Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2022 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: G. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 31 lipca 2020 r., znak: (...)

w sprawie: G. Z.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu G. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 18 lutego 2020 r. do 30 czerwca 2022 r., z wyłączeniem - przypadających w powyższym okresie - okresów pobierania zasiłku chorobowego lub wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wypłacanego na podstawie przepisów Kodeksu pracy;

2)  oddala odwołanie w pozostałej części;

3)  stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

VI U 2366/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 lipca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpatrzeniu wniosku G. Z. z dnia 18 lutego 2020 r. – odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu tej decyzji Zakład powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lipca 2020 r., w którym nie stwierdzono stopnia niezdolności do pracy.

Odwołanie zaskarżające powyższą decyzję wniósł ubezpieczony G. Z., zarzucając jej niezgodność ze stanem faktycznym, to jest nieprawidłowe ustalenie, że nie jest on niezdolny do pracy, a w konsekwencji niezgodną z prawem odmowę przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony wnosił w związku z tymi zarzutami o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych sądowych, w szczególności z dziedziny psychologii, psychiatrii, ortopedii, neurologii i pulmonologii na okoliczność ustalenia jego stanu zdrowia i niezdolności do pracy. W ocenie odwołującego przy ocenie jego zdolności do pracy w ogóle nie wzięto pod uwagę jego osobistych predyspozycji, poziomu wykształcenia, zakresu dotychczas wykonywanych prac, rozmiarów prowadzonej przez niego dotychczas działalności, możliwości przekwalifikowania się do wykonywania innych prac, wieku i związanych z tym możliwości.

Wskazując na tak sformułowane podstawy zaskarżenia odwołujący wnosił o zmianę zaskarżonej decyzji w całości i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, a ewentualnie o uchylenie tej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpatrzenia. Dodatkowo ubezpieczony wnosił o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz zwrotu wszystkich poniesionych przez niego kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego w przypadku ustanowienia fachowego pełnomocnika.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, powołując argumenty przedstawione uprzednio w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ ten zaznaczył, iż na dzień złożenia wniosku o rentę ubezpieczony posiada w ostatnim dziesięcioleciu wymagane 5 lat ubezpieczenia., a pobieranie świadczenia rehabilitacyjnego (przyznanego na 3 miesiące ubezpieczony zakończył z dniem 25 stycznia 2020 r. (brak informacji oświadczeniu na dalszy okres). Natomiast z informacji wynika , że w poszczególnych okresach, poczynając od 12 marca 2020 r. (z przerwami) korzystał on z zasiłków chorobowych.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje:

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 6 lutego 2020 r. ubezpieczonemu G. Z. (urodz. (...)) przyznano za okres od 28 października 2019 r. do 25 stycznia 2020 r. świadczenie rehabilitacyjne. Ubezpieczony posiada wykształcenie wyższe – jest inżynierem mechanikiem. Aktywność zawodową rozpoczął zaraz po ukończeniu studiów, zajmował kierownicze stanowiska, a od 2001 r. prowadził własną działalność gospodarczą. W latach 2005 – 2018 był działalność gospodarcza w większych rozmiarach w ramach spółki z o.o., prowadził aptekę. Z powodów zdrowotnych zmuszony został do ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej, którą aktualnie prowadzi w znacznie ograniczonym zakresie - wynajmuje nieruchomość na cele związane z placem manewrowym.

W dniu 18 lutego 2020 r. ubezpieczony złożył w ZUS Oddziale w B. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z dnia 19 marca 2020 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na podstawie tego orzeczenia pozwany organ rentowy decyzją z dnia 8 czerwca 2020 r. odmówił przyznania G. Z. prawa do renty. Po uwzględnieniu przez organ rentowy wniosku ubezpieczonego o przywrócenie mu terminu do złożenia sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS orzekała w sprawie Komisja Lekarska ZUS, która orzeczeniem z dnia 28 lipca 2020 r. ustaliła, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Decyzją z dnia 31 lipca 2020 r. – ponownie rozpoznającą wniosek ubezpieczonego o rentę z dnia 18 lutego 2020 r. – organ rentowy odmówił przyznania mu renty z tytułu niezdolności, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lipca 2020 r.

(okoliczności niesporne, potwierdzone dowodami z dokumentów z akt organu rentowego oraz podane biegłym sądowym przez ubezpieczonego w wywiadzie – k.71 a.s.; wydruki z CEiIDG dotyczące działalności gospodarczej ubezpieczonego – k. 128)

W celu weryfikacji stanowiska organu rentowego opartego na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lipca 2020 r. (zgodnie z którym ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy) Sąd Okręgowy dopuścił dowody z opinii biegłych sądowych.

