Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 17 lipca 2019 r.

S ąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Tauer

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2019 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w B.

przeciwko (...) w S.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego na postanowienie dotyczące kosztów procesu zawarte w pkt 2

wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 7 lutego 2019 r., sygn. akt VIII GC 2871/18 upr

postanawia: oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem zawartym w pkt 2 wyroku z dnia 7 lutego 2019 r. Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania na podstawie art. 98 k.p.c. Na powyższa należność składał się opłata od pozwu w wysokości 100 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika określone w § 6 pkt 3 (omyłkowo powołany w uzasadnieniu wyroku został pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył pozwany, który zaskarżył je w całości. Pozwany zarzucił naruszenie przepisu art. 101 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i orzeczenie o kosztach na podstawie art. 98 k.p.c, podczas gdy brak możliwości zapłaty przez stronę pozwaną dochodzonej kwoty przed datą wytoczenia powództwa, warunkowany regulacjami prawa restrukturyzacyjnego, nie powinien skutkować poniesieniem przez pozwanego negatywnych konsekwencji w postaci dodatkowych kosztów obciążających masę układową, a wręcz przeciwnie, zwrot kosztów należy się pozwanemu na zasadzie art. 101 k.p.c.

Wskazując na powyższe pozwany domagał się zmiany zaskarżonego postanowienia przez zobowiązanie strony powodowej do zapłaty na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, a także zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Uzasadniając zażalenie pozwany podał, że wprawdzie w art. 257 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne pominięty został występujący w analogicznej regulacji dotyczącej postępowania układowego - art. 276 pr. rest. i postępowania sanacyjnego - art. 310 pr. rest. zapis, że koszty postępowania obciążają wszczynającego postępowanie, jeżeli nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności w całości w spisie wierzytelności, jednak w ocenie pozwanego takie rozwiązanie należy poczytywać za błąd. Koszty postępowania wywołanego powództwem o uwzględnienie wierzytelności objętej spisem wierzytelności, w razie uwzględnienia takiego powództwa, powiększą zobowiązania objęte układem.

Niezależnie od powyższego zarzucił, że zainicjowanie niniejszego postępowania po dacie wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego podważa jego celowość, skoro należność powoda została już umieszczona na spisie wierzytelności. Wniósł o zastosowanie art. 101 k.p.c, gdyż pozwana spółka przed wytoczeniem powództwa nie mogła zaspokoić powoda z uwagi na dyspozycję art. 252 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie pozwanego nie podlegało uwzględnieniu.

Okoliczności faktyczne sprawy nie budziły wątpliwości, a mianowicie, że powód w dniu 25 maja 2018 r. zasadnie wniósł pozew o zapłatę należności powstałych w lipcu i sierpniu 2017 r. z tytułu usług hotelowych, a także, że postanowieniem z dnia 26 października 2017 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie otworzył przyspieszone postępowanie układowe pozwanego i wierzytelność powoda znalazła się w sporządzonym spisie wierzytelności pozwanego.

W ocenie Sądu Okręgowego w zaistniałej sytuacji zachodziły podstawy do zastosowania art. 98 § 1 k.p.c. i zasądzenia kosztów procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu.

Powołany przez skarżącego przepis art. 257 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (Dz. U. z 2019 r. poz. 243 t.j.) stanowi, że otwarcie przyspieszonego postępowania układowego nie wyłącza możliwości wszczęcia przez wierzyciela postępowań sądowych, administracyjnych, sądowoadministracyjnych i przed sądami polubownymi w celu dochodzenia wierzytelności podlegających umieszczeniu w spisie wierzytelności.

W uzasadnieniu projektu ustawy - Prawo restrukturyzacyjne wskazano, że „przyspieszone postępowanie układowe z założenia będzie krótkim postępowaniem, trwającym 2-3 miesiące. Wprowadzanie jakichkolwiek regulacji wpływających na tok postępowań sądowych prowadzonych między dłużnikiem a poszczególnymi wierzycielami skutkowałoby wyłącznie zakłóceniem toku tych postępowań i ich przedłużeniem" {Uzasadnienieprojektu ustawy, s. 50).

W literaturze wskazuje się (A. Hrycaj, Komentarz do art. 257 Prawa restrukturyzacyjnego [w:] Prawo restrukturyzacyjne, Komentarz, WK 2017), że wyciąg z zatwierdzonego spisu wierzytelności stanowi tytuł egzekucyjny zgodnie z art. 102 ust. 1 lub 2 pr. rest. co nie oznacza, że wydanie wyroku jest zbędne lub niedopuszczalne. W szczególności, nie można zgodzić się, aby wydanie wyroku było w tym wypadku zbędne, skoro po pierwsze, wyciąg z zatwierdzonego spisu wierzytelności nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej (art. 102 ust. 3 i 4 p.r.), a po drugie, wyciąg ten nigdy nie będzie obejmował dalszych odsetek, tj. odsetek za okres po dniu otwarcia postępowania (art. 79 ust. 2 p.r.). Prawo restrukturyzacyjne, co do zasady, nie wyklucza możliwości funkcjonowania w obrocie

dwóch tytułów egzekucyjnych obejmujących tę samą wierzytelność. Wystarczy zauważyć, że zgodnie z art. 170 ust. 3 p.r. z dniem uprawomocnienia się postanowienia zatwierdzającego układ tytuły wykonawcze lub egzekucyjne obejmujące wierzytelności objęte układem tracą z mocy prawa wykonalność, ale nie tracą mocy tytułu egzekucyjnego. Z tych samych względów fakt umieszczenia wierzytelności w zatwierdzonym spisie wierzytelności nie wyklucza możliwości wszczęcia postępowania o tę wierzytelność.

Z tego też względu ustawa nie wprowadza żadnych restrykcji związanych z dalszym prowadzeniem lub wszczynaniem po otwarciu przyspieszonego postępowania układowego postępowań sądowych, administracyjnych, sądowoadministracyjnych i przed sądami polubownymi, w tym również nie wprowadza odmiennej regulacji dotyczącej orzekania o kosztach postępowania również wówczas, gdy nie było przeszkód do umieszczenia wierzytelności w całości w spisie wierzytelności. Komentowany przepis nie zawiera bowiem odpowiednika art. 276 ust. 1 p.r. (A. Hrycaj, Komentarz do art. 257 Prawa restrukturyzacyjnego [w:] Prawo restrukturyzacyjne, Komentarz, WK 2017). Nie ma podstaw do uznania, by był to błąd ustawodawcy, co podnosił w zażaleniu skarżący

Za chybiony należało w konsekwencji uznać zarzut naruszenia przepisu art. 101 k.p.c. Niezależnie od powyższych rozważań wykluczających uznanie za błąd ustawodawcy brak odmiennego uregulowania kwestii orzekania o kosztach postępowania w przypadku orzekania w postępowaniu cywilnym o wierzytelności umieszczonej w spisie wierzytelności w przyspieszonym postępowaniu układowym, wskazać należy, iż nie zachodziła przesłanka do uznania, że dłużnik nie dał powodu do wytoczenia sprawy, co jest przesłanką zastosowania art. 101 k.p.c. Poza tym nie można twierdzić, że uznał on przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu, skoro złożył sprzeciw co do całości wydanego nakazu oraz w pierwszej kolejności wnosił o umorzenie postępowania lub jego zawieszenie wbrew regulacji art. 257 Prawa restrukturyzacyjnego.

Wobec braku podstaw do podważenia prawidłowości wydanego przez Sąd Rejonowy orzeczenia, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie podlegało oddaleniu.