Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Pozwem o zapłatę z dnia 29 czerwca 2015 r. w postępowaniu nakazowym powód (...) Sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. J. w T. kwoty 10.771,11 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 7 lutego 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zwrócił się z ofertą zakupu węgla, na co powód wyraził zgodę i sprzedał żądany przez pozwanego asortyment. Powód wyjaśnił, że towar został odebrany przez pozwanego, a pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do jakości towaru. Z tytułu sprzedaży powód wystawił w dniu 7 stycznia 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.771,11 zł, którą podpisał pozwany. Powód wskazał również, że w dniu 31 marca 2015 r. pozwany uznał swój dług i zobowiązał się do spłaty zaległych należności do dnia 10 kwietnia 2015 r., jednakże pomimo upływu wskazanego terminu pozwany nie dokonał żadnej zapłaty na poczet wskazanej faktury VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt VIII GNc 3775/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany (...) Sp. j. w T. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zawarł z powodem umowę, której przedmiotem był zakup węgla w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Pozwany wskazał, że doszło pomiędzy stronami do zawarcia ugody, na podstawie której ustalono, że wszelkie należności z tytułu zaległych faktur zostaną uregulowane w okresie kolejnych dwudziestu czterech tygodni poprzez średnio tygodniową zapłatę jednej z faktur. Pozwany podał, że wywiązał się z ustaleń ugodowych i do dnia wniesienia sprzeciwu uregulował szesnaście faktur w okresie szesnastu tygodni.

Pozwem w sprawie o sygn. akt VIII GC 1998/15 o zapłatę z dnia 29 czerwca 2015 r. w postępowaniu nakazowym powód (...) Sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. J. w T. kwoty 10.383,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 stycznia 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zwrócił się z ofertą zakupu węgla, na co powód wyraził zgodę i sprzedał żądany przez pozwanego asortyment. Powód wyjaśnił, że towar został odebrany przez pozwanego, a pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do jakości towaru. Podano, że z tytułu sprzedaży powód wystawił w dniu 30 grudnia 2014 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.383,66 zł, którą podpisał pozwany. Powód wskazał również, że w dniu 31 marca 2015 r. pozwany uznał swój dług i zobowiązał się do spłaty zaległych należności do dnia 10 kwietnia 2015 r., jednakże pomimo upływu wskazanego terminu pozwany nie dokonał żadnej zapłaty na poczet wskazanej faktury VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt VIII GNc 3778/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany (...) Sp. j. w T. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych..

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł te same argumenty, co w sprawie o sygn. akt VIII GC 1997/15.

Pozwem w sprawie o sygn. akt VIII GC 2093/15 o zapłatę z dnia 29 czerwca 2015 r. w postępowaniu nakazowym powód (...) Sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Sp. J. w T. kwoty 10.469,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany zwrócił się z ofertą zakupu węgla, na co powód wyraził zgodę i sprzedał żądany przez pozwanego asortyment. Powód wyjaśnił, że towar został odebrany przez pozwanego, a pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, co do jakości towaru. Podano, że z tytułu sprzedaży powód wystawił w dniu 5 stycznia 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.469,76 zł, którą podpisał pozwany. Powód wskazał również, że w dniu 31 marca 2015 r. pozwany uznał swój dług i zobowiązał się do spłaty zaległych należności do dnia 10 kwietnia 2015 r., jednakże pomimo upływu wskazanego terminu pozwany nie dokonał żadnej zapłaty na poczet wskazanej faktury VAT.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28 lipca 2015 r., sygn. akt VIII GNc 3774/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany (...) Sp. j. w T. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych..

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł te same argumenty, co w sprawie o sygn. akt VIII GC 1997/15.

W dniu 26 listopada 2015 r. na podstawie art. 219 k.p.c. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy połączył do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt VIII GC 1998/15, VIII GC 1997/15 i zarządził prowadzenie ich pod sygn. akt VIII GC 1997/15.

W pismach procesowych z dnia 11 grudnia 2015 r. sygn. akt VIII GC 1997/15 i sygn. akt VIII GC 2093/15 powód zaprzeczył, aby pomiędzy stronami doszło do zawarcia ugody w formie ustnej, na mocy, której pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia w okresie kolejnych dwudziestu czterech tygodni poprzez średnio tygodniową zapłatę jednej z faktur. Powód podał, że jedynym porozumieniem pomiędzy stronami było załączone do pozwu oświadczenie o uznaniu długu przez pozwanego.

W dniu 2 grudnia 2015 r. na podstawie art. 219 k.p.c. połączono do łącznego rozpoznania sprawy o sygn. akt VIII GC 2093/15, VIII GC 1997/15 – i zarządzono prowadzenie ich pod sygn. akt VIII GC 1997/15.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 11 kutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o zapłatę 10.771,11 zł, zasądził tę kwotę od pozwanego na rzecz powoda i orzekł o kosztach procesu, w sprawie o zapłatę 10.383,66 zł, zasądził tę kwotę od pozwanego na rzecz powoda i orzekł o kosztach procesu, w sprawie o zapłatę 10.469,76 zł, zasadził tę kwotę od pozwanego na rzecz powoda i orzekł o kosztach procesu.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Rejonowy ustalił, że powód w dniu 7 stycznia 2015 r. sprzedał pozwanemu węgiel groszek za kwotę 10.711,11 zł i z tego tytułu wystawił fakturę VAT nr (...). Termin zapłaty został ustalony przez strony na 6 lutego 2015 r. Pozwany odebrał powyższy towar.

Powód w dniu 30 grudnia 2014 r. sprzedał pozwanemu węgiel groszek za kwotę 10.383,66 zł i z tego tytułu wystawił fakturę VAT nr (...). Termin zapłaty został ustalony przez strony na 29 stycznia 2015 r. Pozwany odebrał powyższy towar.

Powód w dniu 5 stycznia 2015 r. sprzedał pozwanemu węgiel groszek za kwotę 10.469,76 zł i z tego tytułu wystawił fakturę VAT nr (...). Termin zapłaty został ustalony przez strony na 4 lutego 2015 r. Pozwany odebrał powyższy towar

W dniu 31 marca 2015 r. pozwany zobowiązał się do spłaty zaległych należności względem powoda w kwocie 250,000,00 zł od dnia 10 kwietnia 2015 r.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty zadłużenia w łącznej wysokości 293.207,18 zł z tytułu niezapłacenia w terminie należność wynikających m.in. z faktury nr (...).

W dniu 14 maja 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.676,40 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 15 maja 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.771,11 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 19 maja 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.478,37 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 21 maja 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.624,74 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 26 maja 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.719,45 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 10 czerwca 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.693,62 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 18 czerwca 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.693,62 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 1 lipca 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.624,74 zł tytułem faktury VAT nr (...).

W dniu 8 lipca 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.676,40 zł tytułem faktury nr (...).

W dniu 24 lipca 2015 r. pozwany przelał na rachunek powoda kwotę 10.814,16 zł tytułem faktury nr (...).

W dniu 10 sierpnia 2015 r. pozwany przelał na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 26.572,46 zł tytułem faktury VAT nr (...) (należność główna, odsetki, koszty procesu KM 1935/15).

W dniu 10 sierpnia 2015 r. pozwany przelał na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 14.320,98 zł tytułem faktury VAT nr (...) (należność główna, odsetki, koszty procesu KM 1939/15).

W dniu 10 sierpnia 2015 r. pozwany przelał na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 13.324,91 zł tytułem faktury VAT nr (...) (należność główna, odsetki, koszty procesu KM 1940/15).

W dniu 13 sierpnia 2015 r. pozwany wpłacił na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 13.482,63 zł tytułem należności głównej odsetek oraz kosztów procesu w prawie o sygn. akt GNc 3763/15.