Opinie biegłych sądowych:

- specjalisty chorób płuc z dnia 16 października 2020 r. (k. 46 a.s.),

- specjalistów kardiologa i neurologa z dnia 7 grudnia 2021 r. (k. 91 – 93 a.s.),

nie potwierdziły istnienia u ubezpieczonego niezdolności do pracy z powodu schorzeń ubezpieczonego opiniowanych przez tych biegłych sądowych.

Z kolei w opinii zespołu biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. (k. 71 -74 a.s.), w składzie którego znalazły się biegłe specjalista psychiatra i psycholog (schorzenia wiodące ubezpieczonego dotyczą właśnie tych dziedzin wiedzy medycznej), internista - reumatolog oraz specjalista medycyny przemysłowej, rozpoznano u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- epizod depresji umiarkowany,

- obturacyjny bezdech senny,

- astmę oskrzelową,

- nadciśnienie tętnicze,

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,

- otyłość.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo lekarskich oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną powyższy zespół biegłych ustalił, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy – okresowo do 30 czerwca 2022 r. od dnia złożenia wniosku o rentę. Jednocześnie biegłe nie zgodziły się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 lipca 2020 r., zgodnie z którym ubezpieczony jest zdolny do pracy. W uzasadnieniu swego stanowiska biegłe wskazały, iż mimo systematycznego leczenia brak u ubezpieczonego stabilnej poprawy funkcjonowania, co potwierdza obraz kliniczny zaburzeń badanego, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby oraz obecny stan zdrowia. Biegłe podkreśliły przy tym, iż problemy natury psychicznej stanowią przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia związanego z wysokimi wymaganiami dotyczącymi tempa pracy, ciągłej dyspozycyjności, bieżącej systematycznej oceny. Przeciwwskazania zdrowotne ubezpieczonego obejmują pracę w warunkach ciągłej ekspozycji społecznej, dyspozycyjności emocjonalnej i intelektualnej, szybkiego i sprawnego reagowania na zmieniające się warunki sytuacyjne. Ponadto zaznaczyły one, iż przy analizie stanu zdrowia badanego uwzględniły wpływ ograniczonych zdolności kompensacyjnych na możliwość podjęcia przez ubezpieczonego zatrudnienia, zarówno pod względem jakościowym, jak i ilościowym, jak również – oceniając stopień niezdolności do pracy - uwzględnione zostały takie kryteria jak: (1) biologiczne uszkodzenie struktury i funkcji organizmu, (2) dotychczasowy przebieg procesów chorobowych, (3) ich wpływ na stan czynnościowy organizmu i sprawność psychofizyczną, (4) wiek badanego, (5) możliwość przywrócenia zdolności do wykonywania czynności zawodowych w wyniku leczenia i rehabilitacji. Zdaniem biegłych ocena niezdolności do pracy wymaga każdorazowo wnikliwej analizy szeregu okoliczności dotyczących przebiegu zaburzeń depresyjnych i ich wpływu na funkcjonowanie rodzinne, zawodowe i społeczne osoby badanej. Aktualne objawy psychopatologiczne występujące u ubezpieczonego mają nasilenie w stopniu uniemożliwiającym mu regularne wykonywanie zatrudnienia w celu osiągnięcia wynagrodzenia (zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji) i wymaga on dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej i długotrwałej poprawy.

Zastrzeżenia do powyższej opinii biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. wniosły obie strony procesu.

W piśmie procesowym z dnia 21 stycznia 2022 r. (k. 106 - 108 a.s.) ubezpieczony wniósł o uzupełnienie tej opinii o konkretne wskazanie dlaczego uznano go za osobę częściowo niezdolną do pracy, a nie za całkowicie niezdolną do pracy, jak również o wyjaśnienie dlaczego tylko na określony czas. Ubezpieczony nie zgadzał się z ustaleniami biegłych sądowych w kwestii uznania go za osobę częściowo i okresowo tylko niezdolną do pracy. Twierdził, iż jest całkowicie oraz trwale niezdolny do pracy, podnosząc że aktualnie ma 63 lata i cierpi na szereg schorzeń, a z uwagi na zaburzenia depresyjne nie jest w stanie wrócić do poprzednich aktywności. Podnosił on przy tym, iż nie wie jaką inną pracę mógłby podjąć, a ze względu na swój wiek nie jest w stanie się przekwalifikować i wdrożyć do nowej pracy. Dodatkowo argumentował, że jego pozostałe schorzenia (zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, astma oskrzelowa) nie pozwalają mu podjąć na przykład pracy fizycznej, nie wymagającej szczególnych zdolności czy odpowiedzialności. Ze stwierdzonymi u niego zaburzeniami natury psychiatrycznej raczej nie znajdzie pracy w sklepie, przy obsłudze klienta, a pracy na „uboczu” nikt mu nie powierzy (ochrona).

