Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Elżbieta Kala

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2014 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

przeciwko: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 13 sierpnia 2013 r., sygn. akt VIII GC 922/13 upr

1.oddala apelację

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 60 zł. (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt VIIII Ga 217/13

UZASADNIENIE

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej, to jest (...) spółki z o.o. z siedzibą w B., kwoty 751,63 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnienie pozwu podano, że w dniu 1 października 2009 r. między stronami zawarta została umowa dzierżawy. Na mocy tej umowy strona powodowa oddała pozwanej w używanie nieruchomość położoną w miejscowości O.. Ustalono wówczas czynsz dzierżawny na kwotę 2040,00 zł. który następnie podwyższono do 6100,00 zł. miesięcznie. W dniu 1 lutego 2012 r. umowę rozwiązano. Powódka powołała się na faktury VAT, które wystawiała pozwanemu z tego tytułu w okresie marzec-maj 2010 r. Wskazała również sposób zaksięgowania przez siebie czterech wpłat, jakich pozwana dokonała w okresie od grudnia 2010 r. do kwietnia 2011 r. Wyjaśniła także, iż na dochodzoną pozwem należność składają się odsetki w wysokości ustawowej, przysługujące powódce z powodu opóźnienia pozwanej w zapłacie wymienionych faktur. Jako podstawę swojego roszczenia strona powodowa wskazała art 481 § 1 k.c.

W dniu 18 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądzono na rzecz powoda określone kwoty, zgodnie z żądaniem pozwu.

Od tego nakazu, w dniu 16 maja 2013 r., strona pozwana wniosła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i podnosząc zarzut nieudowodnienia oraz przedawnienia roszczenia.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, iż zgodnie z treścią art. 6 k.c. to na powódce ciąży obowiązek uwiarygodnienia dat, w których zostały zapłacone poszczególne należności. Kwestionowała przy tym moc dowodową dokumentów przedkładanych przez przeciwnika procesowego. Pozwana podnosiła, iż poszczególne faktury zostały opłacone w innych datach, niż te wskazane przez powódkę. Na dowód tej okoliczności do sprzeciwu załączono dokumenty potwierdzenia przelewów. Faktury VAT nr (...) miały przy tym zostać opłacone bezpośrednio na rachunek powodowej spółki, a faktura VAT nr (...) na rachunek (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W., zgodnie z umową cesji zawartą między powódką a wymienionym bankiem. Pozwana z ostrożności wniosła o ustalenie, że przelew z dnia 11 czerwca 2010 r. zaliczony został na poczet faktury nr (...).

Na rozprawie z dnia 4 lipca 2013 r. powódka podała, że nie jest w stanie odnieść się do sprzeciwu pozwanego nie dysponując dokumentem powołanej w tym piśmie cesji. Przedłożyła jednocześnie załącznik do protokołu w trybie art. 161 k.p.c.

Natomiast na rozprawie z dnia 13 sierpnia 2013 r. strona pozwana podniosła zarzut potrącenia oraz powołała się na istnienie między stronami porozumienia, iż określone kwoty mają być przekazywane na rzecz (...), a nie świadczone bezpośrednio do rąk wierzyciela-powódki. Strona powodowa zaprzeczyła przy tym istnieniu między stronami umowy przekazu oraz istnieniu wierzytelności nadającej się do potrącenia.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 13 sierpnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę. 103,71 zł. z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 5 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty a w pozostałej części oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 1 października 2009 r. między stronami procesu zawarta została umowa dzierżawy nieruchomości położonej w O. przy ul. (...). Na mocy tej umowy pozwana („Dzierżawca") miała płacić na rzecz powódki („Wydzierżawiającego") kwotę 2040,00 zł miesięcznie tytułem czynszu. Sumę tę następnie podwyższono do 6100,00 zł. Ostatecznie umowę dzierżawy rozwiązano w dniu 1 lutego 2012 r.

Ponadto, między powodową spółką a (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce zawarto w dniu 22 grudnia 2008 r. umowę cesji fiducjarnej (na zabezpieczenie). Dotyczyła ona wierzytelności, jakie wynikały z umowy najmu zawartej pomiędzy powódką a pozwaną z dnia 19 listopada 2008 r. Cedowana wierzytelność odnosiła się do czynszu najmu nieruchomości położonej w B. przy ul. (...). W okresie od marca do maja 2010 r. powódka wystawiła pozwanej trzy faktury VAT (nr (...) z dnia 16 marca 2010 r.; nr (...) zdnia 6 kwietnia 2010 r.; nr (...) z dnia 14 maja 2010 r.) wszystkie opiewające na kwoty po 2488,80 zł i dotyczące czynszu najmu wyżej wskazanej nieruchomości w O.. Pismem z dnia 27 marca 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1498,95 złotych. Należność ta miała wynikać z opóźnienia w zapłacie wskazanych w tym piśmie faktur VAT. Powódka zakreśliła pozwanej trzydniowy termin płatności. Pozwana natomiast, pismem z dnia 5 kwietnia 2013 r. wyjaśniła powódce, że nie zgadza się z przedstawionym przez nią sposobem zaliczenia wpłat na poczet poszczególnych długów. Wskazała przede wszystkim, że faktura VAT nr (...) została opłacona w dniu 24 maja 2010 r., faktura VAT nr (...) r. w dniu 11 czerwca 2010 r., a faktura VAT nr (...) w dniu 14 czerwca 2010 r. Z tego powodu, pozwana spółka odmówiła powódce zapłaty m. in. kwoty 1498,95 złotych.

Pozwana zapłaciła w dniu 24 maja 2010 r. kwotę 15141,64 złotych z tytułu wyżej powołanej umowy cesji do rąk (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce. Natomiast 11 czerwca 2010 r. zapłaciła na rzecz powódki kwotę 20 tysięcy złotych tytułem „cz. zapłaty za fv".

Sąd Rejonowy zważył następnie, że uznał wiarygodność i prawdziwość dokumentów złożonych przez strony, przy czym nie dotyczy to jednak kserokopii pokwitowań, przedłożonych przez stronę powodową i znajdujących się na kartach 16 do 18 akt sprawy. Słusznie bowiem strona pozwana podniosła, że tego typu pisma nie mogą stanowić dowodu w postaci dokumentu prywatnego w rozumieniu art. 245 k.p.c. Na wskazanych pokwitowaniach brak bowiem podpisu którejkolwiek ze stron procesu. Tego typu „dokumenty" (w potocznym rozumieniu tego słowa) mogą, co najwyżej, stanowić uprawdopodobnienie określonych okoliczności. Ustawa jednak, w przypadku dowodzenia okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, nie kontentuje się wyłącznie uprawdopodobnieniem (art. 227 k.p.c).
Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie także na dowodzie z przesłuchania stron. Z uwagi jednak na niestawiennictwo reprezentanta strony powodowej na rozprawie, dowód ten ograniczono do przesłuchania strony pozwanej. Sąd przesłuchał w tym charakterze członka zarządu pozwanej

spółki, to jest P. T.. Sąd nie znalazł powodów, które przemawiałby za odmówieniem słuchanemu wiarygodności. Sąd uznał jedynie, iż w zakresie oświadczeń dotyczących zaliczenia wpłat, wynikających z umowy cesji fiducjarnej oraz ewentualnego umorzenia z tego tytułu należności dotyczących dzierżawionej nieruchomości położnej w O., pozwany nie podawał informacji zgodnych z prawdą. Mogło to jednak wynikać ze skomplikowanego charakteru istniejących między stronami stosunków i pośredniego sposobu regulowania należności. Tego typu relacje nie muszą być dla nieprofesjonalnego podmiotu oczywiste.

Sąd Rejonowy podkreślił, że między stronami sporna była kwestia w jaki sposób zarachowywano określone wpłaty, dokonywane przez pozwaną spółkę z tytułu różnorodnych, istniejących między stronami zobowiązań. Sąd podał już, z jakiego powodu odmówił wiary przedkładanym w tym zakresie pokwitowaniom, a wystawionym przez stronę powodową. Strona pozwana złożyła natomiast do akt sprawy dwa potwierdzenia przelewu. Rzeczą Sądu było wskazanie, czy te wpłaty w całości pokrywały należności wynikające z powołanych przez powoda faktur VAT i w związku w tym - czy i w jakim zakresie strona pozwana jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powódki odsetek za czas opóźnienia (art. 481 k.c).

Sąd Rejonowy stwierdził, że strony uwikłane były w skomplikowany, trójpodmiotowy stosunek. W dniu 22 grudnia 2008 zawarta została bowiem umowa cesji wierzytelności między powódką a (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce. Cedowana wierzytelność wynikała natomiast z umowy najmu, zawartej między powódką a pozwaną. Umowa cesji zabezpieczała spłatę kredytu, jaki powódka zaciągnęła we wskazanym banku (tzw. cesja fiducjarna). W istocie, istniejący między tymi trzema podmiotami stosunek przypominał znaną kodeksowi cywilnemu instytucję przekazu (art. 921' i następne k.c). Pozwana spółka dokonywała bowiem na rzecz banku określonych wpłat.

Sąd Rejonowy zważył przy tym, że pozwana była osobistą dłużniczką powódki z tytułu czynszu najmu nieruchomości położonej w B. przy ul. (...). Powódka była dłużnikiem banku, gdyż była zobowiązana do spłaty rat kredytu. Gdy więc pozwana spełniała świadczenie za powódkę bezpośrednio do rąk banku, wówczas umarzała nie tylko dług powódki wynikający z umowy kredytu, ale również swój osobisty dług wobec powódki. Z przekazu nie wynika jednak żadna wierzytelność pozwanej wobec powódki, jest to upoważnienie do spełnienia świadczenia do rąk odbiorcy przekazu (art. 921 ¹ kc), a skoro pozwana była dłużnikiem

powódki z tytułu czynszu to była obowiązana uczynić zadość przekazowi (art. 921 ⁴ kc). Sąd Rejonowy stwierdził, że rozważania te mają w niniejszej sprawie jednak raczej teoretyczny charakter, gdyż nie dotyczą bezpośrednio spornego roszczenia. Spłaty dokonywane przez pozwaną spółkę na rzecz banku dotyczyły bowiem umowy najmu zawartej pomiędzy powódką a pozwaną w dniu 19 listopada 2008 r. Sporna natomiast wierzytelność powódki, wynikała z umowy dzierżawy z dnia 1 października 2009 r. Wskazuje na to wyraźnie treść wystawionych przez powódkę faktur VAT. Pozwana zaspokajała więc powodową spółkę, ale tylko w związku z roszczeniami wynikającymi z tej pierwszej umowy. Z tych przyczyn, nie istnieją w ocenie Sądu Rejonowego przesłanki dla których należałoby przyjąć, iż zapłata z dnia 24 maja 2010 r., dokonana przecież do rąk osoby trzeciej, zaspokaja powódkę w zakresie spornego roszczenia. Przelew ten oznaczał w swojej treści dług, za który pozwana zapłaciła (art. 451 § 1 kc) i nie jest dopuszczalna późniejsza zmiana tej dyspozycji.

Co się natomiast tyczy wpłaty 20 tysięcy złotych, dokonanej w dniu 11 czerwca 2010 r., to Sąd Rejonowy przyjął, iż przelew ten zaspokajał roszczenia powódki wynikające z faktur VAT o numerach (...). Skoro więc faktura VAT nr (...) płatna była do 5 kwietnia 2010 r., to pozwana spółka spóźniła się z zapłatą o 66 dni i należne powódce odsetki ustawowe wynoszą 58,50 złotych. Faktura VAT nr (...) płatna była do dnia 5 maja 2010 r. i pozwana pozostawała w tym zakresie w opóźnieniu trzydziestosiedmiodniowym a należne stronie powodowej ustawowe odsetki z tego tytułu wynoszą 32,80 złotych. W zakresie natomiast faktury VAT nr (...) płatnej do 28 maja 2010 r., pozwana pozostawała w czternastodniowym opóźnieniu (14 dni) i powódce należą się odsetki ustawowe w kwocie 12,41 złotych. Daje to łącznie sumę 103,71 złotych, która podlegała zasądzeniu na rzecz powódki na podstawie art. 481 k.c. Powódka wygrała więc proces w 13,80 procentach, a strona pozwana w 86,20 procentach.

Sąd Rejonowy odwołał się też do regulacji art. 451 k.c., wskazując, iż w przedmiotowej sprawie jest on jednak tylko pewną wskazówką, gdyż nie reguluje on w sposób zupełny spornego przypadku. W omawianej sprawie istniała wielość świadczeń dłużnika, a także wielość zobowiązań między stronami. Z tego powodu, należało przyjąć, iż dokonywane przez pozwaną wpłaty dotyczyły długów aktualnie wymagalnych, co do których dłużnik pozostawał tylko w nieznacznym opóźnieniu. Nie istniał bowiem żaden powód, dla którego pozwana miałaby dokonywać wpłat zgodnie z zestawianiem przedstawionym przez powódkę w uzasadnieniu pozwu. Racjonalne jest bowiem, o czym zeznawał reprezentant pozwanej spółki, że dłużnik zazwyczaj reguluje swoje bieżące, a nie

przyszłe, długi. Skoro odmówiono mocy dowodowej pokwitowaniom przedkładanym przez powódkę, to należy przyjąć, iż nie wykazała ona - do czego była zobowiązana na mocy art. 6 k.c. - iż zarachowanie nastąpiło zgodnie z przedstawionym przez nią zestawieniem. Uzasadnia to zatem oddalenie powództwa w części przenoszącej kwotę 103,71 złotych.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwaną zarzutu potrącenia oraz zarzutu przedawnienia Sąd Rejonowy wskazał, iż niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. Zgodnie natomiast z treścią art. 505 ⁴ § 2 k.p.c. powództwo wzajemne oraz zarzut potrącenia są dopuszczalne, jeżeli roszczenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Pozwana, już tylko ze względów proceduralnych, nie mogła więc potrącić kwoty wynikającej z przelewu dokonanego w dniu 24 maja 2010 r., gdyż opiewał on na kwotę 15141,64 zł. Ponadto jak już była o tym mowa wcześniej, pozwana nie miała wierzytelności wobec powódki i nie mogła jej wywodzić z tytułu samego przekazu, nie istniał zatem stan potrącalności w rozumieniu art. 498 § 1 kc.

Brak zasadności zarzutu przedawnienia wynika z treści z art. 118 k.c. Skoro najdalej wymagalne ze spornych roszczeń stało się wymagalne w dniu 5 kwietnia 2010 r., a należności główne były zapłacone przez pozwanego jeszcze przed upływem terminu ich przedawnienia, to roszczenie o odsetki jako o świadczenia okresowe przedawniają się z upływem terminu 3 lat - art 118 kc. Czyli na dzień wniesienia pozwu (9 kwietnia 2013 r.) żadne z nich nie było przedawnione.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia (art. 100 k.p.c).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył pozwany zarzucając mu:

1)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 921 ¹ § 1 KC w zw. z art 451 § 1 KC w zw. z art. 481 § 1 KC poprzez błędną wykładnię i stwierdzenie, że pozwany dokonując zapłaty w dniu 24 maja 2010 r. na rzecz odbiorcy przekazu nie dokonał między innymi spłaty należności z faktury o numerze (...) oraz nie wskazał na poczet którego z długów wpłacana kwota ma być zaliczona w związku z czym popadł w zwłokę ze spełnieniem świadczenia pieniężnego względem powoda;

2)  naruszenie prawa procesowego, tj.:

a)  naruszenie art. 217 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego w z w. z art. 227

Kodeksu postępowania cywilnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, ze względu na oddalenie przez Sąd I instancji wniosków dowodowych pozwanego w zakresie dowodu z przesłuchania świadka oraz dowodu z opinii biegłego i uzna­nie, że wnioski te zostały zgłoszone jedynie dla zwłoki podczas, gdy pozwany uzasadnił, że konieczność powołania tych wniosków wynikła dopiero na tym eta­pie postępowania, zaś ich uwzględnienie ma znaczenie dla rozstrzygnięcia istoty sprawy

b)  naruszenie art. 505 ⁷ Kodeksu postępowania cywilnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, ze względu na prowadzenie sprawy według przepisów postę­powania uproszczonego pomimo stopnia zawiłości sprawy oraz konieczności wy­jaśnienia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych

c)  naruszenie art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego, które miało istotny wypływ na wynik sprawy, ze względu na nie przyznanie właściwego waloru dowodowego zeznaniom strony pozwanej w osobie P. T. w zakresie zaliczenia wpłat wynikających z umowy cesji oraz sposób ich księgowania u obu stron po­stępowania i uznanie, że wskazywany przez stronę pozwaną sposób zaliczenia wpłat i księgowania nie miał miejsca

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zakresie zasądzonej od po­zwanego na rzecz powoda kwoty 103, 71 zł, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, każdym zaś przypadku o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto w związku z zarzutem naruszenia przez Sąd I instancji art. 505 ⁷ Kodeksu postępo­wania cywilnego poprzez prowadzenie postępowania według przepisów o postępowaniu uproszczo­nym pomimo szczególnego stopnia zawiłości sprawy oraz okoliczności wskazujących, że rozstrzy­gnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, wniósł o prowadzenie postępowania przed Sądem II instancji z pominięciem przepisów o po­stępowaniu uproszczonym i dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny księgowości (rachunkowości) na okoliczność prawidłowości księgowań u obu stron postępowania oraz rzeczywistych dat zaksięgowania spornych w sprawie wpłat.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o

1.  oddalenie apelacji w całości;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem II instancji wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Podkreślić trzeba, że organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Odnosząc się natomiast do podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy co następuje.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 921 ¹ § 1 k.c w zw. z art.451 § 1 k.c w zw. z art. 481 § 1 k.c , w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przepisów tych nie naruszył. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu orzeczenia wskazał bowiem przyczyny, dla których uznał, że zapłata dokonana przez pozwaną w dniu 24.05.2010 r. nie mogła być zaliczona na poczet spłaty czynszu z umowy dzierżawy z dn. 1.10.2009 r. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego w tym zakresie. Sąd pierwszej instancji prawidłowo przy tym ocenił przedstawione przez strony dowody. Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, w przelewie z dn. 24.05.2010 r. pozwany wyraźnie wskazał, że wpłata ta dokonywana jest „wg. Umowy cesji”, a jak wynika z pisma H. z dn. 9.11.2011r. (k-60), cesja wierzytelności z dn. 22.12.2008 r. dotyczyła umowy najmu zawartej między stronami w dn. 19.11.2008 r., natomiast f-ry dołączone do pozwu dotyczyły zapłaty czynszu z umowy z dn. 1.10.2009 r.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się przy tym wadliwości w ocenie przez Sąd Rejonowy zeznań strony pozwanej. Sąd Rejonowy podał w uzasadnieniu motywy, dla których dokonał takiej a nie innej oceny tych zeznań i motywy te zdaniem Sądu Okręgowego zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy podkreślił w szczególności, że z uwagi na charakter istniejących między stronami stosunków, zeznania te nie mogły potwierdzić prawidłowości dokonywanych przez pozwanego zaliczeń poszczególnych wpłat, a zwłaszcza wobec zaprzeczenia powoda, trudno było uznać, jak twierdzi pozwany w apelacji, że między stronami ustalony był taki jak podnosił pozwany sposób regulowania i księgowania należności.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny jest też zarzut dotyczący oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego i zeznań św. K. L., gdyż jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy dowody te powinny być złożone przez pozwanego już w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Powód bowiem już w pozwie wskazał sposób, w jaki dokonał zaksięgowania poszczególnych, spornych wpłat pozwanego. Dodatkowo, Sąd Rejonowy dokonał oceny zarzutów pozwanego odnośnie dokonywanych przez niego wpłat i sposobu zarachowania tych wpłat przez pozwanego, na podstawie złożonych przez strony dowodów i ocenił je analizując jednocześnie wskazane przez sąd przepisy prawa materialnego. Należy zaś stwierdzić, że takiej oceny nie powinien dokonywać biegły ale sąd orzekający w sprawie.

Z powyższych względów na uwzględnienie nie zasługiwał też wniosek pozwanego zawarty w apelacji o pominiecie przez Sąd II instancji przepisów o postępowaniu uproszczonym i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego przez Sąd Okręgowy.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności na podstawie art. 385 kpc Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego.