodu , że później została zatrudniona na podstawie umowy o prace, z którego to tytułu będzie już ubezpieczona.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od odwołującego się kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu powołał się na art. 15 zq ust. 1 i pkt 1 i ust. 4 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem , przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID 19 i innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych argumentując, iż z dokumentacji organu rentowego wynika, iż odwołujący podlega ubezpieczeniom społecznym jako pracownik u płatnika składek (...) S.A. od 1 lipca 2020 r. . W związku z powyższym nie przysługuje mu prawo do świadczenia postojowego , gdyż na dzień złożenia wniosku posiada inny tytuł do ubezpieczeń społecznych, a z przedłożonej umowy o pracę z 1 lipca 2020 r. wynika, że jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem wyższym niż minimalne. Odwołujący jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Stan faktyczny pozostawał bezsporny. W czerwcu 2020 r. ubezpieczony M. S. złożył wniosek o świadczenie postojowe w związku z przeciwdziałaniem skutkom wywołanym COVID 19 dla osób prowadzących działalność gospodarczą. Na druku (...) wskazał, iż w kwietniu 2020 r. uzyskał z tytułu prowadzonej działalności przychód w wysokości 8500 zł, natomiast w maju 2020 r. nie uzyskał jakiegokolwiek przychodu z tego tytułu. W dniu 3 lipca 2020 r. ubezpieczony złożył na druku (...) wniosek o świadczenie postojowe za kolejny okres składając oświadczenie , iż jego sytuacja materialna wykazana we wniosku o świadczenie postojowe z czerwca 2020 r. nie uległa poprawie. Od dnia 1 lipca 2020 r. ubezpieczony podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej ze spółką (...) S.A. umowy o pracę.

W świetle powyższego odwołanie zasługiwało na uwzględnienie . Zestawienie treści art. 15 zua ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem , przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID 19 i innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych / DZ. U. 2020 . 1842 t.j. / , gdzie mowa o kolejnym świadczeniu postojowym z treścią art. 15 zq tej ustawy , gdzie mowa o warunku koniecznym – przestoju w prowadzeniu działalności ( ust. 3 ) lub obniżeniu o 15 % przychodu w miesiącu poprzedzającym wniosek w stosunku do miesiąca poprzedzającego ten miesiąc ( ust. 4 pkt 1 ) , nie pozostawia ( wbrew zupełnie przeciwnym wnioskom organu rentowego ) wątpliwości co do tego, iż chodzi o świadczenia za kolejne okresy miesięczne , wypłacane nie więcej niż trzykrotne. Pierwszy z przywołanych przepisów stanowi w ust. 1 , iż świadczenie postojowe może zostać przyznane ponownie, na podstawie oświadczenia osoby uprawnionej, której wypłacono świadczenie postojowe, o którym mowa w art. 15 zu ust.1. W ust. 3 zaś wskazuje, iż warunkiem przyznania kolejnego świadczenia postojowego jest wykazanie w oświadczeniu , że sytuacja materialna wykazana we wniosku , o którym mowa w art. 15 zs lub 15 zsa , nie uległa poprawie. Ustawodawca nie przypadkowo posłużył się tu zatem określeniami „ ponowne „ i „ kolejnego „ jednoznacznie wskazującymi na to , iż świadczenie postojowe należy się za kolejne okresy miesięczne, przy czym maksymalnie za trzy miesiące ( można je wypłacić jedynie trzykrotnie ) . Jednocześnie żaden przepis ustawy nie uzależnia spełnienia powyższych wymogów w postaci przestoju lub spadku przychodu minimum o 15 % w stosunku do miesiąca poprzedzającego i braku poprawy sytuacji materialnej w kolejnym miesiącu po miesiącu, w jakim do takiego obniżenia wysokości przychodów doszło od tego, aby nastąpiło to w miesiącu złożenia wniosku. Wbrew sugestiom organu rentowego zawartym w wymijającej odpowiedzi na zobowiązanie sądu ( pismo k. 27 – 27 v ) w art. 15 zq ust. 4 pkt 3 ustawy nie znajdziemy zapisu, który wskazywałby, że osoba ubiegająca się o świadczenie przesłanki jego nabycia musi spełniać w dniu czy w miesiącu złożenia wniosku. Pozwany zupełnie nie dostrzega, a w ocenie sądu wręcz celowo pomija okoliczność, iż siłą rzeczy w przypadku tego konkretnego świadczenia dochodzi do przesunięcia daty złożenia wniosku o świadczenie na miesiąc następujący po tym, w którym ustawa wymaga spełnienia powyższych przesłanek . Te dotyczące przecież miesięcznych okresów „ rozliczeniowych „ trzeba bowiem wykazać, a nie ma możliwości uczynienia tego przed upływem porównywanego czy też analizowanego miesiąca. Jak wskazał ubezpieczony nie mógł on złożyć stosownego wniosku już w czerwcu 2020 r. , albowiem nie był w stanie przewidzieć , czy nie uzyska określonego ( jakiegokolwiek ) przychodu . Osiągnięcie przychodu z działalności gospodarczej eliminowałoby ( w sytuacji w której za maj wykazał zerowy przychód ) możliwość złożenia w tej dacie oświadczenia o braku poprawy sytuacji materialnej w stosunku do uprzedniej . Wydaje się oczywiste ( i w pełni racjonalne ) , iż pierwsze świadczenie postojowe przyznane ubezpieczonemu w odpowiedzi na jego wniosek z czerwca 2020 r. ( wypłacono z tego tytułu 2080 zł ) miało na celu choćby częściowe zrekompensowanie mu strat poniesionych w pierwszym miesiącu, w jakim doszło do obniżenia przychodów z działalności gospodarczej , w jego przypadku całkowitego braku tych przychodów w maju . Zaprezentowaną w niniejszej sprawie argumentację ZUS należy określić jako tyleż bezpodstawną, co sprzeczną ze zdrowym rozsądkiem , całkowicie wypacza ona bowiem sens , a w zasadzie cel przedmiotowych regulacji. Świadczenie postojowe ma przecież z istoty swojej stanowić wsparcie dla osób , które straciły przychody w wyniku pandemii. Tymczasem w sytuacji zaakceptowania stanowiska ZUS ubezpieczony zostałby pozbawiony świadczenia mającego rekompensować straty czerwcowe li tylko z racji zatrudnienia w lipcu. Gdyby zaaprobować stanowisko organu rentowego należałoby przyjąć, iż w sytuacji, w której w dniu 2 lipca 2020 r. ubezpieczony złożyłby kolejny wniosek o świadczenie postojowe, a zatrudniłby się dzień później to jest od dnia 3 lipca 2020 r. , uzyskałby prawo do przedmiotowego świadczenia spełniając te same warunki co obecnie, czyli brak przychodów w miesiącu czerwcu 2020r. Stanowisko takie z czysto rozsądkowego i logicznego punktu widzenia jest nie do zaakceptowania.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Stosownie do wyniku procesu strona pozwana - jako przegrywająca spór - obciążona została poniesionymi przez przeciwnika kosztami postępowania, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego ustalone w wysokości stawki minimalnej przewidzianej w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.).