Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 sierpnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – st. sekr. sądowy Marzena Sobiecka

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 24 września 2015 r., znak:(...)

w sprawie: J. T.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę socjalną

oddala odwołanie

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 3259/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 września 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. odmówił ubezpieczonej J. J. (1) prawa do renty socjalnej.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 22 września 2015 r. ubezpieczona nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona wskazując, że podstawę do przyznania renty socjalnej stanowi także orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, które posiada.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

W celu weryfikacji orzeczenia Komisji Lekarskiej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: laryngologa i reumatologa. Biegli nie stwierdzili całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona J. T. (z d. J.) ur. (...) w dniu 29 sierpnia 2015 r. złożyła wniosek o rentę socjalną. Ubezpieczona studiuje w Wyższej Szkole (...) w B., gdzie przyswaja wiedzę dotyczącą rodziny i integracji osób niepełnosprawnych. Pracowała krótko jako montażystka detali w Zakładach (...), następnie w Chłodni (...).

Bezsporne.

U ubezpieczonej rozpoznano: reaktywne zapalenie stawów w trakcie obserwacji klinicznej, obustronny niedosłuch typu mieszanego wrodzony (zaprotezowana obustronnie), wadę wrodzoną ucha środkowego i wewnętrznego, wadę wymowy, wadę wzroku oraz autoimmunologiczne zapalenie tarczycy w okresie niedoczynności wyrównanej substytucyjnie. W badaniu nie stwierdzono obrzęków stawowych, bez ograniczenia ruchomości w stawach, skrzywienie kręgosłupa w odcinku piersiowo-lędźwiowym I stopnia jest bez objawów chorobowych. Nie stwierdzono zaników mięśniowych i niedowładów. Niedoczynność tarczycy jest wyrównana substytucyjnie.

Ubezpieczona korzysta z aparatów słuchowych na oba uszy. Pomimo znacznego uszkodzenia słuchu ubezpieczona dzięki wieloletniej rehabilitacji słuchu i mowy ma wykształconą mowę w sposób umożliwiający werbalne komunikowanie się z otoczeniem, jednak możliwości swobodnego komunikowania się są ograniczone. Ubezpieczona słyszy
i rozumie z odległości 1 m głośną mowę potoczną. W innych warunkach akustycznych (rozmowa kilku osób, hałas komunikacyjny czy przemysłowy) będzie powodował istotne problemy ze słyszeniem i rozumieniem mowy. Naruszenie sprawności organizmu z tytułu schorzenia narządu słuchu powstało przed 18 rokiem życia.

Stwierdzone u ubezpieczonej schorzenie narządu słuchu w postaci wrodzonej wady ucha środkowego i wewnętrznego skutkujące obustronnym niedosłuchem typu mieszanego znacznego stopnia powoduje ograniczenie funkcji organizmu kwalifikujące ją do grona osób niepełnosprawnych stopnia umiarkowanego. Jednakże schorzenia ubezpieczonej i ich stopień zaawansowania nie powodują całkowitej niezdolności do pracy.

Ze względów profilaktycznych ubezpieczona nie kwalifikuje się do pracy w narażeniu na hałas przekraczający 80 dBA, na wysokości, przy maszynach w ruchu oraz tam gdzie wymagany jest prawidłowy słuch.

Dowód: akta sądowe – opinia biegłego reumatologa k. 14-15, opinia biegłego laryngologa k. 44-50.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o opinie biegłych sądowych. Sąd
w całości podzielił ustalenia i wniosku zawarte w ww. opiniach, ponieważ biegli byli specjalistami z dziedzin medycyny odpowiednich do schorzeń ubezpieczonej oraz opinie zostały oparte na dokumentacji medycznej.

Sąd zważył, co następuje:

Przenosząc ustalony w sprawie stan faktyczny na grunt przepisów prawa należało stwierdzić, że odwołanie ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Na zasadzie art. 15 ww. ustawy w sprawach nieuregulowanych
w ustawie stosuje się odpowiednio m.in. art. 12-14 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z art. 12 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ww. ustawy).

W niniejszej sprawie jedyną sporną kwestią była przesłanka całkowitej niezdolności do pracy. W zakresie oceny niezdolności do pracy, sąd nie może oceny tej dokonać samodzielnie. Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy i doświadczeniu, bowiem w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (wyrok SA w Poznaniu z dn. 21.05.2015 r., III AUa 1434/14). Sąd wezwał biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Opinia biegłych sądowych podlega swobodnej ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, uwzględniając materiał dowodowy zebrany w toku postępowania dokonuje oceny, czy biegły w świetle tego materiału w sposób logiczny przedstawił w opinii tok swojego rozumowania prowadzący do sformułowania niesprzecznych wniosków końcowych. Ponadto, Sąd dokonuje oceny i analizy opinii co do jej fachowości i rzetelności. W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu opinie biegłych zasługują na przyznanie im przymiotu wiarygodności. Podstawą do wydania opinii i wysnucia wniosków były dokumentacja medyczna znajdująca się w aktach oraz przeprowadzone badanie ubezpieczonej. Wobec tego rzetelność opinii nie budzi żadnych wątpliwości. Należy zauważyć, że opinia została wydana przez specjalistów z dziedzin medycyny odpowiednich do schorzeń występujących u ubezpieczonej, zatem fachowość również jest bezsporna. Jasne
i zupełne stanowisko biegłych jest przekonywująco uzasadnione, a przy wydawaniu przedmiotowej opinii biegli mieli na uwadze wszystkie niezbędne dane, których istnienie
i ocena wynika z treści art. 13 ust. 1 ww. ustawy. Przedmiotem opinii biegłego jest ocena faktów na podstawie wiedzy fachowej (postanowienie SN z dn. 19.04.2005 r., I UK 318/04). Nie jest rolą Sądu ocena opinii biegłego pod kątem jej zgodności ze zgromadzoną w toku procesu dokumentacją, ocena Sądu nie może wkraczać w sferę wiedzy specjalistycznej. Nadto, należy zauważyć, że strony nie miały żadnych merytorycznych zastrzeżeń co do treści opinii. Uwzględniając więc wiek, kwalifikacje, wykształcenie i predyspozycje ubezpieczonej należało stwierdzić, że stopień naruszenia sprawności organizmu nie uzasadnia orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy – czyli niezdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Mając na względzie stan zdrowia ubezpieczonej należy stwierdzić, że istnieją ograniczenia co do zatrudnienia, jednak mogłyby one zaskutkować jedynie orzeczeniem o częściowej niezdolności do pracy.

Na marginesie należy wskazać, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności jest wydawane na drodze odmiennych zasad i jest orzeczeniem wydawanym na inne cele- pozarentowe, dzięki któremu można korzystać np. ze świadczeń z pomocy społecznej. Wobec tego, posiadanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności nie przesądza o całkowitej niezdolności do pracy i nie uprawnia do uzyskania świadczenia z tego tytułu. W świetle obowiązującego stanu prawnego brak jest podstaw do utożsamiania pojęć prawnych „całkowitej niezdolności do pracy” oraz „niepełnosprawności”, skoro każde z tych pojęć posiada odmienną definicję legalną. Orzekanie w sprawie ustalenia stopnia „niezdolności do pracy” oraz w sprawie ustalenia stopnia „niepełnosprawności” należy do innych organów
i stanowić ma konieczną przesłankę prawną dla ustalenia prawa do korzystania z różnego rodzaju świadczeń lub uprawnień (postanowienie SN z dn. 16.12.2005 r., II UK 77/05).

Mając na względzie powyższe, Sąd zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak
w sentencji wyroku.

SSO Ewa Milczarek