Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Wnioskodawca B. Z. złożył w dniach 8 maja i 10 czerwca 2015 r. dwa odrębne wnioski o orzeczenie w stosunku do W. M. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na okres 10 lat.

W uzasadnieniu pierwszego wniosku podniesiono, że uczestnik pełni funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w B., a wnioskodawca posiada względem tej spółki wierzytelność z tytułu czynszu najmu lokalu użytkowego stwierdzoną tytułem wykonawczym i niezaspokojoną wobec bezskuteczności egzekucji. Według wnioskodawcy ww. spółka zaprzestała spłacania wymagalnych zobowiązań od dnia 11 maja 2013 r., a jej zarząd nie dopełnił obowiązku złożenia w terminie 14 dni wniosku o ogłoszenie upadłości.

W drugim wniosku wskazano natomiast, że uczestnik pełni funkcję prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w B., która jest dłużnikiem wnioskodawcy, a prowadzone względem tej spółki postępowania egzekucyjne pozostają bezskuteczne. Jednocześnie wnioskodawca wystąpił z żądaniem ogłoszenia upadłości dłużnika, które podlegało odrębnemu rozpoznaniu.

Zarządzeniem z dnia 16 czerwca 2015 r. połączono obie sprawy celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Uczestnik W. M. nie zajął stanowiska co do złożonych w tych sprawach wniosków.

Postanowieniem z dnia 28 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił żądanie wnioskodawcy po ustaleniu - wobec braku dowodów przeciwnych - iż (...) sp. z o. o. oraz (...) sp. z o.o. nie posiadają zaległości wobec innych wierzycieli niż wnioskodawca.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że W. M. pełni funkcję prezesa zarządu w obu tych spółkach i jest uprawniony do samodzielnej reprezentacji tych podmiotów. Powyższe spółki pozostają dłużnikami wnioskodawcy B. Z.. Ustalono w tym zakresie, iż wyrokiem zaocznym z dnia 5 grudnia 2013 r. (sygn. akt I C 2029/13) Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od (...) sp. z o. o. na rzecz B. Z. kwotę 8.610 zł wraz z odsetkami od dnia 11 maja 2013 r. oraz kwotę 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Natomiast nakazem zapłaty z dnia 6 maja 2014 r. (sygn. akt I Ne 5797/14) Sąd Rejonowy w Bydgoszczy nakazał Restauracji (...) sp. z o.o. aby zapłaciła na rzecz B. Z. kwotę 9.840 zł z odsetkami od dnia 11 grudnia 2012 oraz koszty procesu w kwocie 1.275 zł, natomiast nakazem zapłaty z dnia 23 lipca 2014 r. (sygn. akt VIII GNc 4150/14) nakazał tej spółce aby zapłaciła na rzecz wnioskodawcy kwotę 8.077 zł z odsetkami od dnia 11 stycznia 2013 r. Postępowania egzekucyjne prowadzone w oparciu o wskazane tytuły wykonawcze okazały się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że w stosunku do (...) sp. z o. o. nie został dotąd złożony wniosek o ogłoszenie upadłości, natomiast w dniu 11 czerwca 2015 r. wnioskodawca B. Z. złożył wniosek o ogłoszenie upadłości (...) sp. z o. o., a sprawa ta nie została dotychczas rozpoznana. Ustalono również, że prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Świeciu (sygn. akt II K 82/15) uczestnik W. M. został uznany za winnego popełnienia czynu określonego w art. 586 k.s.h. polegającego na tym, że nie złożył w grudniu 2011 r. w P. wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o. o. pomimo powstania warunków uzasadniających złożenie takiego wniosku.