Z kolei pozwany organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2022 r. (k. 111 a.s.) oświadczył, iż Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS nie zgłasza zastrzeżeń do opinii biegłej sądowej specjalisty pulmonologa z dnia 16 października 2020 r. oraz opinii biegłego kariologa i neurologa z dnia 7 grudnia 2021 r., w których to opiniach nie stwierdzono długotrwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Przewodniczący Komisji Lekarskich ZUS nie podzielił natomiast opinii biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. w zakresie stwierdzonej przez nich częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego od daty złożenia wniosku o rentę do 30 czerwca 2022 r. W związku z tym organ rentowy podnosił, że Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie o braku długotrwałej niezdolności do pracy orzekanego po przeprowadzonej analizie dokumentacji medycznej, z uwzględnieniem opinii konsultanta ZUS specjalisty psychiatry z dnia 24 lipca 2021 r., który rozpoznał u ubezpieczonego organiczne zaburzenia nastroju (afektywne) i nie stwierdził jego długotrwałej niezdolności do pracy. Podczas badania przez psychiatrę ubezpieczony nie był głęboko depresyjny, nie ujawniał ostrej psychopatologii, nie ujawniał agitacji, nie zdradzał lęku. Intelekt ubezpieczonego w badaniu orientacyjnym był sprawny, bez wtórnego otępienia. Bez pogorszenia stanu psychicznego w ostatnim okresie , które skutkowałoby koniecznością hospitalizacji w oddziale psychiatrycznym. Konsultant ZUS stwierdził zdecydowaną poprawę stanu psychicznego i nie stwierdził niezdolności do pracy zarobkowej. Dodatkowo organ rentowy wskazywał, iż z analizy wystawianych zaświadczeń ZUS ZLA wynika, iż ubezpieczony nadal prowadzi działalność gospodarczą, czyli nie utracił zdolności do pracy zarobkowej. Obecnie ubezpieczony po wykorzystaniu 184 dni ZLA, głównie z powodu zaburzeń stanu psychicznego – symbol F43, wystąpił do ZUS o świadczenie rehabilitacyjne, co – w ocenie organu rentowego – przeczy istnieniu jego częściowej niezdolności do pracy od daty złożenia wniosku o rentę.

W związku z powyższymi zastrzeżeniami organ rentowy wnosił o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku organ ten wnosił o oddalenie odwołania

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez dyrektywy interpretacyjne ujęte w art. 233 § 1 K.p.c. Sąd Okręgowy wskazuje, iż w jego ocenie materiał ten (wraz z ustnymi wyjaśnieniami biegłej sądowej- specjalisty psychiatry) pozwalał na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy bez konieczności dalszego kontynuowania postępowania dowodowego, w szczególności poprzez wnioskowane przez organ rentowy na rozprawie dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii.

Zebrane w sprawie dowody pozwalają bowiem w sposób stanowczy i merytoryczny na dokonanie ustalenia, zgodnie z którym ubezpieczony był i jest częściowo niezdolny do pracy od dnia złożenia wniosku o rentę czyli od 18 lutego 2020 r. do 30 czerwca 2020 r., zgodnie z opinią biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. Wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sporu zostały już bowiem – w ocenie Sądu – wszechstronnie wyjaśnione. Wniosek tego rodzaju znajdował potwierdzenie w dowodzie z powyższej opinii biegłych sądowych, uzupełnionej ustnymi wyjaśnieniami współautorki tejże opinii – specjalisty psychiatry, złożonymi na rozprawie. W zamieszczonym w treści opinii opisie badania psychiatryczno-psychologicznego wskazano, iż w aktualnym badaniu ubezpieczony nawiązał powierzchowny kontakt słowny. Kontakt wzrokowy osłabiony, ubezpieczony zamknięty w sobie. Napęd psychomotoryczny był u niego zredukowany. Świadomość jasna, a orientacja we wszystkich kierunkach prawidłowa. W chwili badania nastrój ubezpieczonego był smutno obniżony, apatyczny i bierny. W wywiadzie prezentował on dobowe wahania nastroju i nasilenie lęku w pierwszej połowie dnia. Afekt blady, ubogo modulowany, a w obszarze afektywnym dominuje poczucie bezsilności, przytłoczenia i zniechęcenia. Ubezpieczony ciągle myśli o pracy, o utracie sprawności i zamartwia się tym. Występuje u niego lęk egzystencjalny i cechy lęku wolnopłynącego. Procesy poznawcze, w tym procesy uwagi i pamięciowe są u niego osłabione typowo dla zaburzeń depresyjnych. Tok myślenia jest logicznie spójny, bez cech zaburzeń jakościowych, o cechach spowolnienia i mniejszej produktywności (wpływ przewlekle doświadczanych negatywnych emocji). Obecne tunelowe myślenie typu depresyjnego. Jednocześnie – mimo, iż intelekt ubezpieczonego jest w normie, przeciętny, bez cech deterioracji, a jego osobowość jest zwarta i bez cech rozpadu struktury o organizacji neurotycznej – to występuje u niego niska tolerancja stresu i frustracji, zaburzenia dobowego rytmu aktywności (senność w ciągu dnia i zaburzenia snu nocnego pod postacią trudności z zaśnięciem, gonitwy myśli oraz nagłych nocnych wybudzeń z lękiem), a także obniżona samoocena w zakresie umiejętności zawodowych, unikanie kontaktów społecznych. Ubezpieczony w aktualnym badaniu nie wykazywał cech psychozy, pod postacią omamów i urojeń, jak również negował myśli samobójcze, jednak obecne były u niego myśli rezygnacyjne.

W złożonych na rozprawie wyjaśnieniach tej pisemnej opinii specjalista psychiatra (jej współautorka i kierownik zespołu biegłych) wskazywała, iż epizod depresyjny, który miał miejsce u powoda, stanowi przyczynę orzeczonej przez biegłych jego częściowej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli uwzględnili także fakt posiadania przez ubezpieczonego orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Biegła wyjaśniła, iż w genezie schorzeń psychicznych ubezpieczonego dostrzega ona czynniki genetyczne, biologiczne i spustowe (stresowe) i w jej ocenie na pewno występują u niego czynniki genetyczne i związane z neuroprzekaźnictwem, a do tego czynniki spustowe związane z narażeniem na stres. Zmniejszone zdolności kompensacyjne wynikały u ubezpieczonego ze stresu związanego z pracą, wynikającymi z niej obowiązkami zawodowymi oraz z wypalenia zawodowego. W ocenie biegłej choroba ubezpieczonego ma charakter przewlekły i wymaga stałej farmakoterapii. Ubezpieczony mógłby ewentualnie wykonywać pracę administracyjną (np. na stanowisku asystenta w pracy biurowej) ale w ograniczonym wymiarze jakościowym i ilościowym. Nie jest też – zdaniem biegłej specjalisty psychiatry – wykluczona poprawa jego stanu zdrowia, ale rokowanie nie jest pewne i stan zdrowia może również ulec pogorszeniu. Jednocześnie biegła wyjaśniła, że powrót ubezpieczonego do pracy narażającej na duży stres może mieć na niego negatywny wpływ. Biegła ostatecznie podtrzymała ustalenie pisemnej opinii co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego w okresie wskazanym w pisemnej opinii.

( wyjaśnienia biegłej złożone na rozprawie – e protokół rozprawy k. 135 a.s. oraz skrócony protokół rozprawy: k.130 – 131 a.s.)

Powyższe dowody Sąd uznał za wzajemnie ze sobą spójne, a przy tym dowód z pisemnej opinii biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021r. oraz ustne wyjaśnienia biegłej złożone na rozprawie charakteryzowały się szczegółowością ustaleń i w pełni logicznym ich uargumentowaniem. Sąd nie doszukał się żadnych sprzeczności pomiędzy tymi dowodami, a zebraną w sprawie dokumentacją medyczną i płynącymi z niej wnioskami. W szczególności wyeksponować w tym miejscu należy, iż już od czerwca 2018 r. ubezpieczony leczony jest psychiatrycznie z powodu depresji i w sierpniu tego roku stwierdzono u niego epizod depresji ciężki (historia zdrowia i choroby pacjenta sporządzona przez lekarza psychiatrę leczącego powoda – k. 53 dokumentacji lekarskiej ZUS, dołączonej do akt sprawy). W zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 23 stycznia 2020 r. lekarz psychiatra lęczący powoda wskazał w rozpoznaniu na kolejny epizod depresji, tym razem umiarkowany (k. 88-89 dok. Lek ZUS), a w rokowaniach wskazał na brak stabilizacji nastroju i utrzymujące się zaburzenia nastroju i afektywności, pomimo kontynuowania leczenia.

