Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: G. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 22 listopada 2016 r., znak: (...)

w sprawie: G. B.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o wysokość świadczenia

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. do wyliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego G. B. przy uwzględnieniu wynagrodzeń uzyskanych przez ubezpieczonego z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) następnie (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. Zakładach (...) w P. w latach:

1979 r. – w kwocie 4.600 (cztery tysiące sześćset) zł,

1980 r. – w kwocie 41.550 (czterdzieści jeden tysięcy pięćset pięćdziesiąt) zł,

1981 r. – w kwocie 52.000 (pięćdziesiąt dwa tysiące) zł,

1982 r. – w kwocie 61.000 (sześćdziesiąt jeden tysięcy) zł,

1983 r. – w kwocie 202.767 (dwieście dwa tysiące siedemset sześćdziesiąt siedem) zł,

1984 r. – w kwocie 261.488 (dwieście sześćdziesiąt jeden tysięcy czterysta osiemdziesiąt osiem) zł,

1985 r. – w kwocie 272.719 (dwieście siedemdziesiąt dwa tysiące siedemset dziewiętnaście) zł,

1986 r. – w kwocie 290.922 (dwieście dziewięćdziesiąt tysięcy dziewięćset dwadzieścia dwa) zł,

1992 r. – w kwocie 18.021.235 (osiemnaście milionów dwadzieścia jeden tysięcy dwieście trzydzieści pięć) zł,

1993 r. – w kwocie 38.129.900 (trzydzieści osiem milionów sto dwadzieścia dziewięć tysięcy dziewięćset) zł,

1994 r. – w kwocie 44.259.100 (czterdzieści cztery miliony dwieście pięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto) zł,

1995 r. – w kwocie 6.903,60 (sześć tysięcy dziewięćset trzy 60/100) zł,

1996 r. – w kwocie 8.227,23 (osiem tysięcy dwieście dwadzieścia siedem 23/100) zł,

1997 r. – w kwocie 8.452,06 (osiem tysięcy czterysta pięćdziesiąt dwa 06/100) zł,

1998 r. – w kwocie 11.513,73 (jedenaście tysięcy pięćset trzynaście 73/100)zł,

1999 r. – w kwocie 15.690,95 (piętnaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt 95/100) zł,

2000 r. – w kwocie 16.312,92 (szesnaście tysięcy trzysta dwanaście 92/100)zł,

2001 r. – w kwocie 3.619,81 (trzy tysiące sześćset dziewiętnaście 81/100) zł.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 3157/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. przyznał ubezpieczonemu G. B. emeryturę od (...)r. w wysokości 1396,10 zł.

Odwołanie od tej decyzji wniósł ubezpieczony domagając się zaliczenia wynagrodzeń za pracę w (...) w okresach: 15 listopada 1979 r. – 30 września 1987 r kiedy pracował początkowo jako nastawniczy, następnie dyżurny ruchu oraz 20 stycznia 1992 r. – 20 marca 2001 r. wówczas pracował początkowo jako monter nawierzchni kolejowych, następnie starszy rzemieślnik i kierowca drezyny.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy nadto wskazał, że nie uwzględnił wynagrodzeń za lata 1983-1998 w żądanej przez ubezpieczonego wysokości, ponieważ ubezpieczony przedłożył kserokopie druków Rp-7 potwierdzone za zgodność z oryginałem.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony G. B. (ur. (...)) w okresie od 15 listopada 1979 r. do 30 września 1987 r. był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
w przedsiębiorstwie (...) N., gdzie zajmował początkowo stanowisko nastawniczego I kl., następnie stanowisko dyżurnego ruchu III kl.
W umowie o pracę zawartej w dniu 20 listopada 1979 r. przewidziano wynagrodzenie
w kwocie miesięcznej 2000 zł oraz dodatek służbowy w kwocie 1000 zł miesięcznie. Za wykonywanie dodatkowych czynności palacza c.o. od 1 grudnia 1979 r. do 15 kwietnia 1980 r. ubezpieczonemu przyznano dodatek w wysokości 100 zł miesięcznie. Zasadnicze wynagrodzenie ubezpieczonego jak i dodatek służbowy były systematycznie podwyższane, tak, że z dniem 1 stycznia 1987 r. przyznano ubezpieczonemu wynagrodzenie zasadnicze
w kwocie 15200 zł. Z tytułu powyższego zatrudnienia ubezpieczony osiągnął następujące roczne wynagrodzenie: w 1979 r. – 4.600 zł, w 1980 r. – 41.550 zł, w 1981 r. – 52.000 zł,
w 1982 r. – 61.000 zł, w 1983 r. – 202.767 zł, w 1984 r. – 261.488 zł, w 1985 r. – 272.719 zł, w 1986 r. – 290.922 zł.