Odnosząc się do powyższych ustaleń - dokonanych na podstawie przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów, a także biorąc pod uwagę fakty znane sądowi urzędowo - Sąd

1

Rejonowy zauważył, że zakaz prowadzenia działalności gospodarczej, a także pełnienia związanych z tym funkcji może zostać orzeczony na okres od trzech do dziesięciu lat m.in. wobec osoby, która ze swej winy, będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie dwóch tygodni od dnia zaistnienia do tego podstawy (art. 373 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze). Zgodnie zaś z art. 10 ww. ustawy podstawą ogłoszenia upadłości jest niewypłacalność dłużnika, ta zaś zachodzi, gdy dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Zdaniem Sądu pierwszej instancji użycie słowa „zobowiązań" w liczbie mnogiej nawiązuje do wynikającej z art. 1 ustawy zasady, iż prawo upadłościowe reguluje wspólne dochodzenie roszczeń wierzycieli. Oznacza to, że ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wówczas, gdy istnieje co najmniej dwóch wierzycieli podmiotu, którego dotyczy wniosek. Tymczasem w niniejszej sprawie wnioskodawca nie przedstawił żadnego dowodu na istnienie innych - poza nim - wierzycieli wskazanych spółek, których reprezentantem pozostaje uczestnik. Przedłożony przez wnioskodawcę prawomocny wyrok karny - przesądzający o niewywiązaniu się przez uczestnika jako prezesa zarządu z obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości - dotyczył bowiem zupełnie innej spółki niż wskazane w niniejszym postępowaniu, a to przecież wierzyciela obciążało udowodnienie faktów uzasadniających jego żądanie (art. 6 k.c). W ocenie Sądu Rejonowego nie miał on ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania wnioskodawcy zastępowanego - jak w tym przypadku - przez fachowego pełnomocnika w wyjaśnianiu treści stosunków łączących zainteresowane podmioty, gdyż zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, to uczestnicy postępowania obowiązani są do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne, sąd zaś jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik (art. 3 i art. 232 k.p.c).

Mając więc na uwadze ustalenie, iż reprezentowane przez uczestnika dwie spółki posiadają jedynie jednego wierzyciela, Sąd pierwszej instancji uznał, że nie zachodzi stan niewypłacalności będący podstawą do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a w konsekwecji, że nie zachodzą także przesłanki orzeczenia wobec uczestnika zakazu prowadzenia działalności (art. 373 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy a contr ario).

Apelację od powyższego postanowienia złożył wnioskodawca B. Z.. Wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie żądania orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w stosunku do uczestnika, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 373 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze poprzez jego niezastosowanie,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. :

-

art. 233 k.p.c. polegające na błędnej ocenie dowodu w postaci odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego spółki (...) sp. z o. o.,

-

art. 231 w zw. z art. 233 k.p.c. polegające na zaniechaniu ustalenia faktów w związku z prowadzeniem przeciwko (...) sp. z o. o. postępowania egzekucyjnego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu M. R. (Km 178/13),

a ponadto błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż wnioskodawca jest jedynym wierzycielem ww. spółki.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, iż nie można przyjąć, że wnioskodawca nie wykazał istnienia innych wierzycieli. Przy wniosku przedłożony został bowiem odpis z Rejestru dotyczący spółki (...) sp. z o.o., w której uczestnik pełni

2

funkcję prezesa zarządu, z którego wynika, iż w stosunku do tej spółki toczyło się postępowanie egzekucyjne z wniosku innego wierzyciela, umorzone wobec bezskuteczności egzekucji. W świetle powyższego wadliwe jest ustalenie przez Sąd pierwszej instancji, iż ww. spółka nie ma innych wierzycieli, a z faktu, iż zobowiązania te nie zostały uregulowane należy, w ocenie apelującego, wyprowadzić wniosek, iż nie został dochowany termin przewidziany na złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości. W ocenie apelującego taka sama sytuacja dotyczy reprezentowanej przez uczestnika spółki (...) sp. z o.o., która nie reguluje zobowiązań nie tylko wobec wnioskodawcy, lecz również wobec spółki (...) sp. z o.o.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 386 § 4 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c, a także w zw. z art. 376 ust. 1 zd. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz. 233 ze zm. - dalej jako „p.u.n.") sąd drugiej instancji może uchylić zaskarżone postanowienie wydane w sprawie o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania w razie nierozpoznania przez sąd pierwszej instancji istoty sprawy albo gdy rozstrzygnięcie wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

W orzecznictwie podkreślono, że pod pojęciem „nierozpoznania istoty sprawy" rozumieć należy każdy przypadek w którym nie doszło do zbadania podstawy merytorycznej żądania. Do sytuacji takiej dojdzie wówczas, jeżeli sąd a quo błędnie ograniczy się do zbadania jedynie wstępnej przesłanki warunkującej orzekanie np. zagadnienia legitymacji procesowej jednej ze stron, przedawnienia, prekluzji. Podstawa do uchylenia wyroku (postanowienia) do ponownego rozpoznania zachodzić będzie zatem nie tylko wówczas gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniu, lecz także gdy bez zbadania materialnej podstawy żądania przedwcześnie je oddalił (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego : z dnia 9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936 poz. 315, z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, Nr 1, poz. 22, a także postanowienia tego Sądu z dnia 24 czerwca 2014 r., I CZ 29/14, LEX nr 1521229 oraz z dnia 3 czerwca 2015 r., V CZ 115/14, LEX nr 1765630). Z kolei w uzasadnieniu wyroku z dnia 20 lipca 2006 r. (V CSK 140/06, LEX nr 1101691) Sąd Najwyższy stwierdził natomiast, że nierozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas, gdy sąd meriti nie wyjaśnił i pozostawił poza oceną okoliczności faktyczne, stanowiące przesłanki zastosowania prawa materialnego, będącego podstawą żądania.

W ocenie Sądu Okręgowego taka właśnie sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie Sąd upadłościowy bowiem - bezpodstawnie przyjmując, iż wnioskodawca jest jedynym wierzycielem spółek (...) sp. z o. o. (...) sp. z o.o. - zaniechał zbadania czy wobec obu tych spółek zachodziła podstawa do ogłoszenia ich upadłości w postaci niewypłacalności, a w konsekwencji czy uczestnik będąc do tego zobowiązany jako reprezentant ww. spółek nie złożył ze swej winy wymaganych w tym zakresie wniosków (art. 10 i art. 21 ust. 2 w zw. z art. 373 ust. 1 p.u.n.).

Przyjmuje się, że stan niewypłacalności zachodzi wówczas gdy dłużnik z braku środków przez dłuższy czas nie wykonuje przeważającej części swoich zobowiązań (art. 11 ust. 1 p.u.n.; zob. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2011 r., V CSK 211/10, OSNC - ZD 2011, Nr 4, poz. 77), a w przypadku dłużnika będącego osobą prawną także gdy jej zobowiązania przekroczą wartość majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje (art. 11 ust. 2 p.u.n.).

Wprawdzie rację ma Sąd Rejonowy, że także i w postępowaniu o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności co do zasady to wnioskodawcę - zgodnie z art. 6 k.c. - obciąża

3

ciężar wykazania okoliczności uzasadniających uwzględnienie takiego żądania (zob. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2011 r., V CSK 352/10, LEX nr 821075 oraz z dnia 30 listopada 2011 r, III CSK 44/11, LEX nr 1130172) nie należy jednak zapominać, że postępowanie to ma w założeniu chronić nie tyle interesy konkretnego wierzyciela czy też wierzycieli danego dłużnika, lecz w istocie rzeczy interesy wszystkich uczestników obrotu prawnego (zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2002 r., P 12/01, OTK ZU 2002, Nr 4A, poz. 50).

Sankcja w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej ma m.in. odstraszać od zachowań, które stanowiłyby naruszenie prawa i zabezpieczać przed lekceważeniem prawnych rygorów prowadzenia działalności gospodarczej, a także przed wyrządzeniem szkody wierzycielom, a wreszcie ma także służyć wyeliminowaniu z obrotu gospodarczego osób, które nie są w stanie sprostać podstawowym wymaganiom prowadzenia działalności gospodarczej - ustanowionym przecież w interesie także innych osób uczestniczących w obrocie prawnym. Sankcja ta pełni zatem szereg ważnych funkcji, o kluczowym znaczeniu dla prywatnoprawnego obrotu gospodarczego oraz prowadzenia działalności gospodarczej w ogóle.

Trafnie zauważa się również w literaturze i orzecznictwie, że orzeczenie zakazu, o którym mowa w art. 373 p.u.n. jest wprawdzie sankcją cywilną o charakterze prewencyjnym, jednak w istocie zbliżone jest do sankcji karnej przewidzianej w art. 41 k.k., gdyż, w odróżnieniu od rozwiązań typowych dla prawa cywilnego, stanowi dolegliwość o charakterze głównie osobistym (zob. m.in. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 2007 r., III CSK 45/07, OSP 2009, Nr 3, poz. 34). Także zatem i tym postępowaniu -tak jak i w wielu innych sprawach podlegających rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu nieprocesowym (por. m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1997 r., I CKN 57/97, OSNC 1997, Nr 11, poz. 166 oraz z dnia 14 czerwca 2013 r., V CZ 115/12, OSNC-ZD 2014, nr B, poz. 29) - istotne znaczenie przyznać należy zasadzie oficjalności, pozwalającej działać sądowi z urzędu w interesie publicznym na podstawie art. 232 zd. 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. (zob. M. Mrówczyński Postępowanie nieprocesowe w sprawach zakazu prowadzenia działalności gospodarczej Difin SA, Warszawa 2012, str. 114-115).

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 15 lutego 2013 r., I CSK 315/12 (OSNC 2013, Nr 7-8, poz. 99) w postępowaniu nieprocesowym, przynajmniej w zakresie niektórych typów postępowań z racji przedmiotu danego postępowania, funkcji zapadłego rozstrzygnięcia i zasięgu kognicji sądu źródło interesu prawnego wynikać może nie tylko - jak w procesie - z samego naruszenia lub zagrożenia sfery prawnej wnioskodawcy. W konsekwencji w tego rodzaju sprawach tym istotniejsze znaczenie będzie miało to, czy wydane rozstrzygnięcie jest słuszne i zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy (zob. m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 r., III CK 341/05, OSNC 2006, Nr 10, poz. 174 oraz z dnia 11 grudnia 2014 r., IV CA 1/14, Biuletyn SN 2015/2/12, LEX nr 1640261).

Mając zatem na uwadze poczynione wyżej uwagi nie sposób zgodzić się z Sądem Rejonowym, który z samego tylko faktu powołania się przez wnioskodawcę w uzasadnieniach obu wniosków wyłącznie na przysługujące mu wobec obu ww. spółek wierzytelności wyprowadził kategoryczny wniosek, iż nie mają one innych niezaspokojonych zobowiązań.

Trzeba zwrócić uwagę, że na rozprawie w dniu 28 lipca 2015 r. Sąd - uznając, iż fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy pozostały niewyjaśnione - zamierzał dopuścić dowód z przesłuchania uczestnika W. M. (art. 299 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c). Zobowiązano jednocześnie uczestnika do złożenia w terminie 14 dni odpowiedzi na wniosek (art. 207 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c; zob. k. 22 akt sprawy). Powyższy dowód ostatecznie Sąd Rejonowy

4

pominął wobec niestawiennictwa uczestnika (art. 302 § 1 zd. 2 k.p.c; k 53 akt sprawy), który nie złożył także odpowiedzi na wniosek, ustalenie jednak w tych okolicznościach, że ww. spółki nie mają innych wierzycieli w ocenie Sądu Okręgowego było błędne, a podniesiony w tym zakresie przez apelującego zarzut naruszenia prawa procesowego należy uznać za uzasadniony.

W myśl art. 233 § 2 k.p.c. sąd na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału powinien ocenić jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę (uczestnika) dowodu lub przeszkodom stawianym w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. W ocenie Sądu odwoławczego nie można w świetle powołanej regulacji sytuować w korzystniejszej sytuacji procesowej uczestnika, który w odpowiedzi na wniosek o orzeczenie względem niego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej zachowuje milczenie, niż takiego, który wywiązując się z obowiązku dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami przedstawiłby wyjaśnienia co do swojej sytuacji majątkowej i zadłużenia zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek (art. 3 k.p.c). Przy ustalaniu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy o orzeczenie zakazu zastosowanie mają bowiem wszystkie zasady i przepisy prawa procesowego dotyczące postępowania dowodowego i ustaleń faktycznych, zawarte w art. 229 i nast. k.p.c. (zob. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2011 r., V CSK 352/10, LEX nr 821075).

