Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w pozwie przeciwko pozwanemu – J. M. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 38.766 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot wskazanych szczegółowo w pozwie. Domagał się również zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że zawarł z pozwanym umowy nr (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...). Umowy dotyczyły umieszczania reklam w książkach teleadresowych, na stronie internetowej lub też kampanii linków sponsorowanych w wyszukiwarce (...). Za wykonanie umów powód wystawił pozwanemu faktury VAT na łączną kwotę 38.766 zł. Powód wskazał, że pozwany nie uregulował należności wynikających z wymienionych wyżej faktur.

Nakazem zapłaty z dnia 29 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu. W sprzeciwie pozwany podniósł zarzut niewłaściwości Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ. Ponadto pozwany wskazał, że nigdy nie zostały mu doręczone załączone do pozwu umowy ani regulamin świadczenia usług reklamowych. Pozwany twierdził, że nie podpisał z powodem umów będących podstawą pozwu. Odnosząc się do potwierdzeń zawarcia umów podał, że zdarzało się, że podpisywał je in blanco, będąc przekonanym, że chodzi o dokonanie zmian w zakresie zawartości reklamy internetowej. Pozwany wskazywał, że w treści tych potwierdzeń powód wpisał nieuzgodnione z powodem kwoty, przyjęte przez siebie dowolnie. Podniósł, że nie wyraził zgody na zapłatę takiego wynagrodzenia i nigdy by się nie zgodził na nie. Ostatecznie pozwany wskazał, że nie zamówił reklam, których dotyczy niniejszy pozew. Pozwany twierdził, że w 2011 r. przebywał wielokrotnie w szpitalu, w związku z czym prawdopodobnym jest, że w datach wskazanych na potwierdzeniach zawarcia umów nie miał możliwości podpisania jakiegokolwiek dokumentu. W przypadku natomiast, gdyby sąd uznał, że powód zawarł jakieś umowy z pozwanym, to pozwany zakwestionował zakres świadczonych usług oraz ich cenę, gdyż nie zamawiał u powoda żadnych usług o tak znacznej wartości. Podniósł, że przedłożone przez powoda dokumenty nie wskazują, jaki miał być zakres świadczeń powoda – brak jest jakiejkolwiek właściwej treści umownej. Ponadto pozwany podniósł, że żadne z dokumentów przedłożonych przez powoda jako załączniki do pozwu, nie zostały mu przez powoda doręczone.

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy jako miejscowo właściwemu.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Podniósł, że składając podpisy pod umowami i potwierdzeniami zawarcia umów, powód zaakceptował ich treść. Ponownie wskazał, że wykonał w całości zawarte umowy. Nadto powód zauważył, że fakt niedoręczenia pozwanemu faktur nie zwalniał go od obowiązku zapłaty należności w terminach uzgodnionych w umowie. Podkreślił jednak, że faktury zostały wysłane na adres pozwanego. W czasie rozprawy w dniu 11 lutego 2013 r. powód cofnął pozew co do kwoty 6.484,40 zł, wynikającej z umów nr (...).

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.492 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

a.  1.952 zł od dnia 04 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty,

b.  1.464 zł od dnia 25 maja 2011 r. do dnia zapłaty,

c.  3.172 zł od dnia 08 czerwca 2011 r. do dnia zapłaty,

d.  3.294 zł od dnia 23 maja 2011 r. do dnia zapłaty,

e.  610 zł od dnia 25 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty (pkt I sentencji).

W pkt II Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 6.484,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 listopada 2011 r. do dnia zapłaty, natomiast w pkt III Sąd oddalił powództwo w pozostałej części. Ponadto Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.199,49 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt IV) oraz nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 440 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt V).

Sąd ustalił, iż powód zawarł z pozwanym następujące umowy:

- umowę nr (...) z dnia 28.07.2010 r. dotyczącą umieszczenia reklamy pozwanego w książce teleadresowej (...), w której strony ustaliły wynagrodzenie wynoszące 1.952 zł,

- umowę nr (...) z dnia 24.08.2010 r. dotyczącą umieszczenia reklam pozwanego w książce teleadresowej (...), w której wynagrodzenie ustalono na kwotę 1.464 zł

- umowę nr (...) z dnia 7.09.2010 r. dotyczącą umieszczenia reklam pozwanego w książce teleadresowej (...)”, w której wynagrodzenie strony ustaliły na kwotę 3.172 zł,

- umowę nr (...) z dnia 9.11.2010 r. dotyczącą umieszczenia reklam pozwanego w książce teleadresowej (...), w której wynagrodzenie ustalono na kwotę 3.294 zł,

- umowę nr (...) z dnia 24.01.2010 r. dotyczącą umieszczenia reklam pozwanego w książce teleadresowej (...), w której wynagrodzenie ustalono na kwotę 610 zł,

Powód w całości wykonał swoje obowiązki wynikające z zawarcia wymienionych wyżej umów. W związku z tym wystawił pozwanemu następujące faktury VAT:

- nr (...) na kwotę 1.952 zł,

- nr (...) na kwotę 1.464 zł,

- nr (...) na kwotę 3.172 zł,

- nr (...) na kwotę 3.294 zł,

- nr (...) na kwotę 610 zł.

Powyższych faktur powód nie doręczył pozwanemu a pozwany nie uwzględnił ich w kosztach swojej działalności. Pozwany nie uregulował wyżej wymienionych należności, pomimo, iż powód wzywał go do dokonania zapłaty. Powód zawarł ponadto pozwanym umowę nr (...) z dnia 28.07.2010 dotyczącą umieszczenia reklamy pozwanego na stronie internetowej (...), w której strony ustaliły wynagrodzenie na kwotę 1.952 zł. Nie ustalono, czy powód umowę tę wykonał. Pozwany podpisał również następujące potwierdzenia zawarcia umów:

- z dnia 27.01.2011 r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 2.100 zł netto,

- z dnia 12.02.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 2.000 zł netto,

- z dnia 15.03.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 3.300 zł netto,

- z dnia 24.03.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 2.100 zł netto,

- z dnia 04.04.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 1.800 zł netto,

- z dnia 11.04.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 3.300 zł netto,

- z dnia 24.05.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 3.500 zł netto,

- z dnia 24.05.2011r. , w którego treści wskazano jedynie, że dotyczy umowy nr (...), której wartość wynosi 3.300 zł netto.

W tym kontekście Sąd I instancji wskazał, iż z treści wskazanych potwierdzeń zawarcia umów nie wynikało, co jest przedmiotem umowy, w szczególności, jaki jest zakres obowiązków powoda. Powód nie doręczył pozwanemu umów, których dotyczyły wymienione wyżej potwierdzenia. Nie ustalono, czy powód wykonał swe obowiązki zgodnie z treścią uzgodnień poczynionych z pozwanym.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości. Sąd I instancji co do zasady dał wiarę zeznaniom R. P., K. D. i P. D., uznając, że są one jasne, dokładne i rzetelne. Zeznania tych świadków potwierdzały się i uzupełniały wzajemnie. Sąd Rejonowy podkreślił jednak, że świadkowie nie podali, jaka była dokładnie treść umów zawieranych z powodem. W zakresie, w jakim świadkowie stwierdzili, że pozwany zawsze otrzymywał oryginały umów Sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom tych świadków w części. W odniesieniu bowiem do umów, co do których podpisywano jedynie potwierdzenia ich zawarcia, pozwany zaprzeczył, aby otrzymał te umowy a powód okoliczności tej nie udowodnił. Sąd Rejonowy dał wiarę powodowi jedynie w tym zakresie, w jakim potwierdził on, że złożył podpisy pod dokumentami załączonymi do pozwu. W tej części jego zeznania pozostają w zgodzie z pozostałym zebranym w tej sprawie materiałem dowodowym a w szczególności z treścią opinii biegłego. Sąd zgodził się również z twierdzeniem pozwanego, że z treści potwierdzeń zawarcia umów nie wynika, jaka była ich treść. Na wiarę w ocenie Sądu Rejonowego zasługiwał także ten fragment zeznań pozwanego, w których podał on, że nie otrzymał umów, których dotyczyły te potwierdzenia. Sąd uznał natomiast za niewiarygodne twierdzenie pozwanego, iż podpisywał przedmiotowe umowy in blanco oraz w celu anulowania wcześniejszego zlecenia. W tym zakresie jego zeznania pozostawały w sprzeczności z zeznaniami świadków strony powodowej a nadto były w ocenie sądu mało wiarygodne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego. Sąd wskazał, iż trudno bowiem przypuszczać, że pozwany bezrefleksyjnie podpisywał przedstawicielom powoda liczne niewypełnione druki pod pretekstem rozwiązania wcześniejszej umowy, zwłaszcza, że druki te są zatytułowane : „umowa” lub „potwierdzenie zawarcia umowy”.

Dokonując analizy ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy zważył, iż powód winien był w myśl art. 6 k.c. wykazać zasadność swojego roszczenia poprzez udowodnienie po pierwsze, iż strony zawarły umowy, których dotyczył pozew, po drugie - jaka była treść tych umów i po trzecie wreszcie - że powód wykonał usługę objętą umową. W tym kontekście Sąd wskazał, że do pozwu zostały dołączone dwa rodzaje umów – umowy z 2010 r., które zostały wypisane a następnie podpisane przez obie strony oraz umowy z 2011 r., co do których strony podpisywały jedynie potwierdzenie ich zawarcia a nadto powód sporządzał dokument umowy, pod którą jednak nie były składane podpisy. Analiza zasadności powództwa wniesionego w tej sprawie dokonana przez Sąd Rejonowy uwzględniała odrębności występujące przy tych dwóch grupach umów.

Sąd zważył, iż na gruncie niniejszej sprawy nie może być żadnych wątpliwości, że powód zawarł z pozwanym umowy o numerach (...) (k.11), (...) (k.18), (...)(k.24), (...) (k.34), (...) (k.42), (...) (k.51). W tym zakresie powód przedstawił bowiem wypełnione druki umów, na których znajduje się podpis pozwanego. Autentyczność tych podpisów potwierdził w swojej opinii biegły, który bądź to kategorycznie bądź to z dużym prawdopodobieństwem wskazał, że podpisy o brzmieniu (...) zostały nakreślone przez pozwanego. Prawdziwości tych podpisów pozwany zresztą nie zaprzeczył składając zeznania w tej sprawie. Sąd wskazał także, że obok podpisu pozwanego na tych dokumentach znajduje się też jego pieczątka. Jednocześnie tych dokumentów nie mógł zdaniem Sądu dotyczyć zarzut pozwanego, że niektóre podpisy składał na niewypełnionych drukach, chcąc jedynie zmienić zawartość reklamy internetowej. Sąd nie dał bowiem wiary temu, że takie znaczenie pozwany przypisywał drukowi zatytułowanemu „Umowa (zamówienie)”. Oczywistym w ocenie Sądu I instancji było, że podpisując tego rodzaju dokument pozwany miał pełną świadomość, że jest to umowa, kreująca obowiązki po obu stronach. W odniesieniu do tej grupy umów Sąd Rejonowy nie miał też żadnych wątpliwości, co było przedmiotem zawartego kontraktu, w szczególności, jakie usługi miał wykonać powód i jakie miał za nie otrzymać wynagrodzenie. Powód podpisał bowiem kompletne umowy, w których treści wskazana była zarówno dokładna zawartość ogłoszenia jak i miejsce jego publikacji tj. czy ma to być książka teleadresowa, czy też wyszukiwarka internetowa. W konsekwencji w zakresie tych umów nie stanowiło problemu ustalenie, czy umowy te zostały wykonane. Wobec treści zarzutów pozwanego powód winien był bowiem wykazać, czy wykonał umowę zgodnie z jej treścią. Sąd Rejonowy ustalił zaś, że co do umów o numerach (...) (k.11), (...) (k.24), (...) (k.34), (...) (k.42), (...) (k.51) powód dołączył do pozwu wydrukowane ogłoszenia, których treści i wiarygodności pozwany nie zaprzeczył. Na tej podstawie Sąd ustalił, że powód wykonał te umowy w całości. W zakresie umowy o numerze (...) sytuacja przedstawiała się jednak inaczej. Na dowód jej wykonania powód przedstawił bowiem jedynie „raport pozycji”, który zdaniem Sądu Rejonowego nie dowodził wykonania zawartej umowy. Z tego względu Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1.952 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04.04.2011 r. do dnia zapłaty, uznając, że brak jest dowodu na to, iż powód wykonał tę umowę.

Sąd Rejonowy w myśl ustaleń poczynionych powyżej zasądził natomiast kwotę wynagrodzeń wynikających z umów o numerach (...) (k.11), (...) (k.24), (...) (k.34), (...) (k.42), (...) (k.51) w łącznej wysokości 10.492 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot:

- 1.952 zł od dnia 04.04.2011 r. do dnia zapłaty,

- 1.464 zł od dnia 25.05.2011 r. do dnia zapłaty,

- 3.172 zł od dnia 08.06.2011r. do dnia zapłaty,

- 3.294 zł od dnia 23.05.2011r. do dnia zapłaty,

- 610 zł od dnia 25 stycznia 2011 r. do dnia zapłaty.

