Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił G. G. prawa do renty na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 13 lipca 2012r., która uznała ubezpieczoną za zdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem jest niezdolna do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS – prawo do renty, które ustało z powodu niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność do pracy.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji:

- internisty – reumatologa.

- onkologa,

- neurologa,

- psychologa,

którzy rozpoznali u ubezpieczonej poniższe schorzenia:

- rak sutka prawego po leczeniu operacyjnym w 2002r. po chemii i rtgterapii - bez cech wznowy

- rak skóry głowy w okolicy ciemieniowej prawej leczony operacyjnie w 2006r. – bez cech wznowy

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i L-S bez objawów korzeniowych

- bóle głowy napięciowe

Zdaniem biegłych sądowych ubezpieczona nie jest częściowo bądź całkowicie niezdolna do pracy. W porównaniu z badaniami poprzednio przeprowadzonymi doszło do poprawy w stanie zdrowia. W ocenie biegłych ubezpieczona może wykonywać pracę na stanowisku stolarza meblowego w pełnym wymiarze czasu pracy z przeciwskazaniem ciężkiej pracy fizycznej.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 16-17 akt ).

Obszerne zastrzeżenia do opinii wniosła ubezpieczona (k. 35 akt).

Mając na uwadze wspomniane zastrzeżenia Sąd dopuścił dowód z opinii II zespołu biegłych sądowych specjalistów:

- neurologa,

- ortopedy,

- psychiatry,

- psychologa,

- specjalisty medycyny pracy.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z dyskopatią szyjną C3/C4/C5/C6

- przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy objawowy o złożonej etiologii z zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi,

- rak piersi prawej leczony w 2002 operacyjnie, chemio o radioterapią oraz hormonoterapią,

- rak skóry głowy leczony operacyjnie w 2006r.

- zburzenia adaptacyjne.

Zdaniem II zespołu biegłych sądowych ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy, na okres dalszych 2 lat. Uzasadniając swoje stanowisko biegli podali, że wprawdzie proces nowotworowy, który miał miejsce u ubezpieczonej znajduje się w okresie remisji, jednak istniejące schorzenia układu ruchu i układu nerwowego o charakterze przewlekłego zespołu bólowego szyjno – barkowego objawowego o złożonej etiologii ( ze współistnieniem zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i następstwem skutków leczenia raka piersi prawej) powodują, iż przeciwskazana jest praca w pozycji wymuszonej, dźwiganie oraz obciążanie prawej kończyny górnej.

- dowód – opinia II zespołu biegłych sądowych (k. 51-52 akt)

Zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy podnosząc, że ubezpieczona wykonywała pracę magazyniera, a więc nie wykonywała ciężkiej pracy fizycznej.

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, bowiem w skład II zespołu biegłych sądowych nie tylko wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej, w tym m. in. neurolog, który dokonał oceny stanu zdrowia ubezpieczonej zarówno na podstawie przedstawionej dokumentacji medycznej, jak i przeprowadzonych bezpośrednich badań, ale nade wszystko wydana opinia została wyczerpująco uzasadniona, a wyniki badań szczegółowo opisane. Wspomniany biegły podobnie, jak i pozostali członkowie zespołu jednoznacznie stwierdzili, iż ubezpieczona nie może w obecnym stanie zdrowia wykonywać prac zgodnych z posiadanymi kwalifikacjami. Trzeba przy tym zauważyć, iż wprawdzie przez pewien czas ubezpieczona pracowała jako magazynier, ale praca ta nie jest zgodna z jej kwalifikacjami zawodowymi, z zawodu ubezpieczona jest bowiem stolarzem meblowym i w tym zawodzie przepracowała ok. 25 lat, a jest to niewątpliwie dla kobiety ciężka praca fizyczna, często w pozycji wymuszonej, wymagająca sprawności i wysiłku zwłaszcza ze strony kończyn górnych szczególnie ręki prawej ( dla osoby praworęcznej).

Trzeba przy tym zauważyć, iż w skład zespołu biegłych sądowych wchodził specjalista medycyny przemysłowej, któremu niewątpliwie znana jest specyfika pracy ubezpieczonej.

W tej sytuacji, Sąd pozytywnie ocenił opinię II zespołu biegłych sądowych, została ona wydana przez specjalistów z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej, jej treść była jasna i uzasadniona w sposób przekonujący.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Jednocześnie w myśl art. 118 ust.1 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS Sąd ustalił odpowiedzialność organu rentowego za nie wyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem dysponował on tym samym materiałem w postaci dokumentacji medycznej, co biegli sądowi, zatem miał podstawy do wydania decyzji potwierdzającej prawo do renty, czego jednak nie uczynili.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz