Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy T. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o rentę socjalną

na skutek odwołania T. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 13 września 2018 roku, znak: (...)

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu T. S. prawo do renty socjalnej od dnia 1 kwietnia 2018r. do dnia 31 grudnia 2022 r. ,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 2379/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2018 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu T. S. prawa do renty socjalnej. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony domagając się przyznania renty socjalnej. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony nie zgodził się z ustaleniami Komisji Lekarskiej ZUS twierdząc, że jest całkowicie niezdolny do pracy i stan zdrowia uniemożliwia podjęcie pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje :

Ubezpieczony T. S. (ur. (...)) był uprawniony do renty socjalnej w okresie od 1 października 2003 roku do 30 kwietnia 2013 roku. Kolejny wniosek o rentę socjalną ubezpieczony złożył w dniu
8 października 2014 roku. Decyzją z dnia 25 lutego 2015 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej. Ubezpieczony wniósł odwołanie od tej decyzji. Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu prawo do renty socjalnej na okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2018 roku.

W dniu 21 marca 2018 roku ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej. Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu
z dnia 24 maja 2018 roku oraz Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia
3 września 2018 roku ustalili, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Dowód: akta organu rentowego – decyzja z dn. 1.10.2003 r. k. 10, decyzja
z dn. 9.05.2013 r. k. 70, decyzja z dn. 25.02.2015 r. k. 13, wyrok Sądu Okręgowego z dn. 17.08.2016 r. k. 42, wniosek z dn. 21.03.2018 r. k. 88, orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 91, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 100.

U ubezpieczonego rozpoznano organiczne zaburzenia osobowości
u osoby z obniżonym potencjałem intelektualnym oraz uzależnienie od alkoholu. Ubezpieczony ma niski intelekt, a niski intelekt jest wyrazem organicznego uszkodzenia CUN. U ubezpieczonego na pierwszy plan wybija się alkohol, ubezpieczony podejmował po alkoholu próby samobójcze, robił awantury, znęcał się nad ojcem. Ubezpieczony nie podejmował dobrowolnie prób leczenia. Ubezpieczony ma intelekt w granicach niskiej normy,
w związku z czym nie ma przeszkód, aby podjął leczenie i uporządkował swoje życie. Ubezpieczony deklaruje, że utrzymuje abstynencję, jednak nie leczy się systematycznie odwykowo, nie bierze udziału w żadnych grupach anonimowych alkoholików, czy tym podobnych. Istnieje więc ryzyko, że ubezpieczony powróci do nałogu. Podjęcie terapii dałoby możliwość zmian stylu życia i nabrania motywacji. Ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

U ubezpieczonego rozpoznano przewlekłe zaburzenia żylne pod postacią niewielkich żylaków obu kończyn dolnych; stan po operacyjnym leczeniu żylaków kończyn dolnych (stripping żyły odpiszczelowej lewej
z miejscowym wycięciem żylaków na kończynie dolnej lewej 2017 oraz stripping żyły odpiszczelowej prawej z miejscowym wycięciem żylaków na kończynie dolnej prawej 2018). Ubezpieczony miał rozpoznane przed 2016 rokiem żylaki kończyn dolnych. Z tego powodu został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego. W 2016 roku przebył operację żylaków kończyny dolnej lewej, a w 2017 roku operację kończyny dolnej prawej. Przewlekłe zaburzenia żylne pod postacią żylaków obu kończyn dolnych u powoda ani przed ani po leczeniu operacyjnym nie były brane pod uwagę przy rozpatrywaniu wniosku o rentę socjalną. Nie były też nigdy przyczyną niezdolności do pracy ubezpieczonego. Przewlekłe zaburzenia żylne, których jedynym objawem są żylaki kończyn dolnych nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Zabiegi operacyjne z lat 2016-2017 przyniosły dobry skutek czynnościowy i estetyczny.

W ocenie układu nerwowego stan zdrowia ubezpieczonego nie upośledza sprawności organizmu w stopniu, który powodowałby całkowitą niezdolność do pracy. Nie potwierdzono zaburzeń ze strony ośrodkowego
i obwodowego układu nerwowego. Z uwagi na uzależnienie od alkoholu może w przyszłości dojść do uszkodzenia układu nerwowego.

Dowód: akta sądowe – opinia biegłych psychiatry i psychologa k. 32-34, opinia biegłego chirurga k. 66-68, opinia biegłych neurologa i specjalisty medycyny pracy k. 89-90.

Ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do pierwszej opinii biegłych sądowych psychiatry i psychologa wskazując, że opinia nakierowana jest głównie na chorobę alkoholową, podczas gdy zasadniczym problemem zdrowotnym ubezpieczonego jest niepełnosprawność umysłowa od dzieciństwa oraz postępująca, pogarszająca się choroba w postaci niewydolności kończyn dolnych. Ubezpieczony wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych: specjalisty medycyny pracy, ortopedy i neurologa. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: chirurga naczyniowego, neurologa oraz specjalisty medycyny pracy. Ubezpieczony nie stawił się na badanie przez biegłych sądowych specjalistę medycyny pracy i neurologa,
w związku z czym Sąd zwrócił się do biegłych sądowych o wydanie opinii na podstawie akt sprawy. Biegli wydali opinie stwierdzając, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Ubezpieczony wniósł zastrzeżenia do tych opinii wskazując, że opinie są lakoniczne, wydane pobieżnie bez dokładnych badań lekarskich. Pominięto w opiniach fakt, że schorzenia neurologiczne są dodatkowymi schorzeniami. Ubezpieczony jest osobą upośledzoną umysłowo z orzeczeniem o niepełnosprawności powstałej przed 16 rokiem życia. Wobec powyższego ubezpieczony wniósł o uzupełnienie opinii poprzez badania biegłego psychiatry i biegłego psychologa. Ubezpieczony stwierdził, że opinie biegłych nie odpowiadają aktualnemu, pogarszającemu się stanowi zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego.

Uwzględniając wnioski ubezpieczonego Sąd, z uwagi na to, że ubezpieczony wyraźnie podkreślał kwestię swojego upośledzenia umysłowego, dopuścił dowód z opinii II zespołu biegłych-specjalisty medycyny pracy, psychiatry i psychologa.

W opinii z dnia 17 września 2020 r., po dokonaniu badania przedmiotowego analizie dokumentacji zawartej w aktach rentowych, biegli rozpoznali u ubezpieczonego organiczne zaburzenia nastroju i osobowości, funkcjonowanie na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim i zespół uzależnienia od alkoholu.

Biegli stwierdzili, że przebieg zaburzeń związanych ze wskazanymi w rozpoznaniu stanami jest przewlekły a w czasie uległo nasilenie poszczególnych objawów. Zdaniem biegłych, pomimo systematycznego leczenia nie osiągnięto stabilnej poprawy funkcjonowania a ubezpieczony wymaga dalszego leczenia w celu uzyskania długotrwałej poprawy stanu zdrowia. Biegli podkreślili, że ubezpieczony od wielu lat pozostaje pod opieką Poradni Zdrowia Psychicznego i występują u niego trwałe deficyty poznawcze oraz zaburzenia w sferze afektywno-behawioralnej, co powoduje znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć. Biegli dokonali , po przeprowadzeniu badań, odmiennej, od organu rentowego, kwalifikacji w zakresie ustalenia zdolności do pracy ubezpieczonego. Biegli stwierdzili, że ubezpieczony nie jest zdolny do regularnego wykonywania zatrudnienia na otwartym rynku pracy bowiem nie jest zdolny do wygenerowania ani motywacji typu poznawczego, ani emocjonalno - dążeniowego która gwarantowałaby realizację planu celowej aktywności złożonej, jaką jest praca zawodowa. Odnosząc się do zarzutów ubezpieczonego, że biegli poprzedniego zespołu nie uwzględnili jego niepełnosprawności intelektualnej, biegli II zespołu wskazali, że w przypadku wystąpienia niepełnosprawności intelektualnej aktywizacja zawodowa stanowi integralną część długoterminowej strategii rehabilitacji społecznej. W tym celu wykorzystywane są zróżnicowane oddziaływania dostosowane do możliwości osoby niepełnosprawnej np. udział w warsztatach terapii zajęciowej, praca w zakładzie aktywności zawodowej i dopiero potem stopniowe zatrudnienie na rynku chronionym. Zdaniem biegłych stan psychiczny i funkcjonowanie życiowe ubezpieczonego determinuje zarówno obniżenie poziomu intelektualnego jak i organiczne uwarunkowane zaburzenia nastroju i osobowości oraz szkody zdrowotne spowodowane chorobą alkoholową. Biegli podkreślili, powołując się na literaturę fachową, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną u których jednocześnie występuje uzależnienie od alkoholu, mają ograniczoną zdolność do korzystania z tradycyjnych form terapii uzależnień, ponieważ przebieg uzależnienia jest w przypadku nieco inny niż u osób, bez niepełnosprawności intelektualnej. Ponadto osoby te mają ograniczony wgląd we własne trudności i mają trudności z pracą z użyciem metod terapeutycznych. We wnioskach opinii biegli kategorycznie stwierdzili, że nie podzielają opinii Komisji Lekarskiej bowiem u ubezpieczonego występuje całkowita niezdolność do pracy od dnia wstrzymania renty do dnia 31.12.2022 r. a praca w przypadku ubezpieczonego może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społecznej.

