Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy odrzucił apelację powoda od wyroku tego Sądu z dnia 19 stycznia 2017 r. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że prawomocnie oddalony został wniosek tej strony o zwolnienie od kosztów sądowych w części dotyczącej kwoty 800 zł. Powód nie uiścił opłaty należnej od apelacji w terminie przewidzianym w art. 112 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, co skutkowało jej odrzuceniem na podstawie art. 370 k.p.c.

Powód zaskarżył ww. postanowienie zażaleniem zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na mylnym przyjęciu, że apelacja nie została terminowo opłacona, w sytuacji, gdy w zakreślonym terminie uiszczona została opłata od apelacji w kwocie 80 zł, zamiast w wymaganej wysokości 800 zł, co wynikało z przyczyn niezależnych od powoda, a mianowicie omyłki pisarskiej podczas zlecania przelewu. Uchybienie to doprowadziło do błędnego odrzucenia apelacji.

Skarżący domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przyjęcia apelacji z jednoczesnym przywróceniem powodowi terminu do jej wniesienia wraz z uiszczeniem brakującej opłaty od apelacji. Wyjaśnił przy tym, że w ciągu 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminu uiścił brakującą opłatę sądową w kwocie 720 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie powodowej spółki nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wyjaśnić przede wszystkim trzeba, że prawomocnym postanowieniem z dnia 7 maja 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił opisany wyżej wniosek powoda o przywrócenie terminu do złożenia apelacji, a ponadto odrzucił złożoną ponownie – wraz z powyższym wnioskiem – apelację powoda od wyroku tego Sądu z dnia 19 stycznia 2017 r. ( zob. k. 598-602, 604-618 i 619 akt).

Oddalenie wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności procesowej nie podlegało wprawdzie odrębnemu zaskarżeniu (zob. m.in. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2000 r., III ZP 1/00, OSNC 2001, nr 1, poz. 1), jednak niedopuszczalność zaskarżenia postanowienia z dnia 7 maja 2018 r. w tej części nie oznaczała, że nie mogło ono podlegać kontroli, strona powodowa mogła bowiem domagać się jego rozpoznania przez sąd drugiej instancji, na podstawie art. 380 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., wnosząc jednocześnie zażalenie na postanowienie o odrzuceniu apelacji, jako złożonej po terminie (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2015 r., I CZ 96/14, LEX nr 1640235).

W niniejszej sprawie taka kontrola jest jednak już niemożliwa, skoro ww. postanowienie z dnia 7 maja 2018 r. nie zostało zaskarżone ( k. 619 – 625 akt). W tej sytuacji nie może budzić żadnych wątpliwości prawidłowość wcześniejszego – zaskarżonego przedmiotowym zażaleniem – rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, który odrzucił złożoną uprzednio apelację powoda jako nieopłaconą. Skoro bowiem prawomocnym postanowieniem z dnia 21 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy – orzekający jako sąd drugiej instancji i stosujący odpowiednio przepisy o zażaleniu (art. 398 ²³ § 2 k.p.c.) – utrzymał w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 13 października 2017 r. oddalające wniosek powoda o zwolnienie od opłaty od apelacji ponad kwotę 800 zł ( k. 580 i 590 akt), a nie została ona opłacona we właściwej wysokości w terminie tygodniowym od dnia doręczenia fachowemu pełnomocnikowi powoda (a taki wnosił też apelację) tegoż postanowienia, tj. do dnia 16 stycznia 2018 r. – k. 408-412, 590-591, 593 (art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych; tekst jedn. : Dz.U. z 2018 r., poz. 300 ze zm. - dalej jako „u.k.s.c.”), to słusznie podlegała ona odrzuceniu jako nieopłacona (art. 370 k.p.c.). W przedmiotowej sprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. w imieniu powoda uiszczona została bowiem kwota 80 zł ( k. 611 akt) zamiast należnych 800 zł. Rację ma również Sąd pierwszej instancji wskazując, że unormowanie zawarte w przepisie art. 112 ust. 3 u.k.s.c. odnosi się także do sytuacji częściowego – jak w niniejszej sprawie – zwolnienia od kosztów sądowych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2017 r., V CZ 7/17, LEX nr 2298313).

Mając na uwadze przytoczone okoliczności orzeczona jak w sentencji na podstawie do art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

Elżbieta Kala Artur Fornal Marek Tauer