Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód - (...) sp. z o. o. wniósł o wydanie nakazu zapłaty i zasądzenie od pozwanego - (...) sp. z o.o., na rzecz powoda kwoty 40.277,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od wskazanych kwot oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej strony zawarły umowę najmu lokalu. Zgodnie z umową pozwany zobowiązał się do zapłaty miesięcznego czynszu najmu oraz ponoszenia opłat eksploatacyjnych za zajmowany lokal. Powód wystawiał pozwanemu faktury. Pozwany nie wywiązywał się z obowiązku zapłaty, do czego wielokrotnie go wzywano. Wskutek tego powód wypowiedział umowę najmu. Pozwany nie przekazał lokalu i nadal go bezumownie zajmuje.

Powód podniósł, iż pozwany do dnia wniesienia pozwu nie spełnił wszystkich zobowiązań pieniężnych wobec powoda. Po rozliczeniu kaucji oraz wpłat, zgodnie ze stanem na dzień 31.10.2014 roku, pozostało do spłaty 50.383,75 zł, co zostało uznane na piśmie. W dniu 17.11.2014 roku pozwany dokonał wpłaty na rzecz powoda kwot w wysokości 5.693,45 zł oraz 5.592,79 zł.

Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie wynosiło 40.277,05 zł. Składały się na nie należność główna wynikająca z załączonych faktur VAT oraz kwoty wynikające z not odsetkowych.

Powód nie dochodził pełnej kwoty wskazanej na fakturze VAT nr (...). Część z niej rozliczono na podstawie zaliczenia kaucji oraz wpłaty pozwanego.

Powód domaga się odsetek od upływu terminu płatności wskazanego na fakturach. Z kolei odsetek od not odsetkowych domaga się od dnia wniesienia pozwu. Zostały one skapitalizowane z uwzględnieniem opóźnienia wpłat pozwanego za dane faktury.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 stycznia 2015 roku, sygn. akt VIII GNc 7044/14 Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany nie określił precyzyjnie żądania, ale z treści pisma wynika, że wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na potrącenie jakiego dokonał w związku ze szkodą, która w jego ocenie wynikła z zaniedbań powoda. Owe zaniedbania polegać miały na niewykonywaniu bieżących napraw budynku, które skutkowały brakiem zainteresowania pacjentów odwiedzających przychodnię oraz koniecznością ponoszenia wyższych opłat eksploatacyjnych. Szkoda ta według oszacowania pozwanego wynosiła 63.029,45 zł.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, a ponadto podniósł, że stan budynku nie jest wynikiem działań lub zaniedbań powoda i był znany pozwanemu. Nigdy nie kwestionowano stanu budynku oraz nie zwracano się w tej sprawie z jakimikolwiek prośbami lub roszczeniami. Gdyby tak było, wszystkie naprawy zostałyby zrealizowane. W tym stanie rzeczy powód przyjął, że pozwany przez cały czas akceptował stan lokalu bez zastrzeżeń. Wyjaśnił, że powołane przez pozwanego argumenty wynikały z trudności finansowych jakie przeżywał i miały na celu możliwie długie odraczanie płatności. Wyjaśnił, że zjawisko odpływu klientów nie jest związane ze stanem budynku, lecz otwarciem kolejnej przychodni i brakiem konkurencyjności ze strony pozwanego. Powód kwestionował także zasadność wystawienia noty obciążeniowej dotyczącej potrącenia i jej wysokość. Określił ją próbą wprowadzenia Sądu w błąd co do okoliczności faktycznych sprawy. Stwierdzono, że w żaden sposób pozwany nie wykazał wysokości szkody. O niezasadności wystawienia noty poinformowano pozwanego na piśmie.

Na rozprawie strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko. Za pozwanego nikt się nie stawił mimo, prawidłowego zawiadomienia.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził na podstawie art. 659 k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwotę 40.277,05 złotych, której pozwany nie uiścił powodowi.

Na podstawie art. 481 § 1 k.c. Sąd zasądził należność odsetkową od kwot:

⚫

od kwoty 5.861,23 zł od dnia 11.04.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 7.633,69 zł od dnia 11.05.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 6.776,69 zł od dnia 11.06.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 191,87 zł od dnia 2.12.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 6.321,71 zł od dnia 11.07.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 6.114,16 zł od dnia 11.08.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 180,87 zł od dnia 2.12.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 6.017,29 zł od dnia 11.09.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 481,18 zł od dnia 11.11.2014 roku do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 698,36 zł od dnia 2.12.2014 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W myśl tego artykułu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, które po stronie powodowej wyniosły 4.431,00 złotych (cztery tysiące czterysta trzydzieści jeden złotych). W kwocie tej mieściła się kwota 17,00 złotych stanowiąca opłatę skarbową od pełnomocnictwa, kwota 2.400,00 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, a także kwota 2.014,00 złotych stanowiąca uiszczoną przez powoda opłatę od pozwu.