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłych powołując się na wywiad i badanie ubezpieczonego przez Komisję Lekarską oraz wnioski tej komisji oraz fakt, że biegli I zespołu oraz biegły z dziedziny chirurgii nie stwierdzili u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy. Ponadto organ rentowy sugerował, że do pogorszenia stanu zdrowia doszło w trakcie postępowania sądowego. W związku z tym pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych celem obiektywizacji rozpoznania, a w przypadku odmowy temu wnioskowi – o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył tego, czy ubezpieczony T. S.spełnia przesłankę nabycia prawa do renty socjalnej. Zaskarżona decyzja opierała się bowiem na orzeczeniu Komisji lekarskiej ZUS, która nie stwierdziła u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy. Przypomniec należy, że T. S.był uprawniony do renty socjalnej w okresie od 1 października 2003 roku do 30 kwietnia 2013 roku. Kolejny wniosek o rentę socjalną ubezpieczony złożył w dniu
8 października 2014 roku. Decyzją z dnia 25 lutego 2015 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej. Ubezpieczony wniósł odwołanie od tej decyzji. Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2016 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu prawo do renty socjalnej na okres od dnia 1 października 2014 roku do dnia 31 marca 2018 roku, przesądzając kwestię powstania naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego przed ukończeniem 18 roku życia.

Zgodnie z przepisem art. 4 ustawy z 27.06.2003 r. o rencie socjalnej (tekst jednolity Dz. U. z 2003 roku Nr 135, poz.1268 z późn. zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Podkreślić należy, iż całkowita niezdolność do pracy będąca przesłanką prawa do renty socjalnej może powstać po upływie okresów wskazanych w przepisie art. 4 w/w ustawy, gdyż dla nabycia prawa do renty socjalnej istotne jest by przyczyna naruszenia sprawności organizmu ubezpieczonego (choroba powodująca całkowitą niezdolność do pracy) powstała nie później niż w okresach wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt. 1-3 w/w ustawy. Przepis ten statuuje dwa kryteria nabycia przez osobę pełnoletnią prawa do renty socjalnej, a mianowicie całkowitą niezdolność do pracy oraz zaistnienie tejże niezdolności z powodu naruszenia sprawności organizmu powstałego nie później niż w okresach wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt. 1-3 ustawy. Samo pojęcie niezdolności do pracy i jej rodzaje zdefiniowane zostały w art. 12 oraz art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm., dalej: „ustawa emerytalna”), do którego odsyła art. 5 pkt 1 ustawy o rencie socjalnej. W myśl powołanych przepisów niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu, przy czym niezdolność jest całkowita, gdy oznacza utratę możności wykonywania jakiejkolwiek pracy, tj. w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowisku pracy odpowiednio przystosowanym do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2002 nr 15, poz. 359) i częściowa, gdy ogranicza się do utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ustawodawca odróżnia zatem dwa aspekty niezdolności do pracy, tj. ekonomiczny (obiektywne pozbawienie danej osoby możliwości zarobkowania w drodze wykonywania jakiejkolwiek pracy lub pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji) oraz biologiczny (stan organizmu dotkniętego schorzeniem naruszającym jego sprawność). Dopiero koniunkcja tych dwóch elementów pozwala na uznanie danej osoby za niezdolną do pracy. W konsekwencji nie oznacza niezdolności do pracy niemożność wykonywania zatrudnienia spowodowana innymi przyczynami niż naruszenie sprawności organizmu i odwrotnie - nie jest ową niezdolnością biologiczny stan kalectwa lub choroby nieimplikujący wskazanych wyłączeń lub ograniczeń w świadczeniu pracy (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 167/03, OSNP 2004 nr 18, poz. 320; z dnia 18 maja 2006 r., II UK 156/05, LEX nr 1001299; z dnia 3 grudnia 2008 r., I UK 54/08, LEX nr 1001284; z dnia 8 czerwca 2010 r., II UK 399/09, LEX nr 611421).