Odnosząc się do zastrzeżeń organu rentowego Sąd Okręgowy wskazuje, iż nie zasługiwały one na uwzględnienie. Odwoływanie się przez organ rentowy do odmiennej kwalifikacji stanu zdrowia powoda dokonanej przez lekarza specjalistę psychiatrę konsultanta ZUS stanowiło zwykłą polemikę z precyzyjną i logiczną argumentacją biegłych sądowych i nie mogło zastąpić argumentów merytorycznych, skierowanych przeciwko ustaleniom biegłych sądowych. Zastrzeżenia organu skonstruowane zostały także na wewnętrznych sprzecznościach argumentacyjnych. Z jednej strony organ ten wywodził, iż fakt kontynuowania przez ubezpieczonego działalności gospodarczej uznawał za dowód zachowania przez niego zdolności do pracy w pełnym zakresie, a z drugiej strony powoływał się na zwolnienia lekarskie ubezpieczonego (uzyskane w okresie prowadzenia tej działalności – zresztą w bardzo ograniczonym zakresie), z których wynikało, iż po raz kolejny wyczerpał on okres zasiłkowy (182 dni ZLA). Sam fakt braku hospitalizacji ubezpieczonego także nie może podważyć ustaleń biegłych sądowych, skoro ubezpieczony leczy się psychiatrycznie , systematycznie od dłuższego czasu, a leczenie to nie przynosi spodziewanych efektów i rokowania co do poprawy stanu zdrowia są niepewne.

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. z 2022 r. poz. 504 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1) jest niezdolny do pracy; 2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; 3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów; 4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania. Przesłanki powstania niezdolności do pracy w określonym czasie nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym za całkowicie niezdolną do pracy uznaje się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 tej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Powyższy materiał dowodowy potwierdzał ustalenie co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego w okresie wskazanym w pisemnej opinii biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. W opinii tej biegli szczegółowo uzasadnili swoje stanowisko w kwestii aktualnego stanu zdrowia powoda oraz wpływu schorzeń na które on cierpi na zdolność do wykonywania pracy zgodnej z posiadanymi przez kwalifikacjami.

Mając na względzie powyższe ustalenia i argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 K.p.c orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż okolicznością niesporną między stronami było to, iż ubezpieczony od 18 lutego 2020 r. pobierał w licznych okresach zasiłek chorobowy czy wynagrodzenie za czas choroby (vide: pismo organu rentowego z dnia 11 maja 2020 r. z załącznikiem – k. 126 i 127 a.s., złożone do akt sprawy z inicjatywy Sądu). Zgodnie z art. 100 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach FUS jeżeli ubezpieczony pobiera zasiłek chorobowy, świadczenie rehabilitacyjne lub wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy wypłacane na podstawie przepisów Kodeksu pracy, prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty szkoleniowej powstaje z dniem zaprzestania pobierania tego zasiłku, świadczenia lub wynagrodzenia. Z tego powodu w punkcie 1 sentencji umieszczone zostało zastrzeżenie, zgodnie z którym prawo ubezpieczonego do zasądzonej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie powstaje w okresach pobierania przez niego zasiłków chorobowych czy wynagrodzeń wypłaconych mu na podstawie przepisów Kodeksu pracy.

W punkcie 2 sentencji oddalone zostało dalej idące żądanie odwołania dotyczące przyznania ubezpieczonemu renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdzał bowiem całkowitej i trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego, a okoliczność tylko częściowej jego niezdolności do pracy potwierdzał także fakt prowadzenia przez niego działalności gospodarczej w ramach zachowanej ograniczonej zdolności do wykonywania przez niego pracy zarobkowej.

W punkcie 3 sentencji wyroku Sąd – na podstawie art. 118 ust. 1 a ustawy emerytalno-rentowej stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Z opinii biegłych sądowych z dnia 25 sierpnia 2021 r. (k. 74 a.s.) wynikało bowiem, iż ustalenie co do częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego dokonane zostało przez nich na podstawie tych samych dowodów, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym. Okoliczność ta wprost kreuje obowiązek stwierdzenia powyższej odpowiedzialności ZUS.

Na oryginale właściwy podpis.