Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 23 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Kala

Sędziowie: SSO Marek Tauer

SSO Artur Fornal

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2018 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy upadłościowej J. K. , nieprowadzącej działalności gospodarczej

w przedmiocie umorzenia zobowiązań upadłej J. K. bez ustalania planu spłaty wierzycieli

na skutek zażalenia wierzyciela: (...) w W. na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 14 sierpnia 2018 r. r., sygn. akt XV GUp 38/17.

postanawia:

oddalić zażalenie.

Elżbieta Kala Marek Tauer Artur Fornal

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Bydgoszczy umorzył w całości wszystkie zobowiązania J. K. (PESEL: (...)) powstałe przed dniem ogłoszenia upadłości, czyli przed dniem 24 lutego 2017 r. bez ustalenia planu spłaty wierzycieli (na mocy art. 491 ¹⁶ ust. 1 Prawa upadłościowego) Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie.

Postanowieniem z dnia 24 lutego 2017 r. Sąd ogłosił upadłość J. K.- osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej obejmującą likwidację majątku upadłej . Upadła ma 50 lat, nie ma żadnego majątku (nieruchomości ani wartościowych ruchomości). Upadła ma wykształcenie zawodowe. Aktualnie upadła pracuje na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2018 r. na stanowisku pracownik sprzątający. Upadła otrzymuje miesięczne wynagrodzenie netto (czyli „na rękę”) w kwocie 1.430,50 zł (z wynagrodzenia w kwocie 1.530,00 zł potrącana jest składa na ubezpieczenie upadłej i jej męża w kwocie 104,00 zł). Upadła prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z mężem i 13 - letnią córką. Rodzina mieszka w najmowanym od (...) mieszkaniu komunalnym ogrzewanym piecem kaflowym na węgiel. Poza wynagrodzeniem za pracę upadła otrzymuje świadczenie rodzinne 500+ oraz zasiłek rodzinny w kwocie 124,00 zł. Mąż upadłej pracuje „na czarno”. Miesięcznie otrzymuje od 800-1000 zł. Mąż upadłej był zarejestrowany w PUP jako osoba bezrobotna, ale przegapił termin i teraz ma 3- miesięczną karencję. Wydatki upadłej i jej rodziny są następujące: czynsz- 501,87 zł, prąd- 145 zł, woda i kanalizacja- 61,80 zł, gaz- 43 zł, wywóz śmieci- 39 zł, media 63,24 zł, telefon- 50 zł, internet- 85 zł, żywność około 1.000 zł, leki upadłej, która leczy się w poradni zdrowia psychicznego- 100 zł, środki czystości- około 150 zł, odzież i obuwie (głównie dotyczy córki upadłej, która chodzi do szkoły sportowej i poza sezonową konieczną wymianą ubrań i obuwia, częściej wymienia obuwie sportowe i strój do ćwiczeń) - około 200 zł. Dodatkowo upadła ponosi koszty korepetycji dziecka z matematyki. Półtorej godziny dwa razy w tygodniu kosztuje 60,00 zł. Z uwagi na brak środków finansowych upadła nie płaci w terminie czynszu za lokal. Długi z tego tytułu rozlicza z późniejszą nadpłatą za wodę. Upadła otrzymuje dwa razy w roku dofinansowanie do opału w kwocie około 200 zł. W okresie grzewczym na opał upadła wydatkuje około 1000 zł. Upadła nie jest w stanie pokryć wszystkich miesięcznych wydatków. Korzysta z pomocy rodziny, tj. dorosłego syna i siostry, którzy kupują niezbędne rzeczy (odzież, akcesoria do szkoły) córce upadłej . Sędzia-komisarz postanowieniem z dnia 29 stycznia 2018 r. zatwierdził listę wierzytelności. Suma wierzytelności w kategorii II wynosi 55.28,27 zł a w kategorii III 12.783,04 zł . Z uwagi na brak funduszy masy upadłości nie został w niniejszym postępowaniu sporządzony plan podziału, a Skarb Państwa tymczasowo pokrył koszty postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z treścią art. 491 ¹⁶ ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (tekst jednolity Dz. U. 2017. poz. 2344, dalej jako: p.u.) Sąd umarza zobowiązania upadłego bez ustalania planu spłaty wierzycieli, jeżeli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Jedynym więc warunkiem zastosowania tego przepisu jest osobista sytuacja upadłego. Bez znaczenia jest wysokość niezaspokojonych zobowiązań, przyczyna powstania trudnej sytuacji osobistej upadłego czy też inne okoliczności. Sama obiektywnie istniejąca sytuacja osobista upadłego wykluczająca jakiekolwiek spłaty w ramach planu jest wystarczającą podstawą do umorzenia zobowiązań bez ustalania planu spłaty wierzycieli. Typowym przykładem takiej sytuacji jest ciężka choroba upadłego pozbawiająca go możliwości zarobkowania, bez rokowań na poprawę w najdłuższym możliwym okresie wykonywania planu spłaty wierzycieli. Jeżeli mimo posiadania przez upadłego zdolności zarobkowych którekolwiek z jego zobowiązań jest na poziomie tak znacznie przekraczającym te możliwości, że nie będzie on w stanie realizować jakiegokolwiek planu spłaty na rzecz wierzycieli w okresie przewidzianym na realizację tego planu (3 lata), to w takiej sytuacji będzie mógł mieć zastosowanie art. 491 ¹⁶ ust. 1 p.u.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, sytuacja rodzinna i majątkowa upadłej jednoznacznie wskazuje, że nie jest ona i nie będzie zdolna do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Upadła jest osobą w średnim wieku (50 lat), bez majątku, na utrzymaniu ma jedno dziecko w wieku 13 lat. Upadła pracuje, jednak jej wykształcenie uniemożliwia znalezienie pracy z wynagrodzeniem przewyższającym najniższą krajową. Należy także zauważyć, że umowa o pracę upadłej kończy się 31 grudnia 2018 r., nie jest to więc umowa na czas nieokreślony, która w dłuższej perspektywie czasu zapewniłaby stały dochód. Z powodu niskiego dochodu rodziny upadłej, otrzymuje ona świadczenie 500 + na jedno dziecko oraz zasiłek rodzinny w kwocie 124 zł. Zła kondycja finansowa rodziny upadłej spowodowana jest też tym, że mąż upadłej nie pracuje legalnie, a „na czarno”, otrzymując z tego tytułu około 900 zł miesięcznie. Łączny miesięczny dochód 3- osobowej rodziny upadłej to kwota około 3.000 zł.

