Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

(...)w B. w sprawie o sygn. akt VIII GC 557/15 domagał się od A. A. zapłaty kwoty 5.521,49 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Jednocześnie A. A. w sprawie o pierwotnej sygn. akt VIII GC 1370/15 zażądał zasądzenia od (...) kwoty 19.171,38 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W dniu 20 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Legnicy, do którego skierowany został pozew A. A. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu, zaś postanowieniem z dnia 16 stycznia 2015 roku sprawę przeciwko (...) przekazano do tutejszego Sądu ze sprzeciwem (...).

Od nakazu zapłaty z dnia 20 listopada 2014 roku sprzeciw wniósł (...), wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. (...) jednocześnie wniósł o nieobciążanie go kosztami postępowania w oparciu o art. 102 k.p.c. z uwagi na trudną sytuację finansową jednostki. W odpowiedzi na pozew (...) z kolei A. A. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu.

W dniu 16 września 2015 roku na zgodny wniosek stron połączono obie sprawy do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2015 r., sygn. akt VIII GC 557/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie prowadzonej przed połączeniem spraw pod sygn. akt VIII GC 557/15 powództwo oddalił i zasądził od (...) na rzecz A. A. kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu , zaś w sprawie prowadzonej przed połączeniem spraw pod sygn. akt VIII GC 1370/15 zasądził od pozwanego (...) na rzecz A. A. kwotę 19.171,38 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 3.879,16 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił , iż w dniu 2 czerwca 2011 r. (...) oraz A. A. zawarli ugodę, w której (...) uznał swoje zobowiązania względem A. A., wynikające m.in. z tytułów wykonawczych w sprawach o sygn. akt VIII GNc 129/11 i VIII GNc 133/11, toczących się przed Sądem Okręgowym w Bydgoszczy wraz z kosztami postępowań zabezpieczających w kwotach odpowiednio 9.962,28 złotych (w sprawie o sygn. akt VIII GNc 129/11) i 7.932,27 złotych (w sprawie o sygn. akt VIII GNc 133/11). Należności objęte ugodą miały być zapłacone przez (...) w równych częściach w terminach kolejno 9 czerwca i 5 lipca 2011 roku (§ 2 ust. 1 ugody). W przypadku opóźnienia w zapłacie którejkolwiek z rat A. A. miał prawo dochodzić w postępowaniu egzekucyjnym całości roszczeń objętych tytułami egzekucyjnymi (§ 4 ust. 1 ugody). (...) dokonał zapłaty należności objętych ugodą w datach kolejno 13 czerwca i 7 lipca 2011 roku. A. A. skierował wnioski egzekucyjne w zakresie obejmującym tytuły wykonawcze w sprawach o sygn. akt VIII GNc 129/11 i VIII GNc 133/11. Prawomocnymi postanowieniami z dnia 4 lipca 2011 roku oraz 5 grudnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zasądził od (...) na rzecz A. A. koszty postępowania zabezpieczającego w sprawie VIII GNc 129/11 w kwocie łącznie 9.753,45 złotych. Prawomocnymi postanowieniami z dnia 4 lipca 2011 roku oraz 20 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w Bydgoszczy zasądził od (...) na rzecz A. A. koszty postępowania zabezpieczającego w sprawie VIII GNc 133/11 w kwocie łącznie 7.729,10 złotych. A. A. wykonał na rzecz (...) trzy usługi naprawy sprzętu wykorzystywanego do świadczenia usług medycznych. Z tego tytułu wystawił on trzy faktury VAT o numerach: (...) na kwotę 4.003,04 złotych z terminem płatności do dnia
28 września 2013 roku, 2673/0/13 na kwotę 435,42 złotych z terminem płatności do dnia
6 grudnia 2013 roku, 2674/0/13 na kwotę 12.815,55 złotych z terminem płatności do dnia
6 grudnia 2013 roku. Do dnia wniesienia pozwów w niniejszej sprawie (...) nie uregulował należności wynikającej z wymienionych faktur VAT A. A.. Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów, uznając, iż stanowią one autentyczny i wiarygodny materiał dowodowy, pozwalający na dokonanie w sposób nie budzący wątpliwości jednoznacznych ustaleń odnośnie okoliczności spornych niniejszej sprawy. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne również zeznania świadka M. K., jako w pełni spójne, wolne od domysłów i dopowiedzeń świadka, a przede wszystkim korelujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd I instancji, odnosząc się do żądań A. A. uznał, że strony łączyła umowa o świadczenie usług w postaci naprawy sprzętu. Zgodnie zaś z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Sąd Rejonowy zważył przy tym , że (...) nie kwestionował wykonania kontraktu ani wysokości żądania A. A.. Sąd Rejonowy nie znalazł jednocześnie podstaw do uznania za skuteczne oświadczeń o potrąceniu wierzytelności A. A. z wierzytelnością jaka miała przysługiwać (...), uznając, że roszczenie (...), na które powołuje się on w treści oświadczeń o potrąceniu, nie istnieje. W zakresie ponownej zapłaty kosztów postępowania zabezpieczającego Sąd I instancji nie znalazł podstawy do zwrotu przez A. A. którejkolwiek z kwot uiszczonych przez (...). Sąd analizował przy tym stanowisko (...) pod kątem regulacji o nienależnym świadczeniu w świetle treści art. 410 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. W ocenie Sądu Rejonowego, świadczenie spełnione przez (...) w toku egzekucji prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy nie może jednak zostać uznane za świadczenie nienależne. Czynności egzekucyjne wykonano bowiem w oparciu o tytuł wykonawczy, tj. prawomocne postanowienie o zasądzeniu od (...) na rzecz A. A. kosztów postępowania zabezpieczającego. Spełnione świadczenie nie było zatem pozbawione podstawy prawnej. W tej sytuacji (...) nie mógł, zdaniem Sądu Rejonowego, domagać się zwrotu uiszczonej w toku egzekucji kwoty w oparciu o przepisy dotyczące nienależnego świadczenia. Takie stanowisko koreluje również, w ocenie Sądu I instancji, z zasadą prawomocności orzeczeń sądowych (art. 365 § 1 k.c.). Sąd Rejonowy podkreślił również, że w sprawach VIII GNc 129/11 oraz VIII GNc 133/11 (...) skarżył postanowienia w zakresie kosztów postępowania zabezpieczającego, jednak nieskutecznie. Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniami z dnia 26 września 2011 roku i 28 października 2011 roku oddalił zażalenia (...). Także na etapie postępowania egzekucyjnego (...) nie weryfikował czynności komornika sądowego z powołaniem na zaspokojenie A. A. w omawianym zakresie. Sąd Rejonowy wskazał, że (...) zobowiązał się do uiszczenia należności z tytułu kosztów postępowań zabezpieczających jeszcze zanim zapadły orzeczenia sądowe w tym zakresie. Dokonał jednak zapłaty wbrew ustaleniom stron, tj. po terminie wskazanym w ugodzie. Jednocześnie przy uprawnieniu A. A. do dochodzenia należności w postępowaniu egzekucyjnym (§ 4 ugody) Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do uznania, iż (...) posiada wierzytelność względem A. A. z tytułu poniesienia wyższych kosztów opłaty egzekucyjnej i kosztów zastępstwa procesowego. Zgodnie z oświadczeniem A. A. uiszczona na podstawie ugody kwota 17.894,55 zł miała zostać zaksięgowana na poczet innych wierzytelności względem (...). Nie była to jednak okoliczność, która winna być w niniejszej sprawie wykazywana precyzyjnie przez A. A.. Wreszcie, Sąd Rejonowy stwierdził, że dla oceny zasadności świadczeń (...) nie ma znaczenia ocena postępowania A. A. pod kątem dobrych obyczajów, także w zakresie wskazania w treści ugody, jako rachunku bankowego do zapłaty należności (...) rachunek komornika sądowego. Mając na uwadze powyższe na podstawie art. 410 k.c. a contrario Sąd Rejonowy w sprawie prowadzonej przed połączeniem spraw pod sygnaturą akt VIII GC 557/15 oddalił powództwo (...). Jednocześnie w sprawie, prowadzonej przed połączeniem spraw pod sygnaturą akt VIII GC 1370/15 Sąd na podstawie art. 734 § 1 k.c. w związku z art. 750 k.c. w związku z art. 410 k.c. a contrario zasądził od Szpitala (...) im. dr. A. J. w B. na rzecz powoda A. A. kwotę 19.171,38 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 29 września 2014 roku (daty wytoczenia powództwa) do dnia zapłaty, odwołując się do treści art. 476 k.c., art. 481 § 1 k.c. i art. 482 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 102 k.p.c.

(...) zaskarżył w/w wyrok w całości, zarzucając mu:

1/ nierozpoznanie istoty sprawy,

2/ naruszenie przepisu art. 233 kpc poprzez oparcie rozstrzygnięcia na błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, w konsekwencji sprzeczność ustaleń faktycznych oraz rozstrzygnięcia sądu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a także zasadami logiki i doświadczenia życiowego,

3/ naruszenie przepisu art. 410 kc poprzez uznanie, że dwukrotne otrzymanie przez A. A. należności stanowiących koszty postępowania zabezpieczającego, w sprawach KM 6830/11 oraz KM 6799/11, nie stanowi nienależnego świadczenia na jego rzecz oraz, że nie jest on tym świadczeniem wzbogacony,

4/ naruszenie przepisu art. 415 kc w związku z art. 414 kc oraz art. 5 kc poprzez uznanie, że umyślne działanie A. A., polegające na skierowaniu egzekucji sądowej zapłaconych uprzednio przez (...) dobrowolnie należności, korzysta z ochrony prawnej i nie może być podstawą roszczeń odszkodowawczych w zakresie poniesionych przez (...) kosztów postępowania egzekucyjnego.

A. A. wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego , dołączając spis tychże kosztów poniesionych przez pełnomocnika.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja (...) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy w pierwszej kolejności, że na podstawie poglądów dominujących w doktrynie i orzecznictwie przyjąć należy, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Przyjmuje się, że do nierozpoznania istoty sprawy przez sąd pierwszej instancji dojdzie w szczególności w razie oddalenia powództwa z uwagi na przyjęcie przedawnienia roszczenia, prekluzji lub braku legitymacji procesowej strony, której oceny sąd drugiej instancji nie podziela (zob. w szczególności wyrok SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 22; wyrok SN z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 357/00, LEX nr 55513). W postanowieniu z dnia 6 listopada 2013 r., IV CZ 98/13 ( LEX nr 1411309) Sąd Najwyższy wskazał, że pojęcie nierozpoznania istoty sprawy obejmuje takie sytuacje, „gdy sąd nie orzekł o istocie sprawy z tej przyczyny, że uwzględnił zarzut braku legitymacji czynnej lub biernej, zarzut przedwczesności powództwa, przedawnienia lub prekluzji dochodzonego roszczenia albo nie rozpatrzył zarzutu pozwanego zmierzającego do oddalenia powództwa, np. zarzutu potrącenia, prawa zatrzymania, nieważności umowy z powodu ich przeoczenia lub błędnego przyjęcia, że zostały one objęte prekluzją procesową”.

Tymczasem w sprawie z powództwa A. A. przeciwko (...), w której apelujący podniósł zarzut potrącenia, zarzut ten został przez Sąd I instancji poddany wnikliwej, w ocenie Sądu Okręgowego, analizie. Z kolei w sprawie z powództwa (...) przeciwko A. A. Sąd Rejonowy słusznie, w ocenie Sądu Okręgowego, rozpatrywał żądanie (...) pod kątem przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. (...) nie wskazał bowiem okoliczności, które pozwalałyby zakwalifikować dochodzone przez niego roszczenie ani pod odpowiedzialność kontraktową, ani deliktową. Poza tym w niniejszej sprawie skarżący nie wskazał, na czym miałoby polegać nierozpoznanie istoty sprawy przez Sąd Rejonowy. Uchybienia takiego nie stwierdził także Sąd Okręgowy.