Sąd oparł rozstrzygnięcie o odsetkach o treść art. 481 § 1 k.c. i zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki od dnia następnego po terminach płatności oznaczonych w treści wyżej wymienionych umów. Sąd podkreślił przy tym, że z treści zeznań świadków wynikało, iż pozwany otrzymywał oryginał tych umów a nadto – co oczywiste mógł się zapoznać z ich treścią, wobec czego bez znaczenia był jego zarzut, iż nie otrzymał od powoda faktur. Pozwany znał bowiem termin zapłaty, gdyż wynikał on wprost z treści umów.

W odniesieniu do pozostałych umów, co do których pozwany podpisywał jedynie potwierdzenia ich zawarcia o numerach (...) (k.60), (...) (k.76), (...) (k.86), (...) (k.94), (...) (k.102), (...) (k.112), (...) (k.125) Sąd Rejonowy uznał, iż brak było podstaw do ustalenia, czy powód wykonał usługi zgodnie z treścią zawartej umowy i w konsekwencji, czy należy mu się uzgodnione z pozwanym wynagrodzenie. Kierując się tą argumentacją Sąd Rejonowy oddalił powództwo w tym zakresie.

Z uwagi na cofnięcie przez powoda w toku rozprawy w dniu 11 lutego 2013r. powództwa w zakresie kwoty 6.484,40 zł, wynikającej z umów (...), sąd umorzył postępowanie w tej części (pkt II wyroku). Rozdziału kosztów Sąd Rejonowy dokonał w oparciu o art. 100 k.p.c. Nadto sąd nakazał pobranie od pozwanego kwoty 440 zł tytułem kosztów opinii biegłego, które tymczasowo poniósł Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w części zasądzającej od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.492 zł wraz z odsetkami, jak również rozstrzygającej o kosztach procesu zaskarżył pozwany, który zarzucił:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 233 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego oraz sprzeczność istotnych ustaleń i wniosków Sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności poprzez błędne przyjęcie, że:

- w zakresie umów nr (...) nie ma wątpliwości co jest przedmiotem zawartego kontraktu, a w szczególności, jakie usługi miał wykonać powód i jakie miał za nie otrzymać wynagrodzenie,

- z treści w/w. umów wynika zarówno dokładna treść ogłoszenia, jak i miejsce jego publikacji,

- przyjęcie, iż powód wykazał, iż w/w. umowy zostały przez niego wykonane zgodnie z ich treścią, mimo, iż nie wynika to z dokumentów przedłożonych przez powoda

- przyjęcie, iż powód nie zakwestionował treści ogłoszeń załączonych do pozwu (z ostrożności) oraz poprzez niedostrzeżenie, iż pomiędzy zakresem świadczenia wynikającym z umowy a zakresem świadczenia wykazywanego przez powoda nie zachodzi jakakolwiek zbieżność oraz że powód takiej zbieżności nie wykazał;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego – tj. art.6 k.c. poprzez błędną wykładnię, a w efekcie tego także niewłaściwe zastosowanie i na skutek tego przyjęcie, iż pozwany winien był zaprzeczyć treści ogłoszeń załączonych do pozwu i (z ostrożności) błędne uznanie, iż powód tego nie uczynił oraz przyjęcie, iż na podstawie załączonych dokumentów powód wykazał, że wykonał te umowy zgodnie z ich treścią.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie pozwanemu od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Podkreślić trzeba, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c., nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów, a przekonujące motywy swego rozstrzygnięcia przedstawił w swoim uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego wskazywanych w apelacji. Zdaniem Sądu Odwoławczego trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż fakt zawarcia przez strony procesu umów o nr (...), jak również ich wykonanie zostały przez powoda wykazane. I tak, w odniesieniu do umowy nr (...) wskazana na różowym formularzu zawarta w prostokątnej ramce treść reklamy odpowiada ogłoszeniu na kserokopii książki telefonicznej załączonej przez powoda jako potwierdzenie wykonania umowy (k. 14 akt). Na formularzu tym widnieje podpis pozwanego (k. 11 akt). Podobnie w przypadku umowy nr (...), sformułowanie „mapa” zamieszczone w opisie przedmiotu umowy, koresponduje z załączonym wyciągiem z książki telefonicznej, w którym reklama lokalu pozwanego znajduje się przy mapie B. (k. 27 akt). Także w umowie nr (...) wskazano, iż reklama dotyczyć ma okładki (sformułowanie „okładka” oraz – moduł na okładkę po zmianach zatwierdzonych przez klienta do druku: przedprojekt” – k. 34 akt). Na potwierdzenie wykonania umowy, powód załączył zaś kserokopię okładki książki telefonicznej, na której widnieje reklama lokalu pozwanego ( k. 36 akt). Podobnie rzecz się ma w przypadku umowy nr (...). Na formularzu umowy wpisano sformułowanie (...)Przedłożony przez powoda wyciąg z książki telefonicznej, przedstawia zaś reklamę lokalu pozwanego mieszczącą się w spisie telefonów pod literą (...) (k.45 – 46 akt). Również w przypadku umowy nr (...), treść zamówienia „moduł przy mapie str. 5 poz. 2”, koresponduje z załączoną kserokopią z książki telefonicznej, w której reklama znalazła się przy mapie B. (k. 54 akt). Ponadto w opisie wpisano także określenie „moduły grafiki takiej jak w (...)(oczywiście pomniejszone)”, co zgadza się z załączoną do umowy nr (...) kserokopią, na której znalazła się identyczna treściowo, choć większa i węższa reklama pozwanego (k. 27 akt). Należy także zaznaczyć, iż wszystkie wskazane formularze umów zostały podpisane przez pozwanego.