W szczególności Sąd Rejonowy nie uznał żadnego wydatku ponoszonego przez upadłą za zbyteczny i nieuzasadniony potrzebami życiowymi. Posiadanie telefonu jest rzeczą powszechną i konieczną, a wydatek w kwocie 50 zł na telefon upadłej i córki Sąd uznał za rozsądny. Sąd zważył również, że dodatkowy wydatek na korepetycje dla córki jest konieczny, choć nie jest to wydatek stały a uzależniony od bieżących potrzeb córki upadłej. Upadła wyjaśniła także, że wydatek w kwocie 200 zł na odzież i obuwie głównie dotyczy córki upadłej, która chodzi do szkoły sportowej i poza sezonową konieczną wymianą ubrań i obuwia, częściej wymienia obuwie sportowe i strój do ćwiczeń. Po porównaniu wysokości koniecznych wydatków upadłej i jej rodziny z osiąganymi przez nich dochodami Sąd uznał, iż upadła nie ma żadnych wolnych środków, które mogłaby przeznaczyć na spłatę wierzycieli. O złej kondycji finansowej rodziny upadłej świadczy to, że upadła otrzymuje świadczenie 500 + na jedno dziecko oraz zasiłek rodzinny w kwocie 124 zł. Ponadto otrzymuje dofinansowanie do opału na zimę. Brak środków finansowych powoduje, że upadła nie zawsze płaci czynsz za mieszkanie w pełnej wysokości. Upadła reguluje zaległości po terminie, rozliczając je z nadpłatą za wodę. W ten sposób upadła pokrywa „dziurę” w miesięcznym domowym budżecie.

W świetle powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że upadła nie jest w stanie wygospodarować kwoty na zaspokojenie wierzycieli. Ustalenie jakiegokolwiek planu spłaty spowodowałoby, że upadła musiałaby pozyskać środki z innych źródeł np. z pożyczek, a to generowałoby kolejne zadłużenie. Stałoby to w sprzeczności z celem postępowania upadłościowego osób nieprowadzących dzielności gospodarczej.

Wierzyciel – (...) z/s w W. – w zażaleniu od w/w postanowienia zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia., tj.:

- art. 491 ¹⁶ ust. 1 Prawa upadłościowego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku błędnego przyjęcia, że sytuacja upadłej jest na tyle trudna, że nie będzie ona w stanie dokonywać jakichkolwiek wpłat, nawet w niewielkiej wysokości na rzecz wierzycieli w ramach ustalonego planu spłaty, podczas gdy rzeczywista sytuacja majątkowa i życiowa upadłej nie wskazuje na brak możliwości zarobkowych ani na trudną sytuację osobistą, która mogłaby uzasadniać umorzenie bez ustalania planu spłaty zobowiązań,

- art. 233 par. 1 kpc poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów zgormadzonych w sprawie i na tej podstawie nieuprawnione przyjęcie, że upadła znajduje się w złej sytuacji życiowej i majątkowej przez co nie będzie zdolna do wykonywania ewentualnego planu spłaty.

Skarżący domagał się zmiany w/w postanowienia poprzez wpisanie określenia, że upadła J. K. będzie zobowiązana do spłaty swoich zobowiązań kwotą 370 zł przez okres 54 miesięcy, ewentualnie uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu zażalenia wierzyciel podniósł, że dłużniczka jest osobą w średnim wieku, zdrową, w związku z czym, w jego ocenie, ma możliwość podjąć pracę na stałe za wyższym wynagrodzeniem niż dotychczasowe. Zdaniem skarżącego, dłużniczka powinna zaangażować się w poszukiwanie lepiej płatnej pracy lub dodatkowej dorywczej. Nadto, wątpliwą, zdaniem wierzyciela, jest okoliczność, że mąż upadłej zarabia miesięcznie ok 1000 zł. Twierdzenia te nie zostały bowiem poparte żadnymi konkretnymi dowodami. Skarżący zakwestionował również wysokość ponoszonych przez dłużniczkę miesięcznych wydatków, niektóre z nich uważając za zbyteczne, jak np. opłata za Internet i koszty korepetycji dziecka.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i rozważania w zakresie oceny materiału dowodowego oraz podstawy prawnej rozstrzygnięcia, przyjmując je za podstawę także własnego rozstrzygnięcia i odwołuje się do nich bez potrzeby ich powtarzania. Zgodnie z utrwaloną w judykaturze zasadą, w wypadku orzeczenia oddającego środek zaskarżenia, wydanego na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych prawidłowo ustaleń; wystarczy stwierdzenie, że ustalenia sądu pierwszej instancji podziela i przyjmuje za swoje.

W zażaleniu skarżący postawił zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutów naruszenia prawa procesowego. Zawarte w zażaleniu zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, uznać należy za chybione.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji w sposób logiczny i kompleksowy ocenił materiał dowodowy i na jego podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Uwagi skarżącego uszło to, że ustalenia faktyczne sądu to zespół faktów, które składają się na podstawę faktyczną orzeczenia. Na ich tle Sąd Rejonowy wyraził określone oceny, które - choć skarżący wyraża odmienne przekonanie - nie pozostają w sprzeczności z zasadami logiki, rozumowania czy doświadczenia życiowego, nie wykazują błędów natury faktycznej. Sąd poddał ocenie całość materiału dowodowego sprawy dokonując jego wszechstronnej analizy, poddając ocenie całość okoliczności, uwzględniając pełny kontekst wydarzeń, a swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu przekonywająco uzasadnił. Sąd Rejonowy szczegółowo omówił zebrany materiał dowodowy i wskazał na jakich dowodach oparł się przy konstruowaniu stanu faktycznego i jakim dowodom dał wiarę. Odmienna ocena zgromadzonego materiału dowodowego stanowi jedynie nieuprawnioną polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji.

