Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2025 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Karolina Chudzinska

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2025 roku w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o świadczenie uzupełniające

na skutek odwołania ubezpieczonego

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 18 października 2022r., znak: (...)

oddala odwołanie

Sędzia Karolina Chudzinska

Sygn. akt VI U 2599/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 października 2022r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił Z. K. prawa do świadczenia uzupełniającego na podstawie ustawy z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( tekst jednolity Dz. U. z 2019r., poz. 1622 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 29 września 2022r., która nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania świadczenia uzupełniającego, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 3, art. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wersji obowiązującej w dniu składania wniosku :

świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi".

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 i 252), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1896,13 zł miesięcznie.

Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Przy czym w myśl art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz.U. z 2018r., poz. 1270 ze zm. ) – niezdolną do samodzielnej egzystencji jest osoba, u której doszło do naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w celu zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych.

Natomiast całkowicie niezdolną do pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 powyższej ustawy, jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność samodzielnej egzystencji.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- neurologa,

- kardiologa

- pulmonologa,

- diabetologa,

- psychiatry,

- psychologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonego poniższe schorzenia :

- przebyty udar niedokrwienny mózgu w zakresie prawej półkuli z ustępującym niedowładem połowiczym lewostronnym i niedowidzeniem połowiczym lewostronnym ( 06.06.2022r. ),

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną od C5 do C7 i lę ^{dźwiową od L3 do} S1,

- przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z zaostrzeniami,

-nadciśnienie tętnicze ESC II,

- cukrzycę typu 2,

- polineuropatię cukrzycową,

- niedoczynność tarczycy subkliniczną,

- POCHP,

- nikotyznizm,

- zapalenie błony śluzowej żołądka,

- zaburzenia nastroju,

- zespół uzależnienia od alkoholu – w wywiadzie.

Biegli wydający opinie nie stwierdzili, aby ubezpieczony był niezdolny do samodzielnej egzystencji, czym podzielili stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS .

- dowód – opinie biegłych sądowych ( k. 38, 53, 73 – 75, 90 - 92 akt ).

Opinie zostały doręczone stronom, przy czym zostały one zobowiązane do złożenia ewentualnych zastrzeżeń do opinii w terminie 7 dni. Żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń do opinii.

W tej sytuacji Sąd pozytywnie ocenił opinie biegłych sądowych, jako wydane zgodnie z posiadaną przez biegłych wiedzą medyczną i doświadczeniem, z uwzględnieniem przeprowadzonych badań oraz dokumentacji medycznej. Wydane opinie były spójne, logiczne i uzasadnione w sposób jasny i przekonujący.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem ubezpieczony nie spełnia przesłanek niezbędnych do nabycia świadczenia uzupełniającego, wynikających z przytoczonej na wstępie ustawy, dlatego też działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. wniesione odwołanie zostało oddalone.

SSO Karolina Chudzinska