Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł o wpisaniu do Krajowego Rejestru Sądowego - Rejestru Dłużników Niewypłacalnych dłużniczki M. S., co do wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym wnioskodawcy (...) 23 października 2012 r. w kwocie 348 zł i obciążył dłużniczkę kosztami postępowania wywołanego wniesieniem skargi na postanowienie Referendarza Sądowego z dnia 22 stycznia 2013 r. w kwocie 100 zł.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynikało, że zostało ono wydane na skutek zaskarżenia przez dłużniczkę postanowienia Referendarza Sądowego z dnia 22 lutego 2013 r., którym Referendarz orzekł o dokonaniu wpisu dłużniczki w Krajowym Rejestrze Sądowym - Rejestrze Dłużników Niewypłacalnych, zgodnie z wnioskiem wierzyciela. Dłużniczka wniosła skargę na orzeczenie Referendarza, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że nie uiściła należności na rzecz wierzyciela oraz naruszenie art. 6 k. c. przez stwierdzenie, że na wierzycielu nie ciążył obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających dokonanie wpisu.

Na skutek skargi, jak wyjaśnił Sąd Rejonowy, orzeczenie Referendarza Sądowego utraciło moc, zgodnie z art. 398 ²² § 2 i 3 k.p.c, a Sąd rozpoznawał sprawę na nowo jako sąd pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca przedłożył odpis tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko dłużniczce oraz odpis pisma z dnia 24 października 2012 r. zawierający wezwanie do zapłaty należności z tytułu składek stwierdzonych między innymi ww. tytułem wykonawczym. Dokumenty te są zgodne pod względem formy i treści z przepisami prawa. Zgodnie z art. 250 § 1 k.p.c. jeżeli dokument znajduje się w aktach organu, o którym mowa w art. 244 § 1 k.p.c. wystarczy przedstawić urzędowo poświadczony przez ten organ odpis lub wyciąg z dokumentu. Organami o których mowa w art. 244 § 1 k.p.c. są organy władzy i inne organy państwowe, stosownie zaś do art. 66 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. u. Z 2005 r. nr 205 poz. 1585) Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych przysługują środki prawne właściwe organom administracji państwowej. Wskazana regulacja wyłącza sposób poświadczania dokumentów, o którym mowa w art. 129 § 1 k.p.c. i znajduje zastosowanie w postępowaniu rejestrowym (art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 7 ustawy o KRS). Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o KRS prawdziwość zgłoszonych danych Sąd

rejestrowy powinien badać jedynie wówczas, gdyby zachodziły w tym względzie uzasadnione wątpliwości. Ponadto, jak wskazał Sąd rejestrowy, w przypadku wynikającego z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązku uiszczenia należnych składek, obowiązany, jeżeli twierdzi, że zapłata nastąpiła powinien wykazać powyższą okoliczność. Nie można wymagać przedstawienia dowodu celem wykazania okoliczności, które nie nastąpiły. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał art. 56 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym.

Apelację (nazwaną zażaleniem) od tego postawienia wniosła dłużniczka zarzucając mu: błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że dłużniczka nie uiściła należności na rzecz wierzyciela oraz naruszenie art. 6 k.c. przez stwierdzenie, iż na wierzycielu nie ciążył obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających dokonanie wpisu dłużniczki do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych.

Pełnomocnik dłużniczki wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez oddalenia wniosku wierzyciela o wpis dłużniczki do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych ewentualnie o uchylenie postanowienia.

Argumentacja apelacji koncentrowała się wokół stwierdzenia, iż we wniosku o dokonanie wpisu nie wykazano okoliczności niezbędnych do jego dokonania albowiem załączonym do wniosku kopiom dokumentów nie można przypisać mocy dowodowej, nie zostały one bowiem poprawnie potwierdzone za zgodność z oryginałem. Poświadczenie dokonane zostało, bowiem przez Starszego Referenta mgr inż. G. L., która zgodnie z art. 129 § 2 k.p.c. nie jest uprawniona do potwierdzenia odpisu dokumentu z oryginałem. Nie było to również pełnomocnik umocowany do działania w niniejszej sprawie.

Ponadto pełnomocnik dłużniczki twierdził, że wierzyciel wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi nie załączył żadnych dokumentów wskazujących na brak spłaty zadłużenia. Jako, że w wezwaniu do zapłaty załączonym do wniosku wierzyciel wskazał konto, na które ewentualnie miała nastąpić spłata zadłużenia, wierzyciel miał możliwość wykazania braku spłaty przez przedłożenie wyciągu z tego rachunku bankowego. Stanowisko Sądu Rejonowego w tym zakresie było niezasadne, gdyż art. 6 k.c. nakłada na wierzyciela obowiązek wykazania spłaty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja uczestniczki nie była uzasadniona.

