Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. O. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) O. S. kwoty 71 970,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 20 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że roszczenie dotyczy opłat za pozostawienie wagonów będących własnością powoda w dyspozycji pozwanego.

Powód wyjaśnił, że przedstawiciel pozwanego przesłał zamówienie na wagony na dzień 2 marca 2018 r. dotyczące stacji B., w których przewiezione miało zostać drewno. Nadawcą przesyłki był (...).S., a zamówienie złożył pozwany.

Powód uznał, że w związku z faktem, iż przesłane pełnomocnictwo oraz prowadzona korespondencja pochodziły od firmy pozwanego oraz w związku ze wskazaniem przez pozwanego umowy rozliczeniowej uznano, że nadawca przesyłki skorzystał z możliwości o której mowa w § 15 ust. 5 (...) tj. zobowiązania pozwanego do opłacenia należności dodatkowych.

Ze względu na fakt powstania opłat dodatkowych związanych z przestojem wagonów wystawiona została faktura VAT nr (...).

Powód wyjaśnił, że wagony zostały załadowane przez pozwanego nieprawidłowo tj. niezgodnie z wytycznymi ładowania (...).

Pozwany dokonał poprawy załadunku towaru na wagonach i ponownie zgłosił wagony w stanie ładownym w dniu 6 marca 2018 r. Poprawa załadunku przez pozwanego miała mieć miejsce przed przyjęciem przesyłki do przewozu.

Powód wyjaśnił, że po przybyciu drużyny manewrowej powoda w dniu 8 marca 2018 roku przesyłka została przyjęta do przewozu. Czas pozostawienia wagonów w dyspozycji pozwanego wyliczony został do momentu ponownego zgłoszenia wagonów w stanie ładownym w dniu 6 marca 2018 r.

Powód wywodził swoje roszczenie o zapłatę należności z tytułu opłaty dodatkowej za pozostawanie wagonów należących do powoda w dyspozycji pozwanego w oparciu o postanowienia § 15 ust. 4 regulaminu przewozu przesyłek towarowych ( (...)) (...) S.A., który stanowił, że należności dodatkowe opłaca nadawca lub odbiorca przesyłki w zależności od tego, który z nich spowodował ich powstanie. Powód uznał, że w zaistniałym stanie faktycznym, powstanie należności z tytułu opłaty dodatkowej za pozostawienie wagonów w dyspozycji, powstało w związku z załadunkiem towarów dokonanych przez pozwanego.

Pozwany odmówił zapłaty żądanej kwoty.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu (sygn. akt VIII GNc 5685/19).

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalanie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził, że prowadził współpracę polegającą na zleceniu przez pozwanego w imieniu podmiotów trzecich transportu kolejowego drewna. W powyższym zakresie pozwany wykonywał umowę spedycji drewna nr (...) z dnia 1 stycznia 2018 r. zawartą z (...) S.A. w Ś.. Zgodnie z rzeczoną umową do obowiązków pozwanego należało m.in. dowóz odebranego drewna do punktu załadowczego na kolejowej stacji nadania oraz załadowania drewna na wagony w sposób wykorzystujący maksymalne możliwości ładunkowe wagonów oraz wypełnienie dokumentów wysyłkowych.

Pozwany wyjaśnił, że zgłosił zapotrzebowanie na wagony na dzień 2 marca 2018 r. wskazując zgodnie z żądaniem swojego zleceniodawcy (...) S.A. – (...).S. jako nadawcę. W tym trybie pozwany złożył wniosek o przekazanie wagonów na ogólnodostępnym torze ładunkowym na stacji B. w okresie od 23 lutego 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. Wszystkich czynności związanych z wykonaniem umowy dokonywał pracownik pozwanego J. O..

Pozwany uznał, że sposób załadunku był prawidłowy. Pozwany przyznał również, że pracownicy powoda poprawili ładowanie i pomimo, że ponownie ten sam pracownik powoda kwestionował ładunek, został on zgłoszony do odbioru i ostatecznie odebrany przez powoda w dniu 6 marca 2018 r.

Zdaniem pozwanego załadunek miał miejsce zgodnie z zasadami przekazanymi przez nadawcę, który zainteresowany był maksymalnym załadunkiem. Zasady tego załadunku ustalone były z powodem w postaci karty (...).

Pozwany podniósł, że pełnomocnictwo z dnia 26 lutego 2018 r. udzielone J. O. nie dawało podstaw do obciążenia pozwanego do opłacenia należności dodatkowych na podstawie § 15 ust. 5 (...).

Pozwany wyjaśnił również, że J. O. nie miał żadnego upoważnienia do zaciągania w jego imieniu jakichkolwiek zobowiązań lub przyjmowania obciążeń finansowych.

Wyrokiem z dnia 28 grudnia 2021 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo o zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Powyższe rozstrzygniecie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 1 stycznia 2018 r. (...) S.A. z siedzibą w Ś. zlecił S. O. świadczenie usług spedycyjnych polegających na wykonaniu na rzecz zleceniodawcy następujących czynności:

- ilościowo – jakościowy odbiór drewna w jednostkach LP wymienionych w załączniku nr 1 i pokwitowanie odbioru drewna,

- wywóz drewna z lasu, na podstawie odrębnych umów zawieranych przez spedytora z uprawnionymi podmiotami,

- dowóz odebranego drewna do punktu załadunkowego na kolejowej stacji nadania,

- załadowanie drewna na wagony w sposób wykorzystujący maksymalnie możliwości ładunkowe wagonów,

- wypełnienie dokumentów wysyłkowych,

- nadanie przesyłki zgodnie z dostarczonym przez zleceniodawcę listem przewozowym,

- zaawizowanie nadanych wagonów poprzez udostępnioną przez zleceniodawcę internetową w ciągu 24 godzin od daty nadania wagonu.

Koszt frachtu kolejowego ponosił zleceniodawca.

Zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego załadunki miały odbywać się zgodnie z przyjętymi standardami w (...) S.A. dla wagonów typu węglarka określonymi w karcie kolejowej nr (...) – załadunek z nadbudówkami. Minimalny poziom załadunku dla poszczególnych typów wagonów wynosił: wagon typu (...) (z nadbudówką), wagon typu E. – 52 m3 (z nadbudówką), wagon typu (...) 59 m3. Osobą nadzorującą wykonanie umowy przez zleceniodawcę była A. B.. Osobą nadzorującą wykonanie umowy ze strony spedytora był J. O..

Sąd I instancji ustalił również, że pozwany przesłał powodowi zamówienie na podstawienie wagonów pod załadunek w okresie od 23 lutego 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. dotyczące stacji B., w których przewiezione miało zostać drewno. We wniosku pozwany oświadczył, że zna postanowienia ustaw i innych aktów prawnych oraz przepisów mających związek z odprawą i przewozem przesyłek towarowych, w tym stosowanych w (...) S.A., w szczególności Regulaminu przewozu przesyłek towarowych (...) S.A. Pozwany przyjął również odpowiedzialność za przesyłkę oraz stan taboru kolejowego od czasu przyjęcia od (...) S.A. i pokwitowania w R25/26 do czasu przekazania (...) S.A. i pokwitowania w R/27/28.

Sąd Rejonowy ustalił także, że w okresie wskazanym we wniosku przekazywanie wagonów odbywać się miało na ogólnodostępnym torze ładunkowym w czasie planowanych obsług tj. od poniedziałku do piątku w godz. 10:00 – 12:00. Czas pozostawienia wagonów dostarczonych przez przewoźnika rozliczany był oddzielnie za każdy wagon zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie przewozu przesyłek towarowych ( (...)) (...) S.A. (...) pozaplanowa musiał być każdorazowo uzgodniona z klientem i odpowiednio odpisana na wykazie zdawczym (...) i zawiadomieniu (...). Czas pobytu wagonów w dyspozycji mógł być zawieszony na pisemny wniosek nadawy lub odbiorcy według zasad ujętych w (...) oraz w przypadkach braku możliwości załatwienia formalności niezbędnych do wydania przesyłki lezących po stronie (...) S.A.

Sąd I instancji ustalił także, że w dniu 26 lutego 2018 r. sporządzono pełnomocnictwo na podstawie, którego A. B. (działająca w imieniu M. Ś.) udzieliła J. O. upoważnienia do m.in. podpisywania listu przewozowego w imieniu nadawcy, którym był S. R. oraz opłacania należności z tytułu należności przewozowych czy też należności dodatkowych. Powyższe pełnomocnictwo nie zostało podpisane przez pełnomocnika. Zgodnie z regulaminem przewozu towarów należności przewozowe opłacał nadawca. Nadawca mógł zobowiązać odbiorcę lub inną osobę do opłacenia należności przewozowych i w takim przypadku odpowiada on wobec (...) S.A. za to, że wskazana osoba uzna i zapłaci przekazaną należność. W przypadku odmowy lub zwłoki w zapłacie przez odbiorcę lub inna osobę, nadawca był zobowiązany opłacić należności przewozowe wraz z odsetkami. ( § 15 ust. 2 (...)). Nadawca odbiorca lub inna osoba zobowiązana w trybie ust. 2 do opłacenia należności przewozowych mogła zawrzeć z powodem umowę rozliczeniową. Należności dodatkowe opłacał nadawca lub odbiorca przesyłki w zależności od tego, który z nich spowodował ich powstanie. Nadawca lub odbiorca na podstawie pełnomocnictwa (wzór nr 9) złożonego odpowiednio na stacji nadania/przeznaczenia lub stacji obsługującej, mógł zobowiązać inną osobę do opłacenia należności dodatkowych.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwany przesłał powodowi zamówienie na wagony na dzień 2 marca 2018 r., dotyczące stacji B., w których przewożone miało być drewno. Powodowi wyjaśniono, że nadawcą przesyłki będzie S. R. a.s. Nadawcą rzeczonego towaru był S. R. a.s., zaś odbiorcą (...) S.A. Pozwany pełnił rolę przewoźnika. W powyższym zakresie pozwany wykonywał umowę spedycji zawartą z (...) S.A. jak również działał jako spedytor nadawcy, który był podmiotem powiązanym z M. Ś.. Wszystkie czynności związane z wykonywaniem rzeczonej umowy spedycji dokonywał pracownik pozwanego J. O., do czego upoważniał go zakres powierzonych mu czynności.

Sąd Rejonowy ustalił, że w okresie temperatur dodatnich dopuszczano załadunek drewna okrągłego liściastego. W zasadach załadunku typu węglarka nie dokonano rozróżnienia na miesiące zimowe czy tez letnie. Co do zasady cześć ładunku mogła wstawać poza ściany wagony z uwzględnieniem stosownych zabezpieczeń.

Sąd I instancji ustalił także, że zgodnie ze zgłoszonym wnioskiem wagony zostały załadowane przez pozwanego w dniach 2 i 3 marca 2018 r. Pozwany załadował towar zgodnie z zaleceniami M. Ś.. Wagony zostały przyjęte do sprawdzenia w dniu 4 marca 2018 r. Pracownik pozwanego zakwestionował sposób załadunku jako niezgodny z zasadami ładowania (...), informację ta przekazano pozwanemu. Pracownicy powoda poprawili ładowanie dokonując przycinek gałęzi, usunęli też wystające drewno. Pracownik powoda po kolejnym sprawdzeniu wagonów w dalszym ciągu kwestionował ładunek, który ostatecznie został zgłoszony do odbioru i odebrany ostatecznie przez powoda w dniu 6 marca 2018 r. W ocenie pracowników pozwanego załadunek był wykonany prawidłowo. Pozwany odmowę przyjęcia wagonów uznał za nieuzasadnioną. Pozwany wykonał załadunek identycznie jak w przypadku innych organizowanych przez niego transportów. Przy wykonywaniu czynności załadunkowych nie był obecny żaden przedstawiciel powoda. Wagony posiadały nadstawki tak aby załadować drewno według wskazówek pozwanego.

Zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego, po wykonaniu transportu pozwany otrzymał od powoda wykaz należności nr (...) za pozostawienie wagonów należących do powoda w dyspozycji nadawcy lub odbiorcy. Dokument wystawiono na S. R. a.s. z podaniem numeru umowy wykonawczej W- (...) oraz nr regon pozwanego na kwotę 71 970,25 zł brutto. W piśmie z dnia 11 kwietnia 2018 r. powód wyjaśnił, że wskazanie słowackiej spółki było omyłką, a dokument został wystawiony na pozwanego. Ostatecznie powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę nr (...) z dnia 12 marca 2018 r. na pozwanego wskazując 7 dniowy termin zapłaty. Pozwany odmówił uznania roszczenia.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd wskazał, że bezspornym było, że nadawcą rzeczonego towaru był (...) a.s., zaś odbiorcą (...) S.A. Pozwany pełnił rolę przewoźnika a nadto wykonywał umowę spedycji zawartą z (...) S.A. W umowie spedycji wskazano regon pozwanego jak i nazwę jego przedsiębiorstwa.

Sąd I instancji zauważył, że powód żądał zwrotu kosztów związanych z pozostawieniem wagonów do dyspozycji nadawcy, a w zasadzie ich przestojem związanym z wadliwym załadunkiem towaru dokonanym przez pozwanego. Precyzując powód oparł swoje roszczenie na zapisach umownych wskazanych § 15 regulaminu, w których ustalono, że należności dodatkowe opłacał nadawca lub odbiorca przesyłki w zależności od tego, który z nich spowodował ich powstanie. Ponadto nadawca lub odbiorca na podstawie pełnomocnictwa (wzór nr 9) złożonego odpowiednio na stacji nadania/przeznaczenia lub stacji obsługującej, mógł zobowiązać inną osobę do opłacenia należności dodatkowych.

Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany działał jako spedytor i na zlecenie M. Ś.. Podstawą roszczenia były natomiast zapisu regulaminu umowy o podstawienie wagonów. Główna umową realizowaną przez powoda była natomiast umowa przewozu, zlecona przez (...) a.s.

Sąd I instancji zauważył, że przepisy konwencji CMR nie mają zastosowania do umowy spedycji. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 sierpnia 2019 r., sygn. akt V CSK 191/18). Kwestia ta jest o tyle istotna, że w ocenie Sądu przyjmując poniższe zważania prawne i zapisy umowne, pozwany co do zasady nie odpowiadał za zapłatę frachtu jak i roszczeń ubocznych związanych z rzeczywistą umową, z której stronami byli nadawca, odbiorca i przewoźnik tj. przewozu towarów. Jedynie w zakresie związania stron umową o podstawienie wagonów mogłoby dojść do zobowiązania pozwanego za zapłaty rzeczonych należności (umownych) lecz nie w kontekście przywołanych zapisów, z których powód wywodził swoje roszczenie. W ocenie Sądu Rejonowego przytoczona przez powoda interpretacja umowy jak i relacji łączących strony postępowania była błędna i nie pozwalała na uznanie żądania, co do zasady jak i wysokości.

Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z z art. 794 § 1 k.c., przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. Z treści art. 800 k.c. da się wywieść wniosek, że spedytor może sam wykonać przewóz albo zlecić go innemu przewoźnikowi.

Sąd Rejonowy podkreślił, że czynności wykonywane w ramach umowy spedycji mogą albo poprzedzać czynności podejmowane w ramach umowy przewozu, albo następować bezpośrednio po czynnościach przewozowych. Bez znaczenia jest, że każda z tych czynności mogłaby stanowić przedmiot odrębnej umowy, a nawet niekiedy mogłyby być one wykonane przez samego przewoźnika. Elementem, który łączy wspomniane czynności, jest ich funkcja nierozerwalnie związana z przewozem przesyłki. Z samej definicji umowy spedycji wynika już, że jest to umowa towarzysząca umowie przewozu. Innymi słowy usługi spedycyjne mają zasadniczo charakter fachowej pomocy w obsłudze przewozu towarowego (por. Z. Gawlik, Komentarz do art. 794 k.c., System Informacji Prawnej Lex). Elementem, który łączy wspomniane czynności, jest ich funkcja nierozerwalnie związana z przewozem przesyłki. Usługi spedycyjne mają szeroki oraz zróżnicowany charakter, obejmują wiele czynności faktycznych i prawnych. Mogą odnosić się do usług związanych z przewozem przesyłek (np. przygotowanie przesyłki do przewozu, opakowanie, zawarcie umowy przewozu z przewoźnikiem, załadowanie, ubezpieczenie na czas przewozu, i inne). Jeżeli chodzi o opiekę na czas przewozu w grę wchodzi konwojowanie przesyłki oraz zgłoszenie do odprawy celnej (por. „Komentarz do przepisów o umowie przewozu i spedycji”, Władysław Górski, Krzysztof Wesołowski, Gdańsk, 2006, karta 36). Artykuł 794 § 2 k.c. przewiduje dwa rodzaje umowy spedycji - umowy zastępstwa pośredniego, kiedy spedytor występuje w imieniu własnym oraz umowy zastępstwa bezpośredniego, gdy spedytor działa w imieniu dającego zlecenie. Skutki prawne konkretnej umowy będą różne w zależności od tego, która z odmian umowy spedycji znajdzie w niej zastosowanie. Jeżeli spedytor działa w imieniu dającego zlecenie, znajdą zastosowanie przepisy o przedstawicielstwie (art. 95 i n. k.c.), czyli czynność prawna dokonana przez przedstawiciela (spedytora) wywoła skutki prawne bezpośrednio w sferze reprezentowanego (dającego zlecenie). Natomiast gdy spedytor działa we własnym imieniu, ale na rachunek dającego zlecenie, jego czynności prawne nie wywołują bezpośrednich skutków dla dającego zlecenie. Dla wykonywania przez dającego zlecenie praw nabytych dla niego przez spedytora, jako zastępcę pośredniego, konieczne jest przelanie tych praw przez spedytora na dającego zlecenie, stosownie do treści art. 740 k.c. w zw. z art. 796 k.c. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2014 r., sygn. akt. VI ACa 89/14)