W celu zweryfikowania prawidłowości stanowiska organu rentowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych I zespołu biegłych, którzy nie stwierdzili u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych, podobnie jak biegli z dziedziny chirurgii, neurologii i medycyny pracy . Podkreślić jednak trzeba w pierwszym rzędzie, że oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonał I zespół biegłych ( w składzie psycholog i psychiatra) dość pobieżnie traktując kwestię niepełnosprawności intelektualnej ubezpieczonego oraz jego choroby alkoholowej, co powodowało, że wnioski opinii były niepełne i nie opierały się na rzetelnej ocenie całokształtu stanu zdrowia ubezpieczonego. We wnioskach opinii biegli I zespołu ( psychiatra i psycholog) podnieśli także fakt, że ubezpieczony nie leczy się systematycznie odwykowo, nie bierze udziału w grupach AA i istnieje ryzyko, że powróci do nałogu. Ponadto biegli nie odnieśli się w wystarczający sposób do kwestii niepełnosprawności intelektualnej ubezpieczonego i jej powiązania z pozostałymi schorzeniami ubezpieczonego, co zarzucił ubezpieczony w swoich zastrzeżeniach do tej opinii. Stwierdzenia biegłych o tym, że ubezpieczony „jest w takiej sytuacji na własne życzenie” są niefortunne i niemerytoryczne. Niezrozumiały jest, zdaniem Sadu Okręgowego, wywód biegłych o możliwości podjęcia terapii w specjalistycznym ośrodku, podczas gdy zadaniem biegłych było dokonanie oceny kwestii niezdolności do pracy ubezpieczonego. Dlatego, w ocenie Sądu, opinia I zespołu biegłych nie mogła stać się podstawą wyrokowania i Sąd dopuścił dowód z opinii II zespołu biegłych ( w składzie psychiatra, psycholog i specjalista medycyny pracy). Fakt, że biegły chirurg naczyniowy i neurolog nie stwierdzili u ubezpieczonego niezdolności do pracy z przyczyn schorzeń angiologicznych i neurologicznych nie ma w tym przypadku większego znaczenia, skoro ubezpieczony wywodził swoje roszczenia głównie ze schorzeń psychiatrycznych.

II zespół powołanych przez Sąd biegłych uznał, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i ten pogląd Sąd podzielił w niniejszym przypadku, uznając, że powinien on stanowić podstawę wyrokowania. Stanowisko biegłych sądowych II zespołu zaprezentowane w opinii zostało sformułowane przez biegłych lekarzy, którzy są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinię biegli wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo i logicznie uzasadnili, wobec czego brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego na okoliczność stanu zdrowia ubezpieczonego. Opinię wydali biegli po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia znajdującymi się w aktach, w tym dokumentów dotyczących leczenia psychicznego oraz po przeprowadzeniu stosownego badania przedmiotowego. Analiza stanu zdrowia ubezpieczonego miała charakter kompleksowy i szczegółowy w odróżnieniu od wniosków opinii I zespołu, która była powierzchowna i bagatelizowała chorobę alkoholową ubezpieczonego oraz nie uwzględniała jej wpływu na stan zdrowia ubezpieczonego jako osoby z niepełnosprawnością intelektualną. Dopiero biegli II zespołu wskazali, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną u których jednocześnie występuje uzależnienie od alkoholu, mają ograniczoną zdolność do korzystania z tradycyjnych form terapii uzależnień, ponieważ przebieg uzależnienia jest w przypadku nieco inny niż u osób, bez niepełnosprawności intelektualnej.

