Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

POSTANOWIENIE

Dnia 29 stycznia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Artur Fornal

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2021 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w B.

przeciwko I. T.

o zapłatę

na skutek zażaleń pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 7 września 2020 r., sygn. akt VIII GC 2662/19 i postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 25 listopada 2020 r., sygn. akt VIII Gz 211/20

postanawia:

odrzucić zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 25 listopada 2020 r.

UZASADNIENIE

Strona pozwana wniosła zażalenie na postanowienie Sądu drugiej instancji odrzucające ich zażalenie – wniesione na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy (Sądu pierwszej instancji) w przedmiocie kosztów procesu.

Zażalenie podlega odrzuceniu, jako niedopuszczalne.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 394 ² k.p.c. zażalenie do innego składu sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienie tego sądu o odrzuceniu apelacji (§ 1), a także na postanowienia tego sądu, których przedmiotem jest:

1)  odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie,

2)  oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego,

3)  zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej,

4)  zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

5)  skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę,

6)  zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka,

7)  odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia

- z wyjątkiem postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji (§ 1 ¹).

Zaskarżone w niniejszej sprawie postanowienie Sądu drugiej instancji nie jest postanowieniem co do którego dopuszczalność zażalenia do innego składu tego Sądu ustawodawca przewidział w art. 394 ² § 1 i 1 ¹ k.p.c. Zażalenie takie (tzw. poziome) przysługuje, lecz jedynie w przypadku gdy o odrzucenia zażalenia orzeka sąd pierwszej instancji (por. art. 394 ^1a § 1 pkt 12 k.p.c.).

Należy przyjąć, że regulacja ta – zawarta w rozdziale 2 Działu V („Zażalenie”) – jest kompletna, a zatem nie ma w tym przypadku podstaw do odpowiedniego zastosowania przepisu przewidującego zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji o odrzuceniu apelacji (art. 397 § 3 k.p.c. a contrario).

Dodatkowo trzeba zauważyć, że na przedmiotowe rozstrzygnięcie nie przysługuje także zażalenie do Sądu Najwyższego, które wnieść można jedynie na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną lub skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 394 ¹ § 1 k.p.c.).

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd na podstawie art. 373 § 1 w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. odrzucił zażalenie jako niedopuszczalne.

Niezależnie jednak od powyższego trzeba wskazać, że przedmiotowe postanowienie o odrzuceniu zażalenia Sąd drugiej instancji uchylił jednak – z urzędu – odrębnie wydanym postanowieniem, wobec zmiany okoliczności sprawy (art. 359 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 3 k.p.c.). Jest to wynikiem ustalenia, że poprzednio błędnie przyjęto, że skarżący nie uiścił w terminie brakującej części opłaty od zażalenia na postanowienie Sądu pierwszej instancji o kosztach procesu, gdy tymczasem opłatę taką uiścił na właściwy rachunek (zob. e.p.o., notatka służbowa z dnia 4.11.2020 r. i dowody opłat – k. 129, 130, 140 i 144 akt) - przy zachowaniu wymogów § 3 pkt 1, § 3a i § 6 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 marca 2016 w sprawie sposobu uiszczania opłat w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 948 ze zm.). W niniejszej sprawie uchylenie postanowienia na zasadzie art. 359 § 1 k.p.c. należy uznać za dopuszczalne, skoro rozstrzygnięcie sądu drugiej instancji nie kończyło postępowania w sprawie (jako całości), a dotyczyło jedynie do kwestii ubocznej – dotyczącej dopuszczalności zażalenia odnoszącego się do kosztów procesu (por. np. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 22 lutego 2018 r., II PZ 34/17, LEX nr 2488665).