Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie:
Przewodniczący	sędzia Elżbieta Kala
Protokolant	stażysta Sandra Augustyniewicz
po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2025 r. w Bydgoszczy na rozprawie
sprawy z powództwa: (...) z siedzibą w W. przeciwko : Ł. W. o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 139.753,33 zł (sto trzydzieści dziewięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy złote trzydzieści trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 marca 2024 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 12.405 zł (dwanaście tysięcy czterysta pięć złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się tego rozstrzygnięcia do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII GC 253/24

UZASADNIENIE

Powód – (...) z siedzibą w W. złożył pozew, w którym domagał się zasądzenia od pozwanego Ł. W. kwoty 139.753,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 marca 2024 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podał, że w dniu 25 czerwca 2018 r. powód oraz (...) S.A w P. zawarli umowę portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...), która określa zasady udzielania przez (...) nieodwołalnych i płatnych na pierwsze żądanie gwarancji spłaty kredytów udzielonych przez Bank Kredytujący mikro przedsiębiorcom oraz małym średnim przedsiębiorcom. Działając na podstawie w/w umowy powód udzielił w dniu 24 lipca 2023 r. (...) jako bankowi zrzeszonemu w grupie (...) S.A pełnomocnictwa do podejmowania wszelkich czynności, mających na celu dochodzenie roszczeń (...) względem dłużników z tytułu realizacji gwarancji spłaty kredytów udzielonych w ramach umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...).

W dalszej kolejności powód wskazał, że (...) w J. w dniu 5 marca 2021 r. zawarł z pozwanym umowę o kredyt obrotowy nr (...), w wysokości 200.000 zł na okres od dnia 5 marca 2021 r. do dnia 27 lutego 2026 r. Kredyt ten przeznaczony został na finansowanie bieżących potrzeb obrotowych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej pozwanego.

Zabezpieczeniem spłaty udzielonego kredytu były:

a)  gwarancja de minimis do kwoty 160.000 zł udzielona przez powoda,

b)  weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową wystawiony przez pozwanego,

c)  pełnomocnictwo do rachunku bankowego pozwanego prowadzonego przez powoda,

d)  cesja praw z ubezpieczenia na życie kredytobiorcy.

(...) postawił kredyt w wysokości 200.000 zł do dyspozycji pozwanego w dniu 5 marca 2021 r.

Z uwagi na brak spłaty kredytu w kwotach i terminach wynikających z zawartej umowy, (...) pismem z dnia 22 sierpnia 2022 r. wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia w terminie 14 dni od daty doręczenia w/w pisma, pouczając go jednocześnie o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację długu. Pismo to pozwany odebrał w dniu 25 sierpnia 2022 r.

Z uwagi na dalszy brak spłaty kredytu, oświadczeniem z dnia 5 października 2022 r. bank wypowiedział umowę zawartą z pozwanym z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Pozwany odebrał to oświadczenie banku w dniu 7 października 2022 r.

Następnie (...) pismem z dnia 9 listopada 2022 r. wezwał (...) do wypłaty kwoty wynikającej z udzielonej gwarancji. W dniu 18 lipca 2023 r. kwota gwarancji została wypłacona przez (...) w wysokości 121.996,62 zł i ostatecznie w dniu 20 lipca 2023 r. kwota gwarancji została przekazana na konto (...).

Na podstawie umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (...) był zobowiązany do dokonywania czynności windykacyjnych na rzecz powoda po wypłacie gwarancji.

W dniu 8 listopada 2023 r. powód na podstawie ksiąg bankowych sporządził wyciąg, stwierdzający wysokość przysługującej powodowi od pozwanego należności, z tytułu zapłaconej w dniu 18 lipca 2023 r. gwarancji.

Następnie (...), działając w granicach i na podstawie upoważnienia zwartego w deklaracji wekslowej, wypełnił weksel wystawiony przez pozwanego na kwotę 139.753,33 zł. Na sumę tę składały się następujące kwoty:

- 121.996,62 zł - niespłacony kapitał;

- 17.756,71 zł – odsetki umowne od kapitału.

Pismem z dnia 2 lutego 2024r. bank wezwał pozwanego do wykupu weksla. Na wekslu wskazano termin płatności – 5 marca 2024 r. Wezwanie to nie odniosło żadnego skutku.

W dniu 19 września 2024 r. Sąd Okręgowy wydał w tej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od tego nakazu i wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł w pierwszej kolejności, że kwestionuje wysokość odsetek naliczonych przez powoda.

Ponadto, zdaniem pozwanego istnieją wątpliwości dotyczące doręczania przez (...) korespondencji na nieprawidłowy adres pozwanego oraz tego, czy pozwany miał szanse zapoznać się z treścią dokumentów, m.in. w postaci wypowiedzenia umowy i skutecznie je zakwestionować. Zdaniem pozwanego, również przedłożone przez powoda, jako załączniki do pozwu, potwierdzenia odbioru korespondencji w postaci m.in. wypowiedzenia przez bank umowy kredytu nie wskazywały na to, że pozwany odebrał kierowaną do niego korespondencję.

Pozwany wskazał, że w treści umowy kredytowej podał swój adres do korespondencji przy ul. (...) w B., a bank wysyłał korespondencję na inny adres, co niewątpliwie, zdaniem pozwanego miało wpływ na możliwość zapoznania się przez niego z korespondencją kierowaną do pozwanego.

W piśmie z dnia 6 listopada 2024 r. powód zajął dotychczasowe stanowisko. W szczególności powód stwierdził, że wypowiedzenie umowy i wezwania do zapłaty doręczył pozwanemu prawidłowo, gdyż pozwany osobiście odbierał kierowaną do niego korespondencję.