W niniejszej sprawie prawidłowość stanowiska Sądu Rejonowego budzić musi uzasadnione wątpliwości także i z tego powodu, że w już przedłożonym przez wnioskodawcę - wraz z wnioskiem - odpisie z Rejestru dotyczącym spółki (...) sp. z o.o. ujawniono w (...), Rubryce(...) fakt umorzenia w dniu 5 kwietnia 2013 r. prowadzonej przeciwko tej spółce egzekucji w sprawie KM 178/13 z uwagi na to, iż nie uzyska się z niej sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych {zob. k 8 akt sprawy).

Wprawdzie wpis powyższych danych nie korzysta z domniemania prawdziwości o którym mowa w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 sieipnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (art. 42 ww. ustawy) ma on jednak istotne znaczenie z punktu widzenia bezpieczeństwa obrotu zapewniając przekazanie osobom trzecim danych pozwalających na wyrobienie sobie opinii o kondycji przedsiębiorcy. Nikt nie może bowiem zasłaniać się nieznajomością treści wpisu w dziale 4 rejestru przedsiębiorców, chyba że mimo zachowania należytej staranności nie mógł wiedzieć o tym wpisie (art. 42 w zw. z art. 16 ustawy o KRS). Dokument stanowiący podstawę ww. wpisu w postaci odpisu postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Grudziądzu M. R. (k 70 akt sprawy)-jako mający istotę znaczenie dla rozstrzygnięcia - Sąd Okręgowy uwzględnił w toku postępowania odwoławczego (art. 381 k.p.c).

Podobnie uwzględnieniu podlegał przedłożony dopiero w tym postępowaniu odpis sprawozdania tymczasowego nadzorcy sądowego ustanowionego przez Sąd upadłościowy dla spółki (...) sp. z o. o. w sprawie XV GU 124/15 (k. 85-92 v. akt sprawy) - z którego wynika, że pomimo tego, iż dłużnik nie udostępnił nadzorcy dokumentacji spółki udało się ustalić, iż nie wykonuje on wymagalnych zobowiązań także wobec (...) S.A. Tą okoliczność potwierdza także treść pisma tego wierzyciela z dnia 7 sierpnia 2015 r., którego odpis również przedłożył wnioskodawca (k. 83 akt sprawy). W ocenie Sądu Okręgowego dowodów tych nie można było pominąć, skoro Sąd pierwszej instancji orzekając w niniejszej sprawie z urzędu miał wiedzę o tym, iż w toku jest postępowanie o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o. o. (zob. k 60 akt sprawy).

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy powinien zatem - uwzględniając materiał dowodowy zebrany zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym - ocenić jakie znaczenie nadać odmowie ustosunkowania się uczestnika do żądania obu wniosków, w tym także dopuszczenia dowodu z przesłuchania pozwalającego ustalić sytuację majątkową oraz stan zobowiązań spółek w których uczestnik

5

pełni (lub pełnił) funkcje w zarządzie (art. 233 § 2 k.p.c.). Sąd Rejonowy powinien również ustalić jaki jest aktualny stan sprawy prowadzonej w przedmiocie ogłoszenia upadłości spółki (...) sp. z o. o. (sygn. akt XV GU 124/15), a następnie ocenić czy rozstrzygnięcie jakie zapadnie w powyższej sprawie nie stanowi kwestii prejudycjalnej dla wyniku niniejszego postępowania, tj. dla oceny przesłanek orzeczenia zakazu o których mowa w art. 373 ust 1 p.u.n.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić trzeba, że już po zamknięciu rozprawy apelacyjnej i po ogłoszeniu orzeczenia dołączono do akt sprawy pismo uczestnika z dnia 8 grudnia 2015 r. (zob. k 98-104 akt sprawy) w którym twierdzi on i przedstawia dowody na tą okoliczność, iż już od stycznia 2013 r. nie pełni funkcji prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o., a także wskazuje przyczyny podniesienia tych okoliczności dopiero na tym etapie postępowania. Ocena jednak dopuszczalności powołania i uwzględnienia podniesionych tam twierdzeń i dowodów - w świetle regulacji art. 207 § 6 i art. 217 § 2 i 3 k.p.c. - należeć musi do Sądu Rejonowego ponownie rozpoznającego sprawę.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 386 § 4 i art. 108 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c, a także w zw. z art. 376 ust. 1 zd. 3 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz. 233 ze zm.).

Elżbieta Kala Marek Tauer Artur Fornal