Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powódki I. K. kwotę 11 598,10 zł. z ustawowymi odsetkami poszczególnych kwot, oddalił powództwo w pozostałej części oraz zasądził kwotę 1522,47 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 12 maja 2009 r. w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony samochód marki V. (...) o nr rej. (...) oraz znajdujący się w samochodzie telefon komórkowy (...). Właścicielką tych rzeczy była powódka – I. K.. Sprawcą kolizji był kierujący samochodem marki R. o nr rej. (...). Sprawca kolizji był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego – (...) w W..

Na podstawie opinii biegłego sądowego J. K. (1) Sąd Rejonowy ustalił, że uszkodzony samochód został wyprodukowany w 2003 r. i posiadał 7-letni okres eksploatacji. Wartość rynkowa tego pojazdu na dzień szkody w stanie nieuszkodzonym wyniosła 42.300,00zł.- 44.700,00 zł. W zależności od dodatkowego wyposażenia tego pojazdu, a jego wartość po uszkodzeniu wynosiła 23.200,00 zł.- 25.500,00 zł. Natomiast koszt naprawy tego pojazdu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych w maju 2009 r. wynosił 21.577,03zł. netto, a więc powstała szkoda nie była szkoda całkowitą. W ocenie Sądu, kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu z przed powstaniem szkody. Sąd więc przyjął, iż wydatek konieczny, obejmujący uzasadnione technicznie koszty naprawy pojazdu w maju 2009 r. wynosił 21.577,03 zł. netto natomiast różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu wynosiła 9.477.10 zł.

Na postawie opinii biegłego sądowego M. B. (1) Sąd Rejonowy ustalił także, że cena nowego telefonu marki (...) w maju 2009 r. wynosiła około 3.900,00zł., a cena używanego w stanie idealnym technicznym, i wizualnym wynosiła wówczas 1.500,00 zł.- 2.500,00 zł. Należący do powódki telefon nadawał się do naprawy, a w przypadku naprawy przez autoryzowany serwis nie nastąpiłaby utrata gwarancji. W maju 2009 r. naprawa tego telefonu (wskazane uszkodzenia bez wyświetlacza LED i głośniczka) przy wykorzystaniu oryginalnych części zamiennych wynosił 821,00 zł. netto. Przy czym Sąd Rejonowy uznał z nieprzydatną sporządzoną wcześniej opinię biegłego W. B. (1) (k-292-294). Biegły B. sam uznał, iż określenie zewnętrznych uszkodzeń tego telefonu przekraczało jego kompetencje. Zdaniem Sądu opinia pisemna i uzupełniająca wykazały, iż w odniesieniu do telefonu N. powódki biegły nie miał wystarczającej wiedzy aby udzielić odpowiedzi na wszystkie postawione pytania.

Sąd Rejonowy również ustalił, że powódka zleciła ustalenie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu i z tego tytułu poniosła koszty w kwocie 200,00 zł netto oraz zleciła ustalenie wartości pojazdu sprzed i po powstaniu szkody i z tego tytułu poniosła koszty w kwocie 300,00 zł. netto. Sąd ustalił także, że w dniach 5 czerwca 2009 r. do dnia 9 czerwca 2009 r. i 14 czerwca 2009 r. do 16 czerwca 2009 r. powódka korzystała z samochodów zastępczych i w związku z tym poniosła koszty najmu pojazdów zastępczych w łącznej wysokości 830,00 zł. netto.

Stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych, zeznania świadków, zeznania powódki oraz na postawie opinii biegłych J. K. (1) i M. B. (1).

Sąd Rejonowy zważył, że stosownie do art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany przyjął odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 par. 1 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zdarzenie ,z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogólne zamierza go naprawić. Odszkodowanie przysługujące od niego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego.

Sąd Rejonowy zważył także, iż pozwany powinien zapłacić powódce odszkodowanie z tytułu uszkodzonego telefonu marki (...) oraz zwrócić koszty pojazdu zastępczego za ustalony okres.

Sąd Rejonowy zważył także, iż pozwany był zobowiązany zwrócić powódce poniesione przez powódkę koszty ekspertyz dotyczących kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu oraz wyceny wartości tego pojazdu.

Sąd zważył również, iż w myśl art.481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które odpowiedzialności nie ponosi, a zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie ( art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Przy czym w przypadku odszkodowania stanowiącego równowartość kosztów najmu pojazdów zastępczych i kosztów sporządzonych ekspertyz odsetek za opóźnienie powódka mogła się domagać od dnia wymagalności tj. od dnia wezwania do zapłaty tych należności (art.455 k.c.).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności faktyczne sprawy i zgromadzony materiał dowodowy Sąd I instancji zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 11.598,10 zł. stanowiącą ustalone przez biegłych koszty naprawy samochodu tj. kwota 9.477,10 zł., koszty naprawy telefonu komórkowego tj. kwota 821,00 zł. oraz poniesione przez powódkę wydatki za najem pojazdów zastępczych tj. kwota 830,00 zł., i wydatki za sporządzone ekspertyzy tj. kwota 500,00 zł. O odsetkach Sąd I instancji orzekł przy uwzględnieniu terminów wynikających z cyt. art. 24 ust. 2 ustawy i art. 455 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo Sąd oddalił.

Sąd Rejonowy orzekł o kosztach postępowania opierając swoje rozstrzygnięcie o przepisy art. 100 k.p.c. w związku z par. 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radcowskie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., nr 163, poz. 1348) stosując zasadę stosunkowego rozdziału kosztów.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła powódka, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo i domagając się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji albo zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie dodatkowo kwoty 5.737 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty oraz zmianę orzeczenie w punkcie 3 poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki całości kosztów procesu, w tym kosztów adwokackich, przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi powódka zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na:

- niezgodności ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym

Ponadto powódka postawiła zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności:

- naruszenie art. 328 par. 2 k.p.c poprzez wadliwe uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia

- naruszenie art. 233 par. 1 k.p.c poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu dowodów w postaci opinii biegłego B. oraz faktury sprzedaży pojazdu ( nr 1/06/2009) i wyceny biegłego J. K. w zakresie ustalenia wartości pojazdu przed szkodą.

W uzasadnieniu apelacji powódka wskazała, że Sąd I instancji błędnie wyliczył zasądzoną kwotę, myląc się w obliczeniach o 30,10 zł. na jej niekorzyść.

Ponadto powódka wskazała, że Sąd nie wykazał z czego wynika zasądzona suma z tytułu odszkodowania za telefon. Zdaniem apelującej z kosztów wskazanych w opinii biegłego M. B. po zsumowaniu nie można wyznaczyć kwoty 821,00 zł.

Powódka podniosła, że ubytek po sprzedaży samochodu wyniósł 4.190 zł., a domaga się z tego tytułu kwoty 2.183,90 zł.

Natomiast zakresie telefonu N. żądanie powódki opiewało na kwotę 3.523 zł. Zdaniem powódki Sąd bezzasadnie przyjął, że opinia biegłego W. B. (2) jest nieprzydatna do sprawy, gdyż jako jedyny miał on możliwość oględzin telefonu, więc w konsekwencji jego opinia jako jedyna pozwalała ona na ustalenie rzeczywistych rozmiarów szkody powódki w tym zakresie. Ponadto w ocenie powódki faktem notoryjnym jest, że uszkodzenie mechaniczne prowadzi do automatycznej utraty gwarancji.

W tej sytuacji, w ocenie powódki jej żądania powinny zostać uwzględnione w całości.

Pozwany na rozprawie apelacyjnej wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja w istotnej części nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy po zapoznaniu się i rozważeniu całości zebranego w sprawie materiału dowodowego stosownie do treści art. 382 k.p.c. doszedł do wniosku, że w zakresie istotnych dla rozstrzygnięcia należy zaaprobować ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjąć je za własne przy dokonaniu oceny zasadności apelacji.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe, na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie. Ustalenia Sądu Rejonowego uznać należy za prawidłowe w zakresie podstaw odpowiedzialności pozwanego. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie naruszała bowiem zasady określonej w art. 233 § 1 k.p.c. i pokrywa się z oceną dokonaną przez Sąd Okręgowy w postępowaniu apelacyjnym. Dokonana w sprawie ocena dowodów nie narusza zasady wyrażonej w powyższym przepisie, ponieważ Sąd ten wyprowadził ze zgromadzonego materiału dowodowego wnioski, które są poprawne pod względem logicznym oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Także w tym zakresie podstawy zarzutu nie może stanowić twierdzenie skarżącego, że z tego samego materiału dowodowego można wyprowadzić odmienne wnioski, które również byłby logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Nie oznacza to wykazania, że dokonana przez Sąd I instancji ocena zebranego materiału dowodowego nie jest swobodna, lecz dowolna. Taka argumentacja skarżącej zasługuje na uznanie jej tylko za subiektywną polemikę z oceną dokonaną przez sąd orzekający w granicach przysługujących mu uprawnień. Z apelacji wynika, że powódka w gruncie rzeczy podważa prawidłowość ustaleń Sądu pierwszej instancji w zakresie sposobu likwidacji szkody. Powódka nie dostrzega, że uszkodzony samochód był do naprawy a koszt tej naprawy nie przewyższał wartości uszkodzonego pojazdu. Z podobną sytuacją mamy do czynienia w przypadku uszkodzonego telefonu. Wziąć tu trzeba pod uwagę, że pozwany miał obowiązek zwrócić powódce wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Podobnie pozwany miał obowiązek zwrócić powódce koszty naprawy uszkodzonego telefonu komórkowego. W tej sytuacji nietrafny jest zarzut sprzeczności ustaleń Sądu I instancji z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. W okolicznościach sprawy zasadność tego zarzutu wymagała by uprzedniego wykazania, że wystąpiła szkoda całkowita tzn. koszt naprawy samochodu i koszt naprawy telefonu komórkowego przekracza wartość tych przedmiotów sprzed wypadku.