Nie mógł ponadto ostać się, w ocenie Sądu Okręgowego, zarzut naruszenia przepisu art. 233 kpc, którego skarżący upatruje w oparciu rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego na błędnej, jego zdaniem, ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a w konsekwencji sprzeczności ustaleń faktycznych oraz rozstrzygnięcia sądu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a także zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena materiału dowodowego, dokonana przez Sąd I instancji jest zatem oceną swobodną i podlega ochronie prawnej. Podkreślenia wymaga, że zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego nie może zostać uznany za skuteczny, kiedy polega na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (tak: postanowienie SN z 10 lutego 2002 r., sygn. II CKN 572/99). Pamiętać bowiem należy, że na sądzie ciąży obowiązek wyłącznie wyciągnięcia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wniosków logicznie poprawnych, zaś w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego ustawodawca przyznał sądowi swobodę, pod warunkiem, że ocena ta nie jest jednak sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Zatem jedynie w sytuacji, kiedy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo przeczy zasadom doświadczenia życiowego czy nie uwzględnia jednoznacznych, praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak: SN w wyroku z 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00). Tymczasem sprzeczności ustaleń faktycznych ze zgromadzonym w sprawie materiałem skarżący w istocie upatruje w tym, że Sąd Rejonowy nie uznał za bezsporną okoliczności, że (...) dwukrotnie zapłacił koszty postępowania zabezpieczającego, podczas gdy, zdaniem skarżącego, dokumenty wskazują na to w sposób jednoznaczny. Wbrew jednakże twierdzeniom skarżącego, nie sposób, w ocenie Sądu Okręgowego, uznać, iż dokonane przez Sąd Okręgowy istotne ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Trzeba bowiem podkreślić, że A. A. konsekwentnie w trakcie przedmiotowego procesu kwestionował fakt ponownego wszczęcia postępowania co do kwoty, która została już uiszczona przez (...). A. A. do odpowiedzi na pozew i odpowiednio do odpowiedzi na sprzeciw załączył przy tym rozliczenie kosztów poniesionych w toku postępowania egzekucyjnego i zabezpieczającego. Skarżący powyższego rozliczenia skutecznie nie zakwestionował, podobnie jak faktu, że wyegzekwowane na rzecz A. A. należności mają oparcie w prawomocnych tytułach wykonawczych. (...) w żaden sposób zatem nie udowodnił , iż A. A. otrzymał w toku postępowania egzekucyjnego kwotę z tytułu wskazanych w ugodzie kosztów postepowań zabezpieczających. Kwota ta była wpłacana na rachunek komornika a nie wierzyciela , zaś komornik rozliczył ją zgodnie z zestawieniem przedłożonym w toku procesu. Przesądza to także o nieskuteczności zarzutu naruszenia art. 415 kc.

Sąd Okręgowy podzielił ponadto stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że w sprawie nie znajdzie zastosowania regulacja art. 410 kc. Przepis o nienależnym świadczeniu nie może bowiem znaleźć zastosowania w sytuacji, kiedy czynności egzekucyjne wykonano w oparciu o tytuł wykonawczy, prawomocne postanowienie sądu o zasądzeniu od (...) na rzecz A. A. kosztów postępowania zabezpieczającego. Spełnione świadczenie, jak prawidłowo podkreślił Sąd Rejonowy, nie było pozbawione podstawy prawnej. Słusznie nadto podkreślił Sąd Rejonowy, że postanowienia odnoszące się do kosztów postępowań zabezpieczających o sygn. akt KM 6799/11 oraz KM 6830/11 były przedmiotem kontroli instancyjnej w wyniku złożenia przez (...) zażaleń, w wyniku czego Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 26 września 2011 r. w sprawie o sygn. akt I ACz 1449/11 oraz z dnia 28 października 2011 r. w sprawie I ACz 1454/11 oddalił zażalenia (...). W obydwu sprawach (...) złożył odpowiedź na wniosek A. A. o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego, w których podniósł zarzut zapłaty tychże kosztów w wyniku ugody. Przyjąć zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, należy, że w zakresie kosztów postępowania zabezpieczającego sprawa była już rozpoznawana przez sąd. Stosownie zaś do art. 365 § 1 orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Na etapie postępowania egzekucyjnego (...) nie kwestionował czynności podejmowanych przez komornika z powołaniem się na zaspokojenie wierzyciela. Generalnie zaś obowiązek sprawowania kontroli nad prawidłowym przebiegiem egzekucji spoczywa przede wszystkim na stronach i uczestnikach postępowania egzekucyjnego, a nawet na osobach trzecich, które są uprawnione do inicjowania nadzoru sądu poprzez wniesienie skargi na czynności komornika.

Nadto, (...) w przedmiotowej ugodzie z dnia 2 czerwca 2011 r. zobowiązał się do uiszczenia należności z tytułu kosztów postępowań zabezpieczających jeszcze zanim zapadły orzeczenia sądowe w tym zakresie. (...) nie kwestionował przy tym faktu, że zapłaty dokonał z uchybieniem – co prawda niewielkim – terminów wskazanych w ugodzie. W § 4 ugody strony wyraźnie zaś postanowiły, że w przypadku opóźnienia w zapłacie całości lub części którejkolwiek z rat, wierzyciel będzie dochodził w postępowaniu egzekucyjnym całości roszczeń objętych tytułami wykonawczymi.