W realiach przedmiotowej sprawy wskazać należy przede wszystkim, iż przedmiotem wniosku (...)z 29 listopada 2012 r. był wpis uczestniczki do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych, chodzi zatem o sprawę rejestrową, do której zgodnie z przepisem art. 7 Ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jednolity Dz. U. 2013. poz. 1203 ) stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu nieprocesowym, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do postępowania nieprocesowego, z kolei mają zastosowanie odpowiednio przepisy o procesie, chyba, że przepisy szczególne stanowią inaczej (art. 13 § 2 k.p.c.)

W związku zarzutem niewykazania przez wnioskodawcę okoliczności niezbędnych do wpisu istotna regulacja wynika też z art. 23 ustawy o KRS, wedle którego sąd rejestrowy bada, czy dołączone do wniosku dokumenty są zgodne pod względem formy i treści z przepisami prawa, a w myśl art. 694 ⁴ k.p. c, dokumentem tego rodzaju może być albo oryginał albo poświadczony urzędowo odpis lub wyciąg z dokumentu.

W przedmiotowej sprawie, jak trafnie stwierdził Sąd Rejonowy, wnioskodawca załączył do wniosku odpis wezwania do zapłaty z dnia 24 października 2012 r. dotyczący należności stwierdzonej tytułem wykonawczym i odpis tytułu wykonawczego (...) z dnia 23 października 2012 r., a także pocztowe potwierdzenie odbioru. Wezwanie doręczone zostało uczestniczce w dniu 29 października 2013 r. Wskazane odpisy (kserokopie) zostały poświadczone „za zgodność z oryginałem" przez pracownika wnioskodawcy, starszego referenta A. P.. Osoba ta nie występowała jednak w postępowaniu w charakterze pełnomocnika, a uprawnienie do dokonania poświadczenia, jak należało przyjąć zdaniem Sądu Okręgowego nie wynikało z upoważnienia wyrażonego w art. 129 § 2 k.p.c, który zresztą nie jest jedynym przepisem odnoszącym się do odpisu dokumentu. Także w postępowaniu rejestrowym może znaleźć zastosowanie powołany przez Sąd Rejonowy art. 250 § 1 k.p.c. zdanie pierwsze, wedle którego „jeżeli dokument znajduje się w aktach organu, o którym mowa w art. 244 § 1, wystarczy przedstawić urzędowo poświadczony przez ten organ odpis lub wyciąg z dokumentu. Stwierdzić, zatem należy, że organy, o których mowa w art. 244 § 1 k.p.c. to organy władzy publicznej i inne organy państwowe, a wnioskodawcy, w zakresie prowadzonej działalności, o której mowa w art. 68 -71 ustawy wskazanej poniżej, przysługują środki prawne właściwe organom administracji państwowej (art. 66 ust. 4 Ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Dz. U. 2013 poz. 1442).

Ponieważ dokumenty powołane przez wnioskodawcę pochodziły od niego i jak przyjąć należy, znajdują się w jego aktach, pracownik wnioskodawcy, działając w

granicach umocowania wynikającego z powierzonych obowiązków, mógł dokonać poświadczenia kserokopii tytułu wykonawczego i wezwania, a tak właśnie poświadczone dokumenty stały się podstawą kwestionowanego wpisu. Trafnie stwierdził to Sąd Rejonowy, którego ustalenia i wnioski Sąd Okręgowy podzielił i uczynił własnymi.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny był również zarzut naruszenia art. 6 k.c, w świetle którego uczestniczka domagała się wykazania przez wnioskodawcę niezapłacenia składki wymienionej w tytule wykonawczym. Tymczasem uczestniczka nie wypowiedziała się, co do okoliczności, czy zapłaciła tę należność . Po wtóre, należy stanowczo stwierdzić, że zgodnie z art. 6 k.c, który ustanawia podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu, to na uczestniczce ciążył ciężar wykazania okoliczności, że należność stwierdzona tytułem wykonawczym nie istnieje. Sąd Rejonowy przytoczył, na poparcie tego stanowiska orzeczenie Sadu Apelacyjnego w Krakowie, wyrażające analogiczny pogląd w sprawie na tle sporu o uiszczenie składki przez ubezpieczonego. Innymi słowy, w świetle art. 6 k. c. nieuzasadnione było żądanie uczestniczki przedstawienia przez wnioskodawcę dowodów na okoliczność braku zapłaty; to dłużniczka, twierdząc że dług taki uregulowała winna przedstawić dowód tego faktu. Nie ulegało wątpliwości, że dłużniczka nie sprostała temu wymaganiu.

Z tego względu, na podstawie art. 385 k. p. c. apelacja jako bezzasadna podlegała

oddaleniu.