Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód – A. M. domagał się zasądzenia od pozwanej D. N. kwoty 3.997,39 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2013 roku oraz kosztów procesu według norm przepisanych z tytułu kosztów wymiany założonych u pozwanej szyb typu P2 na szyby typu P4 charakteryzujące się wyższym wskaźnikiem bezpieczeństwa. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Rejonowy ustalił , iż za wykonanie przez powoda dla pozwanej witryny i drzwi z przodu sklepu strony przyjęły wynagrodzenie w wysokości 11.700 złotych oraz 3.000 złotych za troje drzwi wewnętrznych oraz jednych metalowych. Powód zamontował tzw. szyby bezpieczne P2. Pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń odnośnie zamontowanych szyb. Po około miesiącu- dwóch od zamontowania, w sklepie pozwanej doszło do uszkodzenia szyby rzuconym z zewnątrz kamieniem. Pracownik pozwanej zwrócił się do powoda wymianę szyb na szyby antywłamaniowe typu P4. Pracownik pozwanej nie zgłosił zastrzeżeń, co do podanych przez powoda kosztów wymiany. W dniu 30 marca 2013 roku powód wystawił fakturę nr (...) na kwotę 18.677,39 złotych z terminem zapłaty 5 kwietnia 2013 roku. Należność wynikająca z faktury obejmowała kwotę ustaloną przez strony za montaż witryny i drzwi oraz koszt związany z wymianą szyb na szyby antywłamaniowe. Na poczet faktury VAT została zaliczona wcześniej uiszczona przez pozwaną zaliczka w kwocie 10.000 złotych oraz wpłata na kwotę 4.700 złotych dokonana w dniu 30 kwietnia 2013 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości. Odnosząc się do złożonej opinii technicznej sporządzonej przez S. W. Sąd Rejonowy uznał, iż wnioski w niej zawarte nie mają mogą być podstawądo jednoznacznych ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie , gdyż przedłożona przez pozwaną opinia techniczna jest dokumentem prywatnym (art. 245 k.p.c.). Ustaleń faktycznych sąd dokonał również w oparciu o zeznania świadków: J. C. , S. W. , powoda oraz częściowo w oparciu o zeznania R. M. i pozwanej. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka R. M. i pozwanej w zakresie, w jakim wskazali oni, iż strony umówiły się na zamontowanie szyb o cechach szyby „antywłamaniowej”. Świadek zeznał, bowiem, iż nie ustalał z powodem parametrów technicznych szyby. Świadek zeznał również, iż do zawarcia umowy doszło w oparciu o znalezioną przez świadka ofertę powoda, w której nie było informacji o antywłamaniowych właściwościach szyb. Strony dokonywały ustaleń wyłącznie ustnie, określenie parametrów również było luźne, niekonkretne. Świadek R. M. wskazuje, iż chodziło o szybę „antywłamaniową” jednak zdefiniować parametrów jakich miał oczekiwać nie potrafił. W ocenie sądu na uwzględnienie nie zasługiwały również zeznania świadka T. M. i M. M.. Zeznania te są niespójne i sprzeczne z zebranym w sprawie pozostałym materiałem dowodowym. Świadek T. M. i M. M. zeznali, iż byli przy rozmowie R. M. i powoda dotyczącej jakiego rodzaju szyby mają być zamontowane. Świadkowie zeznali, iż rozmowa ta miała miejsce latem 2013 roku. Tymczasem świadek R. M. zeznał, iż powód skończył montaż pod koniec lata 2012 roku, zatem do pierwotnych ustaleń między R. M. doszło latem 2012 roku, a nie jak podają świadkowie latem 2013 roku. Okoliczności obecności świadków przy rozmowach z R. M. przeczą również zeznania powoda. Powód zeznał, iż w czasie rozmów prowadzonych przez niego ze świadkiem R. M., nigdy nie byli obecni T. M. lub M. M. czy też pozwana.

Sąd Rejonowy zważył , iż w przedmiotowej sprawie spornym było wyłącznie żądanie powoda zapłaty za wykonaną wymianę szyb z typu P2 na P4 w kwocie 3.997,39 złotych. Pozwana podniosła, iż wymiana szyb nastąpiła wskutek ujawnienia wady w postaci zamontowania przez powoda szyby typu P2, zamiast szyb P4. Sąd zważył, iż w myśl art. 556 § 1 k.c. sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Jeżeli rzecz sprzedana ma wady, kupujący może od umowy odstąpić albo żądać obniżenia ceny. Jednakże kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie (art. 560 § 1 i 2 k.c.)

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu Rejonowego pozwana nie udowodniła, iż rzecz sprzedana przez powoda miała wady. Pozwana nie wykazała, iż w chwili zawierania pierwotnej umowy strony umówiły się na zamontowanie szyb o właściwościach antywłamaniowych. Pozwana nie przedłożyła oferty powoda, a zeznania zawnioskowanych przez nią świadków w ocenie sądu są niewiarygodne. Pozwana nie zadbała o precyzyjne ustalenie treści umowy oraz przygotowanie jakiejkolwiek dokumentacji, która potwierdziłaby treść umowy. Natomiast z zeznań powoda wynika, iż przedstawił pozwanej ofertę na szybę bezpieczną i taka szyba została zamontowana w sklepie pozwanej, co potwierdzają zeznania powoda jak i świadka J. C.. Natomiast pozwana nie wykazała okoliczności przeciwnej. W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania, iż pozwanej przysługiwały uprawienia z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej, ponieważ istnienia wady nie wykazała. Wobec tego, wymianę szyb przez powoda należy traktować jako odrębną umowę, za wykonanie, której należało się powodowi wynagrodzenie. Pozwana nie wykazała ani kiedy rzekoma wada została ujawniona , jak również iż do poinformowania powoda o ewentualnej wadzie doszło niezwłocznie.

W konsekwencji Sąd Rejonowy uznał, iż pozwana nie udowodniła, że powód sprzedał wadliwy towar, a nawet gdyby uznać, iż szyby posiadały opisane przez pozwaną wady, to pozwana nie zachowała terminów z art. 563 k.c. i utraciła uprawnienia wynikające z rękojmi. W niniejszej sprawie pozwana niezależnie od braku zawiadomienia powoda o istnieniu wady zakupionego towaru, pozwana nie złożyła również w trybie art. 560 k.c. oświadczenia o odstąpieniu od umowy ani nie zażądała również obniżenia ceny. W związku z powyższym sąd uznał, iż wymiana szyb na szyby P4 stanowiła odrębną umowę stron, a roszczenie powoda o zapłatę za wykonaną wymianę szyb zasługiwało na uwzględnienie. W związku z powyższym Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu , zaś o kosztach postępowania – na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżyła pozwana podnosząc zarzuty : naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez dowolną ocenę dowodów , skutkującą uznaniem za niewiarygodne dowodów z zeznań świadków zawnioskowanych przez pozwaną , jak również naruszenia art. 560 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie , że pozwana była zobowiązana do odstąpienia od umowy z powodem a ponadto art. 563 § 2 i 3 k. c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie , że pozwana nie zachowała terminu do zgłoszenia powodowi wady rzeczy. W konsekwencji pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości jak również o stosowne orzeczenie o kosztach postępowania.

Powód nie złożył odpowiedzi na apelację.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się uzasadniona.

Słuszny okazał się przede wszystkim zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc. Zasadnie pozwana wskazuje , iż sam tylko błąd co do daty zawarcia spornej umowy między stronami ( 2013 rok zamiast 2012 rok ) , mający w istocie charakter oczywistej omyłki , nie powinien negatywnie wpływać na ocenę zgodnych i spójnych zeznań świadków T. M. i M. M. . Wiarygodności zeznań tych świadków nie podważa w szczególności treść zeznań powoda , iż w czasie rozmów prowadzonych przez niego ze świadkiem R. M., nigdy nie byli obecni T. M. lub M. M.. Z natury rzeczy bowiem powód zainteresowany był korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem sprawy. Należy zaś zważyć , iż to powód zeznał kilkukrotnie , że w rozmowach między stronami uczestniczył pracownik pozwanej o imieniu S. co jest w oczywisty sposób sprzeczne z ustalonym przez Sąd I instancji stanem faktycznym. Rzutuje to na ocenę wiarygodności zeznań powoda , których nie potwierdza zresztą pozostały materiał dowodowy. Sąd I instancji nie wskazał zaś innych przyczyn odmowy wiarygodności zeznań powyższych świadków. Sąd Rejonowy nieprawidłowo też przyjął , iż strony nie umówiły się na zamontowanie szyb o cechach szyby „antywłamaniowej”. Z samego bowiem faktu , iż nie ustalono szczegółowych parametrów technicznych szyb nie można prawidłowo wyprowadzić wniosku , że pozwana – za pośrednictwem swojego pracownika – nie sprecyzowała w sposób wystarczający swoich oczekiwań co do charakteru montowanych szyb. Nie mając w tym zakresie fachowej wiedzy pozwana nie musiała podawać dokładnych parametrów technicznych oszklenia. Biorąc pod uwagę , iż pozwana prowadzi zakład jubilerski oczywistym jest , że zainteresowana była nie tyle szybą tzw. „bezpieczną” lecz szybą o właściwościach antywłamaniowych. Powód jako profesjonalista w swej branży taki rodzaj szyb powinien odpowiednio dobrać. Zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest właśnie przyjęcie , iż strony umówiły się o zamontowanie szyby antywłamaniowej , chociaż rzeczywiście ustana umowa łącząca strony nie zawierała precyzyjnych ustaleń w tym zakresie. Tak więc nieuprawnione jest ustalenie Sądu I instancji , iż zamontowanie przez powoda szyby antywłamaniowej było odrębną umową łączącą strony. Montaż takiej szyby był wymianą rzeczy wadliwej na rzecz wolną od wad dokonaną w oparciu o art. 560 § 1 zd. 1 k.c.

Przechodząc zaś do zarzutu naruszenia prawa materialnego należy stwierdzić , iż zgodnie z art. 560 § 1 zd. 2 kc , kupujący nie może od umowy odstąpić, jeżeli sprzedawca niezwłocznie wymieni rzecz wadliwą na rzecz wolną od wad albo niezwłocznie wady usunie. Skoro powód w odpowiednim czasie wymienił rzecz na wolną od wad, po zgłoszeniu wady przez pozwaną , pozwana utraciła tym samym uprawnienie do odstąpienia od umowy. Sąd Rejonowy błędnie zatem przyjął , iż pozwana nie złożyła oświadczenia o odstąpieniu od umowy ani nie zażądała również obniżenia ceny do czego miała być zobowiązana. Odnośnie zaś kwestii naruszenia przez pozwaną terminu wynikającego z art. 563 § 2 k.c. warto przywołać tutaj wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2008 r. V CSK 410/07 , gdzie SN stwierdził , iż „ używając w art. 563 § 2 k.c. niedookreślonego zwrotu "niezwłocznie" ustawodawca pozostawił organowi orzekającemu swobodę dokonania oceny, czy w okolicznościach konkretnej sprawy zawiadomienie sprzedawcy o wadzie rzeczy nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki. Nie sposób przyjmować tutaj obowiązywanie jakiegoś określonego terminu”. Z kolei Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 21 lutego 2013 r. , I ACa 732/12 , przyjął , że „w art. 563 § 1 k.c. chodzi wyraźnie o moment faktycznego, definitywnego "wykrycia" wady przez kupującego, nie zaś o jego domniemania, przeczucia w tym zakresie czy stopień determinacji do stanowczego ustalenia wad.” Podkreślono przy tym w uzasadnieniu wspomnianego wyroku , iż w judykaturze wyrażane jest stanowisko, że wykrycie wady rzeczy, której konstrukcja i właściwości nie są znane użytkownikowi nie posiadającemu wiadomości specjalnych, następuje - w rozumieniu art. 563 k.c. - wtedy, kiedy kupujący definitywnie przekonał się, że nabyta rzecz nie nadaje się do użytku zgodnie z jej przeznaczeniem. Tak też miało miejsce w niniejszej sprawie , gdzie pozwana nie posiadająca wiedzy z zakresu szklarstwa , dopiero po dostarczeniu jej certyfikatu stłuczonej szyby uzyskała ostateczną pewność , iż sprzedana jej rzecz miała wady. Również zatem i w tym wypadku Sąd I instancji dokonał błędnej wykładni przepisu art. 563 k.c.

Konsekwencją uznania zasadności zarzutów podniesionych w apelacji była zatem konieczność zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa , w myśl art. 386 § 1 kpc. Skoro bowiem montaż spornej szyby przez powoda był wymianą rzeczy wadliwej na rzecz wolną od wad dokonaną w oparciu o art. 560 § 1 zd. 1 k.c. , to powodowi oczywiście nie przysługuje za to dodatkowe wynagrodzenie a powództwo okazało się bezzasadne. Skutkowało to również koniecznością zmiany orzeczenia Sądu Rejonowego o kosztach postępowania za I instancję. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 kpc , Sąd Okręgowy zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu przed Sądem Rejonowym. Na kwotę tę składały się : 17 złotych – opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 600 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Również w oparciu o art. 98 kpc orzeczono o kosztach postępowania odwoławczego należnych pozwanej , na które składają się : opłata od apelacji w wysokości 100 zł oraz 300 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.