Również wbrew zarzutowi apelacyjnemu Sąd Rejonowy nie naruszył art. 328 § 2 k.p.c. O skutecznym postawieniu tego zarzutu można mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska Sądu I instancji, przy czym braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia jest w ogóle nieujawniona lub jest ujawniona w sposób umożliwiający poddanie jej kontroli instancyjnej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wyczerpującą rekonstrukcję w istocie bezspornego stanu faktycznego oraz jego subsumpcję do prawidłowej normy prawa materialnego. Sąd Rejonowy swoje stanowisko obszernie umotywował powołując się na stanowisko orzecznictwa licznie tu przywołując orzeczenia Sądu Najwyższego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika z jakich elementów składa się odszkodowanie. Tymi elementami są: różnica pomiędzy wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem, a kosztem naprawy pojazdu tj. kwota 9.477,10 zł., koszty naprawy telefonu marki (...) tj. kwota 821,00 zł., koszty najmu pojazdu zastępczego tj. kwota 830,00 zł., koszty sporządzonych ekspertyz dot. kalkulacji naprawy tj. kwota 200,00 zł., dot. wyceny wartości pojazdu tj. kwota 300,00 zł. Suma tych elementów to kwota 11.628,10 zł., a nie kwota 11.598,10 zł. W tym więc zakresie apelacja okazała się zasadna. Przy czym wbrew zarzutom apelującej ta rozbieżność jest wynikiem oczywistej omyłki rachunkowej popełnionej przy sumowaniu kwoty 9477,10 zł. i kwoty 821,00 zł. Omyłka ta jest oczywista jeśli dokładnie przeanalizuje ustalenia Sądu I instancji w zakresie elementów z których składa się zasądzone odszkodowanie.

Apelację należy również uznać za uzasadnioną w części dotyczącej wysokości odszkodowania za naprawę telefonu komórkowego. W tym zakresie rację ma apelująca, że Sąd I instancji ustalając wysokość kosztów naprawy telefonu na kwotę 821,00 zł. odniósł się do opinii biegłego M. B. ale suma pozycji składających się na koszt naprawy nie jest kwotą wynikającą z tej opinii. W opinii tej biegły ustalił, że całkowity koszt naprawy telefonu stanowi równowartość kwoty 1161,81 zł. W ocenie Sądu Okręgowego właśnie ta kwota winna być odszkodowaniem z tego tytułu. Biegły w swojej opinii uwzględnił bowiem koszt wymiany głośniczka oraz koszt wyświetlacza LCD. Biegły jednoznacznie nie zakwestionował konieczności wymiany tych części. Skoro więc części te zostały objęte opinią, to koszty wymiany tych części stanowią element całkowitych kosztów naprawy. W konsekwencji koszt naprawy telefonu wnoszący 1161,81 zł. winien być uwzględniony w odszkodowaniu.

W tym stanie rzecz zaskarżony wyrok stosownie do art. 386 § 1 k.p.c. należało zmienić jedynie w części tj. w zakresie nie uwzględnionych całkowitych koszty naprawy telefonu i w zakresie błędu rachunkowego.

Odnosząc to do zaskarżonego wyroku zasądzoną należność główną w kwocie 11.598,10 zł. należało podwyższyć do kwoty 11.968.91 zł., a przy zasądzonych odsetkach kwotę 10.268,10 zł. podwyższyć do kwoty 10.638,91 zł., o czym orzeczono jak w pkt. I.

W pozostałym zakresie stosownie da art. 385 k.p.c. apelację jako bezzasadną należało oddalić, o czym orzeczono jak w pkt. II.

Orzekając o kosztach stosownie do art.100 zd. 2 k.p.c. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że pozwana uległa tylko co do nieznacznej części żądania apelacyjnego, dlatego też pozostawił rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie orzeczonych kosztów procesu.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 par 1 i 3 oraz z art. 99 k.p.c., o czym orzeczono jak w

pkt. III.