Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Maciej Flinik

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2024 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy R. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o zwrot nienależnie pobranego zasiłku chorobowego

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w B. VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 kwietnia 2024r. sygn. akt VII U 387/23

1/ oddala apelację

2/ zasądza od pozwanego na rzecz odwołującego się kwotę 120 zł ( sto dwadzieścia złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się orzeczenia , którym je zasądzono, do dnia zapłaty

Sędzia Maciej Flinik

Sygn. akt VI Ua 25/24

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 czerwca 2023 r., znak:(...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu R. R. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami liczonymi od dnia następującego po dniu wypłaty świadczenia do dnia decyzji w łącznej kwocie 6033,90 zł. W uzasadnieniu organ wskazał, że z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności ubezpieczony otrzymał zasiłek chorobowy za łączny okres od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. W dniu 3 stycznia 2022 r. ubezpieczony złożył korektę dokumentów rozliczeniowych od 05/2021 do 08/2021. W konsekwencji złożonych korekt, zmienił się okres podlegania przez ubezpieczonego ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności. Organ wskazał, że ubezpieczeniu temu ubezpieczony podlegał od 1 listopada 2017 r. do 30 kwietnia 2021 r. Ponieważ niezdolność do pracy przypada w okresie kiedy ubezpieczony nie podlegał ubezpieczeniu chorobowemu, nie ma on prawa do zasiłku chorobowego od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r., a wypłacone świadczenie jako nienależnie podlega zwrotowi wraz z odsetkami.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji w zakresie nałożenia na odwołującego zobowiązania do zwrotu rzekomo nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami oraz zasądzenie od organu na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że od 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą opłacając należne składki na ubezpieczenia społeczne. Odwołujący podlegał również dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, zaś w okresie od 31 sierpnia do 9 listopada 2021 r. pobierał zasiłek chorobowy. Dnia 3 stycznia 2022 r. złożył korekty deklaracji rozliczeniowych za okres od marca do sierpnia 2021 r. dotyczące pracownika W. S. równocześnie dopłacając brakujące kwoty składek Wskazał, że regularnie opłacał również składaki na poczet własnego dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. W kwietniu 2023 r. wystąpił o wypłatę zasiłku chorobowego co spotkało się z decyzją odmowną. Nadto 9 czerwca 2023 r. ZUS wydał zaskarżoną decyzję. Odwołujący jednocześnie wskazał, iż nie miał świadomości braku należności świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 8 listopada 2023 r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. (k. 32), które zostało podjęte postanowieniem z dnia 1 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy ustalił, iż ubezpieczony R. R. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Rozliczeniami z organem rentowym z tytułu składek zajmuje się księgowa. W okresie od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. odwołujący był niezdolny do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłacił mu z tego tytułu zasiłek chorobowy. W 2021 roku w związku z nieujawnioną w deklaracjach podwyżką wynagrodzenia pracownika ubezpieczonego powstała niedopłata składek na ubezpieczenie społeczne. Na koncie ubezpieczonego również powstała niedopłata. Po stwierdzeniu tego faktu na przełomie 2021 roku i 2022 roku, ubezpieczony uregulował wszystkie niedopłaty. W 2023 r. ubezpieczony złożył wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego w związku z przebytą operacją, jednakże uzyskał informację, że nie jest ubezpieczony. Pismem z dnia 24 maja 2023 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych poinformował odwołującego o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wypłaconego zasiłku chorobowego za okres od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. Decyzją z dnia 9 czerwca 2023 r. ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. oraz zobowiązał go do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego wraz z odsetkami. Decyzją z dnia 22 listopada 2023 r. ZUS stwierdził, że ubezpieczony podlegał obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od 21 grudnia 2017 r. Natomiast dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu podlegał od 1 listopada 2017 r. do 30 kwietnia 2021 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację zgromadzoną w aktach sprawy oraz aktach rentowych, których autentyczność oraz treść nie były kwestionowane przez strony postępowania. Nadto Sąd przeprowadził dowód z przesłuchania odwołującego, którego zeznania uznał za w pełni wiarygodne, albowiem były one logiczne, spójne, konkretne oraz korelujące z pozostałym materiałem dowodowym.

