Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód R. L., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą L. R. L. – domagał się zasądzenia od pozwanego – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. – zapłaty kwoty 3.075,91 zł. z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 marca 2014 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w ramach działalności gospodarczej wykonał na rzecz pozwanego usługę transportową zgodnie z załączonym do pozwu zleceniem numer (...). Z tytułu realizacji wskazanego zlecenia powód wystawił pozwanemu fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 3.075,91 złotych

Powód wezwał pozwanego do uiszczenia należności, jednak bezskutecznie.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, w dniu 30 maja 2014 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy, w sprawie o sygn. akt VIII GNc 3124/14 orzekł zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o przekazanie sprawy zgodnie z właściwością do Sądu Rejonowego w Kaliszu. Jednocześnie pozwany wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na jego przedwczesność.

Pozwany podniósł, iż kwestionuje zasadę i wysokość roszczenia oraz termin naliczania przez powoda należności odsetkowej. Pozwany zarzucił, że zgodnie z treścią zlecenia transportowego powód winien dostarczyć fakturę VAT w terminie 14 dni od daty rozładunku towaru, zaś przekroczenie tego terminu powodować będzie wydłużenie terminu płatności o dodatkowe 30 dni. Pozwany wskazał, że powód nie zastosował się do terminu określonego zleceniem. Pozwany uregulował należność główną objętą pozwem przed wytoczeniem powództwa, co powoduje, iż powództwo jest niezasadne i powinno ulec oddaleniu.

W odpowiedzi na sprzeciw powód potwierdził dokonanie przez pozwanego wpłaty kwoty 3.075,91 złotych i w tej części cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Powód podtrzymał powództwo co do należności odsetkowej od kwoty 3.075,91 złotych od dnia 31 marca 2014 roku do dnia zapłaty. Powód podniósł, iż nie doszło między stronami do zawarcia umowy prorogacyjnej na piśmie. Jednocześnie powód wskazał, że nie złożył na zleceniu transportowym podpisu i przyjął je wyłącznie w zakresie ogólnych warunków, tj. wykonania usługi i wynagrodzenia. Powód wskazał, że pozwany posiadał fakturę VAT i pełną dokumentację, a do dnia wytoczenia powództwa nie składał żadnych zastrzeżeń odnośnie treści dokumentacji i terminu płatności. Między terminem płatności wskazanym na fakturze VAT, a zapłatą należności upłynęły 2 miesiące, co powoduje, że termin wydłużenia terminu płatności za usługę nie ma znaczenia. Powód podniósł, iż pozwany uiścił należność główną w dniu 29 maja 2014 roku, gdy doszło do uznania wpłaty na rachunku bankowym powoda, podczas, gdy pozew wniesiono w dniu 28 maja 2014, roku, co wyklucza przyjęcie, by wpłaty dokonano przed wytoczeniem powództwa.

W piśmie procesowym, oznaczonym datą 2 września 2014 roku pozwany wskazał, że zarzut niewłaściwości podniesiono skutecznie, gdyż klauzula prorogacyjna załączona do umowy w treści załączonego do umowy regulaminu odpowiada wymaganej formie pisemnej. Pozwany podniósł, że powód zawarł skuteczną umowę, nie kwestionował zapisów zlecenia, nie żądał uzupełnień umowy. Powód złożył ofertę zawarcia umowy i jej nie odwołał, zaś powód zaakceptował zlecenie przystępując do realizacji umowy. Powód jest profesjonalistą i zajmuje się w ramach prowadzonej działalności transportem drogowym, dlatego posiadał wiedzę, iż zlecenie łączące strony jest typową umową dla branży transportowej. Powód sam powołał się w pozwie na treść zlecenie, nie zastrzegając ograniczeń i załączając zlecenie do pozwu.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 4 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy umorzył postępowanie co do kwoty 3.075,91 zł. i oddalił powództwo w pozostałej części oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617,00 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, ze w dniu 23 stycznia 2014 roku pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi transportowej na terenie Niemiec. Załadunek towaru miał nastąpić w dniu 23 stycznia 2014 roku, zaś jego rozładunek w dniu 24 stycznia 2014 roku. W treści zlecenia o numerze (...) wskazano, iż termin płatności wynosi „0” dni od dnia wpłynięcia poprawnie wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów CMR i towarzyszących. U dołu pierwszej strony zlecenia skierowanego do powoda wskazano, że zlecenie składa się z dwóch stron, stanowiących integralną całość. Na drugiej stronie zlecenia wskazano w punkcie 15, że termin płatności liczony jest od daty otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów CMR i towarzyszących, przy czym płatności realizowane są w każdy piątek.

Zgodnie z punktem 16. faktura i dokumenty winny zostać dostarczone w ciągu 14 dni od rozładunku. Przekroczenie terminu dostarczenia dokumentów automatycznie skutkuje wydłużeniem terminu płatności o dodatkowe 30 dni.

Powód wykonał na rzecz pozwanego usługę transportową, objętą zleceniem.

W dniu 29 stycznia 2014 roku powód wystawił pozwanemu fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 3.075,91 złotych brutto.

W dniu 28 maja 2014 roku pozwany złożył polecenie przelewu na rachunek powoda kwoty 3.075,91 złotych. Uznanie wpłaty na rachunku powoda nastąpiło w dniu 29 maja 2014 roku.

Sąd Rejonowy uznał, iż w niniejszej sprawie strony łączyła umowa przewozu.

Zgodnie z art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Bezspornym jest fakt, iż powód wykonał obowiązki wynikające z umowy stron. Pozwany był zatem zobowiązany do zapłaty należności, której wysokości nie kwestionował, uiścił ją, a powód w tym zakresie pozew cofnął.

Przedmiotem sporu była należność odsetkowa.

Sąd Rejonowy uznał, iż do zawarcia umowy stron doszło w drodze złożenia oferty.

Zgodnie bowiem z art. 66 § 1 k.c. oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Jednocześnie w myśl przepisu art. 70 § 1 k.c. w razie wątpliwości umowę poczytuje się za zawartą w chwili otrzymania przez składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu, a jeżeli dojście do składającego ofertę oświadczenia o jej przyjęciu nie jest wymagane - w chwili przystąpienia przez drugą stronę do wykonania umowy.

Powód otrzymał zlecenie transportowe o treści zawartej na dwóch stronach (karty 9 i 10 akt), co potwierdza okoliczność powołania się na taki dokument w treści pozwu i załączenie kompletnego zlecenia do pozwu. W treści oferty na stronie pierwszej wyraźnie ponadto wskazano, że zlecenie obejmuje dwie strony. Sąd rejonowy stwierdził, że strona powodowa nie zakwestionowała otrzymania zlecenia w całości, a jedynie wskazała, że nie zaakceptowała postanowień zlecenia poza okolicznością wykonania usługi i wynagrodzenia.

Powód nie złożył jednak pozwanemu żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do treści zlecenia i przystąpił do jego wykonania, co powodowało, iż Sąd Rejonowy uznał, iż oferta pozwanego, zawarta w zleceniu z dnia 23 stycznia 2014 roku o numerze (...) została przyjęta przez powoda i doszło do zawarcia umowy o treści objętej przedmiotowym zleceniem.

Zgodnie z treścią umowy stron termin płatności wynagrodzenia za usługę transportową wynosi „0” dni od dnia wpłynięcia poprawnie wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów CMR i towarzyszących. Zaś zgodnie z pkt 15. zlecenia termin płatności liczony jest od daty otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów CMR i towarzyszących, przy czym płatności realizowane są w każdy piątek.

Sąd Rejonowy stwierdził, że pozwany w sprzeciwie wskazał tę okoliczność, kwestionując otrzymanie od powoda kompletu dokumentacji, o jakiej mowa w zleceniu (w tym CMR).

Sąd Rejonowy zważył, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie spoczywał zatem ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Sąd Rejonowy wskazał następnie, że w treści zlecenia pozwany wskazał obowiązek niezwłocznego wypłacenia wynagrodzenia powodowi („0 dni”), dla ustalenia jednak wymagalności roszczenia powoda o wypłatę wynagrodzenia koniecznym było ustalenie daty doręczenia faktury VAT z dokumentacją pozwanemu. Powód jednak z niniejszym procesie nie zaproponował sądowi dowodu, który pozwoliłby ustalić datę, od jakiej winien być liczony termin płatności należności powoda. Brak zatem było zdaniem Sądu Rejonowego podstaw, by uznać, że wezwania przedprocesowe zawierały dokumentację we wskazanym zakresie. Powyższe powodowało, że w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że zarówno w chwili zapłaty należności głównej przez pozwanego, jak i w chwili wytoczenia powództwa, roszczenia powoda nie było wymagalne.

W myśl art. 481 § 1 k.c. wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia tylko wówczas, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Ponieważ powód cofnął pozew, co do żądania zasądzenia należności głównej, Sąd Rejonowy na podstawie art. 355 k.p.c. umorzył postępowanie w sprawie w tym zakresie (pkt I wyroku).

Sąd Rejonowy uznał, że wobec ustalenia, iż w chwili zapłaty wynagrodzenia roszczenia powoda nie było wymagalne, brak podstaw do naliczenia należności odsetkowej za opóźnienia pozwanego i mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 481 k.c. a contrario oddalił powództwo w zakresie należności odsetkowej.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył powód, zaskarżając go w części, tj. co do pkt. II oraz III i zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I. naruszenia przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a) naruszenie art. 6 Kodeksu Cywilnego w związku z art. 232 k.pc. poprzez:

- ich błędne zastosowanie, polegające na obciążeniu powoda ciężarem udowodnienia okoliczności doręczenia pozwanemu faktury VAT wraz z dokumentami transportowymi w okoliczności, iż sam fakt doręczenia tych dokumentów nie był przez stronę pozwaną zakwestionowany i nie stanowił kwestii spornej między stronami i fakt ten podlegał na podstawie art. 230 k.p.c. uznaniu za przyznany,

- ich niezastosowanie i nie nałożenie na pozwanego ciężaru udowodnienia okoliczności, iż przedmiotowe dokumenty zostały doręczone po terminie 14 dni od dnia wykonania usługi w sytuacji, w której to strona pozwana wywodziła z powyższego skutek prawny w postaci przedłużenia się terminu płatności i braku wymagalności należności,

- ich zastosowanie i uznanie, iż okoliczność niedoręczenia przedmiotowych dokumentów po terminie 14 dni od dnia wykonania usługi została przez pozwaną udowodniona w okoliczności, iż pozwana nie dostarczyła Sądowi żadnego dowodu na tą okoliczność,

b) naruszenie art. 66 w związku z art.70 Kodeksu Cywilnego poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż strony zawarły umowę o treści ujawnionej w treści zlecenia transportowego nr (...) w okoliczności, iż powód przystąpił do wykonania usługi na warunkach ogólnych stanowiących istotne postanowienia umowne tj. wykonanie transportu na trasie D.-G., w terminie 23-24.01.2014 r. za wynagrodzeniem w wysokości 600 EUR netto - o czym świadczą dowody w postaci list przewozowy oraz faktura VAT,

c) naruszenie art. 66 w związku z art. 65 Kodeksu Cywilnego poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, iż użycie w treści zlecenia sformułowania „ termin płatności: 0 dni, od dnia wpłynięcia poprawnie wystawionej faktury YATwraz z kompletem dokumentów CMR i towarzyszących" stanowiło określenie terminu płatności w okoliczności, iż powyższe nie określa terminu wobec wskazania terminu jako 0 dni i nie może stanowić skutecznego określenia w umowie istotnego postanowienia umownego jakim jest termin płatności z jednoczesnym wskazaniem na fakturze odmiennego terminu płatności, który nie został przez pozwaną zakwestionowany.

II. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, a mianowicie:

a) nie rozpoznanie istoty sprawy w zakresie kwestii spornych między stronami poprzez błędne uznanie, iż strona pozwana zakwestionowała fakt samego doręczenia faktury VAT i dokumentów transportowych w okoliczności gdzie zarzut pozwanej dotyczył doręczenia faktury VAT i dokumentów transportowych po terminie 14 dni od dnia wykonania transportu, która to okoliczność nie została przez pozwaną udowodniona w żadnym zakresie,

b) naruszenie art. 299 § 1 k.p.c. poprzez bezpodstawne pominięcie dowodu z przesłuchania stron i nie wskazanie uzasadnienia wydania postanowienia w przedmiocie pominięcia tegoż dowodu w okoliczności, iż w niniejszej sprawie nie zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności w tym termin doręczenia faktury i dokumentów transportowych,

c) poczynienie błędów w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż :

- strona pozwana podniosła zarzut niedoręczenia jej w ogóle faktury VAT i dokumentów transportowych wobec zgłoszenia przez pozwaną wyłącznie zarzutu doręczenia powyższych dokumentów po terminie 14 dni od dnia wykonania usługi co w istocie implikuje fakt doręczenia tych dokumentów jednakże w niewłaściwym czasie,

- nie ustalenie, iż sam fakt doręczenia faktury nie był kwestią sporną miedzy stronami,

- ustalenie, że powód nie kwestionował treści zlecenia mimo wyraźnej treści faktury VAT określającej termin płatności odmiennie od treści zlecenia,

- pominięcie, iż strona pozwana nie kwestionowała doręczonej jej faktury VAT w zakresie terminu płatności czym uznała ten termin, szczególnie z uwagi na fakt nieodesłania tej faktury powodowi jako błędnie wystawionej.

d) naruszenia art. 230 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nie uznanie, iż wobec niezaprzeczenia przez pozwanego samego faktu doręczenia faktury VAT wraz z dokumentami transportowymi okoliczność ta winna zostać uznana za przyznaną, co skutkowało naruszeniem dyspozycji art. 232 k.p.c, który winien zostać w tych okolicznościach zastosowany poprzez uznanie, iż to strona pozwana winna udowodnić fakt niedoręczenia faktur VAT i dokumentów

transportowych w terminie 14 dni od dnia wykonania usługi,

- naruszenie art. 227 w związku z art. 244 oraz 236 k.p.c. poprzez nie przeprowadzenie dowodu z zawnioskowanych przez powoda w treści pozwu: rejestrów zakupu na potrzeby podatku VAT wraz z deklaracją podatkową VAT- 7 potwierdzoną przez Urząd Skarbowy z miesiące wystawienia faktury i za miesiące kolejne oraz przeprowadzenie dowodu z powyższych dokumentów na okoliczność przyjęcia do ewidencji księgowej przez pozwaną faktury VAT

załączonej do pozwu i brak wydania w tym zakresie jakiegokolwiek postanowienia,

e) naruszenia art. 98 oraz 99 k.p.c. poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie strony powodowej za przegrywającej w konieczności uznania za przegrywającą stronę pozwaną i zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów

procesu.

Powód wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- zasądzenie od pozwanej spółki odsetek ustawowych od kwoty 3.075,91 zł od dnia 30.03.2014 r. do dn. 29.05.2014 r.,

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów postępowania I instancyjnego, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

b) z ostrożności procesowej w razie uznania, iż Sąd I Instancji nie rozpoznał istoty sprawy powód wniósł o:

- uchylenie przedmiotowego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić trzeba, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego wskazanych w apelacji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja powoda nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że powód, jeśli nie zgadzał się z postanowieniami zlecenia transportowego otrzymanego od pozwanego (oferty w rozumieniu art. 66 kc) w zakresie terminu zapłaty za wykonaną usługę, powinien przedstawić zleceniodawcy własne modyfikacje, jako nową ofertę zgodnie z art. 68 kc.

Określenie sposobu i terminu zapłaty należało z pewnością do istotnych elementów umowy przewozu. Nie mógł być zatem zastosowany sposób dokonywania modyfikacji oferty uregulowany w art. 68 ¹ § 1 kc, aczkolwiek powód nawet nie twierdził w pozwie i nie wykazał, by składał jakiekolwiek zastrzeżenia co do treści oferty.

Skoro więc powód nie skorzystał z ustawowej formy zmiany postanowień umowy, przed przystąpieniem do jej wykonania, nie mógł w tej sytuacji bronić się twierdząc, że przyjął zlecenie jedynie w zakresie niektórych elementów zawartych w zleceniu: wykonania określonej usługi i wynagrodzenia, innych natomiast elementów zlecenia, w tym określającego termin zapłaty, nie przyjął (tak jak to opisał w odpowiedzi na sprzeciw). Powód otrzymał zlecenie, nie zgłosił do niego żadnych zastrzeżeń i przystąpił do jego wykonania, co należało ocenić jako zawarcie umowy przez przyjęcie warunków oferty złożonej przez pozwanego w rozumieniu art. 69 i 70 § 1 kc.