Rozstrzygnięcie to Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

W dniu 2 grudnia 2009 roku powód zawarł z pozwanym umowę najmu lokalu położonego w P., przy ul. (...). Kwotę czynszu ustalono na 4.168,00 zł netto plus należny podatek VAT. Czynsz był płatny do 10. dnia każdego miesiąca na rachunek powoda, który wskazywano w wystawianych przez niego fakturach. Obok czynszu pozwany był obowiązany ponosić koszty zużytych przez siebie mediów.

Pozwany zajmuje jedynie część pomieszczeń w budynku. Strony są podatnikami podatku od towarów i usług VAT.

W budynku, będącego przedmiotem najmu nie ma instalacji centralnego ogrzewania. W wyniku braku bieżących napraw pozwany nie może zachować komfortu cieplnego z powodu chłodu w pomieszczeniach, których nie zajmuje pozwany, z powodu odkształconych okiennic.

Pozwany zaprzestał terminowego opłacania czynszu i popadł w zwłokę. Powód wzywał dłużnika do spełnienia świadczenia, lecz żądanie nie zostało spełnione. Zgodnie z zestawieniem należności wydanym na dzień 28 października 2014 roku, pozwany zalegał z płatnościami wynikającymi z faktur: nr (...) na kwotę 5.693,45 zł, nr (...) na kwotę 7.780,86 zł, nr (...) na kwotę 8.009,32 zł, nr (...) na kwotę 7.633,69 zł, nr (...) na kwotę 6.776,69 zł, nr (...) na kwotę 6.321,71 zł, nr (...) na kwotę 6.114,16 zł, nr (...) na kwotę 6.017,29 zł. Wskutek nieterminowych płatności faktur powód wystawił pozwanemu noty odsetkowe w wysokości 191,87 zł (dot. faktury nr (...)), 180,87 zł (dot. faktury nr (...)), 698,36 zł (dot. faktury nr (...)). Ponadto powód poniósł za pozwanego koszty opłat eksploatacyjnych w wysokości 481,18 zł.

Pismem z dnia 21 października 2014 roku, które zostało doręczone pozwanemu w dniu 5 listopada 2014 roku, powód rozwiązał umowę najmu z dnia 2 grudnia 2009 r.

W dniu 3 listopada 2014 roku pozwany dokonał na piśmie uznania długu w wysokości 50.383,75 zł. Jednocześnie zobowiązał się do zapłaty dwóch zaległych czynszów w terminie do dnia 15 listopada 2014 r. W dniu 17 listopada 2014 roku pozwany złożył dyspozycję dokonania przelewów na kwotę 5.592,79 zł i 5.693,45 zł.

Powód nie dochodzi pełnej kwoty wskazanej na fakturze nr (...) ponieważ spłata części tej kwoty nastąpiła poprzez rozliczenie kaucji oraz wpłat pozwanego, które zaksięgowano na poczet zobowiązań najwcześniej wymagalnych. Suma należności dochodzonych pozwem wynika z wydruku zapisów na koncie rachunkowym dłużnika.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Ł. S.

Zgodnie z dyspozycją art. 217 § 3 k.p.c. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione. Sąd pominął dowód z zeznań J. K., ponieważ z okoliczności sprawy wynika, że jego zachowanie mogło zmierzać wyłącznie do przedłużania sprawy. Przedstawione przez niego kolejny zaświadczenia lekarskie wskazywały, że wzywany świadek chorował na kilka dni przed rozprawą, odzyskując zdolność do udziału w rozprawie ok. 3 dni po rozprawie. Należy dodać, że Sąd uprzedzał pozwanego o zastrzeżeniu ostatecznego terminu w trybie art. 242 k.p.c., umożliwiając stronie pozwanej możliwość poszukiwania i powołania innych świadków, lecz bezskutecznie. Na marginesie Sąd Rejonowy wskazał, że nieobecność świadka i brak dowodu w tym zakresie nie legła u podstaw rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

W przedmiotowej sprawie zdaniem Sądu bezspornym było, iż strony łączyła umowa najmu. W myśl art. 659 k.c. w zw. z art. 680 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Sporną była jedynie skuteczność potrącenia dokonanego przez pozwanego.

Sąd zważył, iż w myśl art. 498 § 1 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Potrącenie jest jednostronną czynnością prawną, oświadczeniem woli uprawnionego, złożonym z zachowaniem warunku przewidzianego art. 61 k.c., które powinno czynić zadość wymaganiom przewidzianym w prawie materialnym, w odniesieniu do określonych w nim przesłanek i skutków. Spełnia ono funkcję zapłaty, egzekucji i zabezpieczenia, nie wymaga zgody osoby, do której jest kierowane. Prowadzi ono do zaspokojenia potrącającego i zarazem jego wierzyciela w definitywny sposób, do wysokości niższej wierzytelności oraz zapewnia realizację obu wierzytelności.

Skuteczność oświadczenia o potrąceniu zależy, zatem od spełnienia czterech przesłanek: wzajemność wierzytelności, jednorodzajowość świadczeń, wymagalność oraz zaskarżalność (możliwość dochodzenia przed sądem lub przed innym organem państwowym).

Sąd Rejonowy podniósł, że dla wywołania skutków potrącenia w postaci umorzenia wierzytelności konieczna jest zatem wymagalność wierzytelności potrącającego. Nie może, bowiem dojść do umorzenia wierzytelności jeszcze niewymagalnych.

Przez wymagalność wierzytelności (a ściśle biorąc - roszczenia) rozumie się stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności, a dłużnik jest obowiązany spełnić świadczenie. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek następuje od chwili, w której wierzytelność zostaje uaktywniona. Wówczas też następuje początek biegu przedawnienia i dopuszczalności potrącenia (L. Stecki, Opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych, Poznań 1970, s. 29; A. Janiak, glosa do wyroku SN..., s. 385; wyrok SN z 18 stycznia 2008 r., V CSK 367/07, LEX nr 371387).

Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie został oznaczony, powinno być ono spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania zobowiązania (art. 455 k.c.). Sąd Rejonowy w pełni podzielił stanowisko pojawiające się zarówno w doktrynie jak i judykaturze, że niezwłoczność nie oznacza natychmiastowego obowiązku spełnienia świadczenia, lecz nakłada obowiązek spełnienia go bez nieuzasadnionego opóźnienia z uwzględnieniem konkretnych okoliczność danej sprawy. Konkludując świadczenie staje się wymagalne nie w chwili otrzymania przez dłużnika wezwania do spełnienia świadczenie, lecz po upływie czasu koniecznego do jego spełnienia.

W realiach rozważanej sprawy Sąd Rejonowy stwierdził, iż należność wskazana w nocie obciążeniowej nr (...) (karta 54 akt) nie była wierzytelnością wymagalną w chwili złożenia przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu z dnia 18 lutego 2015 roku (karta 55 akt). Oba dokumenty zostały bowiem doręczone powodowi jednocześnie (dowód nadania z zapiskiem „(...).”), a pozwany nie wzywał wcześniej powoda do zapłaty świadczenia wskazanego w nocie.

Na marginesie przy tym Sąd Rejonowy wskazał, że wątpliwości budziły oświadczenia o potrąceniu kierowane drogą mailową przez pozwanego, które nie mogły zostać uznane za skuteczne oświadczenie o potrąceniu. Po pierwsze w mailach następuje różne określenie adresat((...) i (...)) Po drugie pozwany nie wyjaśnił kim jest osoba do której kierował treść wiadomości i jeśli tak, to jaki związek ma ona ze sprawą. Adres email wskazuje, że prawdopodobnie jest związana z działalnością przedsiębiorstwa (...), a nie (...). Budzi wątpliwość Sądu fakt, że rzekome zgłoszenia następowały tylko w 2011 roku i nie znajdują potwierdzenia w żadnych innych dokumentach.

Sąd Rejonowy w sprawie miał jednocześnie na uwadze, iż pozwany w sposób jednoznaczny potwierdził swe zobowiązania względem powoda na kwotę 50.383,75 zł, obejmujące część dochodzonych należności. Ponadto zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż wolę dokonania w procesie potrącenia wierzytelności pozwanego z wierzytelnościami powoda objętymi pozwem należy również traktować jako uznanie, gdyż w materialnym oświadczeniu o potrąceniu właściwym mieści się uznanie własnego roszczenia wobec osoby do którego jest ono skierowane. W tym zakresie Sąd podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 9 listopada 2011 roku (II CSK 70/11).

Sąd zanalizował jednocześnie przepisy o najmie, badając ewentualne roszczenie pozwanego, które mogłyby weryfikować żądanie powoda.

Zgodnie z art. 664 § 1 k.c. jeżeli rzecz najęta ma wady, które ograniczają jej przydatność do umówionego użytku, najemca może żądać odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad. Natomiast jeżeli w chwili wydania najemcy rzecz miała wady, które uniemożliwiają przewidziane w umowie używanie rzeczy, albo jeżeli wady takie powstały później, a wynajmujący mimo otrzymanego zawiadomienia nie usunął ich w czasie odpowiednim, albo jeżeli wady usunąć się nie dadzą, najemca może wypowiedzieć najem bez zachowania terminów wypowiedzenia. W tych przypadkach roszczenia najemcy (o obniżenie czynszu i o niezwłoczne wypowiedzenie najmu) nie przysługują, jeżeli w chwili zawarcia umowy najemca wiedział o wadach (tak: wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2006 r., sygn. V CSK 155/06). Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy wady zagrażają zdrowiu najemcy lub osób u niego zatrudnionych. Uprawnienie do natychmiastowego wypowiedzenia najmu przysługuje wówczas nawet, gdy najemca w chwili zawarcia umowy miał wiedzę na temat wad. Przepisy Kodeksu cywilnego, nie dają jednak najemcy prawa do powstrzymywania się z zapłatą czynszu w całości. Przepisy te uprawniają jedynie do żądania jego obniżenia albo do wypowiedzenia umowy bez zachowania terminów wypowiedzenia (tak: wyrok SN z dnia 12 października 2011 r., sygn. II CSK 29/11).

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uwzględnił w całości dochodzone roszczenie.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany zaskarżając go w całości.

Wyrokowi temu zarzucił:

1. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie przy rozważaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego zeznań świadka J. K., co uniemożliwiło zaprezentowanie sądowi istotnych okoliczności procesowych.

2. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dokonaniu oceny dowodów zebranych w sprawie niezgodnie z ich treścią oraz sprzecznie z zasadami doświadczenia życiowego, jak również z naruszeniem zasady wszechstronnej oceny materiału dowodowego, prowadzące do błędnego ustalenia stanu faktycznego, iż dokonana kompensata jest nieskuteczna.

3. naruszenie przepisu art. 227 § 1 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności tego, iż rzecz najęta miała wady, które ograniczały jej przydatność do umówionego użytku.

Wskazując na powyższe podstawy skarżący wniósł wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I Instancji oraz - w razie zaistnienia wskazanej sytuacji - o powołanie J. K. na świadka i przyjęcie jego zeznań jako dowodu w sprawie.

Powód co do złożonej apelacji nie zajął stanowiska. Nie złożył bowiem odpowiedzi na apelację jak również nie stawił się na wyznaczona rozprawę apelacyjną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej jako bezzasadna podlega oddaleniu.

W realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy podziela zasadnicze ustalenia faktyczne i rozważania Sądu pierwszej instancji, przyjmując je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Przystępując do rozpoznania apelacji w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego , gdyż tylko wobec ustalenia, że nie doszło do ich naruszenia w stopniu istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy, możliwa jest ocena czy nie nastąpiło naruszenie prawa materialnego.

Niezasadny jest podnoszony przez pozwanego zarzut obrazy art. 233 k.p.c. poprzez pominięcie zeznań świadka J. K.. Pozwany formułując ten zarzut nie wskazał, jakie zeznania świadka J. K. zostały wadliwie ocenione nie sposób więc ocenić zasadność tego zarzutu. W sprawie zresztą Sąd nie przesłuchał tego świadka a w konsekwencji nie mógł zeznań tego świadka ocenić. Analiza treści apelacji prowadzi do wniosku, że w istocie ten zarzut sprowadza się do kwestionowania pominięcia przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka J. K.. W niniejszej sprawie nie zachodziła jednak potrzeba przeprowadzenia tego dowodu bowiem dowód ten miał według pozwanego wykazać, że rzecz najęta miała wady i z tego tytułu została poniesiona przez pozwanego szkoda o wartości 63.029,45 zł., którą to wierzytelność przedstawiono do potrącenia z dochodzoną wierzytelnością. W sytuacji gdy zarzut potrącenia okazał się nieskuteczny zbędne było przeprowadzenie dowodów zmierzających do wykazania istnienia wierzytelności z tytułu poniesionej szkody. W tej sytuacji należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że zbędne jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. K.. Przeprowadzenie powyższego dowodu było niecelowe i nieistotne. Tym samym w sprawie Sąd Rejonowy nie naruszył art. 227 k.p.c. w zw. z art.217 § 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie okoliczności powstania dochodzonej przez powoda należności oraz jej wysokość nie jest między stronami sporne. Pozwana przyznała, że nie zapłaciła powodowi należności wynikających z przedłożonych do pozwu faktur VAT. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła zarzut potrącenia. W tym miejscu wypada nadmienić, że potrącenie jest instytucja prawa materialnego, która pozwala na zaspokojenie wierzytelności w drodze jej umorzenia z wzajemną wierzytelnością dłużnika. Skorzystanie z potrącenia przedkłada się zwykle na procesowy zarzut potrącenia, którego istotę stanowi żądanie uwzględnienia materialnoprawnych zmian stanu zobowiązań między stronami, jaki nastąpił w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu ( zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2007 r., III CZP 58/07, OSNC 2008 nr 5 poz. 44). Zgodnie z przepisem art. 499 k.c. potrącenie dokonuje się przez złożenie oświadczenia woli drugiej stronie. W razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. oświadczenie to powoduje umorzenie wzajemnych wierzytelności. Potrącenie jest jedną z przyczyn wygaśnięcia zobowiązania. W niniejszej sprawie pozwana zarzut potrącenia złożyła w oświadczeniu z dnia 18 lutego 2015 r., które to oświadczenie zostało dołączone do złożonego sprzeciwu. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że przy tym oświadczeniu nie zostało spełniona przesłanka wymagalności wierzytelności przedstawionej do potrącenia.

W przypadku wierzytelności z tytułu odszkodowania, które ma charakter świadczenia bezterminowego ( art. 455 k.c.) dla ich przekształcenia w świadczenie terminowe konieczne było wezwania do zapłaty. Wraz z upływem wyznaczonego terminu wierzytelność taka stawała się wymagalną. W niniejszej sprawie pozwana oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu odszkodowania przedstawiła powodowi w piśmie z dnia 18 lutego 2015 r., a więc w czasie, gdy wierzytelność ta nie była jeszcze wymagalna albowiem wcześniej pozwana nie wzywała powoda do uiszczenia w wyznaczonym terminie tego odszkodowania. Podkreślić w tym miejscu należy, że nota księgowa nr (...) z dnia 16 lutego 2015 r. nie zwiera terminu w którym wynikającą z noty należność powód miał zapłacić.

W tym, więc zakresie zarzut pozwanej dotyczący tej wierzytelności nie mógł zostać uwzględniony, a w konsekwencji nie mógł doprowadzić do oddalenia w powództwa.

Wypada w tym miejscu przywołać stanowisko zajęte przez Sądu Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 2006 r. III CSK 256/00 (OSNC 2007, Nr 7-8, poz. 116) uznające, że zarzut potrącenia jest jedynie środkiem obrony pozwanego, a nie formą dochodzenia roszczenia. Taki pogląd przeważa w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w którym podkreśla się, że sentencji wyroku sąd nie rozstrzyga o wierzytelności przedstawionej do potrącenia, lecz o żądaniu pozwu, a potrącenie jest tylko zagadnieniem prejudycjalnym warunkującym sposób rozstrzygnięcia. W konsekwencji uznaje się, że podniesienie zarzuty potrącenia nie powoduje stanu zawiłości co do wierzytelności przedstawionej do potrącenia , jak też że powaga rzeczy osądzonej orzeczenia wydanego w procesie, w którym podniesiono zarzut potrącenia nie obejmuje oceny zasadności zarzutu potrącenia , a więc kwestii istnienia lub nieistnienia wierzytelności objętej zarzutem ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1983 r. IV CR 260/830).

W konsekwencji uznać należało, że Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił powództwo o należności czynszowe i koszty eksploatacyjne wynajmowanemu pozwanemu lokalu użytkowego, zasądzając na podstawie art. 659 kc w zw. z art. 680 kc
dochodzone należności.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 kpc.

Marek Tauer Elżbieta Kala Artur Fornal

.