Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. złożył pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego Szpitala (...) im. dr. A. J. w B. kwoty 175 208,51 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w ramach postępowania o udzielenie zamówień publicznych zawarł z pozwanym umowę nr (...) z dnia (...)r., przedmiotem której było wykonywanie świadczeń zdrowotnych w zakresie badań immunologicznych. Powód właściwie wywiązywał się ze swojego zobowiązania, w związku z czym wystawił pozwanemu następujące faktury VAT, wraz z potwierdzeniami dokonania badań:

data wystawienia faktury	numer faktury	kwota faktury	termin wymagalności faktury
(...)	(...)	4 402,00	(...)
(...)	(...)	194,66	(...)
(...)	(...)	3 314,32	(...)
(...)	(...)	3 016,28	(...)
(...)	(...)	63 790,27	(...)
(...)	(...)	2 880,00	(...)
(...)	(...)	320,00	(...)
(...)	(...)	30 016,00	(...)
(...)	(...)	1 970,04	(...)
(...)	(...)	2 560,00	(...)
(...)	(...)	30 016,00	(...)
(...)	(...)	1 600,00	(...)
(...)	(...)	1 600,00	(...)
(...)	(...)	15 802,50	(...)
(...)	(...)	2 240,00	(...)
(...)	(...)	960,00	(...)

W związku z brakiem zapłaty należności wynikających ze wszystkich w/w faktur VAT we wskazanych w nich terminach w ramach udzielonego pełnomocnictwa, pełnomocnik powoda wezwał pozwanego pismem z dnia 10 grudnia 2013 roku do zapłaty na rzecz powoda przysługującej mu należności. Przedmiotowe wezwanie pozostało jednak bezskuteczne, gdyż do dnia wytoczenia powództwa pozwany nie odpowiedział w żaden sposób na powyższe pismo, ani nie zadośćuczynił przedmiotowemu wezwaniu w całości.

W niniejszym postępowaniu powód zgodnie z załączonym saldem dochodził od pozwanego kwoty 175 208,51 zł na którą składa się:

1)  158 351,47 zł - tytułem należności głównej,

2)  16 857,04 zł - tytułem należnych powodowi odsetek, wyliczonych na dzień (...)

Powód wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie art. 485 § 1 k.p.c. , natomiast odsetek od zaległych odsetek na podstawie art. 482 § 1 k.c.

Nakazem zapłaty z dn. 24 stycznia 2014 r. Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie zaskarżył powyższy nakaz zapłaty w części dotyczącej kwoty głównej tj. kwoty 71 238,33 zł i wniósł o:

1. oddalenie powództwa, jako bezzasadnego w zakresie kwoty 71.238,33 zł;

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3. nieobciążanie pozwanego kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c

Pozwany wskazał, że wnosi o oddalenie powództwa w zakresie kwoty 71 238,33 zł, na którą składają się, m.in. należności wynikające z faktur VAT wskazanych przez powoda o następujących numerach: faktura VAT o numerze (...) z dnia 20 listopada 2012 roku i faktura VAT o numerze (...) z dnia 30 listopada 2012 roku (zgodnie z zestawieniem wskazanym na drugiej stronie pozwu) wystawione w związku z zawartą między stronami umową z dnia 29 czerwca 2012 roku o numerze SU/K/ (...)/(...)/W, albowiem pozwany dokonał ich zapłaty przed wytoczeniem przez powoda powództwa tj. w dniu 30 grudnia 2013r. W związku z tym, w dacie 8 stycznia 2014 roku (data wniesienia pozwu, co wynika z nakazu zapłaty) powództwo było bezzasadne i jako takie powinno zostać oddalone.

Ponadto pozwany wskazał, że powód w tabelarycznym zestawieniu faktur (strona 2
pozwu) w przypadku faktur o numerach (...) wskazuje
niewłaściwe terminy wymagalności (na skutek przyjęcia błędnych terminów płatności, tzn.
wcześniejszych niż te wynikające z wyżej wskazanych faktur), co implikuje to, że
skapitalizowane odsetki są wyższe. Powód dochodzi zatem zapłaty z tytułu skapitalizowanych
odsetek kwoty 16 857,04, podczas gdy mając na uwadze wskazanie niewłaściwych terminów
wymagalności, odsetki te powinny kształtować się na poziomie 16 245,64 zł, różnica zatem tych
kwot to 611,40 zł.

Pozwany wskazał, że wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 71 238,33 zł stanowi suma kwot 70.626,93 zł i 611,40 zł.