W toku rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W dniu 5 marca 2021 r. pozwany G. W. zawarł umowę o kredyt obrotowy nr (...) z (...) w J. na łączną kwotę 200.000 zł na okres do 27 .02.2026 r., płatną w równych ratach. Kredyt miał być przeznaczony na finansowanie bieżących potrzeb obrotowych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej: doraźnych, sezonowych potrzeb kredytowych spowodowanych specyfiką produkcji lub świadczonych usług.

Kredyt objęty był gwarancją udzieloną przez (...) w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis. Gwarancja miała być ważna do dnia 27.05.2026 r. Kwota gwarancji, zgodnie z § 1 ust. 9 pkt pkt 2, wynosiła na dzień sporządzenia umowy kredytu 160.000 zł.

Oprocentowanie kredytu było zmienne i stanowiło sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej 3M WIBOR. Zmienna stopa procentowa wskazana została w § 1 umowy w wysokości obowiązującej na dzień zawarcia umowy, w tym stawka WIBOR 3M oraz wysokość stałej marży.

W § 1 ust. 9 pkt 4 umowy strony zastrzegły iż w przypadku zapłaty przez powoda kwoty z tytułu gwarancji spłaty kredytu, powód wstępuje, z chwilą zapłaty, w prawa banku kredytującego do wysokości dokonanej zapłaty zgodnie z art. 47 a ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U z 2020 r. poz. 122 z późn. zm.) , w tym prawa do zabezpieczeń.

dowód umowa kredytowa z dnia 5.03.2021 r, nr (...) k-40-42

Pozwany zobowiązał się do spłaty raty kredytu w ostatnim dniu roboczym każdego miesiąca w kwocie i na rachunek wskazany w aktualnym Harmonogramie spłat (§ 1 ust. 15 umowy).

Pozwany zobowiązał się również do zapewnienia na rachunku bieżącym oraz rachunku kredytu w całym okresie kredytowania obrotów w wysokości co najmniej 50% przychodów określonych na podstawie dostarczanych do banku informacji o sytuacji ekonomiczno-finansowej w terminach określonych w § 10 pkt 6c .

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu w szczególności w przypadku opóźnienia w terminie płatności kredytu lub odsetek, po uprzednim doręczeniu wezwania do zapłaty zaległości i niedokonaniu płatności w terminie tam określonym ( § 12 ust. 1 pkt 4 umowy). Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytu z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia następnego po dniu doręczenia pisma informującego o wypowiedzeniu umowy (§ 12 ust. 2 umowy).

Załącznikami do umowy kredytu, stanowiącymi integralną jej część były: Regulamin, wyciąg z Taryfy, harmonogram spłaty, oświadczenie kredytobiorcy w związku z przeniesieniem praw i obowiązków, klauzule informacyjne-bazy danych, oświadczenie o odwołaniu zgody na przetwarzanie danych po wygaśnięciu zobowiązania, Wniosek o udzielenie przez (...) gwarancji spłaty kredytu, pełnomocnictwo do pozyskiwania informacji ubezpieczeniowej (§ 15 ust. 4 umowy).

Pozwany podpisał jednocześnie wniosek o udzielenie przez powoda tj. (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis .

Pozwany wystawił również weksel in blanco na zabezpieczenie umowy.

dowód: weksel k-24;umowa na k. 40-46 , Harmonogram spłat, k. 47-48; wniosek o udzielenie przez powoda tj. (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis k-73-76

W dniu 5 marca 2021 r. pozwany wydał (...) w J. dyspozycję uruchomienia środków finansowych w oparciu o przedmiotową umowę w kwocie 200.000 zł. Bank zrealizował przedmiotową dyspozycję i wypłacił pozwanemu kwotę kredytu we wnioskowanej wysokości w całości.

dowód: dyspozycja uruchomienia środków - k. 67 akt, dyspozycja uruchomienia kredytu - k. 68,

Pozwany nie spłacał zadłużenia wobec Banku w terminach i w wysokości określonych w harmonogramie spłaty. Na dzień 22 sierpnia 2022 r. powstała z tego tytułu zaległość w wysokości: 6.733,09 zł z tytułu kapitału, 2.863,96 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 22.08.2022 r., 169,27 zł z tytułu odsetek karnych naliczonych od w/w kapitału do dnia 22.08.2022 r., 50 zł z tytułu opłat i prowizji. W związku z powyższym, (...) w J. pismem z dnia 22 sierpnia 2022 r. wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 9.816,32 zł w terminie 14 dni. Jednocześnie Bank poinformował pozwanego o możliwości złożenia przez niego wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni od daty doręczenia niniejszego pisma oraz że w przypadku dalszego opóźnienia w spłacie należności i braku kontaktu ze strony pozwanego bank zmuszony będzie do wypowiedzenia umowy i postawienia kredytu w stan wymagalności, to znaczy zażąda natychmiastowej zapłaty całej należności bez możliwości przywrócenia warunków spłaty określonych w umowie. Pismo to zostało wysłane pozwanemu na adres ul. (...), (...)-(...) B.. Pismo pozwany odebrał osobiście

dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 22.08.2022 r. k- 69; dowód doręczenia pisma k-70