Za nieuzasadnione w realiach niniejszej sprawy należało uznać odnoszenie przez skarżącego wysokości uzyskiwanych dochodów upadłej do jej potencjalnych możliwości zarobkowych. Zarzut, iż powinna ona wykonywać pracę lepiej płatną, nie mógł zostać uznany za uzasadniony. Wierzyciel pomija fakt, że upadła, jakkolwiek jest osobą stosukowo młodą i zdrową, posiada wykształcenie zawodowe. Niskie kwalifikacje upadłej uniemożliwiają jej poszukiwanie innej, atrakcyjniejszej pracy niż dotychczas wykonywana. Możliwość spłaty rat (w ewentualnym planie podziału) w symbolicznej wysokości nie przyniosłaby wierzycielom żadnych wymiernych korzyści, za to stanowiłaby realne obciążenie dla dłużniczki, dla której liczy się każda „złotówka”.

Wyjaśnić należy, że chociaż możliwości zarobkowe nie muszą być oczywiście tożsame z faktycznie uzyskiwanymi zarobkami - jeśli przy pełnym i właściwym wykorzystaniu sił i umiejętności zarobki i dochody mogłyby być większe, a istniejące warunki i ważne przyczyny nie stoją temu na przeszkodzie (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1975 r., III CRN 48/75, LEX nr 7702), to jednak prawidłowość dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny takich możliwości upadłej - przy uwzględnieniu jej wykształcenia oraz konieczności ponoszenia dodatkowych wydatków - nie budzi wątpliwości. Natomiast wierzyciel zaniechał w tym zakresie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej (na temat rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu upadłościowym, zob.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2000 r., V CKN 1117/00, LEX nr 56047 oraz z dnia 19 grudnia 2002 r., V CK 112/02, LEX nr 77067). Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego trudno oczekiwać od 51 - letniej kobiety diametralnej zmiany pozycji zawodowej czy miejsca zatrudnienia.

Podkreślenia wymaga fakt, że pierwszoplanowym celem upadłości konsumenckiej jest umożliwienie oddłużenia tym osobom fizycznym, które są zadłużone w stopniu uniemożliwiającym samodzielną spłatę długów (por. A. J. Witosz, Przesłanki ogłoszenia upadłości konsumenckiej, [w:] Przegląd prawa handlowego, 2015, Nr 2). Na uwadze należy mieć także liberalizację dostępu konsumentów do ogłoszenia ich upadłości wobec wyłączenia zastosowania do postępowania w sprawie ogłoszenia upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej przepisów dotyczących m.in. konieczności posiadania środków wystarczających co najmniej na koszty postępowania upadłościowego (art. 491 ² ust. 1 p.u.).

Taka ratio legis znajduje swój wyraz w treści art. 2 ust. 2 Prawa upadłościowego, zgodnie z którym postępowanie upadłościowe wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej należy prowadzić tak, aby umożliwić umorzenie zobowiązań upadłego niewykonanych w postępowaniu upadłościowym, a dopiero „jeśli jest to możliwe” - zaspokoić roszczenia wierzycieli w jak najwyższym stopniu. Zasadniczym celem upadłości konsumenckiej jest więc oddłużenie osoby fizycznej. Instytucja upadłości konsumenckiej ma w założeniu przeciwdziałać negatywnemu i narastającemu zjawisku społecznemu nadmiernego zadłużania się osób fizycznych. Powyższe ma w założeniu ograniczyć wykluczenie społeczne - umożliwiając ponowny udział dłużnika w legalnym obrocie gospodarczym, a w dłuższej perspektywie umożliwić także ponowne skorzystanie z usług instytucji finansowych. Odstąpienie od ustalenia planu spłaty, a zatem rezygnacja z istotnego stadium postępowania upadłościowego, powinno mieć niewątpliwie charakter wyjątkowy, i taka sytuacja, jak trafnie ocenił Sąd upadłościowy, występuje w sprawie. W konsekwencji Sąd odwoławczy zgadza się z tym, że upadła nie byłaby zdolna do dokonywania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli.

Wierzyciel zarzucił, że niewiarygodnym jest, aby mąż upadłej zarabiał jedynie kwotę ok 1000 zł miesięcznie. Wierzyciel sam w zażaleniu stwierdził jednak, że „ciężko będzie w jakikolwiek sposób potwierdzić stan faktyczny i rzeczywistą wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez męża upadłej”. Tym samym wierzyciel zaniechał w tym zakresie jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. Nie może zatem w takiej sytuacji skarżący zarzucać Sądowi Rejonowemu, że dokonana przez ten Sąd na podstawie zaoferowanego mu materiału ocena dowodów, nasuwała zastrzeżenia, nie mieszcząc się w granicach swobody zakreślonej treścią art. 233 § 1 k.p.c.

Nie budzi również wątpliwości Sądu Okręgowego zakres i wysokość wydatków związanych z utrzymaniem upadłej i jej rodziny. Upadła żyje w skromnych warunkach, co do wydatków brak jest podstaw do przyjęcia jakiegokolwiek ich zawyżenia. W tym kontekście wskazane przez nią kwoty jako miesięcznie ponoszone, świadczyć mogą, w ocenie Sądu Okręgowego, tylko o umiejętności wyjątkowo racjonalnego, oszczędnego wydatkowania środków. Fakt, iż upadła przeznacza miesięcznie kwotę 85 zł na Internet oraz ponosi koszty związane z korepetycjami z matematyki dla córki (w kwocie 60 zł za 1,5 h dwa razy w tygodniu), co zarzucił wierzyciel, nie jest w żaden sposób oderwane od realiów współczesnego życia, a w konsekwencji nie podlega dalszemu zredukowaniu w tym konkretnym przypadku. Dłużniczka w swych zeznaniach wskazała, że Internet jest niezbędny córce do nauki i tylko z tego względu ponosi wydatek z tym związany. Zeznania upadłej nie zostały skutecznie podważone przez skarżącego. Jego reprezentant nie był obecny na posiedzeniu w dniu 14 sierpnia 2018 r. ani nie odniósł się do nich w zażaleniu.

Podnoszony przez skarżącego wierzyciela argument wskazujący na kwotę minimum socjalnego, jako górną granicę wydatków związanych z utrzymaniem upadłej, nie mógł podważyć przyjętych w sprawie kwot, które zakwalifikować należało jako niezwykle skromne. Należy mieć na uwadze, że publikowane przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych wskaźniki minimum socjalnego (mające w założeniu pozwolić na ustalenie kosztów utrzymania gospodarstw domowych) - na które powołuje się w swoim zażaleniu wierzyciel - przy ustaleniu mogą mieć charakter wyłącznie pomocniczy. Pozbawione podstaw byłoby zatem ich mechaniczne stosowanie, bez uwzględnienia indywidualnych okoliczności konkretnej sprawy. Jest to również kwestia samodzielnej oceny Sądu rozpoznającego daną sprawę, który dał wiarę zeznaniom upadłej złożonym w czasie jej wysłuchania co do ponoszenia bieżących wydatków we wskazanej przez niego wysokości.