W dniu 13 sierpnia 2015 r. pozwany wpłacił na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 14.438,63 zł tytułem należności głównej, odsetek oraz kosztów procesu w prawie o sygn. akt GNc 3761/15.

W dniu 24 sierpnia 2015 r. pozwany przelał na rachunek Komornika sądowego działającego przy Sądzie Rejonowym w Poznaniu kwotę 13.588,29 zł tytułem należności głównej odsetek oraz kosztów procesu w prawie o sygn. akt GNc 3765/15.

Następnie powód kierował do pozwanego ustne ponaglenia zapłaty i jak ustalił Sąd Rejonowy - strony nie zawierały żadnej ugody poza zobowiązaniem pozwanego z dnia 31 marca 2015 r. W. M. (1) był pracownikiem powoda, zajmował się kontaktami, jeżeli chodzi o sprzedaż do pozwanego, jego uprawnienia dotyczyły tylko spraw handlowych, zamówień od klienta. Wszelkie decyzje odnośnie akceptacji zamówień i jego realizacji leżały po stronie Prezesa Zarządu Ł. K..

Sąd Rejonowy wskazał, że bezsporne było, iż strony zawarły umowy sprzedaży. Pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zakupił od powoda węgiel groszek. Za powyższe powód wystawił pozwanemu szereg faktur VAT, które zostały przez pozwanego częściowo uregulowane z opóźnieniem bądź po zakończeniu postępowań sądowych i egzekucyjnych. W niniejszej sprawie powód dochodził roszczeń z faktur o numerach (...). Pozwany podniósł natomiast, że strony zawarły ustną ugodę, w której to odroczyły termin płatności powyższych faktur.

Sąd Rejonowy zważył, iż w myśl art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Podstawowym przedmiotem sprzedaży jako stosunku prawnego jest przeniesienie przez sprzedawcę na kupującego własności rzeczy – nieruchomości i rzeczy ruchomych. Obok przeniesienia własności rzeczy, podstawowym obowiązkiem sprzedawcy jest obowiązek jej wydania, co oznacza przeniesienie posiadania rzeczy.

Podstawowym obowiązkiem kupującego jest zapłata świadczenia pieniężnego – ceny, a spełnienie tego obowiązku powoduje wygaśnięcie zobowiązania dopiero wówczas, gdy sprzedawca otrzymał gotówkę, lub też uznany został jego rachunek bankowy albo obciążony został rachunek kupującego.

Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.).

Strony były zgodne, co do tego, że pozwany zakupił u powoda węgiel. Bezspornym również było, że powód wystawił pozwanemu faktury, w których obciążył pozwanego za sprzedany towar. Pozwany nie kwestionował zasadności wystawionych faktur ani też podanych w fakturach cen.

Pozwany w trakcie postępowania podnosił, iż roszczenia nie są wymagalne. Wbrew jednak obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., w ocenie Sądu Rejonowego, nie udowodnił tej okoliczności. Nie przedstawił żadnego dowodu na zawarcie z pozwanym ugody w tym zakresie. Pozwany wniósł jedynie o przesłuchanie świadka W. M. (1) jednakże wniosek pozwanego Sąd uznał za spóźniony, a ponadto Sąd doszedł do wniosku, że przeprowadzenie dowodu prowadziło do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, a zeznania tego świadka nie miałyby znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Powód bowiem kategorycznie zaprzeczał aby do takiej ugody doszło co potwierdził prezes zarządu powoda Ł. K.. Nadto W. M. (1) nie miał umocowania do zawierania ugód w imieniu powoda. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uznał, że twierdzenia pozwanego są gołosłowne, a wręcz nieprawdziwe.

Odnosząc się natomiast do przedstawionych przez pozwanego potwierdzeń przelewów i wpłat Sąd Rejonowy zważył, że nie dotyczyły one faktur objętych niniejszym postępowaniem.

Powód natomiast w pełni wykazał, że sprzedał pozwanemu towar jak również, że pozwany towar ten odebrał.