Od 20 stycznia 1992 r. do 20 marca 2001 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w Przedsiębiorstwie Państwowym (...) S.A.
w Zakładzie (...). W tym okresie zatrudnienia ubezpieczony wykonywał pracę montera nawierzchni kolejowych, starszego rzemieślnika oraz kierowcy drezyny. W umowie o pracę zawartej w dniu 20 stycznia 1992 r. przewidziano wynagrodzenie w wysokości 880 000 zł miesięcznie. Z biegiem czasu wynagrodzenie ulegało podwyższeniu w taki sposób, że przed denominacją złotego w 1995 roku osiągnęło wysokość 2 905 000 zł. W kolejnych latach roczne wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło: w 1992 r. – 18.021.235 zł, w 1993 r. – 38.129.900 zł, w 1994 r. – 44.259.100 zł, w 1995 r. – 6.903,60 zł, w 1996 r. – 8.227,23 zł, w 1997 r. –8.452,06 zł, w 1998 r. – 11.513,73 zł, w 1999 r. – 15.690,95 zł, w 2000 r. – 16.312,92 zł, w 2001 r. – 3.619,81 zł.

Dowód: akta organu rentowego – świadectwa pracy k. 17 i k. 22; akta sądowe – oryginały zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 23-24, zeznania ubezpieczonego k. 82, teczka akt osobowych ubezpieczonego lata 1979-1982: umowa o pracę z dn. 20.11.1979 r. k. 8, przyznanie dodatku k. 9, zmiany postanowień umowy dot. wynagrodzenia, angaże k. bez numeracji, oryginały kart wynagrodzeń k. bez numeracji, teczka akt osobowych ubezpieczonego lata 1992-2001: umowa o pracę k. b/a/1, zmiany wynagrodzenia k. b/a/1- b/a/18.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o dokumenty, których autentyczność i wiarygodność nie budziła żadnych wątpliwości Sądu. Sąd dał wiarę także spójnym i logicznym zeznaniom świadków K. R. i S. S., którzy potwierdzili fakt wykonywania pracy przez ubezpieczonego w spornym okresie.
Z uwagi jednak na istotę sporu, która w zasadzie sprowadzała się do kwestii osiągniętych wynagrodzeń zeznania świadków okazały się w tym zakresie niemiarodajne, ponieważ świadkowie nie mieli wiedzy odnośnie osiąganych przez ubezpieczonego zarobków. Sąd
w całości za wiarygodne uznał zeznania ubezpieczonego, ponieważ były spontaniczne, spójne oraz korelowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie. W niniejszej sprawie kwestią sporną pozostawała kwestia wynagrodzeń, jakie ubezpieczony osiągał w latach 1979 - 1986 oraz 1992 – 2001 w tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym (...), następnie (...) S.A. z siedzibą w W. Zakładach (...) w P.. Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Dowody z dokumentów, pisemne zeznania świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale (§ 27 ww. rozporządzenia). Ze względu na to, że organ rentowy miał zastrzeżenia co do druku Rp-7 wskazując, że jest nieprawidłowy, ponieważ nie podano okresów zatrudnienia, brakowało informacji czy kierownik zespołu likwidacyjnego był upoważniony do wystawienia, a nadto dwukrotnie podpisał się na zaświadczeniu, przyjął więc wynagrodzenia minimalne. Na zasadzie art. 15 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w toku postępowania sądowego zostało wyjaśnione, że Zakład (...) w G. był jednostką organizacyjną (...) S.A. (...), a zaświadczenie o zatrudnieniu
|i wynagrodzeniu wystawione ubezpieczonemu podpisał kierownik zespołu likwidacyjnego ww. jednostki, który był uprawniony do tego rodzaju czynności (k. 52 akt sądowych).

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 r., II URN 3/95). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 3 lutego 2014 r. (sygn. I UK 322/13) stanął na stanowisku, że sąd ubezpieczeń społecznych, dokonujący kontroli decyzji ustalającej wysokość emerytury, może ustalać wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika w przeszłości w oparciu
o wszelkie środki dowodowe, a także poczynić ustalenia co do faktów niewymagających dowodu (art. 228 § 1 i 2; art. 229; art. 230 k.p.c.) oraz wynikających z domniemań faktycznych (art. 231 k.p.c.).

W niniejszej sprawie wysokość wynagrodzeń osiąganych przez ubezpieczonego została udowodniona i potwierdzona przez dowody nie budzące wątpliwości, spójne
i precyzyjne – zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu oraz dokumenty z akt osobowych w szczególności oryginalne karty wynagrodzeń i informacje o przyznaniu wynagrodzenia zasadniczego. Powyższe dokumenty są zbieżne ze sobą, a w szczególności należy wskazać, że kwoty z oryginalnych kart płac odpowiadają kwotom ujętym
w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1983-1986 i 1992-2001. Z kolei zaś ustalenie wynagrodzenia za lata 1979-1982 było możliwe w oparciu o wyliczenie organu rentowego dokonane na podstawie tego, iż ubezpieczony przepracował wszystkie dni robocze i nie korzystał z urlopów bezpłatnych (co Sąd uznał za udowodnione) i przy uwzględnieniu angaży począwszy od 15 listopada 1979 r. i wysokości ustalonego wynagrodzenia w kwocie 2000 zł i dodatku służbowego w kwocie 1000 zł oraz kolejnych angaży z uwzględnieniem dodatku z dnia 14 grudnia 1979 r. w kwocie 100 zł za wykonywanie czynności palacza (co wynikało z oryginalnych dokumentów: umowy o pracę i angaży dot. wynagrodzenia).

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak
w sentencji wyroku.

SSO Ewa Milczarek