Odnosząc się do argumentacji organu rentowego zawartą w zastrzeżeniach do opinii II zespołu biegłych, powołującego się na opinię Komisji Lekarskiej oraz brak należytej analizy przez biegłych dokumentacji lekarskiej, Sąd wskazuje, że z dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, która analizowali biegli wynika, że już w 2010 r. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego upośledzenie umysłowe stopnia umiarkowanego, organiczne zaburzenia osobowości i zachowania oraz ZZA. Upośledzenie umysłowe umiarkowane rozpoznano też u ubezpieczonego w Szpitalu w C.. Takie rozpoznanie pojawia się także m.in. w zaświadczeniu o stanie zdrowia z 2013 roku. W opinii lekarskiej Lekarza Orzecznika z 8.12.2014 r. pojawia się wzmianka w rozpoznaniu „pogranicze upośledzenia umysłowego”. Do 31 grudnia 2018 r. ubezpieczony legitymował się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z powodu choroby psychicznej, w orzeczeniu uwzględniono wskazania dotyczące odpowiedniego zatrudnienia – praca na stanowisku przystosowanym do możliwości psychofizycznych. W opinii lekarskiej Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 24 maja 2018 roku rozpoznano u ubezpieczonego zespół zależności alkoholowej u osoby z pograniczem upośledzenia umysłowego, z kolei Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 3 września 2018 roku zaznaczyła w wywiadzie - „ubezpieczony z upośledzeniem na pograniczu lekkiego z uzależnieniem od alkoholu”. Biegli sądowi psychiatra, psycholog, internista i specjalista medycyny przemysłowej w opinii z dnia 19 lutego 2016 roku (na podstawie której ubezpieczonemu przyznano rentę socjalną wyrokiem Sądu z dnia 17.08.2016r.) rozpoznali: organiczne zaburzenia nastroju i osobowości, funkcjonowanie na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim oraz zespół uzależnienia od alkoholu. Biegli wskazali m.in. na trwałe deficyty poznawcze oraz zaburzenia w sferze afektywno-behawioralnej, które powodują znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz wykonywaniu i wydajności pracy. Występujący u ubezpieczonego deficyt funkcji poznawczych oraz zaburzenia współistniejące spowodowały niepowodzenie w osiągnięciu oczekiwanego poziomu kompetencji społecznych i w znacznym stopniu ograniczają społeczne dostosowanie zawodowe ubezpieczonego (opinia biegłych w aktach organu rentowego k. 27-29).

Uznając więc, że opinia II zespołu w sposób miarodajny oceniła stan zdrowia ubezpieczonego a zastrzeżenia organu rentowego są bezzasadne, Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony, jako osoba całkowicie niezdolna do pracy, spełnia wszystkie wymagane przesłanki do przyznania prawa do renty socjalnej. Należy przy tym zaznaczyć, że ocena niezdolności do pracy nie ogranicza się wyłącznie do względów medycznych, ale musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd pominął zastrzeżenia organu rentowego zgłoszone do opinii II zespołu biegłych. Wskazać należy, że te zastrzeżenia organu rentowego stanowiły zwykłą polemikę ze stanowiskiem biegłych sądowych, która nie została poparta argumentami merytorycznymi oraz dodatkową dokumentacją, zwłaszcza w zakresie sugestii iż w przypadku ubezpieczonego doszło do pogorszenia jego stanu zdrowia w trakcie postepowania sądowego i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie. Organ rentowy nie wykazał wadliwości oceny stanu zdrowia ubezpieczonego dokonanej przez biegłych II zespołu.

Nie jest spornym w niniejszej sprawie, iż występujące u ubezpieczonego naruszenie sprawności organizmu powstało przez ukończeniem przez niego 18 roku życia, bowiem zostało to już przesądzone wcześniejszymi decyzjami organu rentowego przyznającymi prawo do renty socjalnej od 1.10.2003 r. z powodu schorzeń na które powołuje się ubezpieczony w swoim odwołaniu. Stan psychiczny i funkcjonowanie życiowe ubezpieczonego determinuje zarówno obniżenie poziomu intelektualnego jak i organicznie uwarunkowane zaburzenia nastroju i osobowości oraz nałożone na taki stan skutki zdrowotne spowodowane alkoholem. Współwystępowanie tych deficytów powoduje u badanego, co kategorycznie stwierdzili biegli II zespołu, istotne osłabienie zdolności przystosowania społecznego w zakresie odpowiedzialności, komunikowania się, umiejętności społecznych, systematycznego wykonywania codziennych czynności, samodzielności i samokontroli co w efekcie czyni go osobą okresowo całkowicie niezdolną do pracy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że zostały spełnione wszystkie wymagane przesłanki do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty socjalnej, na okres od dnia wstrzymania renty socjalnej do dnia 31 grudnia 2022 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję na postawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekając jak w pkt. 1 wyroku.

W pkt. 2 wyroku Sąd zgodnie z przepisem art. 118 1a ustawy emerytalno-rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek