Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 29 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Artur Fornal

Sędziowie: Wojciech Wołoszyk

Marcin Winczewski

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2020 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z wniosku wierzyciela (...) w W.

o ogłoszenie upadłości dłużnika (...) w T.

na skutek zażalenia wierzyciela J. R. co do punktu 2. (drugiego) postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2020 r., sygn. akt XV GU 791/19

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

Wojciech Wołoszyk Artur Fornal Marcin Winczewski

Sygn. akt VIII Gz 91/20

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 16 marca 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (Sąd upadłościowy), po rozpoznaniu wniosku wierzyciela (...) z siedzibą w W. ogłosił upadłość dłużnika (...) z siedzibą w T., a jednocześnie – w punkcie 2. tego postanowienia – zatwierdził warunki sprzedaży składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa upadłego na rzecz (...) z siedzibą w B. za cenę wynoszącą 1 710 000 zł netto, na warunkach określonych w znajdującej się w aktach sprawy ofercie z dnia 8 lipca 2019 r.

Sąd wydał powyższe rozstrzygnięcie w oparciu o następujące ustalenia i wnioski.

Dłużnik (...) z siedzibą w T. zarejestrowana jest w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem KRS (...). Wobec tej spółki postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2018 r. otwarte zostało postępowanie sanacyjne (sygn. akt XV GRs 2/18), umorzone następnie postanowieniem z dnia 15 stycznia 2019 r. wskutek wniosku zarządcy, który podnosił, że dalsze prowadzenie postępowania zmierzałoby do pokrzywdzenia wierzycieli.

W skład majątku dłużnika wchodzą nieruchomości położone we wsi K. gm. S., zabudowane kompleksem budynków przemysłowo – magazynowych, dla których prowadzone są księgi wieczyste (...), (...). Ich szacunkowa wartość została określona przez tymczasowego nadzorcę sądowego na kwotę 2 700 000 zł. Nieruchomości te są obciążone hipotekami do kwot znacznie przewyższających ich wartość. Wartość pozostałego majątku rzeczowego dłużnika w postaci ruchomości (maszyny i urządzenia) wynosi 1 618 300zł. W ocenie tymczasowego nadzorcy sądowego, nawet przy uwzględnieniu sprzedaży ruchomości w warunkach sprzedaży wymuszonej (0,6-0,75 wartości rynkowej), kwota możliwa do uzyskania z likwidacji tych przedmiotów nie powinna być niższa niż 970 980 zł.

Dłużnik posiada ponadto środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych w wysokości 4 481,91 zł oraz należności, których odzyskanie z natury rzeczy jest jednak niepewne i dlatego nie mogą zostać zaliczone do majątku dłużnika, który miałby służyć zaspokojeniu kosztów postępowania.

Wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa dłużnika w postaci nieruchomości i większej części ruchomości proponuje cenę nabycia w wysokości 1 710 000 zł, przy ich wartości oszacowania na kwotę 2 900 000zł (w tym nieruchomości o wartości 1 414 000 zł, ruchomości o wartości 1 486 000 zł). Różnica pomiędzy wartością oszacowania, a proponowaną ceną wynosi zatem 1 190 000 zł. Proponowana cena nabycia stanowi 59 % wartości oszacowania składników objętych wnioskiem o zatwierdzenie warunków sprzedaży. Zakładając oddzielną sprzedaż składników objętych wskazanym wnioskiem w warunkach sprzedaży wymuszonej przy uwzględnieniu współczynnika 0,65 wartości rynkowej, kwota możliwa do uzyskania z ich likwidacji w toku postępowania upadłościowego na warunkach ogólnych wyniosłaby 1 885 000 zł i tym samym mogłaby być wyższa o ok. 175 000 zł niż oferowania w trybie przygotowanej likwidacji.

Koszty postepowania upadłościowego na zasadach ogólnych, przy założeniu 24-miesięcznego okresu jego prowadzenia, wyniosłyby 900 000 zł, natomiast w przypadku zatwierdzenia warunków sprzedaży mogłyby one podlegać zmniejszeniu o ok.100 000 zł.

Jak to ocenił Sąd upadłościowy, uwzględnienie wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży w ramach przygotowanej likwidacji może doprowadzić do szybszego wznowienia produkcji w zakładzie produkcyjnym dłużnika znajdującym się w K. i odtworzenia miejsc pracy w powiecie o wysokim stopniu bezrobocia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd Rejonowy pominął twierdzenia oraz dokumenty składane w toku postępowania przez J. R. jako wierzyciela upadłego spółki, albowiem – zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 Prawa upadłościowego – wierzyciel niebędący wnioskodawcą nie jest uczestnikiem postępowania o ogłoszenie upadłości.

Rozważając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy znał, że wniosek wierzyciela (...) w W. o ogłoszenie upadłości dłużnika (...) w T. w trybie przygotowanej likwidacji zasługuje na uwzględnienie.

Sąd upadłościowy podkreślił, że ogłoszenie upadłości jest możliwe w razie zaistnienia dwóch przesłanek: niewypłacalności dłużnika (art. 10 i art. 11 ust. 1 i 2 Prawa upadłościowego) i wielości jego wierzycieli.

W niniejszej sprawie dłużnik pozostaje niewypłacalny, gdyż nie reguluje wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec swoich wierzycieli, a wartość jego majątku jest mniejsza niż wartość zobowiązań pieniężnych. Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że majątek dłużnika, przy prognozowanych kosztach postępowania upadłościowego na zasadach ogólnych wystarczy nie tylko na zaspokojenie kosztów postępowania, zatem nie zachodziła w sprawie przesłanka negatywna - oddalenia wniosku, określona w art. 13 ust. 1 Prawa upadłościowego.

Odnosząc się natomiast do złożonego w niniejszej sprawie wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa dłużnika Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 56c ust. 1 Prawa upadłościowego sąd uwzględnia taki wniosek, jeżeli cena jest wyższa niż kwota możliwa do uzyskania w postępowaniu upadłościowym przy likwidacji na zasadach ogólnych, pomniejszona o koszty postępowania, które należałoby ponieść w związku z likwidacją w takim trybie. W myśl art. 56c ust. 2 Prawa upadłościowego, sąd może wniosek uwzględnić, jeżeli cena jest zbliżona do kwoty możliwej do uzyskania w postępowaniu upadłościowym przy likwidacji na zasadach ogólnych, pomniejszonej o koszty postępowania, które należałoby ponieść w związku z likwidacją w takim trybie, jeżeli przemawia za tym ważny interes publiczny lub możliwość zachowania przedsiębiorstwa dłużnika.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił w dalszej kolejności, powołując na poglądy doktryny, że przepisy Prawa upadłościowego chronią integralność przedsiębiorstwa dłużnika w ograniczonym zakresie, przyznając prymat interesom wierzycieli. Jednak w szczególnych przypadkach, gdy zmniejszenie stopnia zaspokojenia wierzycieli będzie nieznaczne, a jednocześnie otrzymają oni dodatkową korzyść w postaci szybszego zaspokojenia ich wierzytelności, dopuszczalne jest uwzględnienie przy podejmowaniu decyzji o zatwierdzeniu warunków sprzedaży ważnego interesu publicznego.

Mając to na uwadze Sąd upadłościowy podkreślił, że w niniejszym postępowaniu nie zachodzą okoliczności obligujące go do uwzględnienia wniosku, określone w art. 56c ust. 1 Prawa upadłościowego. Zachodzą jednak okoliczności określone w art. 56c ust. 2 tego Prawa, umożliwiające uwzględnienie takiego wniosku, albowiem – jak wskazano już wyżej - cena oferowana we wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży w ramach przygotowanej likwidacji jest zbliżona do tej, możliwej do uzyskania w toku postępowania upadłościowego na zasadach ogólnych, po odliczeniu i stosownym zmniejszeniu przewidywanych kosztów jego przeprowadzenia, a zachowanie miejsc pracy pracowników zakładu dłużnika (upadłego) w K. stanowi ważny interes publiczny w rozumieniu wskazanego przepisu.

Z uwagi na powyższe, wobec zaistnienia ustawowych przesłanek ogłoszenia upadłości, Sąd Rejonowy – na podstawie art. 11 w zw. z art. 56d Prawa upadłościowego – postanowił jak w pkt 1. i 2. sentencji postanowienia, tj. o ogłoszeniu upadłości i zatwierdzeniu warunków sprzedaży. Kolejne punkty sentencji postanowienia – od 3. do 7. – stanowiły w myśl art. 51 Prawa upadłościowego obligatoryjne elementy orzeczenia w przedmiocie ogłoszenia upadłości, tj.: wezwanie do zgłaszania wierzytelności oraz praw i roszczeń ciążących nieruchomości należącej do upadłego, wyznaczenie sędziego-komisarza i jego zastępcy, a także syndyka, a ponadto wskazanie, jako podstawy jurysdykcji sądów polskich, art. 3 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/848 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie postępowania upadłościowego (wersja przekształcona, Dz. Urz. UE L Nr 141, s. 19 ze zm.), z określeniem, że wszczęte postępowanie ma charakter postępowania głównego, a wreszcie także zobowiązanie syndyka do dokonania stosownego obwieszczenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł J. R. – powołując się na mający mu przysługiwać status wierzyciela upadłego (dłużnika) – zaskarżając je w całości.

Skarżący zarzucił naruszenie:

1.  art. 56c ust. 2 ustawy Prawo upadłościowe poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży w sytuacji, w której istotna część majątku mającego wejść do masy upadłości nie należy do upadłej spółki, a do jej wierzyciela i w związku z tym nie może być przedmiotem sprzedaży w toku postępowania;

2.  art. 13 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe poprzez przyjęcie, że majątek upadłego wystarczy na zaspokojenie nie tylko kosztów postępowania, podczas gdy po pominięciu wartości nie mogących wchodzić w skład masy maszyn i urządzeń, oczywistym jest, że majątek dłużnika nie pozwoli nawet na zaspokojenie kosztów postępowania.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Uzasadniając zażalenie skarżący wskazał, że dla podjęcia decyzji o zatwierdzeniu warunków sprzedaży przedsiębiorstwa zgodnie z art. 56c Prawa upadłościowego, niezbędna powinna być przede wszystkim prawidłowa ocena stanu majątkowego dłużnika. Sąd Rejonowy postanowił o ogłoszeniu upadłości mając niepełne dane o składzie masy upadłości, gdyż skarżący pozbawiony był możliwości ich przedstawienia. Tymczasem wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży obejmuje składniki mienia nie należące do dłużnika, a będące wyłącznie przedmiotem dzierżawy. Dnia 1 grudnia 2014 r. upadła spółka miała bowiem sprzedać skarżącemu maszyny i urządzenia, w tym linię technologiczną na poczet ceny zaliczając wierzytelności przysługujące mu od spółki. Tego samego dnia skarżący, wydzierżawić miał spółce te maszyny i urządzenia. Umowę zawarł ze spółką reprezentowaną przez Radę Nadzorczą, w związku z czym była ona ważna – odmiennie niż to ocenił zarządca, twierdząc, że spółkę reprezentowała osoba nieuprawniona – a w konsekwencji wywarła ona skutek w postaci przeniesienia własności rzeczy, których dotyczyła faktura nr (...). Zdaniem skarżącego przedmiot tej sprzedaży nie może w związku z tym wejść do masy upadłości, a tym samym być częścią przedsiębiorstwa upadłego podlegającego sprzedaży w trybie przygotowanej likwidacji.

W dniu 11 marca 2020 r. tymczasowy nadzorca sądowy otrzymał kopię ww. umowy, a skarżący podniósł, że nie ma wiedzy, czy nadzorca wziął tę okoliczność pod uwagę i ujawnił ją Sądowi orzekającemu. Skarżący, jako że nie miał statusu uczestnika postępowania, nie mógł przeprowadzić tego dowodu, jak również i wcześniej zgłaszanych (m.in. w postaci faktury), które Sąd upadłościowy pominął.

W konsekwencji skarżący wskazał, że zachodzi konieczność ponownego rozważenia kwestii zasadności uwzględnienia wniosku o ogłoszenie upadłości i zatwierdzenia warunków sprzedaży. Skarżący szczegółowo wskazał na składniki majątkowe mające należeć do niego (będące przedmiotem dzierżawy), a uwzględnione we wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży.

Skarżący dodał, że w jego ocenie kwota, jaką proponuje wierzyciel nie zaspokoi roszczeń wierzycieli zabezpieczonych hipotecznie na nieruchomościach w K.. Z pozostałej kwoty, nawet w przypadku zaakceptowania wniosku przez Sąd, obok kosztów postępowania, syndyk zobowiązany będzie do wypłaty na rzecz skarżącego równowartości maszyn i urządzeń objętych sprzedażą. Samo pomniejszenie masy upadłości o wynagrodzenie syndyka i inne koszty pozostałe do pokrycia jak np. związane z budynkiem w T. posadowionym na posesji skarżącego nie pozwoli na zaspokojenie wierzycieli w żadnym stopniu w ramach planu podziału. W jego opinii należy ponownie rozważył okoliczność wyłączającą możliwość ogłoszenia upadłości z art. 13 Prawa upadłościowego.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2020 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy (Sąd drugiej instancji) odrzucił przedmiotowe zażalenie – w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punktach 1. i od 3. do 7. zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podkreślono, że zażalenie podlegało odrzuceniu, jako wniesione przez osobę nieuprawnioną, gdy chodzi o rozstrzygnięcie o ogłoszeniu upadłości, gdyż skarżącego (powołującego się na status wierzyciela, który nie złożył jednak wniosku o ogłoszenie upadłości) nie można uznać za uczestnika postępowania (art. 26 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 Prawa upadłościowego). Ustawodawca przyznał pozostałym wierzycielom upadłego uprawnienie do zaskarżenia postanowienia o ogłoszeniu upadłości, lecz jedynie w części dotyczącej jurysdykcji sądów polskich (art. 54a w zw. z art. 51 ust. 2a Prawa upadłościowego) oraz gdy chodzi o uwzględnienie w nim wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży (art. 56c ust. 1 i 2 Prawa upadłościowego). Jak jednak wynika z treści przedmiotowego zażalenia, skarżący nie kwestionuje rozstrzygnięcia Sądu upadłościowego, w zakresie w jakim Sąd ten wskazał na podstawę jurysdykcji sądów polskich, a jedynie zasadność zatwierdzenia warunków sprzedaży, jak i samego ogłoszenia upadłości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w sprawie zastosowanie znajdowały przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz.U. z 2019, poz. 498 ze zm. - dalej jako „p.u.”), w brzmieniu obowiązującym przed dniem 21 marca 2020 r., skoro wniosek o ogłoszenie upadłości wpłynął w niej przed tym dniem (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy - Prawo upadłościowe oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2019 poz. 1802), bo w dniu 19 lutego 2019 r. - zob. k. 3-31 akt).

Zażalenie – dopuszczalne w niniejszej sprawie w części odnoszącej się do uwzględnienia przez Sąd upadłościowy wniosku o zatwierdzenie warunków sprzedaży (art. 56d ust. 2 p.u.), tj. co do punktu 2. zaskarżonego postanowienia – nie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z powołaną regulacją wierzycielom upadłego przysługuje szczególne uprawnienie do zaskarżenia postanowienia uwzględniającego wniosek o zatwierdzenie warunków sprzedaży przedsiębiorstwa dłużnika, jego zorganizowanej części lub składników majątkowych stanowiących znaczną część przedsiębiorstwa. Przepis ten przewiduje, że na postanowienie uwzględniające wniosek zażalenie przysługuje każdemu z wierzycieli.

Trzeba w związku z tym wyjaśnić, że – zdaniem Sądu odwoławczego – nie można kwestionować formalnej legitymacji J. R. do zaskarżenia postanowienia w tej części, skoro status skarżącego, mającego być wierzycielem upadłej spółki, uprawdopodobniony został treścią załączonego do akt niniejszej sprawy odpisu spisu wierzytelności sporządzonego w toku prowadzonego poprzednio względem tej spółki postępowania sanacyjnego ( zob. k. 34v. i 37-170v. akt), gdzie mające mu przysługiwać wierzytelności ujęto pod poz. 94 (w kwocie 143.789,02 zł) i pod poz. 101 (w kwocie 1.149.000 zł; zob. k. 128 i 135 akt; oryginał właściwych kart spisu – k. 561 i 568 akt XV GRs 2/18). Należy przy tym zauważyć, że nie jest rzeczą Sądu rozpoznającego obecnie zażalenie badanie, czy wierzytelności te rzeczywiście przysługują skarżącemu, pomimo wątpliwości zgłoszonych przez sędziego-komisarza w zarządzeniu z dnia 19 czerwca 2018 r. ( zob. k. 346 akt XV GRs 2/18) odnośnie podstawy uznania ww. wierzytelności ujętej w pod poz. 101 spisu. Ocena statusu wierzyciela na obecnym etapie postępowania może mieć charakter jedynie wstępny, gdyż właściwe ustalenie wierzytelności, dla celów związanych z jej zaspokojeniem w toku postępowania upadłościowego, następuje w trybie zgłoszenia i ustalenia listy wierzytelności, zatwierdzonej następnie przez sędziego-komisarza (por. art. 236 – 266 p.u.).

W kwestii zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego, a także zaprezentowaną w uzasadnieniu ww. postanowienia ocenę prawną przesłanek wyrażenia zgody na sprzedaż, z powołaniem się na regulację art. 56c ust. 2 p.u.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego związanych z niewłaściwym, jego zdaniem, określeniem „składu masy upadłości” – a w konsekwencji zatwierdzeniem przez Sąd pierwszej instancji warunków sprzedaży składników majątkowych, mających stanowić znaczną część przedsiębiorstwa upadłego (art. 56d ust. 1 p.u.), a w obejmujących w rzeczywistości także przedmioty mające być własnością skarżącego – wskazać trzeba, że z ustaleniem składu masy upadłości wiąże się domniemanie, że rzeczy znajdujące się w posiadaniu upadłego w dniu ogłoszenia upadłości należą do jego majątku, służącego zaspokojeniu wierzycieli upadłego (art. 69 ust. 3 w zw. z art. 61 p.u.).

W tej sytuacji właściwym sposobem ochrony praw osoby, której przedmioty majątkowe znalazły się w posiadaniu upadłego (i w konsekwencji zostałyby ujęte przez syndyka w spisie inwentarza masy upadłości – por. art. 69 ust. 1 i 3 p.u.) jest złożenie do sędziego-komisarza wniosku o wyłączenie z masy upadłości mienia nienależącego do majątku upadłego (art. 70 i 73 p.u.), a w przypadku jego oddalenia, wystąpienia do sądu upadłościowego ze stosownym powództwem obejmującym takie żądanie (art. 74 p.u.).

Nie byłoby także wyłączone, aby to sam syndyk – jeśli oczywiście dostrzegałby taką potrzebę po dokonaniu analizy kopii dokumentów odnoszących się do ww. mienia przekazanych mu przez skarżącego (w tym w szczególności umowy sprzedaży datowanej na dzień 1.12.2014 r., k. 906 akt, która dotychczas przez skarżącego nie była ujawniona) – wystąpił, stosownie do treści art. 56h p.u., z wnioskiem do Sądu upadłościowego o uchylenie lub zmianę postanowienia zatwierdzającego warunki sprzedaży, z powołaniem się na fakt ujawnienia się okoliczności mających istotny wpływ na wartość składników majątkowych będących przedmiotem sprzedaży. Gdyby natomiast doszło już do sprzedaży mienia, które podlegało wyłączeniu, osoba, do której prawo to należało, może żądać – w opisanym wyżej trybie wyłączenia z masy – wydania świadczenia wzajemnego uzyskanego w zamian za to mienie (art. 71 ust. 2 p.u.).

W tej sytuacji jedynie więc na marginesie należy zwrócić uwagę na stanowisko wnioskodawcy w niniejszej sprawie (wierzyciela (...)) – który w toku postępowania odnosił się do dowodów mających wykazać prawo własności skarżącego, pominiętych ostatecznie przez Sąd upadłościowy (zob. kopie faktury VAT nr (...) z dnia 1.12.2014 r. i stanowiącego załącznik do niej wykazu ruchomości – k. 742-767; kompensaty rozrachunków – k. 768; a także umowy dzierżawy z dnia 1.12.2014 r. wraz z załącznikiem – k. 769-794 akt) – zarzucającego nieważność ww. umowy, i to nie tylko z uwagi na naruszenie reguł reprezentacji spółki akcyjnej przy umowie zawartej ze skarżącym, będącym wówczas prezesem jej zarządu (art. 379 k.s.h.), ale także z uwagi na brak formy aktu notarialnego i zgody Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy na sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa (art. 393 pkt 3 k.s.h.). Niezależnie od powyższego wnioskodawca wskazał także na wątpliwości dotyczące daty sporządzenia przedstawionego przez J. R. załącznika do ww. faktury (obejmującego opis ruchomości mających być przedmiotem sprzedaży), jak i wątpliwości związane z prawidłowością dokonanego rozliczenia. Wnioskodawca prezentował w związku z tym stanowisko, że przedmiotowa umowa została zawarta jedynie dla pozoru (zob. pismo wnioskodawcy z dn. 2.01.2020 r. – k. 813-816 akt). Można również zwrócić uwagę, że także w załączonych do niniejszej sprawy aktach postępowania sanacyjnego znajduje się stanowisko (...) – pełniącego wówczas w tym postępowaniu względem dłużnika (...) funkcję Zarządcy (art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. Prawo restrukturyzacyjne) – wskazujące co najmniej na pozorność dokonywanych z udziałem skarżącego czynności dotyczących zbywania składników majątkowych (zob. pismo Zarządcy z dnia 9 lipca 2019 r. – k. 1282-1282v. akt XV GRs 2/18).

Uznać jednak trzeba, że ostateczna ocena zasadności ewentualnych roszczeń skarżącego względem składników majątkowych znajdujących się w posiadaniu upadłego (a także przedkładanych przez niego na tą okoliczność dowodów) nie może należeć do Sądu Okręgowego rozpoznającego przedmiotowe zażalenie. Aktualny pozostaje bowiem pogląd doktryny, zgodnie z którym z samej swej istoty (z uwagi na ograniczony zakres uczestniczących w nim podmiotów) postępowanie w przedmiocie ogłoszenia upadłości nie jest przeznaczone na pełne i wyczerpujące ustalenie stanu majątkowego dłużnika, który ma zostać ogłoszony upadłym (zob. F. Zedler Dochodzenie wierzytelności zabezpieczonych rzeczowo w razie ogłoszenia upadłości właściciela mienia obciążonego, który nie jest dłużnikiem osobistym, „Przegląd Sądowy” 1999, nr 1, str. 53-56, opublikowane SIP LEX - teza 1).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił zażalenie w oparciu o przepis art. 385 w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. i art. 35 ustawy – Prawo upadłościowe.