Wniosek o nieobciążanie pozwanego kosztami procesu na podstawie art. 102 k.p.c. pozwany uzasadnił brakiem środków na ich uiszczenie.

Pozwany wskazał, że znajduje się w trudnej sytuacji, bowiem jako podmiot prowadzący działalność leczniczą boryka się z ciągłymi i znacznymi problemami finansowymi. Pozwany szpital posiada ogromne zadłużenie, co wynika z załączonych dokumentów.

Pozwany dodał, że niekorzystna sytuacja finansowa podmiotów leczniczych jest powszechnie znana. Pozwany uzyskuje środki finansowe przede wszystkim na podstawie umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych zawartych z (...). Pozwanemu w przeciwieństwie do innych podmiotów leczniczych, przepisy prawa zabraniają udzielać osobom uprawnionym do świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych odplatanie świadczeń zdrowotnych objętych umową pozwanego z (...) co w zdecydowany sposób ogranicza możliwości pozyskiwania przez niego dodatkowych środków finansowych.

Ponadto przyjęty sposób kalkulacji należności za udzielane świadczenia zdrowotne w znaczący sposób utrudnia uzyskanie dodatniego wyniku finansowego. Niekorzystne są również zasady dotyczące kolejności rozliczania świadczeń stosowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Zgodnie z tymi zasadami w pierwszej kolejności rozliczane są świadczenia ratujące życie i zdrowie niezależnie, w którym momencie okresu rozliczeniowego zostały udzielone (nawet jeśli miało to miejsce w ostatnim dniu okresu). Powoduje to, że niezależnie od staranności pozwanego, świadczenia udzielone w innych stanach, w ramach limitu wynikającego z umów, stają się często, po rozliczeniu przez (...), świadczeniami ponad limitowymi, za które pozwany nie otrzymuje zapłaty. Przy czym pozwany wskazał, że jest zobowiązany udzielić świadczeń w stanie zagrożenia życia lub zdrowia niezależnie od stopnia realizacji umowy wiążącej go z (...)

Powołane okoliczności powodują zdaniem pozwanego, że na dzień 30 września 2013 roku strata pozwanego z działalności gospodarczej wyniosła 8.877.047,64 zł, a zobowiązania krótkoterminowe łącznie 117.105.078,58 zł.

Pozwany dodał, iż nie może być kwalifikowany jako typowy przedsiębiorca, gdyż jego działanie (choćby przeczy temu nazwa) nie jest w pełni samodzielne, ale ograniczone jest kwotami pochodzącymi z systemu finansów publicznych, na co zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 18.12.2001 (sygn. akt 43/01).

Środki pieniężne, którymi dysponuje pozwany, nie starczą często nawet na pokrycie kosztów udzielonych świadczeń zdrowotnych.

Powyższe potęguje również okoliczność, że podmioty kooperujące z pozwanym, z uwagi na nie wykonywanie przez pozwanego porozumień dotyczących prolongowania terminów wykonania zobowiązań za dostawy i świadczenie usług, rozkładania ich na raty, jako dominującą formułę współpracy wskazują przedpłatę. Wierzyciele przymusowo realizują przysługujące im wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym. Skala prowadzonych przeciwko pozwanemu postępowań sądowych dotyczących świadczeń pieniężnych do wykonania, których jest zobowiązany, oraz postępowań egzekucyjnych, w których pozwany występuje w roli dłużnika jest spora. Powoduje to powstawanie bardzo wysokich kosztów w postępowaniu sądowym i egzekucyjnym.

Ponosząc koszty postępowania pozwany stanąć może przed dylematem ograniczenia ilości i rodzaju świadczeń zdrowotnych lub naruszenia dyscypliny finansów publicznych wskutek opóźnienia w zapłacie za dostarczone pozwanemu przez kontrahentów towary lub usługi skutkującego naliczeniem odsetek.

Zdaniem pozwanego, Sąd winien w niniejszej sprawie mieć na względzie aspekt ogólnospołeczny wynikający z charakteru działalności prowadzonej przez pozwanego.

Mając na uwadze powyższe pozwany wniósł jak w petitum sprzeciwu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje.

W sprawie bezspornym był fakt, iż strony w trybie postępowania o udzielnie zamówień publicznych zawarły umowę nr (...) z dn. 29.06.2012 r., której przedmiotem było wykonanie przez powoda na rzecz pozwanego świadczeń zdrowotnych w zakresie badań immunologicznych. Powód wykonał przedmiot umowy.