Wobec powyższego na podstawie art. 535 k.c. orzeczono jak w punktach I.1, II.1 i III.1. sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zaskarżając go w całości.

Na zasadzie art. 368 § 1 pkt 2 kp.c zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynika sprawy, tj. art. 207 § 6 k.p.c poprzez niedopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. M. (1), na okoliczność prowadzonych pomiędzy stronami negocjacji oraz zawarcia pomiędzy stronami ustnej ugody w przedmiocie należności objętych powództwem w niniejszej sprawie, a także treści tej ugody – zgłoszonego na rozprawie w dniu 4 lutego 2016 r., pomimo że pozwana dowiedziała się o danych świadka (w tym także o jego imieniu i nazwisku) dopiero po złożeniu pierwszych pism procesowych w sprawie, co stanowi o braku winy pozwanej we wcześniejszym niezgłoszeniu tego dowodu;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, braku ich wszechstronnego rozważenia oraz dokonaniu ich oceny wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji ustalenie, że pomiędzy stronami nie została zawarta ugoda dotycząca należności stanowiącej przedmiot niniejszego postępowania, a to wobec:

a)  wyprowadzenia przez sąd I instancji faktu braku zawarcia ustnej ugody między stronami wyłącznie z dowodu z przesłuchania powódki;

b)  nieuwzględnienia przez sąd I instancji sposobu dokonywania przez pozwaną płatności, który jednoznacznie wskazuje na działanie pozwanej w sposób uporządkowany, a zarazem zgodny z przytaczanymi przez pozwaną postanowieniami ugodowymi;

c)  ustalenia przez sąd, że faktury były opłacane przez pozwaną z opóźnieniem lub „po zakończeniu postępowań sądowych”, skutkiem czego są błędnie ustalił sposób dokonywania spłat przez pozwaną.

3.  naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 5 k.c poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy działanie powódki polegające na rażącym niewywiązaniu się z ustaleń ugodowych i wystąpieniem z szeregiem odrębnych powództw dotyczących faktur objętych ugodą i to pomimo dokonywania przez pozwaną spłat zgodnie z poczynionymi ustaleniami, nie powinno korzystać z ochrony jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Wobec tak sformułowanych zarzutów pozwany wniósł o:

1.  zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa, a ewentualnie – o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód w odpowiedzi na apelację pozwanego wniósł o jej oddalenie w całości i o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów w postępowaniu odwoławczym, w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić trzeba, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy
i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 207 § 6 k.p.c poprzez pominiecie przez Sąd Rejonowy dowodu z zeznań świadka W. M. (1) – zarzut ten ocenić należy jako niezasadny. Słusznie bowiem Sąd Rejonowy uznał zgłoszenie tego dowodu przez pozwanego za spóźnione. Dowód taki, powinien być zgłoszony przez pozwanego w sprzeciwie. Jeżeli pozwany nie znał danych personalnych świadka w chwili składania sprzeciwu, winien tę okoliczność wskazać w sprzeciwie i wykazać, że podjął niezbędne czynności w celu pozyskania danych personalnych świadka. Tymczasem pozwany w sprzeciwie złożył jedynie wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań stron. Ponadto, zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka W. M., wobec zaprzeczenia przez powoda aby osoba ta miała umocowanie do zawierania z kontrahentami ugód w sprawie spłat należności – byłoby zbędne. Natomiast argument podniesiony przez pozwanego w apelacji, że gdyby W. M. nie był umocowany do reprezentowania powódki to umowy sprzedaży węgla zawarte miedzy stronami należałoby uznać za nieważne jest chybiony. Po pierwsze, powódka w całości potwierdziła w tym zakresie czynności dokonywane w jej imieniu przez W. M., a ponadto, między stronami doszło do zawarcia tych umów i tak w sposób dorozumiany przez czynności dokonane. Można też uznać, że zawieranie umów sprzedaży węgla przez W. M. miesiło się w dyspozycji art. 97 k.c. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, osobę czynna w lokalu przedsiębiorstwa, przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Przepisu tego nie można jednak zastosować do sytuacji zawarcia przez strony ugody , albowiem, o ile zawieranie umów dotyczących sprzedaży węgla można uznać za czynności prawne zazwyczaj dokonywane w lokalu przedsiębiorstwa powoda, co wynika m.in. z przedmiotu działania powodowej spółki ujawnionego w KRS – o tyle zawieranie ugód z kontrahentami, dotyczących ustalania spłat należności, w tym rezygnacji przez powoda z części roszczeń np. odsetkowych, nie mieści się już w dyspozycji art. 97 k.c.

Reprezentant powoda Ł. K. przyznał w złożonych zeznaniach, że W. M. (1) był pracownikiem powoda i zajmował się kontaktami z klientami dotyczącymi sprzedaży, w tym sprawami sprzedaży dla pozwanego. Dodał, że W. M. miał uprawnienia do prowadzenia czynności handlowych i związanych z zamówieniami do klienta (k-76). Powiązanie czynności osoby znajdującej się w lokalu przedsiębiorstwa z obsługiwaniem publiczności prowadzi do wniosku, że osoba ta powinna wykonywać tylko takie czynności, które mieszczą się w ramach usług tego przedsiębiorstwa. Można zatem przyjąć, że dla zastosowania art. 97 k.c, osoba czynna w lokalu przedsiębiorstwa musi dokonać tylko takich czynności, które mieszczą się w zakresie czynności zazwyczaj wykonywanych w lokalu tego przedsiębiorstwa z osobami korzystającymi z jego usług. Są to takie czynności prawne oraz inne czyny, które mieszczą się w zakresie przedmiotu działalności danego przedsiębiorcy i które zazwyczaj są dokonywane z jego klientami. Termin "zazwyczaj" wskazuje na to, że chodzi tu o czynności dokonywane z klientami zwykle, często, w normalnym toku działalności przedsiębiorstwa.

O ile więc można przyjąć, że W. M., jako osoba działająca w lokalu przedsiębiorstwa powoda, mógł skutecznie zawrzeć w jego imieniu z pozwanym umowę sprzedaży węgla, o tyle nie miał on umocowania do zawierania z klientami, w tym, z pozwanym ugód co do spłaty ich należności, a w szczególności nie miał umocowania do składania w imieniu powoda oświadczeń o rezygnacji z części należności np. w zakresie odsetek. Trudno bowiem przyjąć, aby czynności dotyczące zawierania ugód z klientami były czynnościami, którymi na co dzień zajmują się osoby znajdujące się w lokalach pozwanego.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny jest też zarzut naruszenia art. 233 k.p.c.

Na wstępie przypomnieć należy ugruntowaną w judykaturze regułę, a mianowicie,
że w wypadku wyroku oddalającego apelację, wydanego na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenie sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za własne, co niniejszym Sąd Okręgowy czyni.

Sąd Okręgowy pragnie zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny
z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX
nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem
z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów
i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139).

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanego nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy.

Podnoszony przez pozwanego w apelacji fakt dokonywania przez niego wpłat nie świadczy w ocenie sądu samo przez się o tym, że strony zawarły ugodę o treści wskazywanej przez pozwanego.

Również podniesienie przez skarżącego zarzutu naruszenia art. 5 k.c należy uznać za bezzasadne. Pozwany przede wszystkim nie wskazał jakie zasady współżycia społecznego zostały naruszone przez Sąd Rejonowy. Dochodzenie zaś przed sądem, wymagalnych bezspornych należności trudno uznać za działanie mające na celu nadużycie przysługującego stronie prawa.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanego i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego. O kosztach tych orzeczono w stosunku do wszystkich spraw połączonych do wspólnego rozpoznania zgodnie z art. 98 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 22.10.2015 r. – w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U 2015.1804).

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Wiesław Łukaszewski