Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

UZASADNIENIE

Powód „(...)” sp. z o. o. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) kwoty 2 357,39 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie kwoty 2 157,39 zł od dnia 9 marca 2017 r. do dnia zapłaty i od kwoty 200 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że na skutek kolizji drogowej, której sprawca posiadał zawartą z pozwanym umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych uszkodzeniu uległ pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Naprawa pojazdu wykonywana była od dnia 5 grudnia 2016 r. do dnia 14 grudnia 2016 r. W tym okresie poszkodowany użytkował pojazd zastępczy na podstawie umowy najmu zawartej z powodem. W dniu 5 grudnia
2016 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Koszty najmu pojazdu wyniosły 2 130 zł netto
(2 619,90 zł brutto). Pozwany, wypłacił natomiast odszkodowanie w wysokości 217,56 zł. Powód domagał się też kwoty 200 zł z tytułu poniesionych przez niego kosztów analizy prawnej przedmiotowej sprawy pod kątem zasadności roszczenia..

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że w dniu 4 listopada 2016 r. przyjął zawiadomienie o kolizji z dnia 11 października 2016 r. od D. M. i podczas zgłaszania szkody poinformowano go o możliwości najęcia pojazdu zastępczego w jednej z wypożyczalni współpracujących z pozwanym. W celu skorzystania z oferty wypożyczalni konieczne było skontaktowanie się z (...). Pozwany poinformował także zgłaszającego szkodę, że w przypadku skorzystania z oferty innej wypożyczalni weryfikacji będzie podlegać klasa wynajętego pojazdu – powinna być zbliżona do klasy pojazdu uszkodzonego i stawka czynszu do kwoty 80 zł. Poszkodowany nie skorzystał z oferty pozwanego i najął pojazd zastępczy od powoda wyższej klasy za wygórowaną stawkę 213 zł netto za dobę na okres 10 dni. Pozwany wskazał, że kwestionuje czas najmu pojazdu zastępczego i stawkę czynszu najmu. Poza tym pojazd poszkodowanego posiadał tylko niewielkie uszkodzenia powłoki lakierniczej, był jezdny, a naprawa ograniczała się jedynie do lakierowania samochodu bez konieczności wymiany części. Z uwagi na nakłady czasowe robocizny 3 dni były wystarczające na wykonanie naprawy, której termin mógł zostać uzgodniony z warsztatem w celu uniknięcia oczekiwania na wolne stanowisko.

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo w całości oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2016 r. stanowiący własność (...) w B. samochód marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez kierowcę ubezpieczonego w zakresie ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. W dniu 4 listopada 2016 r. szkoda została zgłoszona pozwanemu. Pozwany podczas zgłaszania szkody poinformował poszkodowanego o możliwości najęcia pojazdu zastępczego w jednej z wypożyczalni współpracujących z pozwanym. Nadto wskazano, że w przypadku skorzystania z usług innej wypożyczalni pozwany zastrzega prawo do weryfikacji i uznania za celowe, ekonomicznie uzasadnione kosztów najmu do kwoty około 80 zł za dobę. Pojazd poszkodowanego został przyjęty do naprawy w dniu 5 grudnia 2016 r., a odbiór naprawionego pojazdu nastąpił w dniu 14 grudnia 2016 r. W dniu 5 grudnia 2016 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W umowie wskazano, że poszkodowany jest podatnikiem podatku VAT i ma możliwość odliczenia 50 % podatku. Dzienny koszt najmu ustalono na kwotę 213 zł netto. Pojazd został zwrócony powodowi w dniu 14 grudnia 2016 r. Tego samego dnia powód nabył od poszkodowanego wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. W dniu 14 grudnia 2016 r. powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2 619,90 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego przez okres 10 dni. W dniu 7 lutego 2017 r. powód wezwał pozwanego do pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 2 374,95 zł, obejmującej roszczenie netto powiększone o 50 % podatku VAT, w terminie 30 dni od otrzymania pisma. Pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 216,56 zł, w tym zwrot 50 % podatku VAT tytułem zwrotu kosztów pojazdu zastępczego, uznając za zasadny najem w okresie 3 dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych, które uznał za wiarygodne i niebudzące wątpliwości co do ich treści oraz logicznych, jasnych i rzeczowych zeznań świadka D. M..

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda było bezzasadne w całości.

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 509 k.c. powód nabył od poszkodowanego roszczenie wobec pozwanego na podstawie umowy przelewu wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki pierwotnego wierzyciela pozwanego. Odpowiedzialność pozwanego za szkodę była bezsporna. Sporna była kwestia zwrotu powodowi kosztów najmu pojazdu zastępczego ponad kwotę 216,56 zł wypłaconą dotychczas przez pozwanego.

Sąd Rejonowy powołując się na treść przepisów art. 361, 363 § 1 i art. 822 k.c. oraz art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zważył, że powszechnie przyjmuje się w polskim systemie prawnym obowiązywanie zasady pełnego odszkodowania. Nakłada on co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

Poza tym Sąd Rejonowy za uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, zważył, że „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Odnosząc powyższe do kwestii najmu pojazdu zastępczego Sąd Rejonowy zważył, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (uchwała SN z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CZP 5/11). Jednak w ocenie Sądu z samego faktu stosowania przez daną firmę określonej stawki za wynajem pojazdów zastępczych nie sposób a priori wywodzić, że jest to stawka rynkowa. Aby tak było należy ustalić czy inne podmioty stosują też takie stawki lub przynajmniej stawki nie odbiegające znacząco od przedmiotowej stawki. W ocenie Sądu Rejonowego ciężar wykazania, że koszty najmu nie odbiegają od cen funkcjonujących na rynku lokalnym spoczywał na powodzie. Tymczasem powód temu nie sprostał, nie wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność ustalenia cen najmu pojazdu zastępczego klasy odpowiadającej uszkodzonemu autu na lokalnym rynku „ (...)” oraz nie wykazał, że kwota zastosowana w wypożyczalni powoda mieści się w tymże zakresie. Załączone do pozwu wydruki cenników wynajmu samochodów Sąd uznał za mało czytelne, a co najistotniejsze nie wiadomo nawet jakiego czasu dotyczą

Ponadto Sąd I Instancji powołując się na monografię „Odszkodowanie za niemożność korzystania z pojazdu uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym (najem pojazdu zastępczego)” pod redakcją naukową Eugeniusza Kowalewskiego wydanej w 2014 r. przez Wydawnictwo „Dom Organizatora” (rozdział pt. „Dekalog konkluzji wynikających z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11) w sprawie pojazdu zastępczego”) ocenił, że wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej w niniejszej sparwie musi – zgodnie z art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. – udowodnić powód. Oprócz wykazania tzw. przesłanek odpowiedzialności cywilnej sprawcy (fakt określenia działania lub zaniechania sprawcy, fakt powstania po stronie poszkodowanego realnej szkody oraz fakt istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy tymi ogniwami stanu faktycznego) musi wykazać, że poniesienie kosztów najmu było celowe, koszty najmu zostały rzeczywiście poniesione (np. faktury VAT, rachunki, paragony, umowy najmu pojazdu, itp.), wysokość poniesionych kosztów była w danej sytuacji uzasadniona ekonomicznie. Sąd uznał za nonsensowny pogląd przeciwny wedle którego ciężar dowodu we wspomnianym zakresie obciążał (jako zobowiązanego do wypłaty odszkodowania) zakład ubezpieczeń OC sprawcy.

Poza tym zdaniem Sądu I instancji powód nie odniósł się również do podniesionej przez pozwanego kwestii jezdności pojazdu poszkodowanego.

Niezależnie od powyższego wskazał też, że pozwany zaoferował poszkodowanemu najem pojazdu zastępczego i wskazał maksymalną akceptowalną dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego. Tymczasem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. III CZP 20/17, wskazał, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy zaznaczył, że z uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CZP 5/11, wynika jednoznacznie, że Sąd Najwyższy dostrzegał od początku potrzebę utrzymania ochrony interesów poszkodowanego w rozsądnych granicach. Kierując się sformułowaniami tam wskazanymi, należy stwierdzić, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane – bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego – w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu – we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów – skorzystanie z pojazdu zastępczego równoważnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków najmu, takich jak np. miejsce i czas udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Proponowana wykładnia nie eliminuje, ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie – ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody – że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym wydatków. Poza tym Sąd Rejonowy zważył, że przeciwko przedstawionemu stanowisku nie przemawia wystarczająco silnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są – jako „niezbędne i ekonomicznie uzasadnione” – koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadając cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku kosztów naprawy pojazdu służących bezpośrednio wyeliminowaniu już istniejącej szkody majątkowej interes poszkodowanego podlega intensywniejszej ochronie niż w przypadku wydatków na najem pojazdu zastępczego, które nie służą wyrównaniu szkody – utrata możliwości korzystania z rzeczy nie jest szkodą – lecz jedynie wyeliminowaniu negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu. W konsekwencji wymagania dotyczące pokrycia obu kategorii kosztów różnią się.

W ocenie Sądu I Instancji informacja pozwanego o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego i stawkach dobowych za najem pozwanego została przedstawiona już podczas zgłaszania szkody przez poszkodowanego, tj. ponad miesiąc przed zawarciem umowy najmu pojazdu zastępczego z powódką, a nie jak to ma miejsce niejednokrotnie w innych sprawach już po najmie pojazdu przez osobę poszkodowaną. Skoro poszkodowany nie odpowiedział na ofertę pozwanego i nie skontaktował się z nim w tej sprawie to oczywiście nie wykazał szczególnych racji, które mogły przemawiać za uznaniem za celowe i ekonomicznie uzasadnione stawek zastosowanych przez powoda.

Sąd Rejonowy uznał za niezasadne żądanie powoda w zakresie kwoty 200 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa tytułem analizy dokumentów. Przeanalizowanie sprawy Sąd uznał za oczywisty element pracy pełnomocnika przez decyzją o złożeniu pozwu do Sądu i m.in. za to pełnomocnik otrzymuje koszty zastępstwa procesowego. Podkreślił przy tym, że niniejsza sprawa dotyczy kosztów najmu pojazdu zastępczego, których wysokość wynika z wystawionej przez powódkę faktury, a nie odszkodowania za naprawę pojazdu, a to te ostatnie mogą stanowić szkodę podlegającą naprawieniu (wyrok SN z dnia 2 września 1975 r., sygn. I CR 505/75). Niezależne od powyższego powództwo w zakresie omawianej kwoty 200 zł zdaniem Sądu Rejonowego nie zostało wykazane co do wysokości. Sprawy o najem pojazdu zastępczego nie są tożsame i przyjęcie z góry swoistego „ryczałtu” w wysokości 200 zł netto za przeanalizowane jednej sprawy nie można uznać za prawidłowe czy usprawiedliwione.

W tym stanie sprawy Sąd na podstawie art. 6 k.c. a contrario w pkt 1 sentencji wyroku powództwo w całości oddalił.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził kwotę 917 zł, na która złożyło się 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 3 pkt 3 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w całości. Domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 2 357,39 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 2 157,39 zł od dnia
09 marca 2017 r. oraz od kwoty 200 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Żądał też zasądzenia od pozwanego kosztów procesu w tym postępowania apelacyjnego.

W apelacji powód zarzucał naruszenie przez Sąd Rejonowy:

-

art. 361 k.c. poprzez brak zasądzenia należnej powodowi kwoty w pełnej wysokości, a tym samym naruszenie zasady pełnego odszkodowania,

-

art. 16 pkt 3 w zw. z art. 17 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych UFG i PBUK poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że to powód powinien wykazać celowość najmu pojazdu zastępczego podczas gdy z treści tego przepisu wynika wprost, że okoliczności związane z ustaleniem wysokości odszkodowania obciążają pozwanego, a nie powoda,

-

. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że powód nie udowodnił zasadności najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że poszkodowany potrzebował pojazdu zastępczego w takim samym zakresie jak korzystał ze swojego pojazdu,

-

art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że to na powodzie spoczywał ciężar wykazania zasadności najmu, podczas gdy to pozwany z tej okoliczności wywodził dla siebie korzystne skutki prawne.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne były prawidłowe, Sąd Okręgowy je w pełni podziela i przyjmuje za własne (art. 328 k.p.c. w zw. z art. 381 k.p.c.).

Odnosząc się do treści apelacji Sąd Okręgowy ocenił jako zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. w zakresie w jakim Sąd Rejonowy uznał, że oprócz przedstawienia dowodu w postaci umowy najmu, cennika i faktury VAT za najem pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, to na powodzie spoczywał ciężar wykazania, że wynikająca z faktury kwota czynszu mieściła się w stawkach rynkowych. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że z ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu z art. 6 k.c. wynika, że ten kto w procesie powołuje się na przysługujące mu prawo – czegoś żąda od innej osoby - musi wykazać poprzez dowody fakty, na których opiera to żądanie. Jeśli temu obowiązkowi nie podoła przegrywa proces. Natomiast w razie wykazania okoliczności faktycznych uzasadniających powództwo, druga strona, która odmawia zadośćuczynienia żądaniu pozwu zobowiązana jest wykazać że uprawnionemu dane prawo nie przysługuje, a więc fakty niweczące żądanie pozwu. Słusznie zatem powód wywodził, że na powodzie spoczywał ciężar wykazania wynajęcia samochodu zastępczego i wysokości poniesionych z tego tytułu wydatków, natomiast pozwany powinien wykazać okoliczności ograniczające lub niweczące żądanie powoda, a zatem w tym wypadku fakt wynajęcia pojazdu zastępczego po stawkach zawyżonych. Niewątpliwie bowiem to pozwany na powyższej okoliczności opierał swoją obronę, czyli to on wywodził z niej korzystne skutki prawne. Powyższej oceny nie zmienia fakt, że sprawa dotyczy sporu na tle odszkodowania z umowy ubezpieczenia obowiązkowego OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wytoczonej przez profesjonalny podmiot działający na rynku najmu pojazdów zastępczych na potrzeby poszkodowanych w kolizjach drogowych. Obowiązują tu bowiem takie same reguły dowodowe co w każdym innym procesie odszkodowawczym. Strona, która twierdzi, że poniosła szkodę i domaga się jej wyrównania powinna wykazać fakt zaistnienia szkody i jej wysokość. Okoliczności ograniczające odpowiedzialność odszkodowawczą sprawcy szkody, w szczególności zmierzające do wykazania, że została ona zawyżona, oderwana od realiów rynkowych, obciążają ciężarem dowodu pozwanego w takim procesie.