Spór między stronami dotyczył kwestii czy odwołującemu w okresie od dnia 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021 r. przysługiwało prawo do zasiłku chorobowego i czy istnieją podstawy do zobowiązania ubezpieczonego do zwrotu wypłaconego zasiłku chorobowego za ten okres. W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1230, dalej: ustawa systemowa) oraz ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz.U. z 2022 r., poz. 1732, ze zm., dalej: ustawa zasiłkowa), która określa zasady nabycia prawa do zasiłku chorobowego. W myśl art. 1 ust 1 ustawy świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą przysługują osobom objętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanym dalej "ubezpieczonymi". Osobami objętymi dobrowolnymi ubezpieczeniami społecznymi są m.in. osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, zgodnie z art. 11 ust 2 ustawy systemowej. W przedmiotowej sprawie ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego oraz zobowiązał go do jego zwrotu z uwagi na stwierdzenie braku podlegania przez niego dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika jednak, iż w momencie pobierania przez ubezpieczonego zasiłku chorobowego objęty był dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Dopiero na skutek ustalenia, iż w stosunku do jednego z pracowników nie są opłacane składki w odpowiedniej wysokości, wprowadzenia korekty na koncie składkowym oraz uregulowania niedopłaty, co miało miejsce już po odzyskaniu przez ubezpieczonego zdolności do pracy, organ rentowy uznał, iż w okresie orzeczonej niezdolności do pracy ubezpieczony nie podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 1 maja 2021 r.

Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1778, ze zm., dalej: ustawa systemowa) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust 11. Za kwoty nienależne pobranych świadczeń, w myśl art. 84 ust. 2 ustawy systemowej, uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia;

3) świadczenia z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą z ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego, co do których stwierdzono, że w okresie ich pobierania świadczeniobiorca wykonywał w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystywał zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.

W niniejszej sprawie nie sposób nie zgodzić się z Sądem Najwyższym, który w swoim wyroku z dnia 2 grudnia 2009 r. stwierdził, iż wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia. Podstawowym warunkiem uznania, zdaniem Sądu Najwyższego, że wypłacone świadczenie podlega zwrotowi w myśl komentowanego przepisu jest po pierwsze brak prawa do świadczenia oraz, po drugie, świadomość tego osoby przyjmującej to świadczenie, płynąca ze stosownego pouczenia. Obie te przesłanki wystąpić muszą w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty (wyrok SN z dnia 2 grudnia 2009 r., I UK 174/09, Lex nr 585709). Sąd w pełni podziela powyższe stanowisko Sądu Najwyższego. Konstytutywnymi przesłankami uzasadniającymi możliwość żądania przez organ rentowy zwrotu przez ubezpieczonego nienależnego świadczenia są okoliczności, które powodują ustanie prawa do świadczeń a jednocześnie wiedza ubezpieczonego o braku prawa do ich pobierania. Te dwie podstawy muszą, w każdym wypadku, zachodzić kumulatywnie. Innymi słowy, ubezpieczony pobierający nienależne świadczenie musi działać w złej wierze tj. wiedząc, iż świadczenie, które przyjął mu się nie należy. Dotyczy to zarówno osoby, która została pouczona o okolicznościach, w jakich nie powinna pobierać świadczeń, jak też tej osoby, która uzyskała świadczenia na podstawie nieprawdziwych zeznań lub dokumentów, albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd instytucji ubezpieczeniowej. Zatem należy dojść do przekonania, iż wypłacenie świadczenia w sposób, na który nie miała wpływu wina świadczeniobiorcy, nie uzasadnia powstania po stronie osoby ubezpieczonej obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia (patrz. uzasadnienie wyroku SN z dnia 2 grudnia 2009 r., I UK 174/09, Lex nr 585709). Nadto należy zauważyć, iż wprowadzenie wymogu stosownego pouczenia łagodzi odpowiedzialność ubezpieczonych względem reguł jakie występują w prawie cywilnym, gdzie obowiązek zwrotu występuje w przypadku bezpodstawności wzbogacenia. Objawia się to w dwóch aspektach – formalnym, który polega na tym, że musi dojść do pouczenia i materialnym, który jest równoznaczny z odniesieniem funkcji pouczenia do przeżyć ubezpieczonego, tak aby miał on świadomość nienależności pobieranego świadczenia. Sumą powyższego wywodu jest wniosek, że w obu przypadkach wiedza ubezpieczonego jest fundamentem odpowiedzialności (patrz: uzasadnienie wyroku SN z dnia 6 września 2017 r., I UK 376/16, Lex 2389591). W ocenie Sądu podkreślenia wymaga fakt, iż w tym okresie ubezpieczony podlegał dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, zaś dopiero na skutek korekty i uregulowania niedopłaty, które miały miejsce w styczniu 2022 r., organ rentowy uznał, iż ubezpieczony podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu tylko do dnia 30 kwietnia 2021 r. Tym samym w trakcie niezdolności do pracy ubezpieczony nie był i nie mógł być świadomy tego, że wypłacane mu świadczenie nie jest należne, zaś on sam nie działał w złej wierze. Wobec tego brak jest podstaw, aby uznać, iż ubezpieczony jest zobowiązany do zwrotu wypłaconego mu zasiłku chorobowego.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję o czym orzekł w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., w którym została wyrażona zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Odwołujący wygrał przedmiotową sprawę w całości, a na koszty procesu, które poniósł składa się wynagrodzenie ustanowionego w sprawie pełnomocnika. Wysokość przyznanych odwołującej kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zmienionego rozporządzeniem z dnia 3 października 2016 r. zasądzając na rzecz ubezpieczonego kwotę 180,00 zł (§9 ust 2 rozporządzenia

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zarzucając zaskarżonemu rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa materialnego

– art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy zasiłkowej poprzez ich niewłaściwe zastosowanie prowadzące do przyznania odwołującemu się prawa do zasiłku chorobowego za sporny okres, mimo , że prawomocną decyzją organu rentowego z 22 listopada 2023r. odwołujący nie podlegał od 1 maja 2021r. ubezpieczeniu chorobowemu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą

- art. 84 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez błędną ich wykładnię polegającą na przyjęciu , że w momencie pobierania przez odwołującego się zasiłku chorobowego był on objęty dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym i nie miał wiedzy o braku prawa do ich pobierania , oraz że nie ponosi on winy, że do wypłaty świadczenia doszło, podczas gdy dobrowolne ubezpieczenie chorobowe osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą ustaje w przypadku opłacenia składki w terminie, ale w wysokości niższej niż należna zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2022r. , co powoduje , że brak prawa do świadczenia zaistniał w trakcie pobierania świadczenia, a nie po zaprzestaniu jego wypłaty- decyzja organu potwierdziła jedynie istniejący wcześniej stan rzeczy

-art. 84 ust. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego nieuwzględnieni, podczas gdy odwołujący będący jednocześnie płatnikiem składek, przekazał nieprawdziwe dane mające wpływ na prawo do świadczeń, a zatem obowiązek zwrotu tych świadczeń obciąża go jako płatnika.