Pozwany nie spłacił zaległości w spłacie kredytu, nie odpowiedział na wezwanie banku, nie złożył wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W związku z tym pismem z dnia 5 października 2022 r. (...) w J. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu obrotowego nr (...) dnia 5 marca 2021 r. na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1, 2, 4, 7 umowy kredytowej w zw. z art. 75 ustawy prawo bankowe, z terminem wypowiedzenia wynoszącym 30 dni od daty doręczenia pisma. Jednocześnie, w związku z wypowiedzeniem umowy bank wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty zadłużenia wg stanu na dzień 5.10.2022 r. w wysokości 159.093,38 zł, w tym: kapitał niewymagalny w wysokości – 138.983,03 zł, odsetki umowne niewymagalne w wysokości 231,51 zł, kapitał wymagalny w wysokości 13.512,75 zł, odsetki umowne wymagalne w wysokości 5.858,89 zł, odsetki karne naliczone do dnia 5.10.2022 r. w wysokości 457,20 zł, opłaty i prowizje w wysokości 50 zł – w terminie 30 dni od dnia otrzymania tego pisma. Pismo to zostało wysłane pozwanemu na adres ul. (...) (...)-(...) B.. Pozwany pismo to odebrał osobiście.

dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 5.10.2022 r. k- 71; dowód doręcz nią k- 72

Pismem z dnia 9 listopada 2022 r. (...) w J. na podstawie § 10 ust. 11 umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 25 czerwca 2018 r., wezwał powoda do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis kwoty 121.996,62 zł kredytu wynikającego z umowy kredytu nr (...) zawartej w dniu 5.3.2021 r. pomiędzy bankiem a pozwanym. Powód przelał w/w kwotę na rachunek (...) w J. w dniu 18.07.2023 r. Jednocześnie pismem z dnia 24 lipca 2023 r. powód udzielił (...) w J. pełnomocnictwa do podejmowania wszelkich czynności mających na celu dochodzenie roszczeń (...) względem dłużników z tytułu realizacji gwarancji spłaty kredytów udzielonych w ramach umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 25 czerwca 2018 r.

dowód : pismo (...) w J. z dn. 9.11.2022 r. k-94; potwierdzenie otrzymania przelewu k-96-97; pełnomocnictwo nr (...) k-100

(...) w dniu 8 listopada 2023 r. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, że na dzień 19 lipca 2023 r. w księgach bankowych banku figuruje wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu zapłaconej przez bank w dniu 18 lipca 2023 r. gwarancji udzielonej na podstawie umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis w kwocie 121.996,62 zł za zobowiązanie pozwanego z tytułu kredytu zaciągniętego przez niego w (...) w J. na podstawie umowy kredytowej nr (...) z dnia 5 marca 2021 r. Dodatkowo na zadłużenie pozwanego składa się też kwota 81,89 zł z tytułu odsetek.

dowód: wyciąg z ksiąg banku k- 101

Pismem z dnia 2 lutego 2024 r. (...) w J., działając jako pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty sumy wekslowej, informując, że zgodnie z deklaracją wekslową został wypełniony weksel in blanco na kwotę 139.753,33 zł. Jednocześnie pozwanego poinformowano, że zgodnie z § 1 ust. 9 pkt 1 umowy kredytowej zabezpieczeniem spłaty kredytu była gwarancja spłaty kredytu udzielona przez (...), która to gwarancja została zrealizowana w dniu 18 lipca 2023 r. Wobec powyższego (...) w dniu 8 listopada 2023 r. wystawił wyciąg z ksiąg banku, na podstawie którego do zapłaty przez pozwanego pozostaje wymagalne zadłużenie w łącznej kwocie 139.753,33 zł, na którą składają się: wymagalny kapitał w wysokości 121.996,62 zł, odsetki od kwoty 121.996,62 zł wg stopy procentowej w wysokości 24,50 % naliczone za okres od 18 lipca 2023 r. do 18 lipca 2023 r. w kwocie 81,89 zł, odsetki od kapitału wymagalnego w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wyliczonych jako dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP + 5,5 p.p, w łącznej kwocie 17.677,82 zł. Pozwany został również poinformowany, że od kapitału wymagalnego zgodnie z wyciągiem z ksiąg baku (...) od dnia 5 marca 2024 r. naliczane będą dalsze odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. W niniejszym piśmie wezwano pozwanego do wykupu weksla do dnia 5 marca 2024 r. Pismo wysłano pozwanemu na adres ul. (...) (...)-(...) B.. Pozwany odebrał pismo osobiście.

dowód; wezwanie do wykupu weksla k-98; potwierdzenie odbioru k-105

Pozwany nie odpowiedział na wezwanie do zapłaty sumy wekslowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy został ustalony na podstawie przedłożonych w toku procesu przez stronę powodową dokumentów prywatnych, których autentyczność nie była kwestionowana i nie budziła także żadnych wątpliwości Sądu.

Powód cofnął jednocześnie wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Mając natomiast na uwadze regulację zawartą w art. 227 k.p.c. Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego zgłoszone w pkt-ach 5 i 6 sprzeciwu (zob. k.344 akt) na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c – gdyż nie miały one żadnego wpływu na ocenę stosunku prawnego będącego przedmiotem sporu, w szczególności w zakresie podstaw dochodzenia w niniejszej sprawie wierzytelności przez powoda tytułem wypłaconej gwarancji. Niezależnie od powyższego Sąd pominął wnioskowany przez pozwanego dowód z zeznań stron (pozwanego) na okoliczność adresu wskazywanego przez pozwanego i doręczania korespondencji przez bank, gdyż okoliczności te wynikają wprost z treści niekwestionowanych przez strony dokumentów dołączonych do pozwu. Wobec zaś cofnięcia przez powoda dowodu z opinii biegłego, nie zasługiwał również na uwzględnienie wniosek pozwanego o „uwzględnienie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność błędnego wyliczenia przez powoda wartości przedmiotu sporu”. Należy zauważyć, że pozwany nie złożył wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego a jedynie wniosek o „uwzględnienie wniosku powoda”, a poza tym z uzasadnienia sprzeciwu wyraźnie wynika, że pozwany kwestionował jedynie wysokość odsetek naliczonych przez powoda, przy czym nie wskazał czego dotyczą jego wątpliwości, zwłaszcza że w załączonym do pozwu wezwaniu do zapłaty sumy wekslowej z dnia 2 lutego 2024 r. (...) wyjaśnił w jaki sposób zostały przez niego wyliczone odsetki w kwocie 81,89 zł i odsetki w łącznej kwocie 17.677,82 zł (k-98), a pozwany w toku procesu w żaden sposób wyliczenia tego nie zakwestionował.