Wreszcie, nieuzasadniony, w ocenie Sądu Okręgowego, okazał się zarzut skarżącego dotyczący naruszenia przepisu art. 5 kc. Zwrócić należy przede wszystkim uwagę, że utrwalona w orzecznictwie i akceptowana jest przez doktrynę zasada, iż art. 5 k.c. może być tylko podstawą obrony, nie zaś ataku (tak m.in. M. Pyziak-Szafnicka w Komentarzu do k.c., LEX 2014). Przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy dochodzonych żądań. Z formalnego punktu widzenia zakaz ten oznacza niedopuszczalność oparcia roszczenia procesowego na fakcie nadużywania prawa podmiotowego przez przeciwnika. Nadużycie może być natomiast podstawą obrony przeciw roszczeniu.

Przedmiotowego naruszenia skarżący upatruje w nielojalnym, jego zdaniem, postępowaniu wierzyciela, który przekazał do egzekucji kwoty, które zostały już na jego rzecz zapłacone. Jak jednak wyżej wspominano , skarżący nie wykazał, że wierzyciel uzyskał sporne koszty zabezpieczenia. W szczególności (...) nie udowodnił, że w kwocie którą przekazał mu komornik znajdowały się koszty postępowania zabezpieczającego (art. 6 kc, art. 232 kpc). Ponadto w orzecznictwie konsekwentnie wskazuje się, że nie może powoływać się na naruszenie zasad współżycia społecznego ten, kto sam je narusza (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt II CSK 632/12, Lex nr 1353432). Tymczasem okolicznością bezsporną w sprawie niniejszej jest fakt, że to (...) uchybił terminom w związku z zapłatą na rzecz A. A.. Nie może sam zatem się powoływać na art. 5 kc.

Na koniec podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że w sprawie nie zachodzą okoliczności umożliwiające zastosowanie względem (...) art. 102 kpc. Jak wynika z treści powołanego przepisu, zasada w nim wyrażona powinna znaleźć zastosowanie w wypadkach zupełnie wyjątkowych. Opierając się na niej, Sąd powinien mieć w szczególności na uwadze, że w wyniku jej zastosowania dochodzi w istocie do wzajemnego zniesienia kosztów postępowania, czego konsekwencją w przedmiotowej sprawie byłoby obciążenie kosztami strony wygranej. W sytuacji, w której A. A. nie doprowadził do wszczęcia procesu z pobudek zasługujących na negatywną ich ocenę i nie spowodował dodatkowych, zbędnych kosztów, obciążenie go poniesionymi kosztami, byłoby w ocenie Sądu Okręgowego, niesłuszne.

Sądowi Okręgowemu oczywiście znana jest notorycznie zła sytuacja finansowa służby zdrowia, jednakże sąd musi mieć przede wszystkim na względzie poczucie ogólnie rozumianej sprawiedliwości. Zastosowanie zasady słuszności ze względu na sytuację służby zdrowia w przedmiotowej sprawie, musiałoby skutkować takim samym rozstrzygnięciem w każdej innej sprawie, w której uczestniczyłby jakikolwiek podmiot służby zdrowia. To z kolei doprowadziłoby do usankcjonowania sytuacji, w której koszty te, jeżeli stroną przegraną byłaby jednostka służby zdrowia, zamiast niej, zawsze ponosiłby bądź Skarb Państwa, bądź strona wygrywająca proces, co w praktyce naruszyłoby zasadę równości stron postępowania ze względu na ich dyskryminowanie pod względem finansowym.

Z przedstawionych względów Sąd Okręgowy apelację (...) oddalił (art. 385 k.p.c.), jako nieuzasadnioną, o kosztach postępowania odwoławczego orzekając na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Orzekając o kosztach postępowania odwoławczego Sąd nie zastosował art. 102 kpc z przyczyn , o których wspomniano wyżej. Sąd w związku z tym na rzecz A. A. koszty dojazdów pełnomocnika w wysokości 1.703,16 zł , zgodnie z przedłożonym spisem kosztów oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł.

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski