Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 11 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący Sędzia Elżbieta Kala

Sędzia Wojciech Wołoszyk

Sędzia Artur Fornal

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela (...) z siedzibą we W.

o ogłoszenie upadłości dłużnika (...) w I.

na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 7 listopada 2018 r., sygn. akt XV GU 433/17

postanawia:

oddalić zażalenie

Elżbieta Kala Wojciech Wołoszyk Artur Fornal

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 7 listopada 2018 r. Sąd rejonowy w Bydgoszczy ogłosił upadłość (...) z siedzibą w I..

W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał, że wierzyciel dłużnej spółki (...) z siedzibą we W. wniósł o ogłoszenie upadłości (...) z siedzibą w I..

Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2017r. Sąd zabezpieczył majątek dłużnej spółki przez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego, a następnie postanowieniem z dnia 18 stycznia 2018r. przez ustanowienie zarządcy przymusowego (...) w B..

Pismami złożonymi dnia 08.01.2018r., 28.02.2018r. i 19.10.2018r. (aktualizacja) zarządca przymusowy (poprzednio tymczasowy nadzorca sądowy) złożył do akt sprawozdanie wraz z preliminarzem przewidywanych kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy ustalił następnie, że (...) z siedzibą w I. w ramach swojego przedsiębiorstwa funkcjonującego zasadniczo w branży „budownictwo” zajmuje się przede wszystkim generalnym wykonawstwem robót budowlanych. Dłużniczka w okresie czerwiec – sierpień 2017r. faktycznie zaprzestała prowadzenia działalności operacyjnej. W październiku 2017r. spółka formalnie zatrudniała ok. 55 pracowników spośród ok. 100 osób zatrudnionych jeszcze w kwietniu 2017r. Przymusowy zarządca przyjął wypowiedzenie umowy o pracę od jednej osoby. Jedynym reprezentantem dłużniczki pozostawał komplementariusz – spółka, której wyłącznym członkiem zarządu i prezesem był M. S., zmarły w toku niniejszego postępowania w dniu 10.02.2018r. Prokurenci spółki dłużniczki zrezygnowali z pełnionych funkcji jeszcze przed złożeniem obecnego wniosku o ogłoszenie upadłości. W toku postępowania o ogłoszenie upadłości spółka była reprezentowana przez kuratora ustanowionego postanowieniem Sądu upadłościowego z dnia 21 marca 2018r.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że dłużna spółka od sierpnia 2017r. prowadziła dokumentację księgową w sposób niekompletny. Tym niemniej, możliwe było do ustalenia, że przychody netto dłużnej spółki w 2016r. wyniosły 47.552.811,82 zł, a zysk netto 398.899,72 zł, natomiast w roku 2017 przychody wyniosły 19.773.912,82 zł, przy czym z uwagi na braki w dokumentacji księgowej niemożliwym jest określenie zysku spółki za rok 2017. Według ustaleń Sądu Rejonowego w skład majątku dłużniczki wchodzą co najmniej:

- środki trwałe w postaci maszyn i pojazdów mechanicznych, przy czym część pojazdów dłużnika pozostaje do odzyskania na podstawie przepisów Prawa upadłościowego w związku z ich sprzedażą dopiero w roku 2017,

- złożone długoterminowe gotówkowe kaucje gwarancyjne o wartości ok. 2.338.887,51 zł,

- złożone krótkoterminowe gotówkowe kaucje gwarancyjne o wartości ok. 974.975,83 zł,

- inne wymagalne wierzytelności o wartości ok. 5.077.069,53 zł.

Ponadto, Sąd Rejonowy stwierdził, że nie można wykluczyć odzyskania w oparciu o procedury upadłościowe środków dłużnej spółki, które ubyły w drodze transferów na rzecz spółki syna prezesa komplementariusza dłużniczki na łączną kwotę ok. 2 mln złotych.

Łączną szacunkową wartość majątku dłużniczki Sąd Rejonowy określił na co najmniej 8 mln 300 tys. zł, przy czym ok. 480.000 zł stanowią wierzytelności m.in. wobec Skarbu Państwa, a zatem o wysokim stopniu ściągalności, możliwe do pozyskania na rzecz masy upadłości w najbliższym czasie, jako środki płynne, które mogą posłużyć pokryciu kosztów postępowania upadłościowego i wierzytelności innych niż zabezpieczone rzeczowo.

Łączna wartość wymagalnych zobowiązań dłużniczki wobec co najmniej 50 podmiotów gospodarczych i części pracowników wynosi nie mniej niż 17.573.396,77 zł, przy czym należy mieć na uwadze, że część należności mogła zostać zaspokojona w toku dotychczas trwających ok. 26 postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko spółce (...).

Sąd Rejonowy wskazał, że przewidywane koszty postępowania upadłościowego wyniosą według szacunków zarządcy przymusowego wraz z wynagrodzeniem syndyka ok. 185.000 zł, a maksymalnie 200.000 zł.

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z regulacjami Prawa upadłościowego, ogłoszenie upadłości dłużnika jest możliwe w razie zaistnienia dwóch przesłanek: niewypłacalności dłużnika i wielości wierzycieli.

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U. 2015, poz. 233; dalej jako: p.u.), upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Definicja niewypłacalności została zawarta w art. 11 p.u., który stanowi, iż dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych (art. 11 ust. 1 p.u.). W sytuacji, w której dłużnik jest osobą prawną lub jednostką nieposiadającą osobowości prawnej, lecz mającą zdolność prawną, staje się niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące (art. 11 ust. 2 p.u.).

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego zdaniem Sądu Rejonowego pozwala na przyjęcie, że w tym konkretnym przypadku nastąpiło spełnienie przesłanek wskazanych w przywołanym art. 11 ust. 1 i 2 p.u. Dłużna spółka nie reguluje bowiem wymagalnych zobowiązań pieniężnych wobec swoich wierzycieli, a obecnie możliwa do ustalenia realna wartość jej majątku jest mniejsza niż wartość zobowiązań pieniężnych.

Art. 1 p.u., prawo upadłościowe reguluje zasady wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli od niewypłacalnych dłużników, będących przedsiębiorcami oraz skutki ogłoszenia upadłości. Z powyższego uregulowania wynika, że postępowanie upadłościowe jest postępowaniem przewidzianym jedynie dla takiego dłużnika, który ma więcej niż jednego wierzyciela, gdyż tylko wówczas można mówić o wspólnym dochodzeniu roszczeń wierzycieli. Sąd Rejonowy wskazał, że pogląd taki został zaprezentowany przez Sąd Najwyższy jeszcze w czasie obowiązywania poprzedniej regulacji, tzn. rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn. zm.). Wówczas Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 31 stycznia 2002 r., IV CKN 659/00, LEX nr 53150, stwierdził, że ogłoszenie upadłości może nastąpić tylko wtedy, gdy istnieje co najmniej dwóch wierzycieli przedsiębiorcy, którego wniosek dotyczy, a to wobec zasadniczego celu, któremu służy instytucja upadłości, tzn. równomiernego zaspokojenia wszystkich wierzycieli dłużnika (por. także uchwała SN z dnia z dnia 27 maja 1993 r., III CZP 61/93, OSNC 1994, nr 1, poz. 7). Wprawdzie cytowane orzeczenie zostało wydane przed wejściem w życie aktualnie obowiązującej ustawy, jednakże, w ocenie Sądu Rejonowego, brak jest podstaw do uznania, że utraciło ono aktualność w świetle brzmienia art. 1 ust. 1 p.u., skoro w sposób wyraźny wskazuje on na element wielości wierzycieli. Tym samym należy uznać, że istnienie co najmniej dwóch wierzycieli niewypłacalnego dłużnika jest kolejną przesłanką, która musi zaistnieć, aby dopuszczalne było ogłoszenie upadłości dłużnika. W odniesieniu do dłużnej spółki objętej przedmiotowym wnioskiem przesłanka ta została spełniona, gdyż zgodnie z ustaleniami zarządcy przymusowego posiada ona wielu wierzycieli.

Niewypłacalność jest podstawową przesłanką ogłoszenia upadłości, ale sam fakt stwierdzenia niewypłacalności dłużnika nie jest wystarczający do ogłoszenia upadłości. Wychodząc z założenia, że postępowanie upadłościowe ma służyć wierzycielom, ustawodawca postanowił, że sąd oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów (art. 13 ust. 1 p.u.). Sąd może również oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim stopniu, że pozostały jego majątek oczywiście nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania (art. 13 ust. 2 p.u.). Powyższych przepisów nie stosuje się, gdy zostanie uprawdopodobnione, że obciążenia majątku dłużnika są bezskuteczne według przepisów ustawy albo gdy dokonane zostały w celu pokrzywdzenia wierzycieli, jak również gdy zostanie uprawdopodobnione, że dłużnik dokonał innych czynności prawnych bezskutecznych według przepisów ustawy, którymi wyzbył się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania, a okoliczności sprawy wskazują, że zastosowanie przepisów o bezskuteczności i zaskarżaniu czynności upadłego doprowadzi do uzyskania majątku o wartości przekraczającej przewidywaną wysokość kosztów (art. 13 ust. 3 p.u.). Z uwagi na powyższe uregulowania w każdej sprawie o ogłoszenie upadłości konieczne jest rozważenie, czy majątek dłużnika wystarcza na pokrycie kosztów postępowania.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że nie ma podstaw do stosowania art. 13 ust. 1 p.u., gdyż majątek dłużnika, przy prognozowanych kosztach postępowania (preliminarz k. 220-221 akt) wystarczy nie tylko na zaspokojenie kosztów postępowania, ale również na przynajmniej częściowe zaspokojenie wierzycieli spółki.

Z uwagi na powyższe, wobec zaistnienia ustawowych przesłanek ogłoszenia upadłości, Sąd Rejonowy - na podstawie art. 11 p.u. - postanowił ogłosić upadłość dłużnika.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył dłużnik. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia, tj. art. 133 § 3 k.p.c w zw. z art. 35 p.u przejawiające się brakiem doręczeń przez sąd I instancji wszelkich pism lub orzeczeń w okresie od dnia 21 marca 2018 r. tj. od momentu wydania postanowienia o ustanowieniu kuratora dla dłużnika do momentu doręczenia zaskarżonego postanowienia wraz z uzasadnieniem w dnu 6 lutego 2019 r. co doprowadziło do nieważności postępowania na zasadzie art. 379 pkt 5 k.p.c w zw. z art. 35 p.u z uwagi na pozbawienie możności obrony praw dłużnika

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 11 ust. 1 i 2 p.u, polegające na niewłaściwym zastosowaniu, przejawiające się pominięciem przez sąd I instancji przy rozstrzyganiu sprawy okoliczności, że zaprzestanie regulowania zobowiązań przez dłużnika musi mieć charakter trwały dla potrzeb ziszczenia się przesłanki niewypłacalności dłużnika jaki podstawy ogłoszenia upadłości, a tym samym aby ogłosić upadłość dłużnika konieczne było uprzednie ustalenie przez sąd I instancji, że zaprzestanie regulowania zobowiązań przez dłużnika nie miało charakteru krótkotrwałego, czego sąd I instancji nie uczynił

- naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 361 k.p.c w zw. z art. 35 p.u poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, w tym dokonanie oceny dowodów z pominięciem zasad logiki i doświadczenia życiowego, przy jednoczesnym braku wszechstronnego rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz przy dokonaniu wybiórczych ustaleń faktycznych, w oparciu o selektywnie wybrane dowody, co doprowadziło do szeregu błędnych ustaleń faktycznych, w tym w szczególności do błędnego ustalenia, że dłużnik jest niewypłacalny, utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a jego potencjalne zobowiązania mogą przekraczać realną wartość jego majątku, podczas gdy sąd I instancji :

a) nie ustalił stanu majątkowego dłużnika, z którego wynikałoby, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych

b) nie ustalił stanu majątkowego dłużnika, z którego wynikałoby że zobowiązania dłużnika przekraczają wartość aktywów

c) nie ustalił czy dłużnik w 2018 r. miał zysk czy stratę

d) nie wskazał jaka część ewentualnych wierzytelności wobec dłużnika została spłacona

e) nie wskazał okresu rzekomego utrzymywania się stanu niewypłacalności dłużnika.

Mając na uwadze powyższe zarzuty dłużnik wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego postanowienia, zniesienie postępowania na dzień 21 marca 2018 r w zakresie dotkniętym nieważnością oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego

- ewentualnie wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i oddalenie wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika oraz o zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika kosztów postępowania przed sądem I instancji, jak również przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych

- ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w instancji odwoławczej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie nie podlegało uwzględnieniu.

W pierwszej kolejności jako niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia art. 133 § 3 k.p.c w zw. z art. 35 p.u, co zdaniem skarżącego miało doprowadzić do nieważności postępowania, z uwagi na pozbawienie możności obrony praw dłużnika.

W toku postępowania o ogłoszenie upadłości sąd upadłościowy postanowieniem z dnia 21 marca 2018 r. ustanowił kuratora dla dłużnika (...) w I. w osobie radcy prawnego A. R. z uwagi na śmierć M. S. – jedynego członka zarządu spółki (...) w I., która jako komplementariusz dłużnika uprawniona była do jego reprezentacji. Jak zatem stwierdził Sąd Rejonowy, zaszły okoliczności aby na podstawie art. 26 ^{( 1 )}ust. 1 zd. 1 p.u ustanowić kuratora dla dłużnika. Od chwili ustanowienia kuratora Sąd upadłościowy doręczał mu korespondencję, zatem trudno podzielić zarzut skarżącego, że dłużnik pozbawiony był prawa do obrony. Dodatkowo, pełnomocnictwo dla radcy prawnego P. M. (1) zostało po raz pierwszy złożone do akt sprawy wraz z wnioskiem z dn. 20.03.2018 r. o wyrażenie zgody na wykonanie fotokopii (k-225-228). W tym momencie pełnomocnik nie zgłosił się jednak do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika dłużnika, trudno zatem uznać, że Sąd Rejonowy miał obowiązek doręczać mu jakąkolwiek korespondencję. Taki udział pełnomocnik zgłosił wraz ze złożeniem wniosku o zawieszenie postępowania (k-237). I nie jest zasadne twierdzenie, że od tego czasu pełnomocnikowi nie doręczano żadnych pism, gdyż z treści zarządzenia z dn. 6.04.2018 r. wynika, iż odpis postanowienia z dn. 6.04.2019 r. doręczono pełn. dłużnika tj. r.pr. P. M. (k-330). Należy też zauważyć, że od momentu zgłoszenia się pełnomocnika dłużnika, miał on świadomość o toczącym się postępowaniu w przedmiocie ogłoszenia upadłości dłużnika, i poza zgłoszeniem wniosku o zawieszenie postępowania nie zajął stanowiska w przedmiocie wniosku wierzyciela.

Ponadto, od 6.04.2018 r. do wydania postanowienia o ogłoszeniu upadłości sąd nie podejmował czynności procesowych z udziałem dłużnika, a ostatecznie, zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 14 maja 2019 r., zażaleniu pełnomocnika dłużnika na postanowienie o ogłoszenie upadłości nadano dalszy bieg. Tak więc, dłużnik nie został pobawiony prawa do obrony w postępowaniu w przedmiocie ogłoszenia jego upadłości, gdyż od momentu ustanowienia kuratora dla dłużnika, wszelka korespondencja była jemu doręczana, a wobec ostatecznego rozstrzygnięcia kwestii należytego umocowania pełnomocnika dłużnika, jego zażaleniu na postanowienie o ogłoszeniu upadłości nadano bieg.

Za niezasadny Sąd Okręgowy uznał również zarzut naruszenia art. 11 ust. 1 i ust. 2 p.u i art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 361 k.p.c w zw. z art. 35 p.u.

Skarżący podniósł w zażaleniu, że Sąd Rejonowy nie ustalił czy zaprzestanie regulowania zobowiązań przez dłużnika nie miało charakteru krótkotrwałego, a nie stałego.

Tymczasem Sąd Rejonowy ustalił, czemu skarżący nie zaprzeczył, że dłużnik w okresie czerwiec – sierpień 2017r. faktycznie zaprzestał prowadzenia działalności operacyjnej, natomiast skarżący nie wykazał aby brak regulowania przez niego wymagalnych zobowiązań miał charakter krótkotrwały. Należy bowiem zauważyć, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym do akt sprawy dołączone zostały liczne pisma i zapytania od wierzycieli dłużnika, komorników, sądów, z których wynika, że dłużnik nie płacił w sposób trwały swoich zobowiązań. I tak, na k- 283 znajduje się pismo (...) w I. z dnia 20.03.2018 r., z którego wynika, że spółdzielnia jest wierzycielem dłużnika, na k-290 zgłoszenie wierzytelności przez (...) w O. z dnia 22.03.2018 r, na k-377 pismo Komornika przy Sądzie Rejonowym w Inowrocławiu z dnia 25.05.2018 r., z którego wynika, że komornik prowadzi wobec dłużnika postępowanie egzekucyjne z wniosku wierzyciela (...) w L., na k- 383 pismo Komornika przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy z dnia 6.06.2018 r., z którego wynika, że komornik prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi z wniosku wierzyciela (...), na k-418 pismo komendy Powiatowej Policji w I. z dnia 9.07.2018 r., z którego wynika, że prowadzone jest postępowanie w sprawie uszczuplenia zaspokojenia wierzycieli dłużnika, na k-475 pismo z Sądu Rejonowego w Częstochowie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 20.08.2018 r., z którego wynika, że w sądzie tym toczy się postępowanie z powództwa (...) w C. przeciwko dłużnikowi, na k-478 pismo z Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy z dnia 29.08.2018 r., z którego wynika, że w sądzie tym toczy się postępowanie z powództwa (...) w W. przeciwko dłużnikowi, na k-480 pismo Wojewódzkiego Urzędu Pracy w T. z dnia 6.09.2018 r., z którego wynika, że do urzędu wpłynął wniosek w sprawie wypłaty świadczeń pracowniczych, na k-483 pismo z Sądu Rejonowego w Łodzi z dnia 30.08.2018 r., z którego wynika, że w sądzie tym toczy się postępowanie z powództwa D. T. przeciwko dłużnikowi, na k-491 pismo wierzyciela : (...), z którego wynika, że wierzyciel złożył wniosek do Komornika przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko dłużnikowi.

Dłużnik nie zaprzeczył aby nie posiadał zobowiązań wobec w/w wierzycieli, jakteż nie wykazał, aby niepłacenie tych zobowiązań miało charakter krótkotrwały a nie trwały. Dłużnik nie wykazał też przede wszystkim, aby brak uregulowania zobowiązań wobec wierzyciela wnioskodawcy tj. (...) we W. miało charakter krótkotrwały, podczas gdy jak wynika z treści uzasadnienia wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika, terminy płatności wierzytelności wnioskodawcy przypadają na okres od 11.02.2017 r. do 22.07.2017 r.

Skarżący zarzucił w zażaleniu, że sąd nie ustalił czy w 2018 r. dłużnik miał zysk czy stratę, podczas gdy Sąd Rejonowy ustalił, że przychody netto dłużnej spółki w 2016r. wyniosły 47.552.811,82 zł, a zysk netto 398.899,72 zł, natomiast w roku 2017 przychody wyniosły 19.773.912,82 zł, przy czym wskazał, że z uwagi na braki w dokumentacji księgowej niemożliwym było określenie zysku spółki za rok 2017. Trzeba zaś zauważyć, że sam dłużnik ani w postępowaniu przed Sądem Rejonowym, ani w zażaleniu również nie podjął próby wykazania jaka była sytuacja majątkowa dłużnika w 2018 r., a w szczególności nie wykazał aby była to sytuacja, która powinna doprowadzić do oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Dłużnik stawiając zarzuty braku ustalenia przez Sąd Rejonowy stanu majątkowego dłużnika, tego czy dłużnik w 2018 r. miał zysk czy stratę, albo czy jakaś część ewentualnych wierzytelności wobec dłużnika została spłacona sam okoliczności tych nie podał i tym samym nie podważył ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy.

Tymczasem Sąd Rejonowy ustalił na podstawie sprawozdania zarządcy przymusowego co wchodzi w skład majątku dłużnika i ustalił wartość tego majątku na co najmniej 8 mln 300 tys. zł, a łączną wartość wymagalnych zobowiązań wobec co najmniej 50 podmiotów na kwotę nie mniej niż 17.573.396,77 zł. Dłużnik wskazał w zażaleniu, że sprawozdanie zarządcy przymusowego jest bardzo pobieżne i przedstawia jedynie część informacji dotyczącej stanu majątkowego dłużnika, nie zdołał jednak wykazać, iż dane podane przez zarządcę są nieprawdziwe i w jakiej części lub że nie odzwierciedlają rzeczywistej sytuacji majątkowej dłużnika. Skoro dłużnik sam najlepiej zna swoją sytuację majątkową powinien ją sądowi przedstawić lub choćby wskazać ją w zażaleniu. Skoro dłużnik tego nie uczynił trudno uznać jego zarzuty za uzasadnione. Ponadto Sąd Rejonowy nie oparł się wyłącznie na sprawozdaniu zarządcy przymusowego wykonanego na dzień 28.02.2018 r., gdyż zarządca przedłożył dodatkowo aktualizację sprawozdania z dnia 19.10.2018 r. (k-467, k-500). Dodatkowo, także kurator upadłego na zapytanie sądu, ustosunkowując się do sprawozdania zarządcy, w piśmie z dnia 13.04.2018 r. nie wniósł do niego uwag i przychylił się do wniosku wierzyciela o ogłoszenie upadłości dłużnika (k-337).

Reasumując, dłużnik nie zdołał w złożonym zażaleniu podważyć ustaleń Sądu Rejonowego, jak również nie wykazał aby sytuacja finansowa dłużnika uzasadniała oddalenie wniosku o ogłoszenie jego upadłości, w szczególności nie wykazał aby spłacał jakiekolwiek swoje zobowiązania i aby brak zapłaty należności choćby wobec wnioskodawcy lub innych wierzycieli miał charakter krótkotrwały. Nie wykazał również aby jego sytuacja finansowa była inna niż ta, jaką ustalił Sąd Rejonowy.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy podziela w pełni stanowisko Sądu upadłościowego, który prawidłowo przyjął, że wniosek wierzyciela o ogłoszenie upadłości dłużnika zasługiwał na uwzględnienie.

Wobec braku podstaw do podważenia prawidłowości wydanego przez Sąd Rejonowy orzeczenia, na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie podlegało oddaleniu.

Elżbieta Kala Artur Fornal Wojciech Wołoszyk