Pełnomocnik pozwanego obecny na rozprawie w dniu 26 marca 2025 r. nie złożył do protokołu rozprawy zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c

Powód w uzasadnieniu pozwu jako podstawę dochodzenia swojego roszczenia wobec pozwanego wskazał fakt wręczenia przez pozwanego weksla własnego (gwarancyjnego) na zabezpieczenie roszczeń powoda z tytułu gwarancji udzielonej przez powoda. W deklaracji wekslowej z dnia 5 marca 2021 wskazano, iż pozwany wydał powodowi podpisany przez siebie weksel własny in blanco, upoważniając wierzyciela do wypełnienia wydanego weksla w każdym czasie na sumę odpowiadającą zobowiązaniu pozwanego z tytułu zrealizowanej gwarancji spłaty kredytu udzielonego pozwanemu przez Bank kredytujący, wraz z odsetkami, od zadłużenia przeterminowanego od kwoty wypłaconej gwarancji naliczanymi od dnia wypłaty kwoty z gwarancji oraz zobowiązaniu z tytułu opłaty prowizyjnej za udzielenie gwarancji, łącznie z kosztami i opłatami związanymi z dochodzonym roszczeniem z tytułu zapłaty tej gwarancji lub z tytułu opłaty prowizyjnej od gwarancji (k-22)

Wywodząc swoje roszczenie z weksla powód powołał się również na fakty i dowody uzasadniające jego roszczenie ze stosunku podstawowego. Należy zgodzić się z poglądem, że wierzyciel mógł oprzeć swoje żądanie na dwóch podstawach faktycznych i prawnych powołując się na fakt wystawienia weksla na zabezpieczenie dochodzonych roszczeń (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997, Nr 9, poz. 124, a także wyrok tego Sądu z dnia 15 marca 2007 r., II CSK 495/06, LEX nr 274227). Wystawienie weksla stawia jednak dłużnika w o tyle trudniejszej sytuacji, że stwarza domniemanie istnienia wierzytelności w wysokości sumy wekslowej, przerzucając w ten sposób ciężar dowodu przeciwnego na dłużnika, podczas gdy przy braku weksla dowód istnienia i wysokości wierzytelności obciąża wierzyciela. Powód, który posiada podpisany przez pozwanego weksel i wypełnia go na podstawie deklaracji wekslowej, nie musi niczego dowodzić, bowiem to pozwany powinien w takim przypadku udowodnić, że jego zobowiązanie ze stosunku podstawowego nie istnieje lub też istnieje, ale w innej wysokości (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu cytowanej wyżej uchwały 7 sędziów z dnia 7 stycznia 1967 r., III CZP 19/66, a także w wyroku z dnia 11 października 2013 r., I CSK 763/12, LEX nr 1408884).

Powód domagał się zatem zasądzenia na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem w oparciu o dołączony do pozwu weksel oraz powołując się na fakt wypłaty na rzecz Banku kredytującego ((...) w J.) świadczenia z tytułu gwarancji w kwocie 121.996,62 zł za zobowiązania pozwanego wynikające z umowy o kredyt obrotowy nr (...), jaką pozwany zawarł w dniu 5 marca 2021 r. z (...) w J.. Powód wskazał, że suma wekslowa odpowiada łącznej wysokości niespłaconego przez pozwanego kredytu i odsetek.

Przedmiotowy kredyt bezspornie objęty został gwarancją jego spłaty udzieloną przez (...) – na podstawie wniosku samego pozwanego (jako kredytobiorcy – zob. k. 73-76v. akt). Należy zatem uznać, że pozwany w pełni świadomie zgodził się na skorzystanie z gwarancji, co było warunkiem udzielenia mu kredytu.

Stosownie do § 11 umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 25 czerwca 2018 r., z chwilą dokonania przez (...) wpłaty na rzecz banku kredytującego z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu, (...) stawał się wierzycielem kredytobiorcy o zwrot kwoty wpłaconej z tytułu takiej gwarancji (k-112 v.). Zgodnie zaś z § 1 ust. 9 pkt 4 umowy kredytowej o kredyt obrotowy nr (...), jaką pozwany zawarł z (...) w J. – w przypadku zapłaty przez (...) kwoty z tytułu gwarancji spłaty kredytu, (...) wstępuje z chwilą zapłaty w prawa banku kredytującego do wysokości dokonanej zapłaty , w tym w prawa do zabezpieczeń (k-40 v.).

Pozwany nie zaprzeczył jednocześnie, że otrzymał w ramach udzielonemu mi kredytu kwotę 200.000 zł, co jednocześnie wynika z przedłożonego przez powoda potwierdzenia przelewu na rzecz pozwanego takiej właśnie kwoty (zob. k-68), jak również, że zaprzestał spłacać raty kredytu zgodnie z umową.

Pozwany nie zaprzeczył także, że powód na wezwanie (...) w J. do zapłaty z tytułu gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis kwoty 121.996,62 zł kredytu wynikającego z umowy kredytu nr (...) zawartej w dniu 5.3.2021 r. pomiędzy bankiem a pozwanym, takiej wpłaty dokonał (k-96-97).

Zauważyć trzeba, że pozwany przeciwko żądaniu pozwu podniósł jedynie, że wysyłana do niego przez bank korespondencja, kierowana była nie niewłaściwy adres, podczas gdy w umowie kredytowej pozwany jako adres do korespondencji wskazał adres: ul. (...), (...)-(...) B., w związku z czym pozwany nie miał możliwości zapoznać się z treścią kierowanych do niego dokumentów m.in. wypowiedzeniem umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego tak sformułowane zarzuty pozwanego należy uznać za niezasadne.

Należy bowiem zwrócić uwagę, że o ile w umowie kredytowej w § 1 pkt 18 „Dane kontaktowe kredytobiorcy” istotnie wpisano adres pozwanego : (...)-(...) B., ul. (...), to jednocześnie wpisano adres prowadzonej przez pozwanego działalności : ul. (...), (...)-(...) B. (k-40, k-40 v).

Przede wszystkim wskazać więc należy, że zgodnie z treścią art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Z treści tego przepisu wynika zatem wprost, że nie ma żadnego znaczenia na jaki adres wysłano pismo zawierające oświadczenie woli. Z chwilą bowiem gdy dojdzie do adresata tak, że może się z nim zapoznać, winno bowiem zostać uznane za skutecznie złożone.

W niniejszej sprawie powód dołączył do akt wezwanie do zapłaty z dnia 22 sierpnia 2022 r. zawierające pouczenie o prawie do złożenia w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację (k.69). Wezwanie to wysłano na adres ul. (...), tj. na adres prowadzonej przez pozwanego działalności gospodarczej, a nie – na adres do korespondencji. Pomimo tego w dniu 25 sierpnia 2022 r. pozwany odebrał osobiście tę korespondencję (k.70 v). Uznać zatem należało, że pismo doręczono pozwanemu skutecznie.

Następnie w dniu 5 października 2022 r. (...) w J. skierował na adres przy ul. (...) wypowiedzenie umowy kredytowej (k.71). Oświadczenie to zostało odebrane w dniu 07 października 2022 r., przez osobę, której podpis jest zbliżony do podpisu pozwanego (k.72 v). Pozwany nie zakwestionował autentyczności tego podpisu i nie zaprzeczył, że to on złożył podpisy na przedłożonych przez powoda potwierdzeniach odbioru.

Tymczasem zgodnie z treścią art. 253 k.p.c, jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego, albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczność tę udowodnić. Jeżeli jednak spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać. W niniejszej sprawie ciężar dowodu, iż podpis na potwierdzeniu odbioru nie został złożony przez pozwanego, spoczywał na pozwanym. Skoro zatem nie przedstawiono dowodu pozwalającego na stwierdzenie, że podpis został sfałszowany, to uznać należało (zwłaszcza, że przedmiotowy znak graficzny jest zgodny ze zwykłym podpisem pozwanego), że pismo odebrał sam pozwany. Dodatkowo pozwany nie zakwestionował twierdzeń powoda zawartych w piśmie procesowym z dnia 6 listopada 2024 r., że pozwany osobiście odbierał kierowaną do niego korespondencję z banku.

W tych okolicznościach brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że pozwany nie odebrał oświadczenia powoda o wypowiedzeniu umowy i tym samym, że nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią.

Ponadto do akt dołączono wezwanie do wykupu sumy wekslowej z dnia 2 lutego 2024r. (k.98), które pozwany odebrał również osobiście pod adresem przy ul. (...) (k. 103).

Stwierdzić zatem należy, że pozwany odebrał wezwanie do zapłaty wraz z pouczeniem o restrukturyzacji, wypowiedzenie umowy i wezwanie do wykupu weksla i tym samym za niezasadny należy uznać jego zarzut, że nie miał możliwości zapoznania się z ich treścią.

Pozwany nie zgłosił żadnych dalszych zarzutów, w szczególności dotyczących zaprzestania spłacania rat kredytu zgodnie z warunkami umowy, jak również wysokości dochodzonego w tej sprawie roszczenia. Jak już wcześniej wskazano, pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionował jedynie wysokość naliczonych przez powoda odsetek w łącznej kwocie 17.756,71 zł, przy czym zarzut ten sformułowany został w sposób bardzo ogólny, poprzez podniesienie, że kwota odsetek stanowi znaczną część wartości przedmiotu sporu. Tymczasem powód dołączył do pozwu wezwanie do zapłaty sumy wekslowej z dnia 2 lutego 2024 r., w którym (...) wyjaśnił w jaki sposób zostały przez niego wyliczone odsetki w kwocie 81,89 zł i w łącznej kwocie 17.677,82 zł (k-98), a pozwany w toku procesu w żaden sposób wyliczenia tego nie zakwestionował.

W ocenie Sądu należało zatem uznać, że strona powodowa wykazała zasadność swoich żądań. Do akt sprawy został przedłożony nie tylko prawidłowo wypełniony weksel ale i deklaracja wekslowa, jak również umowa kredytowa, umowa z dnia 25 czerwca 2018 r. portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...), jak również dowody z dokumentów potwierdzających skuteczne wypowiedzenie umowy kredytowej i wypłacenie przez powoda gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis tj. kwoty 121.996,62 zł kredytu wynikającego z umowy kredytu nr (...) zawartej w dniu 5 marca 2021 r. pomiędzy bankiem a pozwanym (k-96-97). Fakt ten nie był przy tym przez pozwanego kwestionowany.