Ponadto, to sam powód złożył do akt zlecenie wnosząc o przeprowadzenie dowodu z treści tego dokumentu.

Powód nie wykazał, że doręczył pozwanemu fakturę VAT wraz z kompletem dokumentów w sposób zgodny z treścią zlecenia transportowego, które przyjął do wykonania. W pozwie brak dowodu doręczenia spornej faktury.

Natomiast powód dołączył do pozwu dowód nadania wezwania do zapłaty dla pozwanego. Dopiero na podstawie tego dokumentu można było określić datę wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. Zgodnie z tym dowodem (k. 14 akt), powód nadał wezwanie do zapłaty w dniu 23 kwietnia 2014 r., zatem jego doręczenie mogło nastąpić najwcześniej 24 kwietnia 2014 r.

Brak wykazania terminu doręczenia faktury powodował, że za wiążący termin wezwania pozwanego do zapłaty uznać można było dopiero doręczenie wezwania do zapłaty. Skoro nastąpiło to po czterech miesiącach od wykonania usługi, do zapłaty należało zastosować termin odroczony o 30 dni, zgodnie z uregulowaniem zawartym w pkt 16 warunków zlecenia (k. 10 akt).

Wobec braku dowodu potwierdzającego, kiedy dokładnie pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty, uznać należało, że pozwany nie popadł w opóźnienie płacąc umówione wynagrodzenie w dniu 29 maja 2014 r. Z dużym prawdopodobieństwem należało uznać, że nastąpiło to w granicach 30 dni od doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty, a więc zgodnie z postanowieniami umowy, którą powód zawarł wykonując zlecenie.

Powód poza gołosłownym twierdzeniem, że pozwany otrzymał fakturę i komplet dokumentów, nie przedłożył na tę okoliczność żadnych dowodów w postaci dokumentów nadania korespondencji, tak jak to uczynił w przypadku dowodu nadania wezwania do zapłaty z 23 kwietnia 2014 r. Tymczasem to na nim, jako stronie żądającej zapłaty odsetek za opóźnienie w zapłacie, zgodnie z art. 6 kc i 232 kpc, ciążył obowiązek wykazania stosownymi dowodami, że do opóźnienia faktycznie doszło.

Można jedynie przyznać rację powodowi, w zakresie, w jakim kwestionował ustalenia Sądu Rejonowego odnośnie braku doręczenia przez powoda pozwanemu faktury Vat wraz z kompletem dokumentów. Faktycznie nie było to przedmiotem sporu między stronami, pozwany potwierdził że otrzymał fakturę, nie podał jednak kiedy, zarzucając jednocześnie przedwczesność roszczenia powoda w świetle zawartej umowy. Przedmiotem sporu był więc termin doręczenia tej faktury oraz czy było to zgodne z postanowieniami zawartej umowy. Pozwany zakwestionował bowiem, by nastąpiło to w 14 dni od dostawy towarów, a powód nie złożył na tę okoliczność żadnego dowodu. To na powodzie spoczywał więc obowiązek wykazania zasadności roszczenia o zapłatę odsetek.

Sama wystawiona przez powoda faktura Vat ze wskazaną datą płatności nie mogła świadczyć o uzgodnieniach stron co do terminu zapłaty, w sposób odmienny niż w przyjętym przez powoda zleceniu przewozu. Powód nie złożył dowodu nadania faktury, nie stawił się także na rozprawę w celu złożenia osobistych wyjaśnień, pomimo prawidłowego doręczenia mu wezwania na rozprawę (k-53 akt), stąd Sąd Rejonowy słusznie pominął dowód z zeznań stron.

Skoro powód nie przedstawił żadnego dowodu uzasadniającego dochodzone roszczenie, ciężar udowodnienia okoliczności przeciwnych nie przeszedł na pozwanego.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację powoda i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.