(dowód: umowa nr (...) z dn. 29.06.2012 r.,k-1216)

Po wykonaniu przedmiotu umowy powód wystawił faktury na łączną kwotę 158.351,47 zł.

(dowód: faktury (...)

(...)

Pismem z dn. 10.12.2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty należności głównej w wysokości 158.351,47 zł. oraz kwoty 15.277,88 zł., tytułem skapitalizowanych odsetek.

(dowód: wezwanie do zapłaty k-9)

Pozwany w dn. 31.12.2013 r. uiścił na rzecz powoda kwotę 67.746,93 zł. tytułem należności za fakturę nr (...) oraz kwotę 2.880 zł. tytułem należności za fakturę nr (...).

(dowód: dowody wpłaty k-86-87)

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, które Sąd uznał za wiarygodne i których wiarygodność nie była kwestionowana.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował faktu skutecznego zawarcia przez z powódką umowy nr (...) z dn. 29.06.2012 r. Pozwany nie kwestionował również co do zasady zasadności powództwa. Sporna była jedynie wysokość kwoty, jaką pozwany powinien zapłacić powódce.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że pozwany zaskarżył nakaz zapłaty z dn. 24.01.2014 r. w części, tj. w zakresie należności głównej dotyczącej kwoty 71.238,33 zł., wnosząc tym samym o oddalenie powództwa w tej części oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu w ten sposób, aby zasądzić te koszty na jego rzecz. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany uznał zatem zasadność roszczenia powoda co kwoty103.970,18 zł . z żądanej przez niego kwoty 175.208,51 zł.

Nakaz zapłaty z dnia 24.01.2014 r. stosownie do art. 505 § 2 k.p.c utracił zatem moc w części dotyczącej kwoty 71.238,33 zł. Natomiast w części niezaskarżonej, nakaz pozostał w mocy i jako rozstrzygnięcie merytoryczne stał się prawomocny (art. 365 kpc), nabierając powagi rzeczy osądzonej - res iudicata (art. 366 kpc). Sąd stwierdził więc iż nakaz zapłaty z dn. 24.01.2014 r. w części dotyczącej należności głównej co do kwoty 103.970,18 zł. (k-118) uprawomocnił się z dniem 12.02.2014 r. (k-118).

Sporną pozostała w związku z tym kwota 71.238,33 zł. Pozwany stwierdził bowiem w sprzeciwie, iż należności wynikające z faktur o numerach (...) z dn. 20.11.2012 r. i 150/L/12 z dn. 30.11.2012 r. spłacił jeszcze przed wytoczeniem powództwa tj. w dn. 30.12.2013 r. Łącznie na poczet tych faktur pozwany wpłacił powodowi kwotę 70.626,93 zł. (tj. na poczet faktury nr (...) kwotę 67.746,93 zł., a na poczet faktury (...) kwotę 2.880 zł.). Na dowód tego pozwany dołączył do sprzeciwu dowody wpłaty z dnia 30.12.2013 r. powyższych kwot (k-85-86). Ponieważ powód wniósł pozew w dn. 8.01.2014 r. stwierdzić należy, iż rzeczywiście w chwili wniesienia pozwu, kwota 70.626,93 zł. była przez pozwanego uiszczona, zatem powództwo w tej części podlegało oddaleniu.

Co prawda, powód w piśmie procesowym z dn. 28.02.2014 r., wniesionym w odpowiedzi na sprzeciw, przyznał, iż pozwany wpłacił kwotę 70.626,93 zł. i cofnął pozew w zakresie tej kwoty, jednakże w myśl art. 332 § 2 k.p.c jedynie w razie cofnięcia pozwu przed uprawomocnieniem się wyroku i przed jego zaskarżeniem cofnięcie pozwu z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia, a za zgodą pozwanego także bez takiego zrzeczenia się, sąd pierwszej instancji uchyli swój wyrok i postępowanie w sprawie umorzy, jeżeli uzna cofnięcie takie za dopuszczalne. Powód nie zaprzeczył przy tym, że pozwany wpłacił w/w kwotę , tak jak wskazał w sprzeciwie w dn. 31.12. (...). Jak zaś już wyżej wskazano, nakaz zapłaty z dn. 24.01.2014 r. uprawomocnił się co do kwoty 103.970,18 zł w dn.12.02.2014 r., a w sprzeciwie z dn. 11.02.2014 r. pozwany skutecznie podniósł zarzut, iż kwotę 70.626,93 zł. wpłacił już przed wniesieniem pozwu, a zatem w tej części powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne. Ponadto, powód składając oświadczenie o cofnięciu pozwu nie uwzględnił, iż nakaz zapłaty w części się uprawomocnił i wniósł jednocześnie o zasądzenie na jego rzecz kwoty 104.581,58 zł. z ustawowymi odsetkami.