Sąd I instancji zauważył, że w niniejszej sprawie powód miał pełną świadomość kto był nadawcą jak i odbiorcą przesyłki. Strony te wskazano w wykazie wagonów (k. 46-47), liście przewozowym jak również w spornym pełnomocnictwie. Sam powód wskazał, że to nadawca przesyłki skorzystał z możliwości, o której mowa w § 15 ust. 5 (...), z czego wywodził w zasadzie przeniesienie odpowiedzialności za zapłatę na rzecz pozwanego. Należy jednak odróżniać pozycję nadawcy i załadowcy czy spedytora. Jedynie nadawca jest stroną umowy przewozu, nawet jeżeli nie sprawuje fizycznego władztwa nad przesyłką. Wskazanie przez nadawcę przesyłki w pełnomocnictwie osoby trzeciej jako opłacającej należności przewozowe (płatnika) nie jest równoznaczne ze zwolnieniem nadawcy lub odbiorcy przesyłki z obowiązku ich zapłaty przewoźnikowi, jeżeli skutek taki nie został objęty wolą stron umowy przewozu. (podobnie. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2005 r., sygn. V CK 286/05)

Sąd zważył, że przepisy prawa przewozowego nie stanowią expressis verbis o obowiązku nadawcy przesyłki zapłaty przewoźnikowi wynagrodzenia za wykonanie jej przewozu, należy zatem sięgnąć do przepisów kodeksu cywilnego. Przepis art. 774 k.c. przewiduje, że przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem m.in. rzeczy. Okolicznością bezsporną jest, że kontrahentem przewoźnika w umowie przewozu rzeczy jest - według terminologii kodeksu cywilnego - wysyłający przesyłkę, na którym spoczywa obowiązek zapłaty przewoźnikowi wynagrodzenia na podstawie art. 353 § 1 w związku z art. 774 k.c. Wszystkie ewentualne modyfikacje tego ustawowego obowiązku wysyłającego wymagają wyraźnego umownego uzgodnienia przez strony umowy przewozu, dopuszczalnego w ramach wyznaczonych zasadą swobody kontraktowej.

Sąd Rejonowy wskazał, że abstrahując od ważności pełnomocnictwa z dnia 26 lutego 2018 r., w niniejszej sprawie nadawca złożył przewoźnikowi pełnomocnictwo, które jedynie wskazywało na sposób rozliczeń stron umowy przewozu. Czynności te może bowiem również wykonać osoba oddająca przewoźnikowi przesyłkę do przewozu, gdyż na podstawie art. 47 ust. 2 Pr.przew. uważa się ją za upoważnioną przez nadawcę do wykonywania wszelkich czynności związanych z zawarciem umowy przewozu. W piśmiennictwie dominuje jednolite stanowisko, że funkcja dowodowa listu przewozowego polega na tym, iż list ten stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, jej treści oraz dowód wykonania umowy przewozu. Z zapisów poczynionych w listach przewozowych i pełnomocnictwie wynika jedynie, że nadawca określił ewentualnego płatnika mającego opłacić należności przewozowe. Jednakże pełnomocnictwo nie obejmuje żadnych adnotacji mających wskazywać na to, aby strony mowy przewozu uzgodniły, że określenie przez nadawcę płatnika jest równoznaczne ze zwolnieniem nadawcy z jego podstawowego obowiązku wynikającego z umowy przewozu, a mianowicie zapłaty wynagrodzenia przewoźnikowi na wypadek, gdyby wskazany płatnik nie dokonał zapłaty. Było to jedynie określenie technicznego sposobu rozliczenia się stron bez zmiany zasad odpowiedzialności za zapłatę przewoźnego, czy tez opłat dodatkowych związanych z przewozem wynikających z kodeksu cywilnego i prawa przewozowego. Oznacza to, że tak długo jak strony umowy przewozu nie uzgodniły w niej przystąpienia do długu pozwanego, czy też przejęcia długu, dopóty samo wskazanie osoby trzeciej jako płatnika nie było równoznaczne z zastrzeżeniem zwolnienia przez strony umowy przewozu jak również odpowiedzialności płatnika za przyjęcie długu.

Sąd Rejonowy zauważył, że zastrzeżenia w pełnomocnictwie dotyczące wskazania osoby płatnika, nadawca uczynił na podstawie wskazania spedytora, który działa na zlecenie (...) S.A., co nie przeczy stanowisku, że było to wyłącznie własne przyrzeczenie nadawcy poczynione wobec przewoźnika odnośnie do tego, kto opłaci przewoźne czy też opłaty dodatkowe. Nie może być ono jednak utożsamiane z równoczesną milczącą zgodą spedytora na przystąpienie do długu nadawcy. Tym bardziej, że rzeczone pełnomocnictwo nie zostało podpisane przez upełnomocnionego.

Sąd I instancji stwierdził, że przystąpienie do długu stanowi bowiem wynikające z woli stron podmiotowe przekształcenie stosunku zobowiązaniowego po stronie dłużniczej, w którym przystąpienie do długu osoby trzeciej nie powoduje zwolnienia dotychczasowego dłużnika z odpowiedzialności za zaciągnięte przez niego zobowiązanie. Wyjaśnienia wymaga, że skutkiem umowy o zmianę dłużnika jest zobowiązanie przejemcy do wstąpienia w obowiązki poprzedniego dłużnika, zaś drugi skutek stanowi sukcesja przejemcy w dług. Wystąpienie obu tych skutków uzależnione jest od wyrażenia zgody na zmianę dłużnika przez podmiot niebędący stroną umowy o przejęcie długu. Oba wskazane skutki prawne następują z chwilą zawarcia umowy. Zgoda wierzyciela lub dłużnika na przejęcie długu, wyrażona po zawarciu umowy stanowiącej podstawę sukcesji w dług, ma bowiem skutek wsteczny. Natomiast umowne przystąpienie do długu jest dopuszczalne w ramach zasady swobody umów, przyjętej w art. 353(1) k.c. Do takiej czynności może dojść w wyniku porozumienia zawartego między przystępującym (nowym dłużnikiem) i wierzycielem, a do wywołania skutków prawnych nie jest niezbędna zgoda (aprobata) dłużnika uczestniczącego w dotychczasowym zobowiązaniu.

Sąd Rejonowy podkreślił, że w niniejszej sprawie pozwany nigdy nie wyraził woli przejęcia długu nadawcy, czy też przystąpienia do długu w postaci zapłaty za fracht i opłaty dodatkowe. Wskazano go jedynie jako osobę, której tą czynność powierzono w ramach realizowanej usługi.

W ocenie Sądu I instancji nie sposób rozumieć § 15 regulaminu jako oświadczenia pozwanego w tym zakresie. Zgodnie z rzeczonymi zapisami nadawca mógł zobowiązać odbiorcę lub inną osobę do opłacenia należności przewozowych i w takim przypadku odpowiadała ona wobec (...) S.A. za to, że wskazana osoba uzna i zapłaci przekazaną należność. Jednakże, w przypadku odmowy lub zwłoki w zapłacie przez odbiorcę lub inna osobę, nadawca był zobowiązany opłacić należności przewozowe wraz z odsetkami. ( § 15 ust. 2 (...)). Powód wybiórczo powołał się na ust. 5 powyższego § 15 gdzie wskazano, że nadawca lub odbiorca na podstawie pełnomocnictwa (wzór nr 9) złożonego odpowiednio na stacji nadania/przeznaczenia lub stacji obsługującej, mógł zobowiązać inną osobę do opłacenia należności dodatkowych. Powyższy zapis jak już wskazano nie świadczył o tym, że pozwany był zobowiązany do zapłaty opłat dodatkowych niejako bezwarunkowo, zapis ten świadczył jedynie, że strony umowy przewozu mogły ustalić inny sposób rozliczenia, czy też jego uproszczenia.

Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że załadunki miały odbywać się zgodnie z przyjętymi standardami w (...) S.A. dla wagonów typu węglarka określonymi w karcie kolejowej nr (...) – załadunek z nadbudówkami. Minimalny poziom załadunku dla poszczególnych typów wagonów wynosił: wagon typu (...) (z nadbudówką), wagon typu E. – 52 m3 (z nadbudówką), wagon typu (...) 59 m3.

W ocenie Sądu Rejonowego w sprawie nie wykazano, że towar został załadowany wadliwie. Z zasad załadunku wagonów typu węglarka (k. 96 akt) nie wynikał obowiązek rozróżnienia czasu załadunku na miesiące zimowe czy też letnie, a załącznik ten zawierał odstępstwa od wytycznych ładowania (...). W ocenie Sądu w sprawie nie można było kategorycznie stwierdzić, że winnym za postój wagonów był pozwany. Sąd nie posiadał natomiast wiedzy specjalnej w zakresie ustalenia prawidłowości załadunku. Powód swoje roszczenie wywodził z opłat dodatkowych ściśle związanych z brakiem należytego załadunku drewna lecz w istocie faktu tego nie udowodnił. Jedynie z linearnego brzmienia zasad załadunku wagonów nie sposób natomiast wywnioskować obowiązków pozwanego na, które powoływał się powód. W treści rzeczonego załącznika wskazano jedynie, że w okresie temperatur dodatnich dopuszczano załadunek drewna okrągłego liściastego. Z dalszej części wynikało, że nadstawki były, co do zasady dopuszczalne. Sąd nie był w stanie zweryfikować czy zasady te dotyczyły przewożonego towaru wskazanego w liście przewozowym jako drewno surowe, a przedstawione zawiadomienia (k. 57-58 akt) były zupełnie nieczytelne w swojej treści. Zawierały przekreślenia i nieczytelne adnotacje. Na podstawie dokumentacji zdjęciowej czy przedstawionego filmu trudno wywieść wnioski o wadliwości załadunku. Rzeczywiście w części wagonów można zaobserwować nadstawki jednakże jak wskazano w sprawie nie było żadnego dowodu, który potwierdziłby, że pozwany nie mógł zastosować takiego sposobu ładowania. Jeżeli natomiast powód twierdził, że była to wada istotna czy uniemożlwiająca transporty okoliczność tą winien wykazać. Sąd Rejonowy nie wykluczył, że załadunek powinien wyglądać inaczej, jednakże w sprawie brak jest jakiekolwiek dowodu, który potwierdzałby obowiązek pozwanego w tym zakresie.

Sąd Rejonowy wskazał, że w zasadach załadunku typu węglarka nie dokonano rozróżnienia na miesiące zimowe czy też letnie. Co do zasady cześć ładunku mogła wstawać poza ściany wagonu z uwzględnieniem stosownych zabezpieczeń. Przedstawiony przez powoda wyciąg z wytycznych ładowania, zupełnie nie potwierdził wymogów stawianych pozwanemu, a z których to powód wywodził skutki prawne. Wskazać również należy, że zeznania świadków zaproponowanych przez strony były wzajemnie sprzeczne, a wszyscy świadkowie zajmowali się zawodowo załadunkiem drewna. Ze strony pozwanego był to załadunek faktyczny, zaś ze strony powoda kontrola jego prawidłowości. Stanowisko świadków w tym zakresie były sprzeczne. Pracownicy pozwanego twierdzili, że załadunek był prawidłowy, zaś pracownicy powoda, że taki nie był. Co więcej pozwany dokonał załadunku zgodnie z wytycznymi M. Ś. – załadunek z nadbudówkami. W takim wypadku w ocenie Sądu Rejonowego ustalenie, kto miał rację w zakresie wadliwości załadunku wymagało zaciągnięcia wiedzy specjalnej, którą posiadał biegły sądowy. W tym zakresie powód nie zaproponował żadnych wniosków dowodowych. Ustalenie, z którą stroną Sąd się zgadza, powodowałoby wejście Sądu w kompetencje biegłego sądowego i dokonanie ustaleń bez posiadanej wiedzy specjalnej. Opinia biegłego zgodnie z art. 278 k.p.c. służy stworzeniu sądowi możliwość prawidłowej oceny materiału procesowego w wypadkach, kiedy ocena ta wymaga wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 k.p.c. (a więc wiedzy wykraczającej poza objętą zakresem wiedzy ogólnej - powszechnej). Wiedzą powszechną nie są natomiast sposoby i zasady dotyczące załadunku drewna, z uwzględnieniem jego rodzaju i pory roku, a tym bardziej zakresu ewentualnych wadliwości podjętych czynności przez załadowcę.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tej zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Od wyroku Sądu Rejonowego apelację wniósł powód. Powód zarzucił Sądowi I instancji:

1. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że pracownik pozwanego zakwestionował sposób załadunku jako niezgodny z zasadami ładowania (...) a informację tę przekazano pozwanemu oraz, że pracownicy powoda poprawili ładowanie, dokonując przycinek gałęzi i usunęli też wystające drewno, podczas gdy to pracownik powoda zakwestionował sposób załadunku a pracownicy pozwanego zgodnie z dyspozycją pozwanego dokonali jego poprawy. Powód podniósł, ze dokonując poprawy załadunku pozwany uznał, że pierwotny jego załadunek był nieprawidłowy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tj. art. 96 k.c. w zw. z art. 6- k.c. i 65 k.c. oraz w zw. z art. 5 k.c. poprzez ustalenie, że udzielenie pozwanemu pełnomocnictwa przez (...) S.A. stanowiło wyłącznie własne przyrzeczenie nadawcy poczynione wobec przewoźnika odnośnie do tego, kto opłaci przewoźne czy też opłaty dodatkowe, podczas gdy udzielenie pełnomocnictwa przez nadawcę stanowi jednostronną czynność prawną, na którą składa się udzielenie pełnomocnictwa przez nadawcę a nadawca przesyłki skorzystał z możliwości, o której mowa w § 15 ust. 5 Regulaminu Przewozu Przesyłek Towarowych (...) tj. z możliwości zobowiązania innej osoby do opłacenia należności , zaś przyjęcie pełnomocnictwa zostało zrealizowane per facta concludentia poprzez przedłożenie go powodowi.

W konsekwencji podniesionych zarzutów powód wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 71.970,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 20 marca 2018 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postepowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł, że okoliczności sprawy , z których wynika, że pozwany po zastrzeżeniach powoda dokonał poprawy załadunku, pozwalają na ustalenie, ze pozwany uznał, że pierwotny załadunek był wykonany nieprawidłowo.

Nadto powód wskazał, ze udzielając pełnomocnictwa pozwanemu (...) S.A. skorzystało z możliwości przewidzianej w § 15 ust 5. (...), z której wynikało, ze nadawca/ odbiorca przesyłki może zobowiązać osobę trzecią do opłacenia należności dodatkowych. Pozwany przyjął to pełnomocnictwo per facta concludentia, skoro przedłożył je powodowi i dokonał załadunku. Gdyby pełnomocnictwo nie zostało przyjęte, to czynności te nie zostałyby dokonane. Powód powołał się w tym zakresie na treść art. 60 k.c. Nadto powód podkreślił, że byłoby nadużyciem prawa przez pozwanego, gdyby uznano, że nie jest on zobowiązany do uiszczenia opłat dodatkowych związanych z pozostawaniem wagonów powoda w dyspozycji pozwanego, podczas gdy całokształt okoliczności sprawy świadczy o przyjęciu przez pozwanego pełnomocnictwa udzielonego przez spedytora zawierającego zobowiązanie pozwanego do opłacenia należności dodatkowych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postepowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W rozpoznanej sprawie Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy zgromadził materiał dowodowy i dokonał jego właściwej oceny. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten przekonująco i w sposób logiczny wyjaśnił, dlaczego oparł swoje rozstrzygniecie na poszczególnych dowodach. Zgodnie z treścią art. 233 § 1 kpc sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W niniejszej sprawie brak było podstaw do podważenia prawidłowości dokonanej przez sąd oceny materiału dowodowego. W tej sytuacji Sąd Okręgowy podzielił ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie stanu faktycznego istotnego w niniejszej sprawie i uczynił je podstawą rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sadu Rejonowego, iż pozwany nie był zobowiązany wobec powoda do zapłaty należności dochodzonej pozwem.

Powód dochodził należności z tytułu opłaty dodatkowej za pozostawienie wagonów powoda w dyspozycji pozwanego.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że pozwany w dniu 01.03.2018 r. złożył wniosek o przekazywaniu wagonów na ogólnodostępnym torze ładunkowym B. (k.30).

Zgodnie z treścią Regulaminu Przewozu Przesyłek Towarowych ( (...)) należności dodatkowe to opłaty dodatkowe powstałe przed przyjęciem przesyłki do przewozu lub po jej wydaniu. W Regulaminie wskazano też, że należności przewozowe to przewoźne, opłaty dodatkowe i inne opłaty powstałe począwszy od przyjęcia przesyłki do przewozu aż do jej wydania.

Opłata za pozostawienie wagonów w dyspozycji zamawiającego z cała pewnością stanowiła należność dodatkową w rozumieniu (...).

Zgodnie z treścią § 15 ust. 1 (...) należności przewozowe opłaca nadawca. Zgodnie z treścią § 15 ust. 2 (...) nadawca może zobowiązać odbiorcę lub inną osobę do opłacenia należności przewozowych i w takim przypadku odpowiada on wobec (...) SA za to, ze wskazana osoba uzna i zapłaci przekazaną należność. W przypadku odmowy lub zwłoki w zapłacie przez odbiorcę lub inną osobę nadawca opłaca należności przewozowe wraz z odsetkami. Stosownie zaś do treści § 15 ust. 4 (...) należności dodatkowe opłaca nadawca lub odbiorca przesyłki w zależności od tego, który z nich spowodował ich powstanie. Nadawca lub odbiorca na podstawie pełnomocnictwa (wzór nr 9) złożonego odpowiednio na stacji nadania /przeznaczenia lub stacji obsługującej, jeżeli została wskazana w (...) Część I – może zobowiązać inną osobę do opłacenia należności dodatkowych ( § 15 ust. 5 (...)).

Z dokumentu znajdującego się na karcie 48 wynika, że w dniu 26 lutego 2018 r. pracownik (...) S.A. – A. B. udzieliła J. O. pełnomocnictwa w imieniu spółki (...) a.s. do podpisania listu przewozowego w imieniu nadawcy, opłacenia należności dodatkowych, dysponowania przesyłką i podpisywania i odbioru faktur VAT. Pełnomocnictwo to J. O., reprezentujący pozwanego przedłożył powodowi w trakcie organizacji przedmiotowego przewozu.

Dodatkowo wskazać należy, że pozwany w dniu 01.01.2018 r. zawarł z (...) S.A. umowę, zgodnie z którą zobowiązał się świadczyć na rzecz wymienionej spółki usługi spedycyjne. W treści tej umowy pozwany nie zobowiązał się do ponoszenia jakichkolwiek kosztów związanych z przewozem. Z treści § 9 umowy wynikało natomiast, że spółka (...) S.A. mogła obciążyć pozwanego dodatkowymi kosztami powstałymi wskutek zasadnej reklamacji bądź kosztami wynikłymi z nienależytego wykonania umowy przez pozwanego (por. k. 90-94).

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że nadawcą przedmiotowej przesyłki była spółka (...) S.A a odbiorcą M. (...) a.s Wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sadu Rejonowego pozwany pełnił w tym stosunku funkcję spedytora a powód – przewoźnika (por. list przewozowy k. 45). Umowa spedycji została uregulowana w art. 794-804 k.c. Zgodnie z treścią art. 794 § 1 przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. Żaden z przepisów zawartych w Kodeksie Cywilnym nie przewiduje obowiązku regulowania przez spedytora należności związanych z przewozem. Z treści umowy zawartej przez pozwanego z (...) S.A. również nie wynika, aby pozwany przyjął na siebie takie zobowiązanie.

Bezspornym w tej sprawie jest, że opóźnienie w wykonaniu przewozu nastąpiło w związku z dokonaniem poprawek w załadunku drewna. Zgodnie z treścią § 12 (...) obowiązku związane z prawidłowym załadunkiem obciążają nadawcę przesyłki. Wobec tego w myśl zapisów zawartych w § 15 ust. 4 (...) w niniejszej sprawie to nadawca przesyłki był zobowiązany do zapłaty należności dodatkowych, gdyż opłaty te powstały z przyczyn leżących po stronie nadawcy. Faktem jest, że zgodnie z § 15 ust 5 (...) zarówno nadawca jak i odbiorca mogli zobowiązać inną osobę do pokrycia tego rodzaju opłat. Podkreślić jednak należy, że obowiązujące przepisy nie dają podstawy do ustalenia, że w przypadku skorzystania z możliwości wymienionej w § 15 ust. 5 (...) pomiędzy (...) S.A. a osobą trzecią, która została zobowiązana do zapłaty powstaje stosunek zobowiązaniowy uzasadniający kierowanie roszczenia wprost do osoby trzeciej. Podkreślić bowiem należy, że stronami umowy przewozu jest nadawca przesyłki i przewoźnik i to między tymi stronami powstają wszelkie zobowiązania wynikające z tej umowy. W niniejszej sprawie pozwany był związany stosunkiem zobowiązaniowym jedynie z (...) S.A. a wobec powoda jedynie reprezentował nadawcę. Brak jest zatem jakiejkolwiek podstawy materialnej do obciążania go należnościami za opłaty dodatkowe.

Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 519 § 1 k.c. przejęcie długu może nastąpić:

- przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią zgodą dłużnika;

- przez umowę zawartą między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela.

W toku niniejszego postepowania nie wykazano, aby pozwany zawarł umowę z powodem lub ze spółką (...) a.s. dotyczącą przejęcia długu. Pozwany okoliczności tej zaprzeczył a powód żadnym dowodem nie wykazał, iżby pozwany przyjął na siebie zobowiązanie do regulowania opłat dodatkowych.

W szczególności dowodem zawarcia umowy pomiędzy pozwanym a nadawcą przesyłki nie może być treść pełnomocnictwa znajdującego się na k. 48. Z literalnego brzmienia tego dokumentu wynika bowiem, że nadawca przesyłki upoważnił jedynie spedytora do regulowania opłat dodatkowych a nie uczynił tego jego obowiązkiem. Przyjęcie tego pełnomocnictwa przez pozwanego i dalsze posługiwanie się przez niego tym dokumentem nie oznacza zatem, że zobowiązał się on regulować opłaty dodatkowe zamiast nadawcy przesyłki. Powyższe zachowanie może co najwyżej oznaczać, że pozwany przyjął do wiadomości, że jest upoważniony do regulowania należności dodatkowych w imieniu nadawcy przesyłki.

Nadto dokument pełnomocnictwa, na którym powód opiera swoje żądanie obarczony jest tyloma wadami, że na jego podstawie nie sposób wywodzić odpowiedzialności pozwanego w tej sprawie. W szczególności w treści tego upoważnienia w istocie nie wskazano danych pozwanego lecz J. O.. Jakkolwiek w toku procesu usiłowano wywodzić, że dane te podano omyłkowo, to jednak treść pełnomocnictwa wskazuje, że to nie pozwany ale J. O. został upoważniony do regulowania opłat dodatkowych. Nadto zauważyć trzeba, że choć z treści pełnomocnictwa wynika, że zostało ono udzielone w imieniu S. R. a.s, to podpisała je pracownica spółki (...) S.A. – A. B.. Zarzut dotyczący braku umocowania tego pracownika do reprezentowania nadawcy przesyłki został podniesiony w sprzeciwie przez pozwanego. W tej sytuacji powód w myśl art. 6 k.c. i art. 232 kpc był zobowiązany do wykazania, że A. B. była upoważniona do reprezentowania słowackiej spółki. Na tę okoliczność nie przedstawiono jednak żadnego dowodu. W tym stanie sprawy, wobec braku dowodu, iż osoba podpisująca upoważnienie, była uprawniona do reprezentowania S. R. a.s., brak było podstaw do uznania, że pełnomocnictwo było ważne.

Na marginesie zauważyć należy, że nawet w przypadku rozstrzygnięcia wątpliwości związanych z treścią pełnomocnictwa na korzyść powoda, to z uwagi na brak oświadczenia pozwanego, iż przyjmuje na siebie zobowiązanie do zapłaty opłat dodatkowych, brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że doszło do przejęcia przez niego długu. Zaistniała sytuacja odpowiada raczej dyspozycji art. 391 k.c., zgodnie z którym jeżeli w umowie zastrzeżono, że osoba trzecia zaciągnie określone zobowiązanie albo spełni świadczenie, ten kto takie przyrzeczenie uczynił, odpowiedzialny jest za szkodę, którą druga strona ponosi przez to , że osoba trzecia odmawia zaciągnięcia zobowiązania albo nie spełnia świadczenia. Może jednak zwolnić się od obowiązku naprawienia szkody spełniając przyrzeczone świadczenie, chyba że sprzeciwia się to umowie lub właściwości świadczenia. Z treści tego przepisu wynika wprost, że w razie wskazania przez dłużnika innej osoby, jako tej, która spełni świadczenie, nie powstaje żaden stosunek zobowiązaniowy pomiędzy osobą trzecią a wierzycielem a w razie odmowy zapłaty przez osobę trzecią, odpowiedzialność ponosi dłużnik.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie był w tej sprawie legitymowany biernie, gdyż nie łączył go z powodem żaden stosunek, który uzasadniałby istnienie po jego stronie obowiązku regulowania jakichkolwiek opłat związanych z przewozem.

Powyższe okoliczności stanowiły wystarczającą podstawę oddalenia powództwa w tej sprawie. Niezależnie jednak od wskazanych argumentów zauważyć należy, że bezspornym w niniejszej sprawie było, że przyczyną postoju wagonów była okoliczność, że dokonano poprawy ich załadunku. Pozwany w treści sprzeciwu wskazał, że załadunek został wykonany poprawnie. Wobec treści zarzutów pozwanego powód winien był udowodnić, że do postoju doszło z powodu nieprawidłowego załadowania towaru przez nadawcę przesyłki. Okoliczność ta nie została jednak wykazana. Wskazać należy, że zgodnie z treścią § 14 ust. 7 (...) wynik sprawdzenia przesyłki zamieszcza się w protokole. Zgodnie zaś z treścią § 14 ust. 8 (...) jeżeli zachodzi potrzeba przeładowania przesyłki lub poprawy jej załadowania, (...) SA wykonuje te czynności, o ile pozwalają na to warunki eksploatacyjne, we własnym zakresie lub do ich wykonania wzywa nadawcę. Po dokonaniu poprawy załadowania lub przeładowania przesyłki (...) SA sporządza protokół. W toku niniejszego postepowania powód nie przedłożył protokołów, o których mowa w (...), poprzestając jedynie na przedstawieniu dokumentacji fotograficznej. Nadto powód wskazywał, że pozwany dokonując poprawy załadunku uznał fakt, że wcześniej towar nie został załadowany poprawnie. W trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy przesłuchano świadków w tym zwłaszcza J. O., K. S. i D. G., którzy w swoich zeznaniach nie potwierdzili faktu nieprawidłowego załadowania towaru. Wszyscy świadkowie ograniczyli się jedynie do stwierdzenia, że dokonano poprawy załadunku, gdyż życzenie takie wyrazili pracownicy (...). Okoliczności przedstawione przez świadków nie pozwalają na stwierdzenie, że załadunek poprawiono z uwagi na fakt, że pracownicy pozwanego uznali, że wcześniej wykonano go nieprawidłowo. Z zeznań tych wynika raczej, że czynności te wykonano, gdyż w przeciwnym razie powód nie zrealizowałby transportu. Wobec tego nie sposób w oparciu o fakt, że dokonano zmiany w załadowaniu towaru wysnuć wniosku, że drewno zostało załadowane wcześniej nieprawidłowo. Nie sposób zatem przypisać pozwanemu odpowiedzialności za postój wagonów. W tej sytuacji Sąd Okręgowy podzielił stanowisko wyrażone w zaskarżonym orzeczeniu, że ocena prawidłowości dokonanego załadunku wymagała w tej sprawie wiadomości specjalnych. Wobec niepowołania na te okoliczność dowodu z opinii biegłego, brak było podstaw do przyjęcia, że załadunek został wykonany nieprawidłowo i w konsekwencji - że powód ponosi odpowiedzialność za postój wagonów.

Kierując się tą argumentacją Sąd Okręgowy w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację.

O kosztach procesu w punkcie 2. Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Zasądzona kwota 2.700 zł stanowiła wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018 poz. 265 t.j.).

Sędzia Eliza Grzybowska