W ocenie Sądu Odwoławczego, za pomocą wskazanych powyżej dowodów powód w sposób wystarczający wykazał fakt wykonania umów, za które wynagrodzenia domaga się w niniejszym procesie. Twierdzenia powoda w tym zakresie znajdują bowiem potwierdzenie w treści ogłoszeń załączonych do podpisanych przez pozwanego formularzy umowy. Opisy przedmiotu umowy choć lakoniczne i nie do końca precyzyjne, są jednak wbrew twierdzeniom apelującego na tyle zrozumiałe, iż pozwalają na przyporządkowanie ogłoszeń do poszczególnej umowy , której warunki pozwany przecież zaakceptował.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Należy zaznaczyć, iż powołana reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa ( por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r. I CR 79/82 LEX nr 8416). W niniejszej sprawie powód wykazał zasadność roszczenia, pozwany zaś w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji jedynie w sposób ogólny zakwestionował fakt wykonania umowy przez powoda. Stanowisko pozwanego jest w świetle powyższego tym bardziej nieuzasadnione.

Podobnie rzecz się ma w przypadku podnoszonej przez pozwanego dopiero w apelacji, kwestii zobowiązania powoda do przesłania akceptacji projektów reklam zawierających grafikę, w myśl punktów 2.7 i 2.8. regulaminów świadczenia usług. W tym kontekście należy jednak wskazać na marginesie, iż stosownie do pkt 2.7. regulaminu świadczenia usług reklamowych z dnia 20.04.2010 r. (...)zobowiązany był do przekazania zamawiającemu (pozwanemu) do akceptacji wyłącznie projektu formy reklamowej zawierającego elementy graficzne, wideo lub zdjęcia, a ponadto również w przypadku, gdy zamawiający wyraził w umowie wolę otrzymania projektu, (...) przedstawia do akceptacji wyłącznie projekt w języku polskim. Jednocześnie jednak z punkt 2.8 regulaminu wynika, że jeżeli w ciągu 7 dni kalendarzowych od dnia otrzymania projektu formy reklamowej – o ile (...) nie wyznaczy innego terminu – zamawiający nie złoży oświadczenia o akceptacji projektu lub nie przekaże (...)poprawionego projektu, będzie to oznaczało zgodę zamawiającego na publikację formy reklamowej zgodnie z przygotowanym przez (...)projektem. (k. 12 akt). Powyższy zapis oznacza, że to pozwany powołując się, co należy zaznaczyć dopiero w postępowaniu apelacyjnym, na brak akceptacji projektów reklam zawierających grafikę (pkt 2.7 i 2.8 regulaminu), winien wykazać, iż we wskazanym terminie nie wyraził akceptacji proponowanej grafiki. Pozwany zaś takiej okoliczności nie wykazał.

Powyższe oznacza, iż wyrok Sądu I instancji w zaskarżonym zakresie jest prawidłowy, a tym samym apelację pozwanego jako bezzasadną należało oddalić w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 98 i 99 kpc w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).