W ocenie Sądu Okręgowego, zażalenie wierzyciela sprowadza się do zaprezentowania własnych ocen, korzystnych dla skarżącego, ustaleń faktycznych opartych na założeniu, iż Sąd weryfikując sytuację finansową upadłej bezpodstawnie przyjął, iż nie jest ona w stanie wygospodarować żadnych kwot na spłatę wierzycieli. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga jednak wykazania poprzez argumenty natury jurydycznej, że Sąd uchybił zasadom oceny dowodów objętych treścią tego przepisu, a które wyznaczają czynniki: logiczny i ustawowy, zasady doświadczenia życiowego, aktualny stan wiedzy, świadomości prawnej i dominujących poglądów na sądowe stosowanie prawa, czego zażalenie nie czyni, ograniczając się do polemiki, odmiennej oceny uzasadnionej tylko subiektywnym odczuciem zainteresowanej strony o innej, aniżeli przyjął Sąd, wadze poszczególnych dowodów. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy dokonał logicznej oceny całego materiału dowodowego, zgodnie z regułami wyrażonymi w art. 233 k.p.c.

Również zarzut naruszenia art. 491 ¹⁶ ust. 1 prawa upadłościowego, nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 491 ¹⁶ ust. 1 p.u.n. sąd umarza zobowiązania upadłego bez ustalenia planu spłaty wierzycieli, jeśli osobista sytuacja upadłego w oczywisty sposób wskazuje, że nie byłby on zdolny do dokonania jakichkolwiek spłat w ramach planu spłaty wierzycieli. Wskazany przepis przewiduje wyjątkową sytuację, umożliwiającą Sądowi na odstąpienie od ustalania planu spłaty, gdy osobista sytuacja upadłego wskazuje na jego niezdolność do dokonania jakichkolwiek spłat. Zastosowanie powyższego przepisu wymaga zatem poczynienia ustaleń w zakresie sytuacji osobistej i majątkowej upadłego i możliwości dokonywania przez niego spłat wierzycieli. W tym zakresie Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe i kompletne ustalenia. W świetle ustaleń Sądu Rejonowego, nie budzi bowiem wątpliwości, iż upadła uzyskuje dochód z umowy o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2018 r. (1530 zł) oraz dodatkowo otrzymuje zasiłek rodzinny w kwocie 124 zł i 500 +. Łącznie zatem upadła uzyskuje kwotę 2.154 zł, jej mąż zaś około 800-1000 zł. Nie budzi również wątpliwości Sądu Okręgowego zakres i wysokość wydatków związanych z utrzymaniem upadłej związanych z ponoszeniem wydatków na utrzymanie mieszkania, zakup wyżywienia, odzieży, Internetu itd. Powódka ma 51 lat i wykształcenie zawodowe.

W tej sytuacji Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż wysokość dochodów uzyskiwanych przez dłużniczkę wskazuje na trwałą niemożliwość spłaty zobowiązań w ramach planu spłaty wierzycieli. Nie jest sporne, że upadła nie posiada żadnego majątku, pracuje za minimalnym wynagrodzeniem. Biorąc zaś pod uwagę jej wykształcenie, nie ma ona możliwości poprawy swojej sytuacji materialnej.

Na koniec nadmienić zaś warto, że istota umorzenia zobowiązania w upadłości konsumenckiej nie polega ani na wykonaniu zobowiązania przez dłużnika, ani na darowaniu zobowiązania dłużnikowi na mocy suwerennej decyzji wierzyciela, ale następuje na mocy orzeczenia sądu upadłościowego. Umorzenie zobowiązań ma charakter przymusowy, co oznacza, że następuje ono także wbrew woli wierzyciela, a na pewno w sposób od niej niezależny (R. Adamus [w:] R. Adamus, B. Groele, Upadłość konsumencka Komentarz do nowelizacji prawa upadłościowego i naprawczego, Wyd. C.H. BECK, Warszawa 2015, s. 281).

W konsekwencji postawione przez wierzyciela zarzuty były, w ocenie Sądu Okręgowego, bezzasadne, a zażalenie podlegało oddaleniu w oparciu o art. 385 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 35 Prawa upadłościowego.

Elżbieta Kala Marek Tauer Artur Fornal