Natomiast odmienna ocena ciężaru dowodu w stosunku do przejętej przez Sąd Rejonowy nie prowadziła do uwzględnienia apelacji. Sąd Okręgowy zważył bowiem, że jak prawidłowo ustalił Sąd Rejonowy, podczas zgłaszania pozwanemu szkody poszkodowany został poinformowany o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwanym, za stawkę dzienną czynszu 80 zł, a nadto poinformowany, że w przypadku skorzystania z usług innej wypożyczalni pozwany zastrzega sobie prawo weryfikacji kosztów do podanej wyżej stawki. Taką informację uzyskał D. M., który był upoważniony przez właściciela uszkodzonego pojazdu – (...) A. M. do dokonywania wszelkich czynności związanych z najmem pojazdu zastępczego. Pozwany przedstawił na powyższe okoliczności dowód w postaci stenogramu rozmowy zgłaszającej skodę na infolinii pozwanego, a nadto przesłuchany jako świadek D. M. powyższej okoliczności nie zaprzeczył. Wobec powyższego Sąd Okręgowy podzielił ocenę wyrażoną przez Sąd I instancji, że wyższe koszty najmu tj. ponad kwotę 80 zł dziennie podlegałyby uwzględnieniu tylko, jeśli powód wykazałaby szczególne racje przemawiające za uznaniem ich, mimo wszystko, za celowe i ekonomicznie uzasadnione, a takich okoliczności powód nie wykazał. Wobec powyższego zdaniem Sądu Okręgowego nie istniały żadne racjonalne względy, dla których powód miałby nie skorzystać z wynajmu samochodu zastępczego o podobnej klasie co pojazd uszkodzony w wypożyczalni współpracującej z pozwanym, jeśli koszt u tego przedsiębiorcy był niższy.

Natomiast oceniając okresu najmu, który według powoda trwać miał 10 dni. Sąd Okręgowy zważył, że kierując się już chociażby zasadami doświadczenia życiowego stwierdzić należało, że naprawa samochodu, którego uszkodzenie było drobne i polegało na zarysowaniu zderzaka, nie mogła trwać aż 10 dni. Dokument w postaci protokołu naprawy pojazdu najemcy przestawiony przez powoda na okoliczność niezbędnego okresu najmu był niewiarygodny, niepodobnym bowiem było bowiem uwierzyć, że lakierowanie zderzaka mogło trwać aż 8 dni (od 06 do 13 grudnia 2016 r.). Nawet z kalkulacji złożonej przez powoda do akt szkody sporządzonej przez (...) w B. wynikało, że naprawa auta trwała niespełna 11 godzin (108 jednostek czasowych przy założeniu że 1 roboczogodzina to 10 jednostek). Samochód poszkodowanego jak wynikało również z zeznań świadka D. M. był sprawny, a uszkodzenia nie wykluczały możliwości korzystania z niego. Zasadniczo poszkodowany dysonował zatem sprawnym mechanicznie pojazdem, którym mógł się poruszać a jedynie nie prezentował on takich samych walorów estetycznych co przed kolizją. W tej sytuacji wynajęcie pojazdu zastępczego było uzasadnione tylko w okresie potrzebnym na faktyczną naprawę. W pozostałym zakresie pojazd zastępczy nie był poszkodowanemu potrzeby, a poczyniona w tej kwestii przez Sądu I instancji ocena materiału dowodowego nie naruszała zasady wynikającej z art. 233 § 1 k.p.c.

W związku z powyższym na uwzględnienie nie zasługiwało też żądanie powoda zapłaty kwoty 200 zł tytułem kosztów analizy prawnej pod kątem zasadności wytoczenia powództwa, ponieważ opinia prawna skłaniająca powoda do wniesienia pozwu w obliczu powyższych argumentów nie była prawidłowa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy uznając, że dotychczas wypłacone przez pozwanego odszkodowanie tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego wyczerpywało szkodę poprzednika prawnego powoda nie naruszył zasady pełnego odszkodowania wyrażonej w art. 361 k.c.

Podzielając zatem trafność rozstrzygnięcia i większość z motywów Sądu Rejonowego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy apelację powoda, jako nieuzasadnioną, oddalił.

Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. i z art. 98 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015, poz. 1804, że zm.) Sąd II instancji zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 450 złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Marek Tauer SSO Artur Fornal SSR del. Marta Owsianny