W tych okolicznościach Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1876 ze zm. - dalej jako „Pr. bank.”) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05 (LEX nr 172176) roszczenie kredytodawcy (Banku) o zwrot kredytu powstaje dopiero po wykorzystaniu odpowiedniej sumy kredytowej przez kredytobiorcę (art. 69 Pr. bank.). Takie wykorzystanie oznacza wykonanie umowy kredytowej przez bank w postaci oddania kredytobiorcy odpowiedniej sumy kredytowej do dyspozycji kredytobiorcy. Sposób wykorzystania (tzw. akt wykorzystania) może być określony w umowie, przy czym strony mogą dokonać, oczywiście, zmiany tego sposobu także po zawarciu umowy kredytowej.

Z podpisanych przez pozwanego dokumentów prywatnych w postaci umowy kredytu oraz wniosku do (...) o udzielenie gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, wynika w sposób jednoznaczny roszczenie powoda.

Nie ulega wątpliwości, że sens prawny gwarancji polega na przyjęciu przez gwaranta zobowiązania do zapłaty gwarantariuszowi świadczenia pieniężnego w postaci sumy gwarancyjnej w razie wystąpienia wypadku gwarancyjnego, w szczególności w przypadku nie spełnienia świadczenia przez dłużnika ze stosunku podstawowego. Zgodnie z art. 34a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 maja 1997 roku o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (tekst jedn. : Dz.U.2024.291) (...) może udzielać, we własnym imieniu i na własny rachunek gwarancji w ramach rządowych programów obejmujących poszczególne projekty związane z rozwojem sektora mikroprzedsiębiorów, małych i średnich przedsiębiorców.

Stosownie do art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r., poz. 2187 ze zm.) gwarancją bankową jest jednostronne zobowiązanie banku - gwaranta, że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent załączy do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji - bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.

W judykaturze prezentowane jest stanowisko, że określenie to pokazuje oparcie gwarancji na konstrukcji przekazu (art. 921 ¹ -921 ⁵ k.c.), tworzącego trzy odrębne stosunki prawne między trzema uczestnikami transakcji, z których przekazujący przekazuje odbiorcy przekazu świadczenie osoby trzeciej, upoważniając tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia świadczenia, a przekazanego do jego spełnienia na rachunek przekazującego (art. 921 ¹ k.c.). Odnosząc to do stosunków prawnych związanych z gwarancją bankową otrzymuje się następujące umowy: umowę zlecenia między zlecającym udzielenie gwarancji (przekazującym) a bankiem (przekazanym), który jednostronnie zobowiązuje się wobec beneficjenta gwarancji (odbiorcy przekazu), że spełni na jego rzecz świadczenie pieniężne na rachunek zlecającego, w razie zajścia okoliczności określonych w umowie zlecenia (np. nie zapłacenia przez zlecającego należnego świadczenia pieniężnego beneficjentowi; zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 maja 2018 r., I AGa 86/18).

Charakter odpowiedzialności z tytułu gwarancji bankowej został scharakteryzowany w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 1993 roku w sprawie III CZP 16/93 (LEX nr 3900), gdzie wyjaśniono, że umowa gwarancyjna obejmuje przyrzeczenie banku złożone wierzycielowi - beneficjentowi gwarancji, że dłużnik zachowa się w sposób określony w tym przyrzeczeniu. Jeżeli jednak dłużnik nie zachowa się w sposób, w jaki przyrzekł bank – udzielający gwarancji, to wówczas musi on naprawić szkodę, którą w majątku beneficjenta gwarancji spowoduje ewentualnie to zdarzenie. Przyrzeczenie składane przez udzielającego gwarancji jest oświadczeniem woli, które, przyjęte przez beneficjenta gwarancji, staje się źródłem samodzielnego zobowiązania banku udzielającego gwarancji.

Należy zwrócić uwagę, że pozwany składając wniosek o udzielenie gwarancji spłaty kredytu oświadczył, że zapoznał się z zasadami udzielania przez (...) gwarancji, określonymi w Warunkach uzyskania w Banku (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis oraz, że akceptuje te zasady (k. 73 akt). Z kolei z § 11 ust. 1 umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr 5/ (...) z dnia 25 czerwca 2018 r. wynikało, że z chwilą dokonania przez (...) wpłaty na rzecz banku kredytującego z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu, (...) stawał się wierzycielem kredytobiorcy o zwrot kwoty wpłaconej z tytułu takiej gwarancji. (...) dokonuje wpłaty z gwarancji, działając za zgodą kredytobiorcy wyrażoną we wniosku oraz w umowie kredytu, w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty (art. 518 § 1 pkt 3 kodeksu cywilnego).

Powód przedkładając umowę portfelowej linii gwarancyjnej de minimis nr (...) z dnia 25 czerwca 2018 r (k. 106-123 akt), wniosek pozwanego z dnia 15 stycznia 2021 r. złożony przez niego osobiście za pośrednictwem banku o udzielenie przez (...) gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis (k. 73-76 akt), a przede wszystkim dowody w postaci przelewu środków dokonanych przez (...) w ramach wykonania gwarancji (k-96-97) wykazał w przedmiotowej sprawie fakt nabycia wierzytelności przysługującej (...) od pozwanego w kwocie zrealizowanej gwarancji, w ramach której Bank ten wstąpił w prawa zaspokojonego wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 k.c.).

Trzeba zwrócić uwagę, że pozwany nie odniósł się szczegółowo do treści ww. dowodów i nie kwestionował ich mocy dowodowej.

Zgodnie z postanowieniami § 9 umowy nr (...) z dnia 25 czerwca 2018 r., obowiązkiem (...) z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu w ramach portfelowej linii gwarancyjnej de minimis, było dokonanie nieodwołalnie i na pierwsze pisemne żądanie zapłaty bankowi kredytującemu wykorzystanej i niespłaconej kwoty kredytu, bez odsetek i kosztów związanych z udzielonym kredytem. Bank kredytujący mógł zwrócić się do (...) z roszczeniem po niewywiązaniu się przez kredytobiorcę z obowiązku spłaty kredytu i tylko jeden raz. Stosownie do § 11 umowy, z chwilą dokonania przez (...) wpłaty na rzecz banku kredytującego z tytułu jednostkowej gwarancji spłaty kredytu, (...) stawał się wierzycielem kredytobiorcy o zwrot kwoty wpłaconej z tytułu takiej gwarancji. Wraz z wierzytelnością przechodziły na bank kredytujący prawa związane z tą wierzytelnością, w tym roszczenie o zapłatę odsetek oraz przysługujące (...) zabezpieczenia wierzytelności.

Zarówno fakt przysługiwania powodowi roszczenia, jak i wysokość tego roszczenia obejmująca kwotę wpłaconą przez (...) z tytułu gwarancji przyznanej pozwanemu, zostały zatem wykazane powołanymi wyżej dokumentami prywatnymi złożonymi przez stronę powodową.

W ocenie Sądu, obrona pozwanego ograniczająca się do gołosłownego podnoszenia szeregu zarzutów dotyczących jedynie stosunku podstawowego łączącego go z bankiem kredytującym (umowy kredytowej) – nie zasługiwała w niniejszej sprawie na uwzględnienie.

Powód dołączył do pozwu m.in. harmonogram spłat (k-47-48 akt), taryfę prowizji i opłat za czynności i usługi bankowe świadczone dla klientów instytucjonalnych (k-61-66), sposób wyliczenia odsetek (k-98), wezwania do zapłaty, wyciąg z ksiąg banku (k-101), kalkulator odsetek (k-102). Pozwany nie wykazał zaś aby wskazywane przez poda wysokości poszczególnych kwot stanowiących zadłużenie pozwanego były nieprawidłowe bądź błędne. Należy wskazać, że złożone przez powoda wydruki komputerowe stanowią inny środek dowodowy, o którym mowa w art. 308 i 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Pozwalają tym samym na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Nie wiąże się ono z domniemaniami, jakie towarzyszą dokumentom (art. 244 k.p.c., art. 245 k.p.c.), skoro nie są podpisane, jednakże świadczą one o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku.

Pozwany w sprzeciwie, za wyjątkiem własnych, bliżej nieskonkretyzowanych wątpliwości co do wysokości zadłużenia, i to wyłącznie w zakresie kwoty dotyczącej odsetek, nie przedstawił żadnych zarzutów, mogących zdyskwalifikować te wydruki i inne dokumenty przedstawione przez powoda. Pełnomocnik pozwanego, kwestionując w trakcie posiedzenia przygotowawczego w dniu 26 lutego 2025 r. wysokość roszczenia powoda dodatkowo także co do kapitału, również nie sprecyzował tego zarzutu, podnosząc jedynie, że chciałby poddać kwotę dochodzoną przez powoda weryfikacji, gdyż pozwany nie wie, jaka jest wysokość jego zadłużenia i chciałby aby wysokość ta została zweryfikowana przez biegłego. Wobec tak sformułowanego zarzutu, w konsekwencji nie można przyjmować, aby saldo wzajemnych rozliczeń przedstawiało się odmiennie niż w dowodach zgłoszonych przez powoda. Analiza stanowiska pozwanego przedstawionego w sprzeciwie od nakazu zapłaty i na dalszym etapie postępowania wskazuje na to, że pozwany w istocie nie powołał żadnych twierdzeń oraz dowodów na okoliczność tego, że bank bezzasadnie wypowiedział umowę kredytową.

Pomijając fakt, iż pozwany nie złożył wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, a jedynie wniosek o uwzględnienie wniosku strony powodowej, to jednocześnie Sąd nie podzielił poglądu strony pozwanej, jakoby w rozpoznawanej sprawie potwierdzenie jej zarzutów, w tym dotyczących wysokości jej zadłużenia wobec powodowego Banku, mogło nastąpić wyłącznie po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości. Sąd zważył, że w niniejszej sprawie został zgromadzony obszerny materiał dowodowy, obejmujący niekwestionowane przez pozwanego dowody z dokumentów dołączonych do pozwu przez powoda.

W ocenie Sądu, samo kwestionowanie wysokości dochodzonej kwoty, bez przynajmniej próby podważenia wiarygodności stwierdzającej ją dokumentacji bankowej, nie daje jeszcze podstaw do oceny sytuacji procesowej danej sprawy, jako wymagającej pozyskania wiadomości specjalnych. W sporach pomiędzy bankami a kredytobiorcami wysokość zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu powinna w pierwszym rzędzie zostać ustalona w oparciu o dokumenty prywatne będące w posiadaniu stron umowy o kredyt, skoro co do zasady wszystkie czynności prawne i faktyczne podejmowane w jej ramach są odpowiednio dokumentowane i znajdują swoje odzwierciedlenie w bankowym systemie informatycznym.

W praktyce orzeczniczej zdarzają się wprawdzie przypadki, w których określenie wysokości zadłużenia z umowy kredytowej może wymagać posiadania wiadomości specjalnych, jednak dotyczy to z reguły umów powiązanych ze stosowaniem bardziej skomplikowanych instrumentów finansowych, a nie powszechnie zawieranych umów o kredyt w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, co miało miejsce w sprawie niniejszej. Nie znajduje, w ocenie Sądu, uzasadnienia postulat, aby w każdej w sprawie, w której przedmiotem jest żądanie zapłaty niespłacanego i postawionego w stan wymagalności kredytu, niejako "profilaktycznie" dokonywać sprawdzenia wysokości zadłużenia z wykorzystaniem dowodu z opinii biegłego sądowego tylko z tej przyczyny, iż taki wniosek zgłosił pozwany dłużnik (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 września 2018 r., I ACa 329/18).

Sąd pragnie na koniec podkreślić, że jeśli pozwany nie zgadzał się z konkretnymi okolicznościami podniesionymi w toku procesu dla uzasadnienia żądania pozwu przez stronę powodową, powinien je wykazać i ustosunkować do tych twierdzeń (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2009r., III CSK 341/08, LEX nr 584753). Zgodnie bowiem z art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron zobowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Wprawdzie pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, ostatecznie na końcowym etapie postępowania zakwestionował wysokość roszczenia powoda, jednak nie wykazał odpowiedniej argumentacji w tym zakresie, ograniczając się w istocie do wyrażenia chęci weryfikacji swojego aktualnego zadłużenia. Pozwany nie zaprzeczył przy tym autentyczności i wiarygodności przedłożonych przez powoda dokumentów, z których jednoznacznie wynika zarówno legitymacja powoda jak i wysokość dochodzonego roszczenia. Sąd zważył, że w niniejszej sprawie został zgromadzony obszerny materiał dowodowy potwierdzający zasadność i wysokość roszczenia powoda. W ocenie Sądu, samo kwestionowanie wysokości dochodzonej przez powoda kwoty, bez skutecznej próby podważenia wiarygodności stwierdzającej ją dokumentacji, nie daje podstaw do uznania roszczenia powoda za nieudowodnione.

Należy zwrócić uwagę, że reguła dotycząca ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli bowiem powód udowodni fakty uzasadniające powództwo – bądź też możliwie jest ustalenie na podstawie domniemań z art. 229 i art. 230 k.p.c. – to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających, jej zdaniem, oddalenie powództwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416).

Dokumenty złożone przez powoda miały oczywiście charakter wyłącznie dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., stanowiących dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia zawarte w tych dokumentach. Wyjaśnić też trzeba, że konsekwencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r., P 7/09 (OTK-A 2011/2/12, Dz.U. z 2011, Nr 72, poz. 388) była utrata mocy prawnej przepisu art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Pr. bank., jedynie jednak w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta. Obecnie dokumenty bankowe w postaci wyciągu z ksiąg bankowych pozbawione są tzw. domniemania wiarygodności przysługującego dokumentom urzędowym w myśl art. 244 § 1 k.p.c. (por. art. 95 ust. 1a Pr. bank.), co nie oznacza jednakże pozbawiania tych dokumentów wszelkiej mocy dowodowej. Nadal bowiem wyciągi z ksiąg rachunkowych banku stanowią dowód „na piśmie” okoliczności nim stwierdzonych. W literaturze przedmiotu panuje zgodność co do tego, że wyciągi z ksiąg bankowych stanowią więc co najmniej dokumenty prywatne. Moc dowodowa dokumentu prywatnego nie ogranicza się jednak jedynie do konsekwencji wynikających wprost z art. 245 k.p.c., lecz podlegać musi ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdego innego dowodu (zob. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., III CSK 66/13, LEX nr 1463871 i z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324, a także Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 grudnia 2018 r., I AGa 159/18, LEX nr 2630433 i Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018 r., I ACa 278/18, LEX nr 2493663).

W rozpoznawanym przypadku, pozwany nie zakwestionował skutecznie tego dokumentu, nie podważył wiarygodności ani jego rzetelności. Tymczasem w połączeniu z pozostałymi dowodami dotyczącymi rozliczenia kredytu pozwanego, w ocenie Sądu stanowił on wiarygodne źródło informacji o zadłużeniu pozwanego. Pozwany nie wykazał, że spłacił zadłużenie w całości bądź w innej części niż przedstawił to powód, zarówno w odniesieniu do kapitału, jak i do odsetek, względnie że ustalone przez bank zadłużenie jest niezgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Nie przedstawił żadnych dowodów dla potwierdzenia, że saldo wzajemnych rozliczeń przedstawiało się odmiennie niż w dowodach zgłoszonych przez powoda.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 69 Prawa bankowego a także (co do odsetek ) w oparciu o art. art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 48 pkt 2 pr. wekslowego, zasądzając dochodzoną przez powoda kwotę 139.753,33 (121.996,62 zł + 17.756,71 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 6 marca 2024 r. (tj. od daty wymagalności zapłaty sumy wekslowej, gdyż w wezwaniu do wykupu weksla wskazano termin zapłaty 5.03.2024 r., k-98 v.) do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c w zw. z art. 99 k.p.c., przy uwzględnieniu także § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.). Powód poniósł bowiem koszty w postaci opłaty od pozwu w wysokości 6.988 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w wysokości 5.400 zł i koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, co daje łącznie kwotę 12.405 zł (pkt 2 wyroku).