W odpowiedzi na apelację odwołujący wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu argumentował, iż sąd orzekający w sposób prawidłowy przeprowadził postepowanie dowodowe oraz w sposób rzetelny i zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a co najważniejsze w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa , z zebranego materiału dowodowego wyciągnął wnioski.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Zarzut pozwanego dotyczący prawomocnego wyłączenia odwołującego się z ubezpieczenia ( decyzja z 22 listopada 2023r. , która zapadła już w trakcie toczącego się procesu , a całe postepowanie zostało zainicjowane przez sąd , a nie organ rentowy, który takiej decyzji nie raczył wcześniej – mimo , że powinien był to uczynić w pierwszej kolejności – wydać ) jest bezprzedmiotowy. Istotę sporu stanowiło bowiem żądanie organu rentowego zwrotu już wypłaconego świadczenia. Stwierdzenie zatem przez sąd w wyroku , że ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres ( od 31 sierpnia 2021 r. do 9 listopada 2021r.) przysługiwało pomimo nie podlegania przezeń ubezpieczeniu nie ma znaczenia, albowiem nawet jeżeli mu przyjęć, iż z tego powodu przysługiwać nie mogło, to zostało mu wypłacone ( patrz uzasadnienie decyzji k. 8 akt ZUS ) , a jednocześnie brak podstaw do stwierdzenia, iż zostało przezeń nienależnie pobrane, w konsekwencji do zobowiązania w/ w- nego do jego zwrotu. Bezzasadność drugiego ze sformułowanych przez skarżącego zarzutów - tego dotyczącego naruszenia art. 84 ust. 2 pkt 1 i 2 - jak się wydaje przyznał sam organ rentowy z jednej strony formułując niejako posiłkowo ( na wypadek gdyby okazało się , że nie zachodzą przesłanki z ust. 2 pkt 1 i 2 ) zarzut naruszenia ust. 6 tego przepisu poprzez jego niezastosowanie, z drugiej przyznając wprost, iż skarżący nie jest w stanie wykazać, iż odwołujący umyślnie wprowadził go w błąd ( co stanowiło przesłankę z pkt 2 ust. 2 art. 84 ) . Odnośnie trzeciego z zarzutów apelacyjnych – jedynego wymagające szerszego ustosunkowania się - należy wskazać, że również w tym zakresie nie sposób podzielić argumentacji apelującego. Pozwany nie może bowiem - w zależności od potrzeb – uznawać, iż skoro nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 84 ust. 1 i 2 ustawy o sus w odniesieniu do odwołującego się jako świadczeniobiorcy ( gdyż nie można mu zarzucić umyślnego wprowadzenia w błąd organu rentowego, ) , a zatem nie ma podstawy do zwrotu wypłaconego świadczenia ( bo nie jest to świadczenie nienależnie pobrane w rozumieniu przywołanego przepisu ) , to istnieje podstawa do domagania się zwrotu tegoż nienależnie wg organu rentowego wypłaconego świadczenia od tego samego świadczeniobiorcy, którego sytuuje jednak tym razem jako ( w roli ) płatnika składek ( art. 84 ust. 6 tejże ustawy ) . Oba przepisy dotyczą innych adresatów – pierwszy świadczeniobiorcy ( w niniejszej sprawę odwołującego pobierającego zasiłek chorobowy ) , drugi płatnika składek jako podmiotu odpowiedzialnego za podanie właściwych ( prawdziwych ) danych do pełniącego rolę dysponenta środków z FUS Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W wyroku z dnia 5 października 2022r II USKP 239/21 Sąd Najwyższy stwierdził między innymi , iż „… po pierwsze odpowiedzialność podmiotów wymienionych w art. 84 ust. 1 i 6 ustawy systemowej ma niezależny i autonomiczny charakter . Po drugie , organ rentowy jest uprawniony nie tylko do wyboru podmiotu , który zostanie obciążony obowiązkiem zwrotu nienależnie pobranego świadczenia ( oczywiście po spełnieniu przesłanek z art. 84 ust. 1 , 2 i 6 ustawy systemowej ) , ale z uwagi na ów nienależny i autonomiczny charakter obu rodzajów odpowiedzialności , jest także uprawniony do wydania stosownych decyzji w stosunku do wszystkich tych podmiotów …” W komentarzu Kamila Antonów do ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych opublikowane WKP 2024 r. wskazano, iż „ zakresy zastosowania art. 8 ust. 2 i 6 się wykluczają „ . Nie ulega zatem wątpliwości, iż oba przepisy nie mogą alternatywnie znaleźć zastosowania w odniesieniu do jednego i tego samego podmiotu , który pobrał określone świadczenie, tylko dlatego, że wystąpił on również w roli płatnika składek ( dla zatrudnianego przez siebie pracownika ) . Na marginesie warto również wskazać, iż koncepcja zastosowania w sprawie ust. 6 pojawiła się dopiero na etapie złożonej przez organ rentowy apelacji. Ani w decyzji , ani w odpowiedzi na odwołanie pozwany nie wymienił powyższego przepisu jako podstawy prawnej zaskarżonej decyzji. Można zatem zasadnie wnosić, iż w intencji autora decyzji nigdy nie była to podstawa żądania zwrotu nienależnie pobranego świadczenia . Dopiero dostrzeżenie braku podstaw do formułowania takiego żądania w oparciu o ust. 1 i 2 doprowadził pozwanego do sięgnięcia ( bezzasadnie ) po zupełnie nową podstawę prawną podjętej decyzji. Co istotne , jak wskazał w postanowieniu z dnia 4 listopada 2021r. II USK 383/21 SN „ odpowiedzialność płatnika składek z art. 84 ust. 6 u.s.u.s. opiera się na winie. Przekazanie nieprawdziwych danych stanowi bowiem czyn niedozwolony, konieczne jest więc stwierdzenie winy wg hipotezy : kto przekazuje ZUS nieprawdziwe dane , zobowiązany jest do zwrotu kwot świadczonych na ich podstawie ( wyrok SN z 16 maja 2017 r. I UK 186/16 ) . Oznacza to , że podstawą odpowiedzialności płatnika składek jest wina w niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu obowiązku przekazania organowi rentowemu wymaganych informacji , polegająca na niedochowaniu należytej staranności … „ Nawet zatem, gdyby przyjąć ( ku czemu w ocenie sądu odwoławczego nie ma podstaw w przypadku połączenia roli świadczeniobiorcy z płatnikiem składek ) zaprezentowaną ( dopiero w momencie, w którym organ rentowy przyznał, iż nie zachodzą przesłanki określone w ust. 2 pkt 1 i 2 ) przez organ rentowy argumentację o zastosowaniu w tym przypadku ust. 6 , należy zauważyć, iż pozwany nie podjął nawet próby ustalenia , w jakich okolicznościach doszło do korekty deklaracji ( przekładających się na powstanie niedopłaty składek , w konsekwencji na wyłączenie odwołującego się z ubezpieczenia ) oraz czy odwołujący ( jako płatnik składek zatrudnianych przezeń pracowników ) nie dochował należytej staranności . Z dostępnego materiału dowodowego ( zeznań ubezpieczonego ) wynika, iż sam ujawnił fakt nieodprowadzenia należnych składek od podwyższonego wynagrodzenia jednego z pracowników i to z jego inicjatywy doszło do korekty złożonych wcześniej deklaracji. Organ rentowy nie poczynił jakichkolwiek kroków celem ustalenia, czy wskazana wyżej aktywność ubezpieczonego była jedynie rezultatem działań innych instytucji lub osób i czy pierwotnie nie zamierzał odprowadzić składek lub zaniedbał dopełnienia powinności w tym zakresie. W konsekwencji nie sposób stwierdzić, czy dane podawane przez płatnika składek ( w dacie istotnej z punktu widzenia przyznania mu zasiłku chorobowego ) były danymi nieprawdziwymi , a zatem niezgodnymi z rzeczywistością i to na skutek intencjonalnego działania płatnika składek lub niedochowania przezeń należytej staranności ( np. niedopilnowania odprowadzenia składek od podwyższonej wysokości wynagrodzenia pracownika ) , czy też były to jedynie dane nieprawidłowe – czyli niepełne, niekompletne , przekazane do ZUS bez winy tegoż płatnika składek ( patrz wyjaśnienie różnicy pomiędzy danymi nieprawdziwymi , a nieprawidłowymi – wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 3 października 2019 r. III AUa 162/19 ).

W świetle powyższego , Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną ( pkt 1 sentencji wyroku ) .

O kosztach procesu za II instancję orzeczono w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych / Dz. U. 2015.1804 / - 90 zł, przy czym nie mniej niż 120 zł ( postanowienie w pkt 2 sentencji wyroku )

Sędzia Maciej Flinik