Kolejnym pismem z dn. 1.04.2014 r. powód cofnął pozew o kolejną kwotę 87.724,54 zł., wnosząc jednocześnie o zasądzenie na jego rzecz kwoty 16.680,96 zł. oraz odsetek ustawowych od kwoty 104.581,58 zł. i od kwoty 16.680,96 zł. W uzasadnieniu tego pisma powód wskazał, że pozwany zapłacił na jego rzecz kwotę 87.724,54 zł. w dn. (...) r. W ocenie sądu to cofnięcie powództwa, z uwagi na w/w treść art. 332 § 2 k.p.c i jednocześnie wskazywanie przez pozwanego w sprzeciwie, iż kwota zaskarżenia tj. 70.626,93 zł, została przez niego uiszczona jeszcze przed wniesieniem pozwu – nie mogło być skuteczne, z uwagi na fakt, że w takim razie należało uznać, iż pozwany kwotę 87.724,54 zł. wpłacił już na poczet prawomocnego nakazu zapłaty.

Pozwany podniósł też w sprzeciwie, iż dochodzona przez powoda kwota 16.857,05 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek jest zawyżona o kwotę 611, 40 zł., gdyż powód w tabelarycznym zestawieniu faktur w pozwie, w przypadku faktur o numerach (...) wskazał niewłaściwe terminy wymagalności, gdyż przyjął terminy wcześniejsze od tych, wynikających ze wskazanych tam faktur. Tak więc na kwotę zaskarżenia sprzeciwem składała się w/w kwota 70.626,93 zł. i kwota 611, 40 zł., co w sumie dało kwotę 71.238,33 zł.

Analizując więc zestawienie powoda z terminami wskazanymi w w/w fakturach, wskazać należy, że jedynie w przypadku faktury nr (...),termin wymagalności wskazany w zestawieniu na k-5 tj. (...)r. jest zgodny z terminem wymagalności wskazanym w fakturze (k-52). Tak więc powodowi przysługiwały odsetki za zapłacenie tej należności dopiero w dn. 7.01.2014 r. - w kwocie 55,39 zł. W przypadku pozostałych faktur terminy wymagalności wskazane przez powoda w zestawieniu na k-5 istotnie nie były zgodne z terminami wymagalności wynikającymi z w/w faktur. I tak. Powód wskazał, że termin wymagalności faktury (...) to dzień (...) r., podczas gdy z faktury tej wynika dzień (...). (k-34), że termin wymagalności faktury (...) to dzień (...), podczas gdy z faktury tej wynika dzień (...) r. (k-18), że termin wymagalności faktury (...) to dzień (...), podczas gdy z faktury tej wynika dzień (...)r. (k-54). W pozostałym zakresie dotyczącym kwoty 556,01 zł. (611,40zł. -55,39 zł.) powództwo podlegało więc oddaleniu.

Reasumując, w ocenie sądu, z zaskarżonej nakazem zapłaty kwoty 71.238,33 zł. powodowi należna jest kwota 55,39 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od niezapłaconej w terminie faktury (...). Co do pozostałej zaskarżonej kwoty sąd uznał za wykazany zarzut pozwanego o niezasadności roszczenia powoda odnośnie kwoty 70.626,93 zł., którą pozwany zapłacił jeszcze przed wytoczeniem pozwu i dlatego w tej części powództwo podlegało oddaleniu. Tak więc z całej dochodzonej przez powoda w pozwie kwoty 175.208.51 zł., - nakaz zapłaty z dn. 24.01.2014 r., uprawomocnił się do kwoty 103.970,18 zł., wyrokiem z dn. 24.04.2014 r. sąd zasądził na rzecz powoda dodatkowo kwotę 55,39 zł., a w pozostałej części dotyczącej kwoty 71.182,94 zł. ( 70.626,93 zł. + 556,01 zł.) , sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu orzeczono natomiast. zgodnie z art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powód wygrał proces w ok. 60 % a pozwany w 40 %. Niezbędne koszty powoda wyniosły w niniejszym postępowaniu łącznie kwotę 12.378 zł. (opłata od pozwu 8.761 zł., + koszty wynagrodzenia pełnomocnika, które zgodnie z § 6 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu -Dz. U nr 163, poz. 1349 ze zm. wyniosły 3.600 zł. + koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł).

A zatem 60% od kwoty 12.378 daje kwotę 7.426,80 zł.

Z kolei na koszty pozwanego złożyła się kwota 3.600 zł. tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, z czego 40 % tej kwoty stanowi kwota 1.440 zł. Po wzajemnej kompensacie do zapłaty od pozwanego na rzecz powoda pozostaje kwota 5.986,80 zł.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego, zawartego w sprzeciwie od nakazu zapłaty o nieobciążanie go kosztami postępowania, a to z przyczyn następujących.

Przepis art. 102 kpc pozwala sądowi w wypadkach szczególnie uzasadnionych zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami w sytuacji, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu sprzeciwiają się względy słuszności.

Należy wskazać, że wymieniony przepis nie konkretyzuje pojęcia "wypadków szczególnie uzasadnionych", pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi (por. orzeczenie SN z dn. 20.12.1973 r., II CZ 210/73 nie publ.).

Przyjmuje się, że zastosowanie przez Sąd art. 102 kpc powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (postanow. SN z dnia 14 stycznia 1974 r., sygn. akt II CZ 223/73, LEX nr 7379).

Trzeba też zwrócić uwagę, iż przepis art. 102 kpc nie może być wykładany rozszerzająco, a jedynie w zależności od konkretnego przypadku.

W ocenie Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie nie zachodziły okoliczności umożliwiające nieobciążanie pozwanego kosztami procesu. W szczególności należy wskazać, iż pozwany nie uzasadnił w sprzeciwie zasadności zaskarżenia postanowienia sądu o kosztach sądowych w całości i jednocześnie nie dołączył do sprzeciwu żadnych dokumentów potwierdzających jego trudną sytuację finansową. Okolicznością zaś uzasadniającą ewentualnie taki stan rzeczy nie może być notoria.

Dodatkowo, nawet zakładając trudną sytuację finansową pozwanego, należy uwzględnić fakt, iż wiadomym jest że pozwany uzyskuje przychody nie tylko ze sprzedaży świadczeń zdrowotnych, ale także sprzedaje towary i materiały, a uzyskane środki przeznacza na regulowanie należności Szpitala.

Należy wiec stwierdzić, iż pozwany jest nie tylko jednostką sprzedającą usługi zdrowotne pacjentom ze środków państwowych, ale występuje również w powszechnym obrocie prawnym, z którego uzyskuje przychody z tym związane, w związku z czym powinien ponosić również wydatki na równi z innymi podmiotami gospodarczymi. Trudno bowiem oczekiwać, aby ujemne skutki z uwagi na sytuację finansową zakładów opieki zdrowotnej, ponosili inni przedsiębiorcy oraz inne podmioty korzystające ze środków publicznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić trzeba, że pozwany nie należy do kategorii osób, wobec których można skorzystać z zasady słuszności z art. 102 kpc. Argumentacja zaś o ogólnie trudniej sytuacji finansowej samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej mogłaby zostać przedstawiona przez większość szpitali publicznej służby zdrowia.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż w przedmiotowej sprawie również sposób postępowania pozwanego nie pozwalał na zastosowanie w stosunku do niego zasady słuszności.

Wskazać trzeba też na konieczność racjonalnego prowadzenia działalności przez podmiot prowadzący przecież działalność gospodarczą i zobowiązany w tym zakresie do równoważnego traktowania swoich wydatków innych niż koszty leczenia pacjentów.

Można w tym kontekście powołać stosowne postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 lipca 1998 r., I ACz 428/98, Apel.-Lub. 1998/4/20, w którym Sąd stwierdził, że opóźnienie lub zwłoka Skarbu Państwa w spełnieniu świadczenia spowodowana trudną sytuacją finansową służby zdrowia nie może stanowić wypadku szczególnie uzasadnionego w rozumieniu art. 102 kpc.

Sytuacja bowiem, w której ratując stan finansowy jednej ze stron procesu orzeczenie Sądu powoduje pogorszenie finansów drugiej strony, która zasadnie dochodzi swoich praw, jest nie do pogodzenia z wyrażoną w art. 102 k.p.c zasadą słuszności.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności – orzeczono jak w sentencji wyroku.